СИЁСАТ
Ҷумъа 29 Март 2024 05:41
Мусоҳиба бо Амиршо Миралиев, ходими сиёсӣ ба ифтихори ҷашни 30 – солагии Истиқлолияти давлатӣ
-Чанде пеш бо мукофоти навбатии давлатӣ – медали ҷашнии “30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон” сарфароз шудед. Шуморо ба ин муносибат самимона табрик мегӯем!
- Саломат бошед! Ҳамрадиф бо намояндагони дигар қишрҳои ҷомеа, ба ходимони давлатӣ - роҳбарони ҳокимияти қонунгузор ва иҷроия, собиқ роҳбарони парламент ва аъзои Ҳукумати мамлакат мукофоти давлатӣ супоридани Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон идомаи мантиқии қадршиносиҳои қаблиашон ба ҳисоб меравад.
Барои мо мояи ифтихор ва хеле хушоянд аст, ки Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон доимо аз ҳоли собиқадорон хабардоранд ва мо мунтазам аз луфту марҳамати он кас бархӯрдорем. Шахсан ман аз суханони Роҳбари мамлакат: “Имрӯз шахсоне бо мукофотҳои давлатӣ сарфароз мегарданд, ки саҳми онҳо дар тӯли сӣ соли даврони соҳибистиқлолӣ дар рушди соҳаҳои гуногуни иқтисодиву иҷтимоии кишвар ва идораи давлатӣ назаррас ва арзишманд мебошад”, рӯҳбаландтар гардидам.
Дар маросим Пешвои қадршиноси миллат, ҳамчунин, таъкид карданд, ки “ҳар яки шумо барои ободии Ватани соҳибистиқлоламон, таҳкими пояҳои давлатдории миллиамон ва пешрафти кишвари азизамон содиқона заҳмат кашидаед ва роҳбарияти давлат ва Ҳукумати мамлакат имрӯз фаъолияти софдилонаи шуморо ба таври сазовору шоиста қадрдонӣ мекунанд”.
Ин қадршиносии Пешвои муаззами миллатро подоши хизмати содиқона ба халқи Тоҷикистон ва давлати соҳибистиқлоли тоҷикон арзёбӣ намуда, кӯшиш ба харҷ медиҳем, ки минбаъд низ дар доираи имкон баҳри пешрафти Ватан саҳмгузор бошем.
- Собиқ Раиси Маҷлиси намояндагон Шукурҷон Зуҳуров дар матлабе аз садоқати шумо ба Президенти мамлакат ситоиш намуда, аз ҷумла, нигошта буд, ки “Дар давоми солҳое, ки ин нафарро мешиносаму ба қавли Рӯдакии бузургвор “омӯхтамаш ошкору пинҳонӣ” набуд мавриде, ки ба ин садоқат шубҳа пайдо шуда бошад. Дар тамоми ҳолатҳо, новобаста аз вазъият, ба мисли баъзе соҳибмансабон андешаашро дигар накардаасту намекунад”. Ин хулосаро чӣ гуна шарҳ медиҳед?
-Шахсе, ки шумо ёдовар шудед, яке ҳамсафони Сарвари давлат маҳсуб шуда, солиёни зиёд дар вазифаҳои масъул ифои вазифа кардааст. Табиист, ки бардошти номбурда доир ба шахсияти ман аз ҳамин ҷанбаҳо маншаъ гирифта, шарҳу тавзеҳи муфассали суханони иқтибосшуда аз ҷониби муаллиф мантиқӣ хоҳад буд.
Мухтасар мегӯям, ки ҷасорати Пешвои миллат боис шуд, ки мо – ҳамсафон аз нотавонбинони миллати тоҷик заррае ҳарос накарда, ба ин тоифа посухҳои муносиб диҳем. Самимона мегӯям, ки аз дастовардҳои кишварамон кӯдаквор меболаму тамоми пешравиҳоро ба сиёсати бунёдкоронаи Роҳбари давлат Эмомалӣ Раҳмон мансуб медонам.
Муътақидам, ки шахс, сарфи назар аз он ки дар кадом маснад ифои вазифа менамояд, бояд барои дар сатҳи хуб ва сифати баланд ба сомон расонидани вазифаи ба зиммааш вогузорбуда аз тамоми имконот самаранок истифода намояд.
Ба шогирдон мунтазам таъкид мекунам, ки муҳим нест дар кадом вазифа қарор доранд, муҳим самараи меҳнат ва нақши он дар пешрафти мамлакат аст.
Хулоса ин аст, ки садоқати банда ба Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон ҳаргиз тағйир наёфтаву намеёбад.
-Пешвои миллатро аз кай мешиносед?
-Ин абармардро аз овони наврасӣ мешиносам. Ифтихор аз ҳамнишинии зиёд бо ӯ дорам. Аз ин марҳила хотироти зиёд маҳфуз буда, бо истинод ба онҳо мегӯям, ки ҳар дақиқаи фаъолияти муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қаҳрамонӣ аст.
Сабаби асосии маҳбубияти Эмомалӣ Раҳмон мардумӣ будани афкору мулоҳиза, фитрату завқу салиқа ва дунёи ботиниашон аст. Он кас аз миёни халқ рӯидаанд ва ҳама ниёзҳояшон бо хостаҳои мардум тавъаманд. Фарзанди ин сарзаминанд ва файзу баракаташон ба ин сарзамин фарзандвор, холисонаву содиқона ва дар заминаи муҳаббат расидааст.
Медонам, ки дар бораи Пешвои миллат зиёд мегӯянду менависанд ва ин раванд бардавом аст. Муҳим он аст, ки ҳар нафар шахсият, касбият, одамият, самимият, садоқат, ҷасорати Пешвои миллатро аз лиҳози самимият, ҳамнишинӣ, мушоҳида, таҷриба ва қиёс бозгӯйӣ карда, маҳз ҳамин омил шарти асосии таъсирбахшу воқеӣ будани матолиб аст.
- Шоҳид будем, ки оғози давлатдории муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба давраи мураккабу душвори гузариши кишвар аз як сохт ба сохти дигар рост омада буд.
