Хабарҳои кӯтоҳ
Чоршанбе 24 Апрел 2024 02:02
Баромади ахири “пурмуҳтаво”-и муғризонаи Кабирӣ боз як бори дигар собит сохт, ки ў мубталои бемории васвос шудааст ё ҷину аҷинаҳо ёраш гаштаанд. Туро чиву кор ба ҷашну маросими тоҷикистониён чӣ? Чаро бинии картошкамонандатро ба ҳар кори анҷомдодаи мо мехалонӣ. Ту – ку аз тоҷикияту тоҷикистоният ва мазҳаби ҳанафия рўй гардонида, ҳар кишваре, ки гурӯҳҳои аз нооромии Тоҷикистон манфиатдор мавҷуданд, ба ту оғўш мекушояд, он ҷойро макони ишрату дасисабозӣ ихтиёр мекунӣ, боз чӣ сафсата мехонӣ? Ту-ку шаҳди ваҳдатро ба заҳри кинаву адоват омехтаиву мехоҳӣ бо он махлут коми тоҷиконро талх созӣ, чаро гулў медаррониву ваҳдати моро зери шубҳа қарор додаӣ?
Фаромўш масоз, эй маккор, забони тоҷикӣ маҳз дар замони соҳибистиқлоливу роҳбарии Пешвои муаззами миллат ба давраи нави рушду такомул қадам ниҳода, пояҳояш таҳким ёфтанд. Маҳз дар ҳамин давра Қуръони азимушшаън ба забони тоҷикӣ тарҷима шуд. Маҳз дар ҳамин давра забони ноби тоҷикӣ аз минбари баланди СММ аз забони Пешвои миллат садо дод. Маҳз бо ҳамин забон чорабиниҳои ҷиддиву саривақтии нишонраси сатҳи байналмилалӣ пешниҳод ва аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ мақбули умум гардиданд.
Туи пастфитрат, ки худро аллома мепиндориву ду–се пайравонат устодат мехонанд, маҳз бо ҳуруфи кириллӣ дониш омўхтиву боз он ҳуруфро наҳ мезанӣ. Худ бо ҳамин ҳуруф дарс омўхтиву мардуми тоҷикро бо ишколи тадрис бо кирилӣ бесавод меномӣ. Пас, дар гуфтаҳот чӣ мантиқу чӣ ҳақиқат аст? Ин аломати васвосу ҳарзагўӣ нест?
Ба туи беасл кӣ ҳуқуқ додаст, ки миллати куҳанбунёду бофарҳанги тоҷикро, ки ҳамеша барои инсоният олимону шоирон ва алломаҳоро халқ кардааст, бесавод пиндорӣ. Ин нишони пиндори бад доштани ту ҳаст. Исботи он аст, ки барои ту ғурури миллӣ, ватандорӣ, хештаншиносӣ ва ифтихор аз арзишҳои миллӣ бегона буда, ин ҳама баҳри туи бадтиннату пастфитрат арзише надорад.
Пофишориву гулўдаронӣ дорӣ, ки забонро на тоҷикӣ, балки форсиаш хонанд. Ту ки хоҷагони ирониатро ҳамеша хок мепошӣ, як бор китоби олимони муҳаққиқи ирониро варақ зан, ки гуфтаанд: “мардуми Ирон аз куҳистони манотиқи Тоҷикистон омадаанд. Ун забони вайроншудаи тоҷикиеро, ки ирониён форсиаш хонданд, ту мехоҳи тамғаи забони тоҷикӣ кунӣ? Шоҳномаро хондаӣ. Шоҳномае, ки бо забони ноби тоҷикӣ навишта шудааст, боре болои мизи кориат буд? Не! Агар мебуд, мехондиву мефаҳмидӣ, ки дар абёти он калимаҳои оғову мерсӣ, ки ирониҳои форсизабон дўсташ медоранд, ба чашм намерасанд. Боз ҳамун хокпошиҳот боло рафтаву аввал мазҳабатро фурўхтӣ, сипас миллату давлататро ва акнун забонатро ҳам фурўхтаниӣ!!!
