Ҳунар монанди машъалест, ки қалбҳоро рӯшан месозад

Як мақоли бисёр хубе дар мо ҳаст, ки мегӯянд: “Ба як мард чил ҳунар кам аст”. Қаҳрамони мо шояд аз ҳамин гуфта кор гирифта бошад, ки имрӯз бо чандин ҳунарҳои худ байни мухлисон ҷойгоҳи махсусро соҳиб аст. Ӯ ҳунарманди соҳаи театр ва кино, овозхон ва дар баробари ин оҳангсоз низ буда, дар ҳар се самт фаъолияти назаррас дорад.

Парвиз Пулодӣ, ҳунарпешаи кино ва театр, ҳамчунин овозхону оҳангсоз, аз зумраи онҳоест, ки доим паи дарёфти лаҳзаҳои муно­сиби эҷодӣ буда, пайваста баҳри рушди ҳунари худ талош мена­мояд. Ҷаҳду талош ва ҷустуҷӯи пайвастааш аст, ки дар тамоми самтҳои фаъолияти эҷодияш ба дастовардҳо ноил гардидааст. Ӯ аълочии фарҳангу матбуот ва дорои медали “Хизмати шоиста” буда, айни ҳол мудири Бахши фарҳанги шаҳри Ҳисор аст.

Чун омили ҳунарманд шудана­шонро пурсон гардидем, гуфт:

- Аслан, дар кадом самте, ки ман фаъолият накунам, хоҳ овозхонӣ бошаду хоҳ ҳунармандӣ, ҳамаи ин як мафҳумро дар бар мегирад, яъне санъатро. Ростӣ, солҳое, ки бисёр ҷавон будем, як муҳаббати хоссае доштем ба та­мошои филмҳо. Вақте филмҳоро тамошо мекардам, миёни ҳамон ҳунармандон идеале доштам. Дар овони тифлӣ мехоҳӣ, ки ба ин ё он ҳунарманд монанд бошӣ. Дар он даврон ва ҳатто то имрӯз низ ҳаст, ки дар филмҳои истеҳсоли Ҳинд ҳунармандони синамои он бо ҳамон ҷозибаи махсуси хеш ҳам ҳунарнамоӣ мекунанд ва ҳам мерақсанду суруд месароянд. Ман низ хостам, ки ҳам суруд хонаму ҳам ҳунарпешагӣ намо­ям. Аз сарояндаҳои маҳбубамон бароям ҳамеша садои Тоҷиддин Муҳиддинов, Муқаддас Набиева ва Кароматуллои Қурбон писанд буданд. Бахусус, маҳз устод Ка­роматуллои Қурбон боис гашт, ки ман ба санъати сарояндагию оҳангсозӣ рӯ овардам. Боре аз рӯзномае хондам, ки аз Маскав устодони мактаби театрӣ омада­анду имтиҳон мегиранд ва довта­лабонро барои таҳсил дар Маскав ҷамъ карда истодаанд. Пас аз ши­нос шудан бо низомномаи қабулу имтиҳон супоридан мо 18 нафар ба мактаби олии ҳунарпешагони синамо ва театри шаҳри Москва дохил гардидем. Дар ҷараёни таҳсил бо бисёре аз ҳунармандони Русия ошно гардидам. Хатмкарда­гони ин муассиса имрӯз бисёр дар ҷодаи ҳунар муваффақ ҳастанд.

Бисёриҳо гумон мекунанд, ки фарҳанг танҳо як суруду китоб хондан аст. Не, чунин нест. Балки ҳамин гуфтори рафтору кирдори мову шумо фарҳанг аст. Мо бояд аз болои худамон як назорате до­шта бошем, то ки тавонем корҳои анҷоммедодаамонро баррасӣ ку­нем. Фарҳанг метавонад, ки мар­думро ҳам тарбия намояду ҳам фароғат бахшад”.

- Ба назари Шумо ҳунар чист?

- Ҳунар монанди машъалест, ки қалбҳои ҳаводоронро рӯшан менамояд. Махсусан, ҳунарманде, ки дар ҷодаи санъат фаъолият мекунад. Ҳунар ва ҳунарманд ва худи мафҳуми санъат замири инсонро равшанӣ медиҳад. Ба ақлу зеҳни онҳо дар ҳолати аса­бонияту хасташавӣ як рӯҳу илҳом мебахшад. Суруду оҳанг ва ё як филми хуб барои мардум фараҳ мебахшаду рӯҳи онҳоро навозиш менамояд. Инсон аслан дар ба­робари зиндагии рӯзмарааш ҳуқуқ дорад, ки истироҳат кунад ва мо бошем таъмингари фароғати мар­дум ҳастем. Аз ин рӯ, инсон бояд содиқона ва аз рӯи муҳаббат кори худашро пеш барад. Гарчанде имрӯз роҳбарии бахши фарҳангро бар ӯҳда дорам, аммо бар замми ин боз ҳам суруду оҳангҳои тоза баҳри мухлисони хеш омодаву пешкаш месозам. Доим кӯшиш менамоям, ки дар самти амалӣ низ фаъолияти назаррас до­шта бошам. Синну сол меравад, вале танҳо ҳамон садову ҳунари ҳунарманд мемонад.