- Дуруст гуфтед. Дар он айёми басо ҳассос ва тақдирсоз Ҷумҳурии Тоҷикистон марҳилаи ташаккули давлатдории нав, шароити сангини ҷанги шаҳрвандӣ, харобиҳои баъд аз ҷанг ва душвориҳои дигарро паси сар мекард.
Ба бахти тоҷику тоҷикистониён Эмомалӣ Раҳмон, сарфи назар аз ҷавонии худ, дар ҷодаи сиёсат аз ин ҳодисаву воқеаҳо аз душвортарин шароиту вазъият бо сарбаландӣ берун омаданд ва ба ин васила, ягонагӣ ва тамомияти давлату миллатро ҳифз карданд. Маҳз дар ин марҳилаи тақдирсоз обрӯву эътибори мавсуф афзуд ва дар ниҳоди сокинони кишвар эътимоду боварӣ ба роҳе, ки ин абармард интихоб кардаанд, мустаҳкамтар гардид.
Номбурда бо рафтору ибтикори ҳамарӯзаи хеш, суханони таъсирбахш ва рафтори намунавиашон ба шаҳрвандони кишвар поквиҷдонӣ, масъулиятшиносӣ, посдории хотираи гузаштагон, меҳандӯстӣ ва худогоҳиро талқин намуда, бо ин хислатҳои нек роҳи мардумро дар ҷодаи душворгузару пурфарозу нишеби таърихӣ мунаввар сохтанд.
Маҳз бо кӯшишҳои пайгиронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сулҳу субот, ваҳдати миллӣ дар кишвар таъмину пойдор гардид, заминаҳои воқеӣ ва мустаҳкам баҳри бунёди пояҳои давлатдории муосир ва инкишофи бемайлони ҷомеа гузошта шуд, ки боиси падид омадани як давлати воҳид, рӯ ба инкишоф ва дар низоми байналмилалӣ соҳибмақом гардид.
Ҳамзамон, таҳкурсии гузариш аз як низоми сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоиву фарҳангӣ ба низоми дигар фароҳам омад, бо вуҷуди ҳама мушкилот давлати соҳибистиқлоламон муназзам рушд намуда истодааст ва пайванди ҷомеа бо ҷаҳони мутамаддини муосир, ки ҷавҳар ва асли онро низоми демократӣ ва ҷомеаи шаҳрвандӣ ташкил медиҳад, ба вуҷуд омад.
Бо итминон метавон гуфт, ки маҳз дар давраи навини давлатдорӣ шаҳрвандони кишвар бо роҳбарии Пешвои миллат бори дигар аз имтиҳони ҷиддии таърих гузашта, баъди ҳазор сол боз аз сари нав баҳри пирӯзии Истиқлолияти давлатӣ Парчами Ватани азизамонро дар олам партавфишон намуданд, низоми давлатдориро дар кишвар устувор сохтанд.
-Дар мақолае, ки чанде пеш рӯзномаи “Ҷумҳурият” нашр кард, нигошта будед, ки тамоми дастоварду комёбиҳо ба номи абармарди олами сиёсат, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон марбут буда, дар ин миён имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон мақому манзалати хоса дорад. Бо кадом асос?
-Дар ин маврид далелҳо зиёданд, вале ман бо мисол овардани ҳаводиси охири ҳамсоякишвар – Афғонистон иктифо мекунам. Бо дарки масъулият мегӯям, ки набудани шахсияте чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ин кишварро ба чунин ҳолат расонид.
Манзури ман аз ин суханон бозгӯйӣ намудани хизматҳои беназир, ҷонфидоӣ, ҷасорату садоқат ва самимияти меъмори кохи беназиру бегазанди ваҳдат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.
Маҳз ба шарофати ин шахсият дар он марҳалаи бисёр ҳассос мардуми соҳибтамаддуни тоҷик тавонистанд ба манфиатҳои миллат ва Ватан афзалият дода, хатари аз байн рафтани давлати ҷавон ва пароканда гардидани миллатро бартараф созанд ва бунёди Ватани ободу зебои биҳиштосои имрӯзаро дилпурона оғоз намоянд.
-Коршиносон ба он назаранд, ки дар он айём маҳз азми қавӣ, нияти нек, ибтикори беназир ва даъватҳои самимиву пурмуҳаббати Пешвои миллат заминаи расидан ба ҳадафҳо гардид...
-Комилан ҳамфикрам. Хуб дар хотир дорам, ки Пешвои миллат моҳи декабри соли 1992, дар Муроҷиатнома ба халқи шарифи Тоҷикистон гуфта буданд: “Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва ҳар оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас, агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам”.
Пешвои миллат ба ин ваъдаи худ устувор монда, барои имзо гардидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон 21 маротиба гуфтушунид ташкил карда, 7 маротиба дар онҳо шахсан ширкат варзиданд.
Моҳи декабри соли 1996, замоне ки дар ҳамсоякишвар ҷанг шиддат мегирифт, Пешвои миллат азми сафар ба деҳаи Хосдеҳи ноҳияи Фархори Ҷумҳурии Исломии Афғонистонро намуданд. Шоҳидони ҳол нақл карданд, ки масъулини мақомоти амниятӣ рафтани Роҳбари давлатро дар чунин шароит ба он минтақа хатарнок донистанд. Вале Президент посух доданд: “Ҷони худамро қурбон мекунаму аз роҳ намегардам, зеро халқи Тоҷикистон аз мо умеди зиёд дорад”. Самимона мегӯям, ки ин сафар арзандаи эҷоди даҳҳо достон аст.
Ҳамон вақт, бо дарназардошти дар ҳиҷрат қарор доштани ҳамватанонамон таъкид карданд: “То як тоҷик берун аз Ватан қарор дорад, ман худамро ором ҳис карда наметавонам”.
Самимият ва муҳаббати Сарвари давлат дар ин муроҷиат баръалост: “Ҳамдиёрони азиз, ба Ватан баргардед! Ба шумо кӯҳи тилло ваъда намедиҳам, аммо як пора ноне, ки дорем бо ҳам мехӯрем”.