Дар тамоми дунё ба бахши хусусӣ роҳ мекушоянду соҳибкории хурду миёнаро ривоҷ медиҳанд. Чаро дар Тоҷикистон ба ҳамкории қавии бахши давлативу бахши хусусии иқтисодиёт назари нек надорӣ? Чунки тиҷоратат мисли дилат сиёҳ буду бо роҳи қаллобӣ ва рейдерӣ васеаш мекардӣ. Ҳоло бошад, ин имкониятро аз даст додаиву пули аз хоҷагон барои ҳадафҳои разилонаат дар пайи табадддулот гирифтаатро, ки ба тиҷоратат сарф карда будӣ, мехоҳи бо сафсатаву ҳарзагўиҳоят “отработка” кунӣ.
Барҳақ, корҳое, ки давлати абарқудрати шўравӣ барои Тоҷикистон тўли 70 сол карда натавонист, аниқтараш бо ҳар баҳона кардан нахост, маҳз бо иқдомҳои созандаи Пешвои муаззами миллати тоҷик, амалӣ гардиданд. Ҳамон нақбу пулҳо, ҳамон шоҳроҳҳои ҷавобгў ба стандартҳои байналмилалӣ, ҳамон неругоҳҳои хурду бузург, ҳамон “Роғун”-и овозадор, ҳамон корхонаҳои нави саноатӣ ва ғайра – ҳамагӣ дар лоиҳаву нақшаҳои институтҳои лоиҳакашии шўравӣ мавҷуд ва бо қабати ғафси чанг пўшида шуда буданд. Роҳнамоиҳои хирадмандонаи Сарвари давлати мо буд, ки ҳамаи ин сохтмонҳои “гўшти уштур хўрда” бунёд ёфта, лоиҳаҳои “чангзеркарда”-и даврони шўравӣ, ки аз бино намуданаш ҳатто чашми ҳукуматдорони давр тарсида буд, сотмонашон анҷом ёфт. Туро бошад, кабкат аз ҷаву моши додаи хоҷагонат маст шуда ба хониш даромадааст.
Як аз арш мегўиву як аз фарш. Аввал мегўӣ, ки таърихи 70 солро қадр бикунем, сипас мегўӣ, ки дар ҳамон 70 сол русҳо моро аз забону хати худамон маҳрум сохтанд. Ин амали туро бо забони одии тоҷикӣ “дурўя” мегўянд. Дурўя намешудӣ агар, паймони бастаро намешикастӣ. Бахшоиши мардуми тоҷикро қадр мекардӣ. Лек ин ҳама барои ту қадре надорад. Қадри пайсаи аз хоҷагонат гирифта барои ту ҳалолтар аст.
Дар бораи ҳақиқат гуфтӣ. Беҳтар мебуд, ки ҳақиқати ҳолу рафтору кирдору ҳадафҳои худро, ки ғайр аз тафриқаву дасисаву вайронкорӣ чизе нест, фош мекарди. Номи Абдунабӣ Сатторзодаву Иброҳим Усмонро бар забони касифат овардӣ. Бидон, ки ин шахсон, агар домонашон ба ту бирасад, онро ба коми оташ мепартоянд.
Ҳоҷӣ Мирзо ба шукрона аз ваҳдату сулҳу субот даъват кардааст, ва хуб ҳам кардааст. Магар насиҳати як ходими дин барои роҳнамоӣ ба тинҷиву осудагӣ дахолат ба сиёсат аст? То кай бо ин ҳарзагўиҳоят сари мардумро гаранг мекунӣ? Бидон, ки аз саги модинаи ҳангоми таҷвиз аз ҷониби гурўҳи сагони нарина доду фарёдзанадаву меҷакида камие надорӣ. Пас, ту ҷакидан бигир, мо пайи кори худамонем.
Бо чанд сарқутхўрони дар атрофат ҷамъшуда ҷор мезанед, ки ПМТ-ву наҳзат ба коре қодир аст. Ҳеҷ кор аз дастат намеояд. Мардум дигар ба доми ту намеафтанд! Тушбераро хом пиндоштӣ!
Он чанд нафар саргумкарда, ки мехоҳанд ба ту кўмак кунанд, мисли худат мубталои васвосанд. Ту бошӣ бо сўиистифода аз боварии ин саргумкардагон мехоҳӣ боз маблағи додаи онҳоро сарфи тиҷоратат кунӣ. Кабирӣ аз ту касифтару пасттинат, разилтару бадният дигар касеро надидаем. Фикр мекунем, ки ҳатто шайтон ба “махинатсия2-ҳои ту ангушти ҳайрат газида….
