Қисса аз ҳаёти Наҷибуллоҳ Сафаров

- Ана, дар ин ҷо ҳар бегоҳӣ бархе ҷавонони ду деҳа – Хоҷаи Аъло ва Оқсой сарҷамъ меоянд, - бо дасташ ба кӯпрук ишора карда мегӯяд Наҷибуллоҳ.

Наҷибуллоҳ Сафаров зодаи деҳаи Хоҷаи Аълои шаҳри Исфараи вилояти Суғд мебошад. Баъди хатми мактаби миёнаи №24 ба Коллеҷи касбӣ-техникии шаҳраки Нефтобод дохил шуда, онро бо ихтисоси ронанда ба анҷом расонидааст. Имрӯз аз рӯи ихтисос кор намекунад ва даромади асосии оилаашро маблағи фурӯши маҳсулоти хоҷагии деҳқонӣ ташкил медиҳад.

- Минтақаи мо бо деҳаи Оқсойи Қирғизистон ҳамсарҳад аст,- нақл мекунад қаҳрамони мо, - ва мардони аз 18-сола боло асосан ба воситаи муҳоҷират ва киштукор зиндагониашонро мегузаронанд. Наврасон бошанд, ҳар бегоҳирӯзӣ назди ҳамин кӯпрук тӯда-тӯда гирд меоянд.
Ташвишҳои зиндагӣ ва андешаи таъмини оила Наҷибуллоҳро ба коми худ кашида буд. Ӯ мегӯяд, ба ғавғое нигоҳ намекард, мағали наврасонро бинад эътиборе надода, аз паи кору рӯзгори худ мегашт, зеро ҳамеша аз низоъ дурӣ меҷуст.

- Ин амали худро на ҳамчун бетарафӣ, балки чун роҳи ҳалли мушкилот медидам. Мегӯянд-ку, агар ба касе фоидаовар нестӣ, кӯшиш намо, зарарат нарасад. Гумон доштам, муайян намудани муносибат бо кишвари ҳамсоя кори ман нест ва аз дастам дар ин роҳ чизе намеояд. Ақида доштам, ки чунин масъалаҳо бояд дар сатҳи мақомотҳои дахлдор ва бузургони деҳа ҳаллу фасл гардад, на аз ҷониби ман. Як нафар чӣ кор карда ҳам метавонад? Ин саволе буд, ки ҳар лаҳза дар сарам чарх мезад.

Моҳи ноябри соли 2016 лоиҳаи “Тақвияти ҳамкории ҷавонон дар ноҳияҳои наздисарҳадии Тоҷикистону Қирғизистон” бо дастгирии Барномаи Рушди СММ дар Тоҷикистон аз ҷониби Ассотсиатсияи зиёиёни илмӣ-техникии Тоҷикистон роҳандозӣ гардид. Дар доираи лоиҳа дар тамоми ноҳияҳои мақсаднок гурӯҳҳои тамосии ҷавонон таъсис ёфтанд, ки ҷамъомадҳои худро тибқи нақша-чорабиниҳои муштарак баргузор менамуданд. Хушбахтона, Наҷибуллоҳ низ шомили гурӯҳи тамосии ҷавонони деҳаи Хоҷаи Аъло гашт.

- Вақте ки дар лагер ҳамроҳи ҳамсолонамон аз Қирғизистон ширкат кардем, фаҳмидам, ки вазифаи ман дар ҷомеаи маҳаллӣ танҳо бо кор ба охир намерасад. Дар натиҷаи омӯзиш ва чорабиниҳои муштарак тӯли фаъолияти лоиҳа ман дарк кардам, ки ҳар нафар метавонад оламро тағйир диҳад. Аз ҷумла, дар ҷодаи сулҳофарӣ ҳар шахс метавонад саҳми арзандаи хешро гузорад.

Мақсади чорабиниҳои муштарак низ маҳз барои мустаҳкам намудани робитаҳои дӯстӣ, ҳамкорӣ байни ҷомеаҳои маҳаллии наздисарҳадӣ, мақомотҳои маҳаллии идоракунӣ, рушди малака ва маҳорати лидерӣ равона шуда буданд.

Қаҳрамони мо низ бо чунин донишу маҳорат мусаллаҳ гашта, барои ташкили чорабиниҳои муштарак бо ҷавонони кишвари Қирғизистон ба аъзои гурӯҳи тамосии ҷавонон кӯмак мекард ва ҳар тӯдае, ки дар назди роҳи сарҳад медид, аз таваҷҷӯҳаш дур намемонд.

- Пештар ман танҳо бо олами худ будам, баробари ба лоиҳа ҳамроҳ шудан як масъулияти бузургро ҳис кардам. Ба мизони ақлам баркашидам, ки сар задани нофаҳмӣ байни ду кӯдаки деҳаҳои ҳамсарҳад барои ду кишвар чӣ қадар метавонад арзиш дошта бошад.
Имрӯз кӯпруке, ки Наҷибуллоҳ ишора дорад, ду соҳили дарёро, ки дар он ҷо тоҷикону қирғизҳо бари ҳам зиндагонӣ мекунанд, мепайвандад. Ва солҳост, ки хонандагони ҳарду мактабҳои деҳаҳои ҳамсарҳад маҳз аз ҳамин роҳ мегузаранд.

- Мактаби деҳаи Хоҷаи Аъло болотар ва дабистони Оқсой поёнтар ҷо гирифтааст. Синфҳои болоӣ дар басти дуввум мехонанд ва дар бегоҳирӯзӣ, баъди анҷоми дарс дар назди кӯпрук, ки дар хати сарҳад аст, ҷамъ мешаванд. Хоҳ-нохоҳ аз даҳ калла як садое мебарояд. Аз ин сабаб ман ҳар дафъа тӯдаи онҳоро пароканда мекунам. Ҳар гоҳе вақти холӣ дарёфтам, ҳатман ба ҷӯйбори хати сарҳад назар мекунам, агар гурӯҳеро дидам мепурсам, ки ба чӣ кор машғуланд. Ин амал аллакай барои ман одат шудааст. Беҳуда намегӯянд, ки “Илоҷи воқеа пеш аз вуқуъ”,-иброз медорад Наҷибуллоҳ.

Имрӯз Наҷибуллоҳ Сафаров ба ин васила роҳи ҳар гуна нофаҳмиҳоро байни ҳамсояҳои ҳамсарҳад пешгирӣ кардан мехоҳад. Ӯ ҳис мекунад, ки барои ҳалли масъалаҳои маҳалли худ намояндаи мақомот будан ё пири барӯмандро интизор шудан зарурат нест, зеро ҳар нафар дар ҷомеа барои оромиву суботи он масъул ва ҷавобгар аст.