Ҳамин ҷанба замина фароҳам овард, ки як миллион нафар гуреза ва муҳоҷири иҷборӣ ба ҷойи зисти аввалаашон баргардонда шуд, 36 ҳазор хонаи пурра ва ё қисман харобгашта дар як муддати кўтоҳ пурра барқарор шуд.
Ба ибораи дигар, дар замоне ки ҳама умедҳо барбод рафта, арзишҳои давлативу миллӣ ва инсонӣ зери по шуда буданд, ин фарзанди фарзонаи миллат бо ҷасорати хос масъулияти роҳбариро ба дӯш гирифта, шуълаи умеду бовариро дар қалби мардум фурӯзон карданд.
Ҳамин омилҳо боис гардиданд, ки аъзо ва вакилони мақоми олии намояндагӣ ва қонунгузори мамлакат ба қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат” иқдом намоянд.
-Чун сухан дар бораи Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат” рафт, мехостам ба сифати шахси дар кӯраи сиёсат обутобёфта моҳият ва зарурати қабул гаштанашро ба хонандагони ҳафтанома шарҳ диҳед...
- Бо қабули қонуни мазкур мо таҷрибаи нави қонунгузориро, ки арзишҳои инсонӣ дар он меҳваранд, мавриди корбурд қарор додем. Зеро санадҳои меъёрии ҳуқуқӣ низ дар баробари дигар арзишҳои инсонӣ ба хотири тарбия ва ташаккули инсони комилу солеҳ ва содиқ равона шудаанд.
Муҳимтар аз ҳама, арҷгузории қаҳрамонони барҳаёт фазилати бузурги инсонист. Таҷрибаи ҷаҳонӣ гувоҳ аст, ки аз эътирофу арҷгузории шахсиятҳое чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ҳеҷ ваҷҳ демократияи давлатҳо ва ҳуқуқу озодиҳои шаҳрвандон осеб надидаву намебинад. Ин ҷанба тайи дусад соли охир минҳайси ғояи таҳкимбахши сарҷамъӣ, таҳрикбахши такомул, афзункунандаи дастовардҳо барои давлатҳои мутамаддин аҳамияти хоса касб кардааст.
Қотеъона мегӯям, ки арҷгузорӣ ба хизматҳои ин абармард ва ҷонфидо будан ба сиёсати пешгирифтаашон дарки масъулият назди наслҳои оянда ва содиқ будан ба арзишҳои инсонӣ, миллӣ ва давлатӣ маҳсуб мешавад.
Он ақида, ки дар давраҳои мушкили таърих шахсиятҳое ба арсаи сиёсат омада, сарнавишти миллатҳо ва давлатҳоро куллан тағйир медиҳанд, моҳияти асотириву метафизикӣ надошта, маншаъ аз ҷанбаҳои илмӣ гирифта, ба авторитаризму шахспарастӣ дахл надорад.
Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хеле пештар аз ин иқдом дар дилу дидаи мардуми Тоҷикистон ҳамчун сарвари хирадманду дурандеш, бунёдгузори давлати миллӣ ва наҷотбахши миллат, раҳнамои фардо маскан гирифта буданд ва санади мазкур ҳамин ҷойгоҳи воло ва рисолати таърихии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро рӯи сафҳаи қонун ҳаккокӣ кард.
Ба ибораи дигар, қонуни мазкур муҳаббатномаи халқ ба фарзанди сазовори худ маҳсуб мешавад.
-Таҷрибаи таърих собит намудааст, ки ба даст овардани истиқлолу озодӣ кори саҳлу осон нест, вале ҳимояи неъмати озодӣ ва дастовардҳои истиқлол кори бамаротиб душвортар мебошад.
Дар робита ба ин, Пешвои миллат аз собиқадорон даъват ба амал оварданд, ки дар тарбияи насли оянда саҳми ватандӯстонаи худро гузоранд, зеро ба андешаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон собиқадорон бо заҳмати содиқона дар ҷодаи ҳифзи манфиатҳои давлат ва миллат дар байни ҷомеа соҳиби эҳтирому обрӯ мебошанд.
-Дастури иқтибосовардаи шумо далели возеҳи он аст, ки Пешвои миллат ба мо–собиқадорон эътимоду ихлоси зиёд доранд. Ин боварӣ моро водор месозад, мо бо рӯҳу илҳоми тоза фаъолиятмонро беш аз пеш тавсеа бахшем.
Ҳоло дар кишвари мо сулҳу ваҳдат устувору побарҷост, вале ин ба ҳеҷ ваҷҳ маънои онро надорад, ки фориғбол бошему бетафовут. Ҳарчанд ба ёд овардани он айём хушоянд нест, вале аз лавҳи хотир зудудани он низ қобили қабул буда наметавонад.
Ҷавононро ҳушдор бояд дод, ки набояд ҳаводиси пурфоҷиаи замони ҷанги шаҳрвандиро, ки ҳаёти осоиштаи халқи моро ба фоҷиаи миллӣ табдил дода буд, фаромӯш кунем. Онҳое, ки шоҳиди ҳол маҳсуб мешаванд, бояд ба насли наврас мунтазам ва дар такя ба далелу рақамҳо шарҳу тавзеҳ диҳанд, ки имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба осонӣ ба даст наомадааст.
Ба ёд овардани он рӯзҳо моро ба зирактар будан аз лиҳози сиёсӣ даъват менамояд ва таҳрик мебахшад, ки ваҳдати миллӣ ва сулҳу суботро доимо ҳифз ва чун гавҳараки чашм эмин дорем.
Насли навраси мо, ки таваҷҷуҳи Пешвои миллат ба онҳо бениҳоят зиёд аст, бояд дарк намоянд, ки тундравию худхоҳӣ, мансабталошӣ, ҷангу хунрезӣ, бо зӯри силоҳ ғасб кардани ҳокимият ва сарфи назар намудани қонуну тартибот метавонад пайомадҳои ногувор ба бор орад.