Воқеан, саргарангонро ташвиқ мекунӣ, ки барои ташкили телевизион пулат бидиҳанд. Эй рўбоҳи маккори мубталои васвосу ҳарза, ҳамон пулҳоро беҳтараш барои муолиҷаи бемориҳои равониат сарф мекардӣ хубтар мешуд. Ҳам гўши мо тинҷу ҳам ҷони худату пайвандонату пайравонат дар амон мебуд.
Акобиршо МАШРАБОВ,
сокини шаҳри Турсунзода,
Фаромўш масоз, эй маккор, забони тоҷикӣ маҳз дар замони соҳибистиқлоливу роҳбарии Пешвои муаззами миллат ба давраи нави рушду такомул қадам ниҳода, пояҳояш таҳким ёфтанд. Маҳз дар ҳамин давра Қуръони азимушшаън ба забони тоҷикӣ тарҷима шуд. Маҳз дар ҳамин давра забони ноби тоҷикӣ аз минбари баланди СММ аз забони Пешвои миллат садо дод. Маҳз бо ҳамин забон чорабиниҳои ҷиддиву саривақтии нишонраси сатҳи байналмилалӣ пешниҳод ва аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ мақбули умум гардиданд.
Туи пастфитрат, ки худро аллома мепиндориву ду–се пайравонат устодат мехонанд, маҳз бо ҳуруфи кириллӣ дониш омўхтиву боз он ҳуруфро наҳ мезанӣ. Худ бо ҳамин ҳуруф дарс омўхтиву мардуми тоҷикро бо ишколи тадрис бо кирилӣ бесавод меномӣ. Пас, дар гуфтаҳот чӣ мантиқу чӣ ҳақиқат аст? Ин аломати васвосу ҳарзагўӣ нест?
Ба туи беасл кӣ ҳуқуқ додаст, ки миллати куҳанбунёду бофарҳанги тоҷикро, ки ҳамеша барои инсоният олимону шоирон ва алломаҳоро халқ кардааст, бесавод пиндорӣ. Ин нишони пиндори бад доштани ту ҳаст. Исботи он аст, ки барои ту ғурури миллӣ, ватандорӣ, хештаншиносӣ ва ифтихор аз арзишҳои миллӣ бегона буда, ин ҳама баҳри туи бадтиннату пастфитрат арзише надорад.
Пофишориву гулўдаронӣ дорӣ, ки забонро на тоҷикӣ, балки форсиаш хонанд. Ту ки хоҷагони ирониатро ҳамеша хок мепошӣ, як бор китоби олимони муҳаққиқи ирониро варақ зан, ки гуфтаанд: “мардуми Ирон аз куҳистони манотиқи Тоҷикистон омадаанд. Ун забони вайроншудаи тоҷикиеро, ки ирониён форсиаш хонданд, ту мехоҳи тамғаи забони тоҷикӣ кунӣ? Шоҳномаро хондаӣ. Шоҳномае, ки бо забони ноби тоҷикӣ навишта шудааст, боре болои мизи кориат буд? Не! Агар мебуд, мехондиву мефаҳмидӣ, ки дар абёти он калимаҳои оғову мерсӣ, ки ирониҳои форсизабон дўсташ медоранд, ба чашм намерасанд. Боз ҳамун хокпошиҳот боло рафтаву аввал мазҳабатро фурўхтӣ, сипас миллату давлататро ва акнун забонатро ҳам фурўхтаниӣ!!!
Дар тамоми дунё ба бахши хусусӣ роҳ мекушоянду соҳибкории хурду миёнаро ривоҷ медиҳанд. Чаро дар Тоҷикистон ба ҳамкории қавии бахши давлативу бахши хусусии иқтисодиёт назари нек надорӣ? Чунки тиҷоратат мисли дилат сиёҳ буду бо роҳи қаллобӣ ва рейдерӣ васеаш мекардӣ. Ҳоло бошад, ин имкониятро аз даст додаиву пули аз хоҷагон барои ҳадафҳои разилонаат дар пайи табадддулот гирифтаатро, ки ба тиҷоратат сарф карда будӣ, мехоҳи бо сафсатаву ҳарзагўиҳоят “отработка” кунӣ.
