Имсол ҳам дар арафаи Наврӯзи хуҷастапай ба намояндагони аҳли зиёи ҷумҳурӣ, аз ҷумла адибони тоҷик, муяссар шуд, ки ба дидори шарифи Пешвои миллат аз наздик шарафёб ва аз суҳбати хеле гарму самимӣ ва озоду гуворо баҳравар гарданд.

Ин дидору суҳбат бори дигар собит сохт, ки Сарвари давлат ба аҳли зиёи кишвар эътимоди самимӣ доранд ва дар симои онҳо воқеан ҳам посдорони нангу номуси миллӣ ва равшангарони роҳи фардои миллатро мебинанд. Ин буд, ки имсол ҳам Соли нави аҷдодӣ барои Пешвои миллат аз дидору суҳбат бо аҳли зиё оғоз ёфт ва ин дидору суҳбат сарсухани китоби амалу фаъолияти аксари адибони тоҷик дар Соли нави аҷдодӣ хоҳад гашт.

Мулоқот озод, кушоду равшан ва гарму самимӣ буд. Маълум мешуд, ки суҳбат бо ин ҳозирин ба Сарвари давлат низ хеле гуворост; ҳар чизе дар дил доштанд, гуфтанд ва бори дигар таъкид доштанд, ки «Дар даврони соҳибистиқлолии давлатамон зиёиёни кишвар ба як нерӯи тавоно табдил ёфта, дар таҳкими маънавиёти ҷомеа ва ҳифзи арзишҳои фарҳанги миллиамон иштироки фаъолона доранд».

Дар ин мулоқот ҳар таъкидҳои Сарвари давлат ба дарки худогоҳиву худшиносӣ, масъулияти баланди дӯст доштани Ватан ва ҳифзу гиромидошти мероси гузаштагон, арзишу суннатҳои миллӣ ва огоҳии амиқ аз таърих вобаста буданд. Яъне, агар ҳар эҷодкори тоҷик дар асари офаридааш ғояи дӯст доштани Ватан, пос доштани обрӯи миллат ва соҳибӣ кардан ба ин тамаддун, ин фарҳанг ва ин кишварро тараннум намояд, ин албатта ба манфиати имрӯзу фардои ҷомеа ва кишвари мост.

Пешвои миллат хеле орифона ва хеле шоирона изҳор доштанд, ки «Дар воқеъ, таърих ойинаи ҳар як халқу миллат мебошад. Мо бояд ин ойинаро ҳамеша беғубор нигоҳ дорем, то ки мардум ва махсусан, наврасону ҷавонон роҳи пуршарафи тайкардаи халқамонро дар он равшану возеҳ дида тавонанд».

Таъкиди муҳими Пешвои миллат дарки худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ буд, ки ин барои ҳар сокини кишвар хеле муҳим аст. Воқеан ҳам, зиёии тоҷик дар замони ҷаҳонишавӣ баҳри ҳифз намудани истиқлоли фарҳангӣ ва забонии миллати худ, ки аз рукнҳои муҳими пойдории миллат ва кишвар мебошанд, бояд чун нерӯи тавоно амал намояд. Дар ин овон ҳар як шахси баору номус ва ватандӯст вазифадор аст, ки забону давлаташро бо дарки масъулият дар арсаи олам муаррифӣ намояд ва онҳоро чун гавҳараки чашм ҳифз созад.

«Мо бояд мафҳумҳои “миллати тоҷик”, “забони тоҷикӣ”, “таърихи тоҷикон”, “фарҳанги тоҷикӣ” ва “адабиёти тоҷикӣ”-ро баробари номи муқаддаси Тоҷикистон, модари хеш ва мисли ҷони худ дӯст дорем ва онҳоро бо ифтихор ба забон оварем» — изҳор доштанд Пешвои миллат.

Мавзӯи аз ҳама муҳими мулоқоти имсолаи Пешвои миллат дӯст доштани Ватан ва ифтихор намудан аз тоҷик будани мо буд. Соли рушди сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ эълон шудани соли 2018 низ бешак ба ин алоқаманд аст. Ин иқдом ба ободу зебо гардидани кишвари мо, баланд бардоштани дараҷаи хизматрасонӣ, беҳтар шудани сатҳи зиндагии аҳолӣ ва тавсеаи маърифати экологии мардум мусоидат менамояд. Дар баробари ин, имконият фароҳам меояд, ки мо кишвари худро ҳарчӣ бештар ба хориҷиён муаррифӣ намоем ва онҳо аз зебоиҳои табиати кишвари биҳиштосоямон ва аз таъриху фарҳанг ва осори гаронбаҳои халқамон огоҳӣ пайдо намоянд, ки ин барои обрӯву нуфузи миллати мо дар арсаи байналмилалӣ муҳим аст. Тавре аз таҷрибаҳои як қатор давлатҳои ҷолиби сайру саёҳат маълум мегардад, ин яке аз василаҳои муҳими пешрафти иқтисодиву иҷтимоӣ низ мебошад.

Дар ин масъала маърифати мардум низ нақши калидӣ дорад. Пешвои миллат қайд намуданд: «Дар ин замина, ҷалби васеи аҳолӣ ба китобхонӣ ва оммавӣ гардонидани мутолиаи китоб, гузаронидани озмунҳои шеърхониву байтбарак, инчунин, донистани забонҳои хориҷӣ муҳим мебошад. Зеро сайёҳон бо мардум муошират менамоянд, аз таъриху фарҳанг ва осори гаронбаҳои халқ пурсон мешаванд. Агар мо аз таъриху фарҳанги халқамон хуб огоҳӣ дошта бошем, забондон бошем, мероси халқамонро метавонем ҳарчи бештар муаррифӣ намоем».

Тавре аз худ қиёс менамоям, ин дидори шариф ва ин суҳбати самимӣ дили аҳли зиёро гармтар кард, боварияшонро ба фардои дурахшон таҳким бахшид ва ба аксари онҳо барои офаридани асарҳои нав сарчашмаи илҳом гардид. Ман, ки бо тақозои вазифа ба соҳаи энергетика алоқамандам ва бобати печутобҳои бунёди нерӯгоҳи Роғун дар оғози бунёди ин нерӯгоҳи бузург бо унвони «Роғун — ҳамкори офтоб» рисолае нашр намуда будам, баъди вохӯрии Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳоло дар нияти эҷоди асари мукаммалтари публитсистӣ дар мавзӯи бунёд ва манфиати нерӯгоҳи Роғун барои Тоҷикистон ва тамоми минтақа шудам.

Ҳамзамон, суханони Раиси Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон Низом Қосим, ки дар фуроварди суҳбат сурат гирифт, воқеан маҷмӯи орзу ва шукру миннатдории аксарияти эҷодкорони кишвар бобати барори кору ривоҷи амали Сарвари муаззами мо дар дар боби заҳматҳои рӯзафзунашон дар таъмини рушди муназзами кишвар ва афзоиши обрӯву нуфузи тоҷик ва Тоҷикистон буданд.

Ин дидори шариф ва ин суҳбати гарму самимӣ аҳли зиёро бо Пешвои миллат наздиктар намуд ва як бори дигар гувоҳӣ дод, ки Сарвари давлати мо ҳар соату ҳар лаҳза дар нияту талоши таъмини зиндагии шоистаи ҳар сокини кишвар мебошанд.

Нозир ЁДГОРӢ, нависанда.