Мисоли ин гуфтаҳо ҳодисаҳои солҳои ҷанги шаҳрвандӣ аст, ки баъзе соҳибмансабон бетафовутиву бетарафиро пеша карда, дар ин замина аркони давлатӣ фалаҷ, санадҳои меъёрии ҳуқуқӣ сарфи назар ва силоҳ мақоми ҳукмфармоиро соҳиб гардид.
-Дар раванди суҳбат бамаврид гуфтед, ки дастовардҳои замони соҳибистиқлолӣ хеле зиёданд. Табиист, ки зикри онҳо дар доираи як мусоҳиба ғайриимкон аст. Агар онҳоро мухтасар бозгӯйӣ намуданӣ шавем, сари кадом далелҳо бештар тамаркуз мекунед?
-Қабл аз ҳама ба ҳадафҳои стратегӣ бояд истинод кунем. Бо дарназардошти иқтидори бузурги гидроэнергетикии кишвар ва аҳамияти муҳими соҳаи энергетика Пешвои миллат таъмини истиқлолияти энергетикиро ҳадафи стратегӣ эълон намуданд. Ба истифода додани агрегатҳои якуму дуюми НБО “Роғун” аз ибтикори қобили мулоҳиза баҳри таъмини истиқлолияти энергетикӣ маҳсуб шуда, татбиқи 12 лоиҳаи давлатии сармоягузорӣ ба маблағи умумии 16,1 миллиард сомонӣ идомаи мантиқии ин раванд аст.
Раҳоии кишвар аз бунбасти коммуникатсионӣ, ки ҳадафи дигари стратегӣ эътироф шуд, имконият дод, ки Тоҷикистон аз қаламрави сепорча ба кишвари воҳид табдил ёбад. Бо ин мақсад 44 лоиҳаи давлатии сармоягузорӣ ба маблағи умумии 1,4 млрд. доллари ИМА татбиқ гардида, беш аз 2000 километр роҳи автомобилгард, 31 километр нақб, 240 пул, 3,4 километр долонҳои зиддитармавӣ ва 214 километр роҳҳои оҳан бунёд гардид.
Баҳри расидан ба ҳадафи дигари старегӣ - таъмини амнияти озуқаворӣ низ корҳои зиёд амалӣ гардида, солҳои охир вазъи соҳаи кишоварзӣ хеле беҳбуд ёфт.
Таҷрибаи давлатҳои пешрафта нишон медиҳад, ки саноат соҳаи муайянкунандаи иқтисоди миллӣ буда, сатҳи рушди муносибатҳои истеҳсолӣ ва сифати зиндагонӣ ба он алоқамандӣ дорад. Вобаста ба ин, солҳои охир саноати кишвар дар маркази татбиқи ислоҳот қарор дошта, саноатикунонии босуръат ҳадафи чоруми стратегӣ эълон шуд. Саноатикунонии босуръати мамлакат ба бунёди корхонаҳои саноатӣ ва инфрасохтори он мусоидат карда, сабаби бо ҷойи кор таъмин намудани сокинони кишвар ва беҳтаршавии сатҳи зиндагии онҳо мегардад.
Хуб дар хотир дорем, ки кишвари мо дар солҳои аввали соҳибистиқлолӣ артиш надошт ва яке аз сабабҳои аланга гирифтани оташи ҷанги шаҳрвандӣ низ дар ҳамин буд. Маҳз бо ҷонфидоиҳои Пешвои миллат 23 феврали соли 1993 бидуни заминаҳои устувор Артиши миллии ҷумҳурӣ таъсис дода шуд, ки бо гузашти солҳо ба яке аз сохторҳои пуриқтидори давлат табдил ёфт.
Истиқлолият барои рушду нумӯъ кардани ҳамаи соҳаҳои халқи ҷумҳурӣ такони ҷиддӣ бахшид, ки соҳаи фарҳанг аз ин истисно нест. Зеро фарҳанги миллӣ асоситарин василаи шинохти миллат ба ҳисоб меравад. Миллати моро дар масири таърих маҳз фарҳанги баланди ниёгонамон муаррифӣ кардаву побарҷо нигоҳ доштааст.
Ҷашн гирифтани 2500 - солагии Истаравшан, 2700 - солагии Кӯлоб, 3000 - солагии Ҳисор ва тармиму таҷдиди ёдгориҳои таърихиву фарҳангӣ гувоҳи гуфтаҳои болост.
Маҳз дар ин давра бузургтарин Китобхонаи миллӣ дар минтақа, Осорхонаи миллии Тоҷикистон бо санъати меъмории хос сохта шуд ва сохтмони Театри миллӣ, ки калонтарин дар Осиёи Марказӣ аст, идома дорад.
Ғайр аз ин, ҷашнгирии солгарди зодрӯзи бузургони миллат, аз қабили устод Рӯдакӣ, Абўалӣ ибни Сино, Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ, Имоми Аъзам, Носири Хусрав, Абдураҳмони Ҷомӣ, С. Айнӣ, М. Турсунзода, Б. Раҳимзода ва даҳҳо тани дигар нишони арҷгузорӣ ба фарзонафарзандони миллат мебошад.
Дар маҷмӯъ, Истиқлолияти давлатӣ заминагузори рушд барои тамоми соҳаҳои хоҷагии халқ гардид. Имрӯз соҳае нест, ки раванди пешрафт дар он мушоҳида нашавад.
Ба сифати як шаҳрванди мамлакат мутмаинам, ки ин раванд бардавом буда, минбаъд низ миллати сарбаланди тоҷик бо роҳбарии фарзанди фарзонааш муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба дастовардҳои зиёдтар ноил мегардад.
-Ба шумо барои суҳбати пурмуҳтаво ва ошкоро арзи сипос менамоем.
-Сипосгузорам. Бо истифода аз фурсати муносиб кулли тоҷику тоҷикистониёнро ба ифтихори 30-юмин солгарди Истиқлолияти давлатии кишвари азизамон самимона табрик гуфта, барояшон саодати бардавоми рӯзгор ва сарбаландии беш аз пешро орзумандам. Истиқлолиятат пояндаву бегазанд бод, Тоҷикистони азиз!