- Фаъолияти эҷодии худро чӣ гуна шуруъ кардед?

- Ба ҳайси ҳунарпешаи те­атр чанд сол дар Театри ҷавонон кор кардаам. Дар театри маз­кур дар чандин намоишномаҳо нақш офаридаам. Ба монанди намоишномаҳои “Карим дево­на”, “Луқмаи ҳалол”, “Туҳфа аз муҳоҷират”, “Бойи мокиёнхӯр ва хуруси ҷабрдида” ва дигарон. Дар соҳаи синамо бошад, дар як фил­ми қазоқии “Бозгашт ба дӯзах”, дар филмҳои русии “Москва зери пайкон” ва “Амалиёти муҳаббат” нақш офаридаам.

Дар самти сарояндагиву оҳангсозӣ беш аз 90 оҳанг эҷод намудаам, ки дигар он сароида­анд. Дар баробари ин 64 таро­наи худро сабт намуда, пешкаши мухлисон намудаам. Имрӯз баҳри офаридани суруду оҳангҳои тоза дар ҷустуҷӯ ҳастем.

- Дар ин роҳ муваффақият ба Шумо чӣ гуна даст дод?

- Ба назари ман танҳо меҳнати пурмаҳсул ва дӯст доштани касбу мухлисони худ метавонад, ки туро миёни мардум маҳбубу муваффақ гардонад. Агар ман заррае ба қалби мардум роҳ ёфта бошам, аз ин бояд ифтихор накунам. Бал­ки мебояд шукрона намоям, ки қабули дӯстдорони санъати воло гардидаам. Ин масъулияти маро дар назди онҳо бештар менамояд. Дар ҳама самте, ки фаъолият до­рам, бо мардум ҳастам – чӣ дар самти оҳангсозӣ бошаду чӣ дар самти овозхонию нақшофарӣ.

- Эҷодкор кай худро муваффақ меҳисобад?

- Эҷодкор ягон вақт худро муваффақ гуфта наметавонад. Чун ба дили мардум роҳ ёфт, ин муваффақият аст. Аммо кори ху­дро анҷомёфта гуфта наметаво­над. Чуноне мегӯянд, “Аз гаҳвора то гӯр дониш биҷӯ”. Аз ин рӯ, эҷодкор то он даме, ки ҳаёт ба сар мебарад, бояд маҳсули наву тоза баҳри мухлисонаш эҷод намояд. Чунки ҳунару ҳунармандӣ мисли уфуқ беинтиҳост.

- Вобаста ба эълон гарди­дани соли 2017 ҳамчун “Соли ҷавонон” чӣ назар доред?

- Эълон гардидани соли 2017- ро ҳамчун “Соли ҷавонон” бисёр хуб қабул намудам. Чунки мо аз ҷавонон умедҳои зиёд дорем. Ҷавононанд, ки ояндаи миллатро дар ҳамаи самтҳо таъмин мена­моянд. Ҷавонон бояд аз ин ҳама имкониятҳо самаранок истифода баранду баҳри пешрафту шуку­фоии ин меҳан талош варзанд. Бигзор, онҳо омӯзанду мутахассис шаванд ва фаъолияти назаррас дошта бошанд.

- Ба ҷавононе, ки ҳунарманд шуданиянд, чӣ тавсия медиҳед?

- Агар онҳо фикр кунанд, ки ҳунарманду санъаткор шудан осон асту ҷодаи маблағкоркунист, комилан иштибоҳ мекунанд. Вале агар онҳо мехоҳанд, ки бо ду­нёи маънавии мардум ва олами зебоӣ сару кор дошта бошанд, барояшон муваффақият таманно дорам. Онҳо бояд бо муҳаббат ва самимона вориди ин ҷода ша­ванд. Зеро вақте ки ҷодаи худро дӯст намедорӣ, ҳаргиз комёб нахоҳӣ гашт. Бештар он чизеро биофаранд, ки ба дарди мардум бихурад. Ҳар суруду оҳанге, ки эҷод менамояд, бояд мазмуни ба­ланд дошта бошаду дар ғанӣ гар­дидани маънавиёти мардум кӯмак карда тавонад.

- Барои суҳбат аз Шумо мин­натдорем.

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ, “ҶТ”