Марде, ки сарулибоси кӯҳнаю фарсудае дошт, вориди қаҳвахона шуда, аз соҳиби он хоҳиш намуд: “Ба ман як финҷон қаҳва аз лавҳаи девор биёред”. Вақте ман аз маънои ин гуфтаҳо огаҳ гаштам, хеле ҳайратзада шудам.

Чанд сол қабл бо рафиқам дар қаҳвахонаи хурдакаки канори Венетсия нишаста будем. Ҳине, ки мо саргарми суҳбат қаҳваи гарми итолиёвиро менӯшидем, марде вориди қаҳвахона шуда, дар мизи шафати мо нишаст ва аз соҳиби қаҳвахона ду қаҳва дархост кард ва гуфт, яке барои худаш ва дигаре барои лавҳаи дар девор овезонбуда.

Мо ба тааҷҷуб ба ин саҳна менигаристем ва дидем, ки соҳиби қаҳвахона як финҷон қаҳва назди он мард гузошту мард пули ду финҷон қаҳваро пардохт кард.

Баъди аз қаҳвахона берун шудани мард соҳиби қаҳвахона дар варақчае “як финҷон қаҳва” навишта, онро болои лавҳаи девор овезон намуд.

Суҳбати мо дар ин қаҳвахона каме тул кашиду баъдан боз шоҳиди чунин як саҳнаи дигар шудем. Ду нафар ду финҷон қаҳва дархост кардаву маблағи се финҷон қаҳваро пардохт намуданд ва соҳиби қаҳвахона дар варақчаи дигар боз ҳамон навиштаҷот – “як финҷон қаҳва” - ро навишта, болои лавҳа, дар шафати варақчаи аввал овезон кард.

Ин ҳама барои мо хеле аҷибу нофаҳмо буд. Оқибат суҳбати мо низ хотима ёфту мо ҳисобӣ карда, аз қаҳвахона берун шудем.
Баъди чанд рӯз мо дубора барои нӯшидани қаҳваи болаззат вориди ҳамон қаҳвахона шудем. Ин замон марде бо либоси фақирона вориди қаҳвахона шуда, ба лавҳаи девор назаре андохт ва рӯи курсие нишаста, ба соҳиби қаҳвахона рӯ оварда гуфт: “Хоҳиш мекунам, як финҷон қаҳва аз лавҳаи девор биёред”.

Соҳиби қаҳвахона дарҳол як пиёла қаҳваи аълосифати навъи “эспрессо” омода карда, мисли дигар муштариёни худ наздаш гузошту бо табассум ва арзи эҳтиром рӯзи хуш орзу намуд. Мард қаҳваро нӯшида, бе ягон хел ҳисобӣ кардан, изҳори миннатдорӣ намуд ва аз қаҳвахона берун шуд. Ин лаҳза соҳиби қаҳвахона аз лавҳаи девор як варақчаро канда, ба партовқуттӣ андохт.

Мо бо тааҷҷуби зиёд ба ин саҳна менигаристем. Эҳтироме, ки ин ҷо нисбат ба ин табақаи ҷомеа, яъне бенавоёну ниёзмандон зоҳир мешуд, қалбҳои моро тасхир ва чашмамонро пурнам кард. Ин ҷо муҳимтарин ва боарзиштарин чиз ҳамин буд, ки ба ҳама имкон дода мешуд, то худро аз дигаре пасттару заифтар эҳсос накунанд, барои чизе, ки имкони ба даст оварданашро надоранд, пеши касе сархам нагарданд. Бенавое, нодоре ин ҷо эҳсоси бенавоӣ ва нодориро аз ёд мебарад. Ӯ мебинад, ки ин ҷо барояш қаҳваи ройгон пешкаш намудаву ҳамзамон мисли ҳама муштариёни дигари худ, новобаста аз он ки маблағи ин қаҳваро худ пардохт намудааст ё қаблан он пардохта шудааст, эҳтиромашро ба ҷо меоранд. Муштариёни сарватманд бошанд, бе ягон мушкил, бо амри дил ва кайфияти хуб метавонанд, дар лавҳаи девор варақчае бо навиштаҷоти “як финҷон қаҳва” овезон кунанд. Ва зиндагӣ рангинтару самимият бештар, қалбҳо нармтару суҳбатҳо гуворотар мегардад.

(Мавод аз Интернет)
Тарҷума ва таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”