ВАРЗИШ
Панҷшанбе 25 Апрел 2024 02:50
Истиқлолият чун рамзи озодию ягонагӣ ба мо тамоми имкониятҳоро фароҳам оварда, он чун хуршеди дурахшон роҳи ояндаи моро нуру зиё бахшид ва баҳри амалӣ намудани ҳадафу мақсадҳои накӯ нерӯи тозаро эҳдо сохт. Маҳз бо пайки ин неъмати бебаҳо имрӯз кишвари моро дар арсаи байналмилалӣ мешиносанду ба тамоми дастовард ва фарҳангу тамаддуни гузаштаи мо арҷ мегузоранд.
Воқеан, дар баробари дигар муқаддасот Истиқлолият низ яке аз арзишҳое волое мебошад, ки бо ба даст оварданаш тамоми ҳастии миллии мо аз нав эҳё гардид. Имсол Истиқлолияти кишвари мо 26-сола гардид, ки чун ҷавони матину устувор сӯи фардои дурахшон равон асту моро ҳам бо худ бурда истодааст. Ин неъмати бузург бо пайки хеш нуру зиё, меҳру вафо, ободию озодӣ, ҳамфикрию ҳамзистӣ ва осоиштагиву абадиятро ба Тоҷикистони азиз овардааст. Моро лозим аст, то баҳри пойдорӣ ва таҳкими он фаъолияти худро ба роҳ монда, саҳми арзандаи хешро дар рушду нумӯи кишвари азизамон гузорем.
Ҷавонон, ки қишри ояндасози кишвар ба ҳисоб мераванд, дар замони соҳибистиқлолӣ ҳама чун як тану як ҷон паи илму донишанду имрӯз ҳар яке дар самти хеш муваффақанд. Маҳз бо шарофати Истиқлолият баҳри илмомӯзии ҷавонон тамоми шароитҳо муҳайё гардид. Ин аст, ки ҷавонон имрӯз ҷиҳати аз бар намудани илму донишҳои гуногуни мувофиқ ба талаботи замон дар донишгоҳу донишкадаҳои олии кишвар таҳсил намуда, бархеи дигар дар муассисаву донишкадаҳои бонуфӯзи кишварҳои хориҷ таҳсили илм менамоянд.
Ҷавонони мо имрӯз дарк намудаанд, ки роҳи ягонаи амалӣ намудани мақсадҳои накӯ, пайдо намудани мавқеи худ дар ҷомеа ва саҳм гузоштан дар рушди минбаъдаи кишвар маҳз танҳо тавассути омӯхтани илму дониш ва аз бар намудани касбу ҳунарҳои гуногун муяссар мегардад.
Имрӯз ба кадом соҳае назар накунем, дар баробари дигар қишри ҷомеа ҷавонон низ бо дасту дили гарм паи кору пайкоранд ва содиқонаву софдилона фаъолият бурда истодаанд. Аз ҷаҳду талош ва фаъолияти намунавии онҳо эҳсос мегардад, ки ин қишри ояндасози ҷомеа дар зери ливои Истиқлолияту Ваҳдат бо боварии комил ба сӯи фардои дурахшон қадамҳои устувор мегузоранд.
Дар воқеъ, Истиқлолият аст, ки имрӯз ҷавонон дар ҳама самт комёбанду дар рушду нумӯи меҳан саҳмгузоранд. Ба таъкиди Аҳлиддин Саидмуминов, номзади илмҳои гуманитарӣ, “Истиқлолият зиндагиву ормонҳои ҳар як миллат буда, Худованд ба кам миллатҳо онро арзонӣ доштааст. Истиқлолияти Тоҷикистон рамзи давлатдории миллӣ аст ва ояндаи дурахшони миллат аз ин ганҷина вобастагии калон дорад. Замоне буд, ки миллати тоҷик дар вартаи нобудшавӣ қарор дошт. Бо амри таърих 26 сол аст, ки Тоҷикистонро ҷаҳониён ҳамчун давлати соҳибистиқлол эътироф менамоянд. Ин саҳифаҳои дурахшони таърихи миллат бо оби тилло сабт мегарданд. Дар 26 соли Истиқлолият дар ҳамаи самтҳо дастовардҳои назаррасро соҳиб шудем. Ҷавонони Тоҷикистон зодагони Истиқлолиятанд. Ҳамаи хушрӯзии ҷавонон аз самараи Истиқлолият аст. Дар тӯли солҳои соҳибистиқлолӣ ҷавонон дар ҳама самтҳо – сиёсат, иҷтисодиёт, маориф, илм, фарҳанг, тандурустӣ ва ғайра ба муваффақиятҳои назаррас ноил гардидаанд. Истиқлолият беҳтарин неъмат – сулҳу ваҳдатро ба ҷавонон эҳдо намуд”.
