Яке аз ҳунарҳое, ки аз замонҳои дур то имрӯз аз насл ба насл гузашта омадааст, табақтарошӣ мебошад. Офаридани табақҳои гуногун кори осон набуда, басо мушкил асту заҳматталаб. Вале бо вуҷуди ин нафароне ҳастанд, ки бо муҳаббати зиёд пойбанди ин ҷодаанд. Барои баъзе машғул шудан ба ин ҳунар шояд на он қадар писанд бошад, аммо барои баъзе дигар басо хушоянду фараҳбахш аст.

Табақҳо аз ҷиҳати сохту андоза гуногун буда, калону хурд, паҳн ё чуқур мешаванд. Масолеҳи он чӯб, сафол, чинӣ, филизот ва баъзан мармар мебошанд. Бозёфтҳои бостоншиносон собит менамоянд, ки анвои гуногуни табақ (хусусан табақи чӯбӣ ва сафолӣ) ҳанӯз аз замонҳои қадим маъмул будаанд. Ҳунари табақтарошӣ танҳо ба табақи чӯбин тааллуқ дорад. Имрӯз ба ин ҳунар ҷавонон ҳам машғуланд, ки Аҳмад Исматов яке аз онҳост.  

Аҳмад равонаи ин роҳ асту бо тамоми нерӯ баҳри инкишофи ҳунари худ машғул. Умуман, ӯ интизор надошт, ки табақтарош мешаваду навъҳои гуногуни онро чун мусавваре меофарад. Аммо ишқи ҳунар ки дар ботинаш маҳфуз буд, ӯро барои комёб гардидан дар ин роҳи сеҳрангез мисли нури хуршед равшанӣ бахшид, то тавониста бошад як қадам ба пеш гузорад.

- Сохтани табақҳои гуногун аз масолеҳи чӯбин кори осон нест. Аз ин ки аз чӯб чизе сохта бошед, пеш аз ҳама наққош будан зарур аст. Зеро дар ибтидо шаклу андозаро бояд донист, баъд ба офаридани табақ машғул шудан лозим меояд, - мегӯяд Аҳмад Исматов.

Мусаллам аст, ки дар ибтидои омӯхтани дилхоҳ ҳунар душвориҳо ҷой дорад, ки ин чизро ҳамсуҳбати мо низ таъкид дошт. Вале ба гуфти ӯ то кадом андоза ва дар кадом муддат аз бар намудани пешаи мавриди назар танҳо ва танҳо ба худи шахс вобаста аст. Агар барои омӯхтан ва ё аз худ сохтани ҳунар ва ё пешае шавқи зиёд набошад, ҳеҷ гоҳ калиди хушбахтиҳо ба даст намеояд. Ҳавасро низ баъзан ибтидои расидан ба ҳадаф меҳисобанд, вале пас аз ҳавас намудан дар паси он меҳр, муҳаббат ва хоҳиши амиқ набошад, наметавон то ба ҷое расид.

- Дар шароити кунунӣ табақи чӯбӣ дар бисёре аз минтақаҳои ҷумҳурӣ то ба ҳол маъмул буда, ҳаҷму андоза ва шакли гуногун дорад. Онро дар дастгоҳҳои махсус ё бо даст метарошанд. Табақҳоро аз анвои гуногуни чӯб (чӯби бед, чормағз, тут, зардолу ва ғайра) метарошанд. Ҳоло коргоҳҳои махсус табақҳои сафолӣ, чинӣ, филизӣ истеҳсол мекунанд. Онро бо нақшҳои каҷак, гули бодом, товус, чашми булбул зеб дода, ба рӯяш сир медавонанд. Аммо табақи чӯбин танҳо бо заҳмати дасти инсони ҳунарманд пайдо мегардад, - иброз дошт ҳамсуҳбати мо.

Имрӯз ба куҷое ва ба кадом минтақае ки равем, ҳатман бо табақҳои чӯбин рӯ ба рӯ мешавем. Гарчанде техникаву технологияҳои замонавӣ ба майдон омадаасту офаридани чунин зарфҳоро осонтар гардондааст, вале нафарони алоҳида бо ишқи тамом баҳри аз байн нарафтани ин ҳунари мардумӣ ҷаҳду талош доранд, то он боз ҳам сайқал ёбаду ба наслҳои оянда ба мерос гузошта шавад.  

- Солҳои пеш аз табақҳои калон дар тӯю маъракаҳо истифода мешуд. Имрӯз ҷойи онро табақҳои чинию сафолӣ гирифтааст. Ҳоло дар баробари табақҳои калон барои бачаҳо табақчаҳои хурдакак низ метарошанд. Барои истифодаи ҳаррӯза дар рӯзгор табақҳову косаҳои гуногун лозим мешаванд. Дар бештари хонаҳои мо дар табақҳо бештар таомҳои миллӣ истеъмол мекунанд. Ба монанди шакароб, қурутоб, шӯрбо. Вақте аз онҳо пурсида мешавад, ки чаро дар ин гуна табақ хӯрок истеъмол менамоед, дар посух мегӯянд, ки таом дар он  болаззаттар мешавад,- гуфт дар идомаи суҳбат Аҳмад.
Ба таъкиди ӯ барои хӯрдани оши палав ё ягон кабоб, ки якҷоя бо хӯриши сабзавот истеъмол мешавад, табақҳои махсуси дуқабата месозанд. Дар поин, ки васеъ аст, таомро ва дар боло, ки майда аст хӯришро мегузоранд. Дар истифода чунин табақҳо хеле қулай аст. Аз ҷиҳати иқтисодӣ истифодаи табақҳои чӯбин ба манфиат мебошад, чунки он намешиканад.

Аҳмад дукони махсус дорад, ки тамоми маҳсули дастони сеҳрангези хешро барои ҳаводорони ҳунари мазкур дар он ҷой додааст. Ҳар нафари хоҳишманд метавонад мувофиқи табъу завқ табақи мақбули худро харидорӣ намояд.

Ана, ҳамин истеъдоди ҳунармандиаш аст, ки имрӯз соҳиби обрӯю эътибори хоса буда, дар баробари ин ба нафарони шавқманд нозукиҳои пешаашро фаҳмонида, баҳри соҳибҳунар гардидани онҳо тавсияҳо низ додааст. Ӯ бо маҳорати хеш ба кашфи навгониҳои беҳтару беҳтар машғул аст, ки албатта дар ин ҷода боз ҳам муваффақ хоҳад шуд.