Либос як ҷузъи фарҳанги миллӣ ба шумор рафта, ба мо аз аҷдодон ёдгор мондааст ва дар тӯли қарнҳо он шаклашро дигартар намуда бошад ҳам, шинамию зебандагиашро гум накардааст. Хушбахтона, бо ташаббуси Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон анъанаҳои миллӣ, расму оин ва арзишҳои фарҳангӣ эҳё гардида, симои миллати куҳанбунёди тоҷикро дар арсаи байналмилалӣ муаррифӣ менамояд. Ҳар давлату миллатро дар қатори рамзҳои давлатӣ бо арзишҳои миллӣ ва фарҳанги бою ғаниаш эътироф мекунанд.

Бо иқдоми наҷиби Пешвои миллат барои эҳёи либосҳои миллӣ дар тамоми гӯшаву канори мамлакат марказҳои омӯзишӣ, сехҳои чакандӯзию адрасбофӣ фаъолият доранд, ки аз як ҷиҳат агар барои ривоҷ додани истеҳсоли либосҳои миллӣ дар кишвар бошад, аз тарафи дигар фароҳам наму¬дани ҷойҳои корӣ барои, махсусан ҷавондухтарон мебошад.

Муттаассифона, имрӯз яке аз мушкилоте, ки дар байни ҷавонон пайдо шудааст, рӯ овардан ба фарҳанги дигар халқҳо мебошад. Фаромӯш набояд кард, ки бегонапарстӣ мавқеи либоси миллиро коста гардонида, ба устувории рукнҳои фарҳанги миллӣ таъсири манфӣ мерасонад. Имрӯз мо – ҷавонон азбаски нерӯи пешбарандаи ҷомеа ҳастем, бояд ин мушкилотро ба хубӣ дарк намоем, бегонагароиву хурофотпарастиро аз байн бардошта, кӯшиш намоем, ки ҳамон адрасу атлас, чакану зардӯзии зебое, ки аз қадим гузаштагони мо ба бар менамуданду то имрӯз ин санъати бебаҳоро ба мо мерос гузоштаанд, арҷгузорӣ намуда, пос нигоҳ дорем.

Имрӯз баъзе ҷавонони мо занеро, ки либоси миллӣ мепӯшад, «қишлоқӣ» ё ин ки аз замона қафомонда меҳисобанд. Шахсан барои ман либоси миллӣ мероси арзишмандест аз гузаштагон. Бобою модаркалонҳои мо тӯли асрҳо як либосро ба бар мекарданд ва ман онро чӣ хеле ки ҳаст, қабул дорам.

Чи тавре ки Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқот бо занони фаъоли кишвар иброз доштанд, “вақтҳои охир тамоюли бегонапарастӣ ва ба фарҳанги бегона майл намудани занону духтарони кишвар, ташвиқи либосҳои бегона дар баъзе шаҳру ноҳияҳои мамлакат низ ба як раванди ташвишовар табдил ёфтааст. Меҳоҳам махсус таъкид намоям, ки бузургони мо борҳо фармудаанд, ки танҳо сатру сиёҳпӯшӣ ва кӯркӯрона тақлид намудан ба фарҳанги бегона нишонаи боиффат будани занону духта¬рон нест. Мо мисолҳои зиёде дар даст дорем, ки аз ҷониби занону духтарони сатрпӯш истеъмоли маводи мухаддир, одамфурӯшӣ ва боз баъзе кирдорҳои дигаре содир карда мешаванд, ки аз суннату анъанаҳои миллии мо, ҳувият ва шаъну шарафи зани тоҷик тамоман ва фарсахҳо дуранд. Мо ҳақ надорем фаромӯш кунем, ки иффати занону мода¬рони тоҷик ҳанӯз аз замонаҳои қадим дар озодидӯстиву озодихоҳӣ, илму маърифатдӯстӣ, дӯст доштани сарзамини аҷдодӣ, пос доштани суннату ойинҳои неки аҷдодӣ, тарби¬яи фарзандони солеҳ ва дигар хислатҳои нек зоҳир мешуд. Ҳамчунин, фаромӯш набояд кард, ки танҳо бо пӯшидани са¬тру ҳиҷоб ва зоҳирпарастӣ масъалаи иффат аз нигоҳи ислом ҳал намешавад, зеро омӯхтани илму дониш, яъне босаводу соҳибмаърифат ва соҳиби касбу ҳунари муайян гардидан, вафодориву садоқат ба арзишҳои оилавӣ, анҷом додани амалҳои хайр ва дар кирдору рафтор боиффат будан аз ҷумлаи фазилатҳои муҳими мусулмонӣ мебошанд”.

Гуфтан мехоҳам, ки бояд ҳар ҷавони баору номуси киш¬вар, хусусан ҷавондухтаронро мебояд, ки ба либоси миллӣ арҷ гузошта, онро ба бар карда, муаррифгари давлату миллати худ бошанд.

Маҳинабону ШАРИФОВА,
донишҷӯи ДДК ба номи Абӯабдуллоҳ Рӯдакӣ