“ҶТ”
-Чанде пеш бо мукофоти навбатии давлатӣ – медали ҷашнии “30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон” сарфароз шудед. Шуморо ба ин муносибат самимона табрик мегӯем!
- Саломат бошед! Ҳамрадиф бо намояндагони дигар қишрҳои ҷомеа, ба ходимони давлатӣ - роҳбарони ҳокимияти қонунгузор ва иҷроия, собиқ роҳбарони парламент ва аъзои Ҳукумати мамлакат мукофоти давлатӣ супоридани Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон идомаи мантиқии қадршиносиҳои қаблиашон ба ҳисоб меравад.
Барои мо мояи ифтихор ва хеле хушоянд аст, ки Ҷаноби Олӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон доимо аз ҳоли собиқадорон хабардоранд ва мо мунтазам аз луфту марҳамати он кас бархӯрдорем. Шахсан ман аз суханони Роҳбари мамлакат: “Имрӯз шахсоне бо мукофотҳои давлатӣ сарфароз мегарданд, ки саҳми онҳо дар тӯли сӣ соли даврони соҳибистиқлолӣ дар рушди соҳаҳои гуногуни иқтисодиву иҷтимоии кишвар ва идораи давлатӣ назаррас ва арзишманд мебошад”, рӯҳбаландтар гардидам.
Дар маросим Пешвои қадршиноси миллат, ҳамчунин, таъкид карданд, ки “ҳар яки шумо барои ободии Ватани соҳибистиқлоламон, таҳкими пояҳои давлатдории миллиамон ва пешрафти кишвари азизамон содиқона заҳмат кашидаед ва роҳбарияти давлат ва Ҳукумати мамлакат имрӯз фаъолияти софдилонаи шуморо ба таври сазовору шоиста қадрдонӣ мекунанд”.
Ин қадршиносии Пешвои муаззами миллатро подоши хизмати содиқона ба халқи Тоҷикистон ва давлати соҳибистиқлоли тоҷикон арзёбӣ намуда, кӯшиш ба харҷ медиҳем, ки минбаъд низ дар доираи имкон баҳри пешрафти Ватан саҳмгузор бошем.
- Собиқ Раиси Маҷлиси намояндагон Шукурҷон Зуҳуров дар матлабе аз садоқати шумо ба Президенти мамлакат ситоиш намуда, аз ҷумла, нигошта буд, ки “Дар давоми солҳое, ки ин нафарро мешиносаму ба қавли Рӯдакии бузургвор “омӯхтамаш ошкору пинҳонӣ” набуд мавриде, ки ба ин садоқат шубҳа пайдо шуда бошад. Дар тамоми ҳолатҳо, новобаста аз вазъият, ба мисли баъзе соҳибмансабон андешаашро дигар накардаасту намекунад”. Ин хулосаро чӣ гуна шарҳ медиҳед?
-Шахсе, ки шумо ёдовар шудед, яке ҳамсафони Сарвари давлат маҳсуб шуда, солиёни зиёд дар вазифаҳои масъул ифои вазифа кардааст. Табиист, ки бардошти номбурда доир ба шахсияти ман аз ҳамин ҷанбаҳо маншаъ гирифта, шарҳу тавзеҳи муфассали суханони иқтибосшуда аз ҷониби муаллиф мантиқӣ хоҳад буд.
Мухтасар мегӯям, ки ҷасорати Пешвои миллат боис шуд, ки мо – ҳамсафон аз нотавонбинони миллати тоҷик заррае ҳарос накарда, ба ин тоифа посухҳои муносиб диҳем. Самимона мегӯям, ки аз дастовардҳои кишварамон кӯдаквор меболаму тамоми пешравиҳоро ба сиёсати бунёдкоронаи Роҳбари давлат Эмомалӣ Раҳмон мансуб медонам.
Муътақидам, ки шахс, сарфи назар аз он ки дар кадом маснад ифои вазифа менамояд, бояд барои дар сатҳи хуб ва сифати баланд ба сомон расонидани вазифаи ба зиммааш вогузорбуда аз тамоми имконот самаранок истифода намояд.
Ба шогирдон мунтазам таъкид мекунам, ки муҳим нест дар кадом вазифа қарор доранд, муҳим самараи меҳнат ва нақши он дар пешрафти мамлакат аст.
Хулоса ин аст, ки садоқати банда ба Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон ҳаргиз тағйир наёфтаву намеёбад.
-Пешвои миллатро аз кай мешиносед?
-Ин абармардро аз овони наврасӣ мешиносам. Ифтихор аз ҳамнишинии зиёд бо ӯ дорам. Аз ин марҳила хотироти зиёд маҳфуз буда, бо истинод ба онҳо мегӯям, ки ҳар дақиқаи фаъолияти муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қаҳрамонӣ аст.
Сабаби асосии маҳбубияти Эмомалӣ Раҳмон мардумӣ будани афкору мулоҳиза, фитрату завқу салиқа ва дунёи ботиниашон аст. Он кас аз миёни халқ рӯидаанд ва ҳама ниёзҳояшон бо хостаҳои мардум тавъаманд. Фарзанди ин сарзаминанд ва файзу баракаташон ба ин сарзамин фарзандвор, холисонаву содиқона ва дар заминаи муҳаббат расидааст.
Медонам, ки дар бораи Пешвои миллат зиёд мегӯянду менависанд ва ин раванд бардавом аст. Муҳим он аст, ки ҳар нафар шахсият, касбият, одамият, самимият, садоқат, ҷасорати Пешвои миллатро аз лиҳози самимият, ҳамнишинӣ, мушоҳида, таҷриба ва қиёс бозгӯйӣ карда, маҳз ҳамин омил шарти асосии таъсирбахшу воқеӣ будани матолиб аст.
- Шоҳид будем, ки оғози давлатдории муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба давраи мураккабу душвори гузариши кишвар аз як сохт ба сохти дигар рост омада буд.
- Дуруст гуфтед. Дар он айёми басо ҳассос ва тақдирсоз Ҷумҳурии Тоҷикистон марҳилаи ташаккули давлатдории нав, шароити сангини ҷанги шаҳрвандӣ, харобиҳои баъд аз ҷанг ва душвориҳои дигарро паси сар мекард.