Боиси хушҳолист, ки имрӯз дар тамоми соҳаҳо, аз ҷумла, илм, маориф, иқтисодиёт, фарҳанг, варзиш ва дигар самтҳо ҷавонон бо муҳаббат машғули фаъолиятанд. Дар самти илму ихтироот ҷавонони шавқманд хеле зиёданд. Имрӯз онҳо чун дигар ҷавонони ҳамнабзи сайёра навоварӣ менамоянду худро ҳамқадами арс меҳисобанд. Аз мушоҳидаҳо бармеояд, ки ҷавонон ба илм таваҷҷуҳи беандоза доранду бо боварӣ метавон гуфт, ки ояндаи илми кишвар умедбахш аст.
“Бо падид омадани Истиқлолят чун неъмати бебаҳо ва гаронмоя миллати тоҷик соҳибэҳтиром гардид. Аз ин рӯ, Истиқлолият волотарин ва пурарзиштарин дастоварди миллати тоҷик аст, – мегӯяд омӯзгор Баракатулло Холмуродов. – Бо ба даст омадани он тамоми самтҳои афзалиятноки ҷомеа рӯ ба рушд ниҳода, дар як муддати кӯтоҳ Истиқлолият тавонист, ки чун нерӯ баҳри пешрафту шукуфоӣ миллатро таҳрик диҳад. Соҳаи маориф низ, ки чун соҳаи калидӣ ба ҳисоб меравад, маҳз дар даврони соҳибистиқлолӣ инкишоф ёфт ва таваҷҷуҳ ба он зиёд гардид. Рушд намудани соҳаи мазкур дар баробари дигар дастовардҳо яке аз самараҳои замони Истиқлолят мебошад. Сохта ба истифода дода шудану муассисаҳои гуногуни таълимӣ дар кишвар, ки солҳои охир шумораашон хеле зиёд шуд, далели ин гуфтаҳост. Имрӯз кишвари мо роҳи мустақили инкишофи сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоиву маънавиро пеш гирифта, ба аслҳои озодии сухан, виҷдон ва гуногунандешӣ, ки аз ҷумлаи асосҳои давлати демократӣ мебошанд, таваҷҷуҳ менамояд. Бо шарофати Истиқлолият нуфӯзу эътибори Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ боло рафта, имрӯз кишвари моро чун шарики стратегӣ мешиносанду ҳамкорӣ менамоянд. Дар дунё кишваре нест, ки ҷумҳурии моро нашиносаду эътироф нанамояд. Аз ин рӯ, қарзи шаҳрвандии ҳар яки мост, ки баҳри боз ҳам рушд ёфтани кишвари азизамон ва боло рафтани мақоми он дар арсаи ҷаҳонӣ саъю талош намоем. Барои амалигардонии ин моро лозим аст, ки дар соҳаи хеш фаъолиятамонро самаранок ба роҳ монем”.
Дар ҳақиқат, имрӯз дар фазои Истиқлолият ва сулҳу субот кулли ҷомеа сарбаландона ҳаёт ба сар мебаранд. Аз оромию осудагӣ шоирон шеъри сулҳ мегӯянду мусаввирон расми муҳаббат ва садоқат тасвир менамоянд ва ҳунармандон суруди сулҳу ваҳдат месароянд. Пас, ҳамин аст Истиқлолият ва озодӣ.
Шаҳёда Шарипова имрӯз чун навқалам шеър мегӯяду шукри Истиқлол менамояд. Ӯ мегӯяд: “Истиқлол озодӣ дод. Барои мо кофӣ аст, ки озодона ҳар ҷое мехоҳем меравему зиндагӣ мекунем. Истиқлолият хотири падару модари моро ҷамъ ва шод нигаҳ медорад. Зеро волидонамон медонанд, ки фарзандашон аз роҳ сиҳату беранҷ ба хона бармегардад. Дигар шеърҳои шоирони мо бӯи ҷангу хун намекунад, вуҷудҳои мо ғарқи тарс не, балки ғарқи гулҳои умед аст. Истиқлолият барои мо осудагӣ дод. Осуда ки бошӣ, зиндагӣ ширин мешаваду умедҳо месабзанд”.
Дар воқеъ, Истиқлолият орзуҳои якояки моро месабзонаду зиндагиро ширин ва қалбҳоро ба фардо умедвор месозад. Пас, мо - аҳли ҷомеа, дар якҷоягӣ бояд пеш аз ҳама, ба дарки амиқи самараҳои Истиқлолият сарфаҳм рафта, баҳри ҳифзу пойдорӣ, якпорчагӣ, сулҳу ваҳдат ва суботи кишвар фаъолияти худро ба роҳ монем, баҳри рушду инкишоф ва муаррифии ин сарзамин дар арсаи байналмилалӣ талош намоему таҳкимбахши Истиқлолият ва оромию осудагии кишвари хеш бошем.
