Дар рафти талошу саргардониҳои зиндагӣ инсон гоҳо ба як худхоҳии басе бемурувват табдил мегардад. Чунонки мехоҳад ҳама чиз ба коми вай, ба хосту муроди дили вай анҷом шавад. Мутаассифона, кор ба он ҷо ҳам мерасад, ки мо нафаҳмида, балки тамоми марзҳоро убур карда, нисбат ба падар ва модари хеш, ки барои ҳастии мо васила ва сабаб гаштаанд, носипосӣ мекунем ва ба муқобилашон байрақи исён бармедорем.

Ҳол он ки падар ва модар ду мавҷуди муқаддасеанд, ки инсон бояд пештар аз ҳама эҳтиромашонро ба ҷо биёрад. Зеро ҳар ки дар эҳтироми падару модар кӯтоҳӣ кард, ба фармудаи Худованд муқобил баромадааст. Ва ҳар ки онҳоро хор кард, дер ва ё зуд худаш ҳам ба хорӣ мубтало мегардад.

Ин ҳам пӯшида нест, ки инсон аз рӯзҳои аввали ба ҳайси як мавҷуди кӯчак ба ҳаёт оғоз карданаш мудом рӯи дасти волидон аст. Мисле ки бор аст ба онҳо. Яъне, машаққату ранҷе, ки мо дар айёми тифлӣ ба падару модари хеш медиҳем, хеле зиёд аст, вале дар муқобили он волидон ҳамеша ба мо меҳрубонӣ ва дӯстдорӣ мекунанд. Меҳрубонии онҳо ба ҳадест, ки сарҳади бузургии шафқати падару модар ва азобҳои кашидаи онҳоро муайян кардан барои мо ғайриимкон мебошад. Аз ин нуқтаи назар ҳурмату қадршиносии падар ва модар барои кас ҳам қарзи инсонисту ҳам вазифа маҳсуб мешавад.

Онҳое, ки қадру қиммати волидонро медонанду эшонро барои расидан ба саодати абадӣ ва ноил шудан ба марҳамати Офаридгор васила қарор додаанд, бешубҳа, нафарони толеъбаланданд. Ва онҳое, ки падару модарро ранҷ додаву барои пайдо шудани осори ғаму андуҳ дар чеҳраи эшон сабаб мешаванд ва нисбаташон беэҳтиромӣ кардаанд, як зумра бадбахтоне ҳастанд, ки мудом ба нобарориву шикаст мувоҷеҳанд.

Бузургии волидон аст, ки мегӯянд, ҳар ки ба падару модараш эҳтиром дорад, нисбат ба Парвардигораш низ боэҳтиром аст ва ҳар ки нисбат ба онҳо беэҳтиромӣ кард, пеши Худованд низ беэҳтирому қадрношинос мебошад.

Мутаассифона, беэҳтиромӣ нисбат ба падару модар ва озурдани хотири эшон кори хатое, балки гуноҳест, ки бештар дар айёмӣ ҷавонӣ содир мешавад. Ва маҳз дар ҷавонӣ ноогоҳона ва аз сари ҷаҳлу ғафлат волидонро меранҷонем, ба онҳо гап мегардонем, дилашонро мешиканем. Ёдовар шудани ин масъала ҳам ба ҳамин хотир аст. Яъне, як нав таъкид, балки хотиррасон кардан ба ҷавонон аст, ки дар ҳурмату қадршиносии падару модар кӯтоҳӣ накунанд.

Башир УСМОН, “ҶТ”