Ба бахти тоҷику тоҷикистониён Эмомалӣ Раҳмон, сарфи назар аз ҷавонии худ, дар ҷодаи сиёсат аз ин ҳодисаву воқеаҳо аз душвортарин шароиту вазъият бо сарбаландӣ берун омаданд ва ба ин васила, ягонагӣ ва тамомияти давлату миллатро ҳифз карданд. Маҳз дар ин марҳилаи тақдирсоз обрӯву эътибори мавсуф афзуд ва дар ниҳоди сокинони кишвар эътимоду боварӣ ба роҳе, ки ин абармард интихоб кардаанд, мустаҳкамтар гардид.
Номбурда бо рафтору ибтикори ҳамарӯзаи хеш, суханони таъсирбахш ва рафтори намунавиашон ба шаҳрвандони кишвар поквиҷдонӣ, масъулиятшиносӣ, посдории хотираи гузаштагон, меҳандӯстӣ ва худогоҳиро талқин намуда, бо ин хислатҳои нек роҳи мардумро дар ҷодаи душворгузару пурфарозу нишеби таърихӣ мунаввар сохтанд.
Маҳз бо кӯшишҳои пайгиронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сулҳу субот, ваҳдати миллӣ дар кишвар таъмину пойдор гардид, заминаҳои воқеӣ ва мустаҳкам баҳри бунёди пояҳои давлатдории муосир ва инкишофи бемайлони ҷомеа гузошта шуд, ки боиси падид омадани як давлати воҳид, рӯ ба инкишоф ва дар низоми байналмилалӣ соҳибмақом гардид.
Ҳамзамон, таҳкурсии гузариш аз як низоми сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоиву фарҳангӣ ба низоми дигар фароҳам омад, бо вуҷуди ҳама мушкилот давлати соҳибистиқлоламон муназзам рушд намуда истодааст ва пайванди ҷомеа бо ҷаҳони мутамаддини муосир, ки ҷавҳар ва асли онро низоми демократӣ ва ҷомеаи шаҳрвандӣ ташкил медиҳад, ба вуҷуд омад.
Бо итминон метавон гуфт, ки маҳз дар давраи навини давлатдорӣ шаҳрвандони кишвар бо роҳбарии Пешвои миллат бори дигар аз имтиҳони ҷиддии таърих гузашта, баъди ҳазор сол боз аз сари нав баҳри пирӯзии Истиқлолияти давлатӣ Парчами Ватани азизамонро дар олам партавфишон намуданд, низоми давлатдориро дар кишвар устувор сохтанд.
-Дар мақолае, ки чанде пеш рӯзномаи “Ҷумҳурият” нашр кард, нигошта будед, ки тамоми дастоварду комёбиҳо ба номи абармарди олами сиёсат, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон марбут буда, дар ин миён имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон мақому манзалати хоса дорад. Бо кадом асос?
-Дар ин маврид далелҳо зиёданд, вале ман бо мисол овардани ҳаводиси охири ҳамсоякишвар – Афғонистон иктифо мекунам. Бо дарки масъулият мегӯям, ки набудани шахсияте чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ин кишварро ба чунин ҳолат расонид.
Манзури ман аз ин суханон бозгӯйӣ намудани хизматҳои беназир, ҷонфидоӣ, ҷасорату садоқат ва самимияти меъмори кохи беназиру бегазанди ваҳдат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.
Маҳз ба шарофати ин шахсият дар он марҳалаи бисёр ҳассос мардуми соҳибтамаддуни тоҷик тавонистанд ба манфиатҳои миллат ва Ватан афзалият дода, хатари аз байн рафтани давлати ҷавон ва пароканда гардидани миллатро бартараф созанд ва бунёди Ватани ободу зебои биҳиштосои имрӯзаро дилпурона оғоз намоянд.
-Коршиносон ба он назаранд, ки дар он айём маҳз азми қавӣ, нияти нек, ибтикори беназир ва даъватҳои самимиву пурмуҳаббати Пешвои миллат заминаи расидан ба ҳадафҳо гардид...
-Комилан ҳамфикрам. Хуб дар хотир дорам, ки Пешвои миллат моҳи декабри соли 1992, дар Муроҷиатнома ба халқи шарифи Тоҷикистон гуфта буданд: “Ман қасам ёд мекунам, ки тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва ҳар оила барқарор шудани сулҳ равона карда, барои гулгулшукуфии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Барои ноил шудан ба ин нияти муқаддас, агар лозим шавад, ҷон нисор мекунам, чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам бовар дорам”.
Пешвои миллат ба ин ваъдаи худ устувор монда, барои имзо гардидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон 21 маротиба гуфтушунид ташкил карда, 7 маротиба дар онҳо шахсан ширкат варзиданд.
Моҳи декабри соли 1996, замоне ки дар ҳамсоякишвар ҷанг шиддат мегирифт, Пешвои миллат азми сафар ба деҳаи Хосдеҳи ноҳияи Фархори Ҷумҳурии Исломии Афғонистонро намуданд. Шоҳидони ҳол нақл карданд, ки масъулини мақомоти амниятӣ рафтани Роҳбари давлатро дар чунин шароит ба он минтақа хатарнок донистанд. Вале Президент посух доданд: “Ҷони худамро қурбон мекунаму аз роҳ намегардам, зеро халқи Тоҷикистон аз мо умеди зиёд дорад”. Самимона мегӯям, ки ин сафар арзандаи эҷоди даҳҳо достон аст.
Ҳамон вақт, бо дарназардошти дар ҳиҷрат қарор доштани ҳамватанонамон таъкид карданд: “То як тоҷик берун аз Ватан қарор дорад, ман худамро ором ҳис карда наметавонам”.
Самимият ва муҳаббати Сарвари давлат дар ин муроҷиат баръалост: “Ҳамдиёрони азиз, ба Ватан баргардед! Ба шумо кӯҳи тилло ваъда намедиҳам, аммо як пора ноне, ки дорем бо ҳам мехӯрем”.
