ҶАВОНОН
Панҷшанбе 18 Апрел 2024 10:30
Салом азизи дилам, Дилором.
Медонам, ки аз ман қаҳр кардаӣ. Ба ин ҳақ дорӣ. Зеро ман ба хизмат омаданамро аз ту пинҳон кардам, чун намехостам, ки хотири нозукатро озурда созам. Ман борҳо фурсати муносиб пайдо карда, хостам ба ту занг занам ва узр пурсам, аммо ту ҷавоб намедодӣ.
Инак, 10 моҳ мешавад, ки ман дар сафи Артиши миллӣ адои хизмати ҳарбӣ мекунам. Ин рӯзҳои дурӣ аз ту бароям хеле душвор паси сар шуда истодаанд. Баъди андешаи зиёд оқибат ба хулосае омадам, ки тавассути рӯзномаи дӯстдоштаам бароят номае менависаму ҳама ҳақиқатро баён мекунам. Бовар дорам, ки маро мефаҳмӣ ва ҳам мебахшӣ. Чун медонам, ки қалби меҳрубоне дорӣ. Баҳонаи хубе барои рози дил гуфтан низ дорам.
Мо дар арафаи рӯзи ошиқон қарор дорем ва дар ин рӯз қарзи ҳар яки мо, ҷавонмардон аст, ки шахси азизтарин ва маҳбубтарини худ – маҳбубаҳои худро табрик намоем. Бо сухани хубу руҳнавозе, бо лафзи ширину хотирмоне хотири онҳоро шод гардонем.
Қабл аз иншои ин нома хеле фикр кардам. Аввал хостам аз дӯстам хоҳиш кунам, ки аз аҳволат бохабар гардаду ба ман хабар диҳад, аммо баъдан инро тасмими ноҷавонмардона пиндоштаму ба хулосае омадам, ки бояд худам сухани диламро рӯирост ба ту бигӯям. Хеле андешидам: чӣ бигӯям, ки тавонад он меҳру муҳаббат ва садоқати бепоёни нисбат ба ту доштаамро баён карда тавонам? Чӣ гуна он ранҷу озори расондаамро аз дилат барорам?
Оре, туро шодбош мегӯям. Бо рӯзи ошиқон, бо рӯзи дилдодагон, муборакбод мегӯям. Мехоҳам бидонӣ, ки ту офтобе ҳастӣ, ки ба рӯзгори ман нуру зиё бахшидаӣ, бо хаёли ту дарахти орзуҳоям гул мекунад, барои диданат қалбам мисли дарё мехурӯшаду ҷӯш мезанад. Бо ёдат мехобаму бо ёдат дида мекушоям. Хеле пазмони дидорат шудаам, азизи дилам.
Ёд дорӣ, боре як акси даврони мактабхониатро дида, хеле хандида будам ва ту инро масхара гумон карда, аз ман ранҷидӣ ва аксро аз дастам кашида гирифта, пора-пора кардӣ. Он замон ман бояд аз ту узр мепурсидам, аммо ғурурам нагузошт... Аммо имрӯз мехоҳам барои он рӯз ва умуман барои ҳама нуқсонҳоям, ҳама айбу гуноҳам, ҳама густохиҳоям аз ту бахшиш пурсам. Маро бубахш, азизам. Худо хоҳад, хизмати Модар-Ватанро бо сари баланд адо намуда, ба наздат бармегардам. Ин ҷо даргоҳест, ки ҷавононро ҷавонмардӣ, сабру таҳаммул, устувориву матонат ва беҳтарин хислатҳои инсонӣ меомӯзад.
Ид муборак, азизи дилам. Умедворам, имрӯз ва ҳама рӯзҳоят ид бошанд.
Бо эҳтиром, дӯстдорат Алишер Ҳаитов, сарбози қисми ҳарбии 01123-и Вазорати мудофиаи Ҷумҳурии Тоҷикистон.
Медонам, ки аз ман қаҳр кардаӣ. Ба ин ҳақ дорӣ. Зеро ман ба хизмат омаданамро аз ту пинҳон кардам, чун намехостам, ки хотири нозукатро озурда созам. Ман борҳо фурсати муносиб пайдо карда, хостам ба ту занг занам ва узр пурсам, аммо ту ҷавоб намедодӣ.
Инак, 10 моҳ мешавад, ки ман дар сафи Артиши миллӣ адои хизмати ҳарбӣ мекунам. Ин рӯзҳои дурӣ аз ту бароям хеле душвор паси сар шуда истодаанд. Баъди андешаи зиёд оқибат ба хулосае омадам, ки тавассути рӯзномаи дӯстдоштаам бароят номае менависаму ҳама ҳақиқатро баён мекунам. Бовар дорам, ки маро мефаҳмӣ ва ҳам мебахшӣ. Чун медонам, ки қалби меҳрубоне дорӣ. Баҳонаи хубе барои рози дил гуфтан низ дорам.
Мо дар арафаи рӯзи ошиқон қарор дорем ва дар ин рӯз қарзи ҳар яки мо, ҷавонмардон аст, ки шахси азизтарин ва маҳбубтарини худ – маҳбубаҳои худро табрик намоем. Бо сухани хубу руҳнавозе, бо лафзи ширину хотирмоне хотири онҳоро шод гардонем.
Қабл аз иншои ин нома хеле фикр кардам. Аввал хостам аз дӯстам хоҳиш кунам, ки аз аҳволат бохабар гардаду ба ман хабар диҳад, аммо баъдан инро тасмими ноҷавонмардона пиндоштаму ба хулосае омадам, ки бояд худам сухани диламро рӯирост ба ту бигӯям. Хеле андешидам: чӣ бигӯям, ки тавонад он меҳру муҳаббат ва садоқати бепоёни нисбат ба ту доштаамро баён карда тавонам? Чӣ гуна он ранҷу озори расондаамро аз дилат барорам?
Оре, туро шодбош мегӯям. Бо рӯзи ошиқон, бо рӯзи дилдодагон, муборакбод мегӯям. Мехоҳам бидонӣ, ки ту офтобе ҳастӣ, ки ба рӯзгори ман нуру зиё бахшидаӣ, бо хаёли ту дарахти орзуҳоям гул мекунад, барои диданат қалбам мисли дарё мехурӯшаду ҷӯш мезанад. Бо ёдат мехобаму бо ёдат дида мекушоям. Хеле пазмони дидорат шудаам, азизи дилам.
Ёд дорӣ, боре як акси даврони мактабхониатро дида, хеле хандида будам ва ту инро масхара гумон карда, аз ман ранҷидӣ ва аксро аз дастам кашида гирифта, пора-пора кардӣ. Он замон ман бояд аз ту узр мепурсидам, аммо ғурурам нагузошт... Аммо имрӯз мехоҳам барои он рӯз ва умуман барои ҳама нуқсонҳоям, ҳама айбу гуноҳам, ҳама густохиҳоям аз ту бахшиш пурсам. Маро бубахш, азизам. Худо хоҳад, хизмати Модар-Ватанро бо сари баланд адо намуда, ба наздат бармегардам. Ин ҷо даргоҳест, ки ҷавононро ҷавонмардӣ, сабру таҳаммул, устувориву матонат ва беҳтарин хислатҳои инсонӣ меомӯзад.
Ид муборак, азизи дилам. Умедворам, имрӯз ва ҳама рӯзҳоят ид бошанд.
Бо эҳтиром, дӯстдорат Алишер Ҳаитов, сарбози қисми ҳарбии 01123-и Вазорати мудофиаи Ҷумҳурии Тоҷикистон.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед