Дар замонҳои қадим амири як кишвари бой ва осудае тасмим гирифт, ки аз минтақаҳои дурдасти мамлакати худ дидан намояд. Ӯ қаблан боре ҳам он маҳалҳоро надида буд. Сафари амир якчанд рӯз тӯл кашид.

Вақте амир баъди сафари дурудароз хаста шудаву ба қасри боҳашамати худ баргашт, ҳатто роҳ гашта наметавонист, чунки бар асари зиёд роҳ гаштан пойҳояш дард мекарданд. Ин нахустин сафари амир буд, ки ӯ пиёда дар роҳу пайроҳаҳои ноҳамвор ва пуршебу фароз роҳ паймуд.

Вале ӯ амири мамлакат буду набояд мисли одамони одӣ чунин азият мекашид. Ин буд, ки дар сари амир андешае падид омад: “Шояд амр диҳам, ки тамоми роҳҳои ноҳамвору сангпӯшро бо пӯсти говҳо пӯшонанд, то мулоиму ҳамвор ва бароҳат шаванд. Ва ҳангоми сафари навбатӣ ман чунин ранҷу азоб нахоҳам кашид”.

Амир ҷаласаи шӯрои мушовиронашро даъват намуда, ин тасмими хешро ба ҳамагон эълон кард. Дар толор хомӯшӣ ҳукмфармо буд. Ҳар нафаре дар хусуси он меандешид, ки ин амал ба хазинаи давлат чӣ қадар зарар хоҳад овард, чун барои иҷрои ин кор ҳазорҳо тонна пӯсти гов лозим мешавад.

Оқибат нафаре ҷуръат намудаву гуфт:

- Амирам, чаро чунин хароҷоти зиёд намоем? Беҳтар он нест, ки барои пойҳоямон пойафзоли гарму бароҳат бидӯзем?

Амир нахуст аз чунин пешниҳоди боҷуръатона дар ҳайрат афтод, аммо баъди каме андеша кардан ин таклифи мушовирашро пазируфт. Баъди чанде барои амир як ҷуфт чунин пойафзоли бароҳат омода карданд.

АНДАРЗ: Барои он ки ин дунёро ба макони амну осоиш табдил диҳем, беҳтар он аст, ки худ ва қалби худро тағйир бидиҳем, на муҳити атрофро.