Ҳамин ҷанба замина фароҳам овард, ки як миллион нафар гуреза ва муҳоҷири иҷборӣ ба ҷойи зисти аввалаашон баргардонда шуд, 36 ҳазор хонаи пурра ва ё қисман харобгашта дар як муддати кўтоҳ пурра барқарор шуд.
Ба ибораи дигар, дар замоне ки ҳама умедҳо барбод рафта, арзишҳои давлативу миллӣ ва инсонӣ зери по шуда буданд, ин фарзанди фарзонаи миллат бо ҷасорати хос масъулияти роҳбариро ба дӯш гирифта, шуълаи умеду бовариро дар қалби мардум фурӯзон карданд.
Ҳамин омилҳо боис гардиданд, ки аъзо ва вакилони мақоми олии намояндагӣ ва қонунгузори мамлакат ба қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат” иқдом намоянд.
-Чун сухан дар бораи Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат” рафт, мехостам ба сифати шахси дар кӯраи сиёсат обутобёфта моҳият ва зарурати қабул гаштанашро ба хонандагони ҳафтанома шарҳ диҳед...
- Бо қабули қонуни мазкур мо таҷрибаи нави қонунгузориро, ки арзишҳои инсонӣ дар он меҳваранд, мавриди корбурд қарор додем. Зеро санадҳои меъёрии ҳуқуқӣ низ дар баробари дигар арзишҳои инсонӣ ба хотири тарбия ва ташаккули инсони комилу солеҳ ва содиқ равона шудаанд.
Муҳимтар аз ҳама, арҷгузории қаҳрамонони барҳаёт фазилати бузурги инсонист. Таҷрибаи ҷаҳонӣ гувоҳ аст, ки аз эътирофу арҷгузории шахсиятҳое чун муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ҳеҷ ваҷҳ демократияи давлатҳо ва ҳуқуқу озодиҳои шаҳрвандон осеб надидаву намебинад. Ин ҷанба тайи дусад соли охир минҳайси ғояи таҳкимбахши сарҷамъӣ, таҳрикбахши такомул, афзункунандаи дастовардҳо барои давлатҳои мутамаддин аҳамияти хоса касб кардааст.
Қотеъона мегӯям, ки арҷгузорӣ ба хизматҳои ин абармард ва ҷонфидо будан ба сиёсати пешгирифтаашон дарки масъулият назди наслҳои оянда ва содиқ будан ба арзишҳои инсонӣ, миллӣ ва давлатӣ маҳсуб мешавад.
Он ақида, ки дар давраҳои мушкили таърих шахсиятҳое ба арсаи сиёсат омада, сарнавишти миллатҳо ва давлатҳоро куллан тағйир медиҳанд, моҳияти асотириву метафизикӣ надошта, маншаъ аз ҷанбаҳои илмӣ гирифта, ба авторитаризму шахспарастӣ дахл надорад.
Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хеле пештар аз ин иқдом дар дилу дидаи мардуми Тоҷикистон ҳамчун сарвари хирадманду дурандеш, бунёдгузори давлати миллӣ ва наҷотбахши миллат, раҳнамои фардо маскан гирифта буданд ва санади мазкур ҳамин ҷойгоҳи воло ва рисолати таърихии муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро рӯи сафҳаи қонун ҳаккокӣ кард.
Ба ибораи дигар, қонуни мазкур муҳаббатномаи халқ ба фарзанди сазовори худ маҳсуб мешавад.
-Таҷрибаи таърих собит намудааст, ки ба даст овардани истиқлолу озодӣ кори саҳлу осон нест, вале ҳимояи неъмати озодӣ ва дастовардҳои истиқлол кори бамаротиб душвортар мебошад.
Дар робита ба ин, Пешвои миллат аз собиқадорон даъват ба амал оварданд, ки дар тарбияи насли оянда саҳми ватандӯстонаи худро гузоранд, зеро ба андешаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон собиқадорон бо заҳмати содиқона дар ҷодаи ҳифзи манфиатҳои давлат ва миллат дар байни ҷомеа соҳиби эҳтирому обрӯ мебошанд.
-Дастури иқтибосовардаи шумо далели возеҳи он аст, ки Пешвои миллат ба мо–собиқадорон эътимоду ихлоси зиёд доранд. Ин боварӣ моро водор месозад, мо бо рӯҳу илҳоми тоза фаъолиятмонро беш аз пеш тавсеа бахшем.
Ҳоло дар кишвари мо сулҳу ваҳдат устувору побарҷост, вале ин ба ҳеҷ ваҷҳ маънои онро надорад, ки фориғбол бошему бетафовут. Ҳарчанд ба ёд овардани он айём хушоянд нест, вале аз лавҳи хотир зудудани он низ қобили қабул буда наметавонад.
Ҷавононро ҳушдор бояд дод, ки набояд ҳаводиси пурфоҷиаи замони ҷанги шаҳрвандиро, ки ҳаёти осоиштаи халқи моро ба фоҷиаи миллӣ табдил дода буд, фаромӯш кунем. Онҳое, ки шоҳиди ҳол маҳсуб мешаванд, бояд ба насли наврас мунтазам ва дар такя ба далелу рақамҳо шарҳу тавзеҳ диҳанд, ки имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон ба осонӣ ба даст наомадааст.
Ба ёд овардани он рӯзҳо моро ба зирактар будан аз лиҳози сиёсӣ даъват менамояд ва таҳрик мебахшад, ки ваҳдати миллӣ ва сулҳу суботро доимо ҳифз ва чун гавҳараки чашм эмин дорем.
Насли навраси мо, ки таваҷҷуҳи Пешвои миллат ба онҳо бениҳоят зиёд аст, бояд дарк намоянд, ки тундравию худхоҳӣ, мансабталошӣ, ҷангу хунрезӣ, бо зӯри силоҳ ғасб кардани ҳокимият ва сарфи назар намудани қонуну тартибот метавонад пайомадҳои ногувор ба бор орад.