Беҳрӯз холмуродов, “ҶТ”
Воқеан, дар баробари дигар муқаддасот Истиқлолият низ яке аз арзишҳое волое мебошад, ки бо ба даст оварданаш тамоми ҳастии миллии мо аз нав эҳё гардид. Имсол Истиқлолияти кишвари мо 26-сола гардид, ки чун ҷавони матину устувор сӯи фардои дурахшон равон асту моро ҳам бо худ бурда истодааст. Ин неъмати бузург бо пайки хеш нуру зиё, меҳру вафо, ободию озодӣ, ҳамфикрию ҳамзистӣ ва осоиштагиву абадиятро ба Тоҷикистони азиз овардааст. Моро лозим аст, то баҳри пойдорӣ ва таҳкими он фаъолияти худро ба роҳ монда, саҳми арзандаи хешро дар рушду нумӯи кишвари азизамон гузорем.
Ҷавонон, ки қишри ояндасози кишвар ба ҳисоб мераванд, дар замони соҳибистиқлолӣ ҳама чун як тану як ҷон паи илму донишанду имрӯз ҳар яке дар самти хеш муваффақанд. Маҳз бо шарофати Истиқлолият баҳри илмомӯзии ҷавонон тамоми шароитҳо муҳайё гардид. Ин аст, ки ҷавонон имрӯз ҷиҳати аз бар намудани илму донишҳои гуногуни мувофиқ ба талаботи замон дар донишгоҳу донишкадаҳои олии кишвар таҳсил намуда, бархеи дигар дар муассисаву донишкадаҳои бонуфӯзи кишварҳои хориҷ таҳсили илм менамоянд.
Ҷавонони мо имрӯз дарк намудаанд, ки роҳи ягонаи амалӣ намудани мақсадҳои накӯ, пайдо намудани мавқеи худ дар ҷомеа ва саҳм гузоштан дар рушди минбаъдаи кишвар маҳз танҳо тавассути омӯхтани илму дониш ва аз бар намудани касбу ҳунарҳои гуногун муяссар мегардад.
Имрӯз ба кадом соҳае назар накунем, дар баробари дигар қишри ҷомеа ҷавонон низ бо дасту дили гарм паи кору пайкоранд ва содиқонаву софдилона фаъолият бурда истодаанд. Аз ҷаҳду талош ва фаъолияти намунавии онҳо эҳсос мегардад, ки ин қишри ояндасози ҷомеа дар зери ливои Истиқлолияту Ваҳдат бо боварии комил ба сӯи фардои дурахшон қадамҳои устувор мегузоранд.
Дар воқеъ, Истиқлолият аст, ки имрӯз ҷавонон дар ҳама самт комёбанду дар рушду нумӯи меҳан саҳмгузоранд. Ба таъкиди Аҳлиддин Саидмуминов, номзади илмҳои гуманитарӣ, “Истиқлолият зиндагиву ормонҳои ҳар як миллат буда, Худованд ба кам миллатҳо онро арзонӣ доштааст. Истиқлолияти Тоҷикистон рамзи давлатдории миллӣ аст ва ояндаи дурахшони миллат аз ин ганҷина вобастагии калон дорад. Замоне буд, ки миллати тоҷик дар вартаи нобудшавӣ қарор дошт. Бо амри таърих 26 сол аст, ки Тоҷикистонро ҷаҳониён ҳамчун давлати соҳибистиқлол эътироф менамоянд. Ин саҳифаҳои дурахшони таърихи миллат бо оби тилло сабт мегарданд. Дар 26 соли Истиқлолият дар ҳамаи самтҳо дастовардҳои назаррасро соҳиб шудем. Ҷавонони Тоҷикистон зодагони Истиқлолиятанд. Ҳамаи хушрӯзии ҷавонон аз самараи Истиқлолият аст. Дар тӯли солҳои соҳибистиқлолӣ ҷавонон дар ҳама самтҳо – сиёсат, иҷтисодиёт, маориф, илм, фарҳанг, тандурустӣ ва ғайра ба муваффақиятҳои назаррас ноил гардидаанд. Истиқлолият беҳтарин неъмат – сулҳу ваҳдатро ба ҷавонон эҳдо намуд”.