Барҳақ, корҳое, ки давлати абарқудрати шўравӣ барои Тоҷикистон тўли 70 сол карда натавонист, аниқтараш бо ҳар баҳона кардан нахост, маҳз бо иқдомҳои созандаи Пешвои муаззами миллати тоҷик, амалӣ гардиданд. Ҳамон нақбу пулҳо, ҳамон шоҳроҳҳои ҷавобгў ба стандартҳои байналмилалӣ, ҳамон неругоҳҳои хурду бузург, ҳамон “Роғун”-и овозадор, ҳамон корхонаҳои нави саноатӣ ва ғайра – ҳамагӣ дар лоиҳаву нақшаҳои институтҳои лоиҳакашии шўравӣ мавҷуд ва бо қабати ғафси чанг пўшида шуда буданд. Роҳнамоиҳои хирадмандонаи Сарвари давлати мо буд, ки ҳамаи ин сохтмонҳои “гўшти уштур хўрда” бунёд ёфта, лоиҳаҳои “чангзеркарда”-и даврони шўравӣ, ки аз бино намуданаш ҳатто чашми ҳукуматдорони давр тарсида буд, сотмонашон анҷом ёфт. Туро бошад, кабкат аз ҷаву моши додаи хоҷагонат маст шуда ба хониш даромадааст.
Як аз арш мегўиву як аз фарш. Аввал мегўӣ, ки таърихи 70 солро қадр бикунем, сипас мегўӣ, ки дар ҳамон 70 сол русҳо моро аз забону хати худамон маҳрум сохтанд. Ин амали туро бо забони одии тоҷикӣ “дурўя” мегўянд. Дурўя намешудӣ агар, паймони бастаро намешикастӣ. Бахшоиши мардуми тоҷикро қадр мекардӣ. Лек ин ҳама барои ту қадре надорад. Қадри пайсаи аз хоҷагонат гирифта барои ту ҳалолтар аст.
Дар бораи ҳақиқат гуфтӣ. Беҳтар мебуд, ки ҳақиқати ҳолу рафтору кирдору ҳадафҳои худро, ки ғайр аз тафриқаву дасисаву вайронкорӣ чизе нест, фош мекарди. Номи Абдунабӣ Сатторзодаву Иброҳим Усмонро бар забони касифат овардӣ. Бидон, ки ин шахсон, агар домонашон ба ту бирасад, онро ба коми оташ мепартоянд.
Ҳоҷӣ Мирзо ба шукрона аз ваҳдату сулҳу субот даъват кардааст, ва хуб ҳам кардааст. Магар насиҳати як ходими дин барои роҳнамоӣ ба тинҷиву осудагӣ дахолат ба сиёсат аст? То кай бо ин ҳарзагўиҳоят сари мардумро гаранг мекунӣ? Бидон, ки аз саги модинаи ҳангоми таҷвиз аз ҷониби гурўҳи сагони нарина доду фарёдзанадаву меҷакида камие надорӣ. Пас, ту ҷакидан бигир, мо пайи кори худамонем.
Бо чанд сарқутхўрони дар атрофат ҷамъшуда ҷор мезанед, ки ПМТ-ву наҳзат ба коре қодир аст. Ҳеҷ кор аз дастат намеояд. Мардум дигар ба доми ту намеафтанд! Тушбераро хом пиндоштӣ!
Он чанд нафар саргумкарда, ки мехоҳанд ба ту кўмак кунанд, мисли худат мубталои васвосанд. Ту бошӣ бо сўиистифода аз боварии ин саргумкардагон мехоҳӣ боз маблағи додаи онҳоро сарфи тиҷоратат кунӣ. Кабирӣ аз ту касифтару пасттинат, разилтару бадният дигар касеро надидаем. Фикр мекунем, ки ҳатто шайтон ба “махинатсия2-ҳои ту ангушти ҳайрат газида….
Воқеан, саргарангонро ташвиқ мекунӣ, ки барои ташкили телевизион пулат бидиҳанд. Эй рўбоҳи маккори мубталои васвосу ҳарза, ҳамон пулҳоро беҳтараш барои муолиҷаи бемориҳои равониат сарф мекардӣ хубтар мешуд. Ҳам гўши мо тинҷу ҳам ҷони худату пайвандонату пайравонат дар амон мебуд.
Акобиршо МАШРАБОВ,
сокини шаҳри Турсунзода,
Рӯзнома