Мисоли ин гуфтаҳо ҳодисаҳои солҳои ҷанги шаҳрвандӣ аст, ки баъзе соҳибмансабон бетафовутиву бетарафиро пеша карда, дар ин замина аркони давлатӣ фалаҷ, санадҳои меъёрии ҳуқуқӣ сарфи назар ва силоҳ мақоми ҳукмфармоиро соҳиб гардид.
-Дар раванди суҳбат бамаврид гуфтед, ки дастовардҳои замони соҳибистиқлолӣ хеле зиёданд. Табиист, ки зикри онҳо дар доираи як мусоҳиба ғайриимкон аст. Агар онҳоро мухтасар бозгӯйӣ намуданӣ шавем, сари кадом далелҳо бештар тамаркуз мекунед?
-Қабл аз ҳама ба ҳадафҳои стратегӣ бояд истинод кунем. Бо дарназардошти иқтидори бузурги гидроэнергетикии кишвар ва аҳамияти муҳими соҳаи энергетика Пешвои миллат таъмини истиқлолияти энергетикиро ҳадафи стратегӣ эълон намуданд. Ба истифода додани агрегатҳои якуму дуюми НБО “Роғун” аз ибтикори қобили мулоҳиза баҳри таъмини истиқлолияти энергетикӣ маҳсуб шуда, татбиқи 12 лоиҳаи давлатии сармоягузорӣ ба маблағи умумии 16,1 миллиард сомонӣ идомаи мантиқии ин раванд аст.
Раҳоии кишвар аз бунбасти коммуникатсионӣ, ки ҳадафи дигари стратегӣ эътироф шуд, имконият дод, ки Тоҷикистон аз қаламрави сепорча ба кишвари воҳид табдил ёбад. Бо ин мақсад 44 лоиҳаи давлатии сармоягузорӣ ба маблағи умумии 1,4 млрд. доллари ИМА татбиқ гардида, беш аз 2000 километр роҳи автомобилгард, 31 километр нақб, 240 пул, 3,4 километр долонҳои зиддитармавӣ ва 214 километр роҳҳои оҳан бунёд гардид.
Баҳри расидан ба ҳадафи дигари старегӣ - таъмини амнияти озуқаворӣ низ корҳои зиёд амалӣ гардида, солҳои охир вазъи соҳаи кишоварзӣ хеле беҳбуд ёфт.
Таҷрибаи давлатҳои пешрафта нишон медиҳад, ки саноат соҳаи муайянкунандаи иқтисоди миллӣ буда, сатҳи рушди муносибатҳои истеҳсолӣ ва сифати зиндагонӣ ба он алоқамандӣ дорад. Вобаста ба ин, солҳои охир саноати кишвар дар маркази татбиқи ислоҳот қарор дошта, саноатикунонии босуръат ҳадафи чоруми стратегӣ эълон шуд. Саноатикунонии босуръати мамлакат ба бунёди корхонаҳои саноатӣ ва инфрасохтори он мусоидат карда, сабаби бо ҷойи кор таъмин намудани сокинони кишвар ва беҳтаршавии сатҳи зиндагии онҳо мегардад.
Хуб дар хотир дорем, ки кишвари мо дар солҳои аввали соҳибистиқлолӣ артиш надошт ва яке аз сабабҳои аланга гирифтани оташи ҷанги шаҳрвандӣ низ дар ҳамин буд. Маҳз бо ҷонфидоиҳои Пешвои миллат 23 феврали соли 1993 бидуни заминаҳои устувор Артиши миллии ҷумҳурӣ таъсис дода шуд, ки бо гузашти солҳо ба яке аз сохторҳои пуриқтидори давлат табдил ёфт.
Истиқлолият барои рушду нумӯъ кардани ҳамаи соҳаҳои халқи ҷумҳурӣ такони ҷиддӣ бахшид, ки соҳаи фарҳанг аз ин истисно нест. Зеро фарҳанги миллӣ асоситарин василаи шинохти миллат ба ҳисоб меравад. Миллати моро дар масири таърих маҳз фарҳанги баланди ниёгонамон муаррифӣ кардаву побарҷо нигоҳ доштааст.
Ҷашн гирифтани 2500 - солагии Истаравшан, 2700 - солагии Кӯлоб, 3000 - солагии Ҳисор ва тармиму таҷдиди ёдгориҳои таърихиву фарҳангӣ гувоҳи гуфтаҳои болост.
Маҳз дар ин давра бузургтарин Китобхонаи миллӣ дар минтақа, Осорхонаи миллии Тоҷикистон бо санъати меъмории хос сохта шуд ва сохтмони Театри миллӣ, ки калонтарин дар Осиёи Марказӣ аст, идома дорад.
Ғайр аз ин, ҷашнгирии солгарди зодрӯзи бузургони миллат, аз қабили устод Рӯдакӣ, Абўалӣ ибни Сино, Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ, Имоми Аъзам, Носири Хусрав, Абдураҳмони Ҷомӣ, С. Айнӣ, М. Турсунзода, Б. Раҳимзода ва даҳҳо тани дигар нишони арҷгузорӣ ба фарзонафарзандони миллат мебошад.
Дар маҷмӯъ, Истиқлолияти давлатӣ заминагузори рушд барои тамоми соҳаҳои хоҷагии халқ гардид. Имрӯз соҳае нест, ки раванди пешрафт дар он мушоҳида нашавад.
Ба сифати як шаҳрванди мамлакат мутмаинам, ки ин раванд бардавом буда, минбаъд низ миллати сарбаланди тоҷик бо роҳбарии фарзанди фарзонааш муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба дастовардҳои зиёдтар ноил мегардад.
-Ба шумо барои суҳбати пурмуҳтаво ва ошкоро арзи сипос менамоем.
-Сипосгузорам. Бо истифода аз фурсати муносиб кулли тоҷику тоҷикистониёнро ба ифтихори 30-юмин солгарди Истиқлолияти давлатии кишвари азизамон самимона табрик гуфта, барояшон саодати бардавоми рӯзгор ва сарбаландии беш аз пешро орзумандам. Истиқлолиятат пояндаву бегазанд бод, Тоҷикистони азиз!
“ҶТ”
Эзоҳи худро нависед