Боиси хушҳолист, ки имрӯз дар тамоми соҳаҳо, аз ҷумла, илм, маориф, иқтисодиёт, фарҳанг, варзиш ва дигар самтҳо ҷавонон бо муҳаббат машғули фаъолиятанд. Дар самти илму ихтироот ҷавонони шавқманд хеле зиёданд. Имрӯз онҳо чун дигар ҷавонони ҳамнабзи сайёра навоварӣ менамоянду худро ҳамқадами арс меҳисобанд. Аз мушоҳидаҳо бармеояд, ки ҷавонон ба илм таваҷҷуҳи беандоза доранду бо боварӣ метавон гуфт, ки ояндаи илми кишвар умедбахш аст.
“Бо падид омадани Истиқлолят чун неъмати бебаҳо ва гаронмоя миллати тоҷик соҳибэҳтиром гардид. Аз ин рӯ, Истиқлолият волотарин ва пурарзиштарин дастоварди миллати тоҷик аст, – мегӯяд омӯзгор Баракатулло Холмуродов. – Бо ба даст омадани он тамоми самтҳои афзалиятноки ҷомеа рӯ ба рушд ниҳода, дар як муддати кӯтоҳ Истиқлолият тавонист, ки чун нерӯ баҳри пешрафту шукуфоӣ миллатро таҳрик диҳад. Соҳаи маориф низ, ки чун соҳаи калидӣ ба ҳисоб меравад, маҳз дар даврони соҳибистиқлолӣ инкишоф ёфт ва таваҷҷуҳ ба он зиёд гардид. Рушд намудани соҳаи мазкур дар баробари дигар дастовардҳо яке аз самараҳои замони Истиқлолят мебошад. Сохта ба истифода дода шудану муассисаҳои гуногуни таълимӣ дар кишвар, ки солҳои охир шумораашон хеле зиёд шуд, далели ин гуфтаҳост. Имрӯз кишвари мо роҳи мустақили инкишофи сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоиву маънавиро пеш гирифта, ба аслҳои озодии сухан, виҷдон ва гуногунандешӣ, ки аз ҷумлаи асосҳои давлати демократӣ мебошанд, таваҷҷуҳ менамояд. Бо шарофати Истиқлолият нуфӯзу эътибори Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ боло рафта, имрӯз кишвари моро чун шарики стратегӣ мешиносанду ҳамкорӣ менамоянд. Дар дунё кишваре нест, ки ҷумҳурии моро нашиносаду эътироф нанамояд. Аз ин рӯ, қарзи шаҳрвандии ҳар яки мост, ки баҳри боз ҳам рушд ёфтани кишвари азизамон ва боло рафтани мақоми он дар арсаи ҷаҳонӣ саъю талош намоем. Барои амалигардонии ин моро лозим аст, ки дар соҳаи хеш фаъолиятамонро самаранок ба роҳ монем”.
Дар ҳақиқат, имрӯз дар фазои Истиқлолият ва сулҳу субот кулли ҷомеа сарбаландона ҳаёт ба сар мебаранд. Аз оромию осудагӣ шоирон шеъри сулҳ мегӯянду мусаввирон расми муҳаббат ва садоқат тасвир менамоянд ва ҳунармандон суруди сулҳу ваҳдат месароянд. Пас, ҳамин аст Истиқлолият ва озодӣ.
Шаҳёда Шарипова имрӯз чун навқалам шеър мегӯяду шукри Истиқлол менамояд. Ӯ мегӯяд: “Истиқлол озодӣ дод. Барои мо кофӣ аст, ки озодона ҳар ҷое мехоҳем меравему зиндагӣ мекунем. Истиқлолият хотири падару модари моро ҷамъ ва шод нигаҳ медорад. Зеро волидонамон медонанд, ки фарзандашон аз роҳ сиҳату беранҷ ба хона бармегардад. Дигар шеърҳои шоирони мо бӯи ҷангу хун намекунад, вуҷудҳои мо ғарқи тарс не, балки ғарқи гулҳои умед аст. Истиқлолият барои мо осудагӣ дод. Осуда ки бошӣ, зиндагӣ ширин мешаваду умедҳо месабзанд”.
Дар воқеъ, Истиқлолият орзуҳои якояки моро месабзонаду зиндагиро ширин ва қалбҳоро ба фардо умедвор месозад. Пас, мо - аҳли ҷомеа, дар якҷоягӣ бояд пеш аз ҳама, ба дарки амиқи самараҳои Истиқлолият сарфаҳм рафта, баҳри ҳифзу пойдорӣ, якпорчагӣ, сулҳу ваҳдат ва суботи кишвар фаъолияти худро ба роҳ монем, баҳри рушду инкишоф ва муаррифии ин сарзамин дар арсаи байналмилалӣ талош намоему таҳкимбахши Истиқлолият ва оромию осудагии кишвари хеш бошем.
Беҳрӯз холмуродов, “ҶТ”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед