Донишманде ба шогир¬дон санъати ҷанг меомӯзонд. Ӯ таҷрибаву малакаи худро бо онҳо қисмат менамуд. Рӯзе ҳангоми машғулиятҳо ҷанговаре ба назди онҳо омад, ки ба бадӣ ном баро¬варда буд. Ӯро ҳама чун шахси бадкору бадкеш ва золим меши¬нохтанд. Байни мардум иғвогарӣ ва фитна барангехтанро дӯст ме¬дошт. Якеро интихоб мекарду ба сараш борони дашному алфози қабеҳро мерехт. Баъди ин рақиби бағазабомада кӯшиш мекард, то ин шахси дилозорро ҷазо диҳад ва хашму ғазабе, ки ба ӯ ғолиб меомад, ақлашро тира мегардо¬нид. Рақиби ӯ низ пайиҳам хатоҳо содир мекарду дар натиҷа он ҷанговари арбадаҷӯ ғолиб мео¬мад.

Ин дафъа он ҷанговар хост, ки марди донишмандро зери таҳқиру ситеза қарор бидиҳад. Аммо марди донишманд ба ин заррае эътибор надод ва оромо¬на машғулияти худро бо шогир¬донаш идома медод. Он арбадаҷӯ боз ва боз кӯшиш намуд, то бо ҳақорату дашном устодро ранҷонад, вале ӯ мисли пешта¬ра орому ботамкин буд. Оқибат, ҷангара аз он ки ба мақсадаш ноил нагардид, бо қаҳр аз он ҷо дур шуд.

Вақте он шахси арбадаҷӯ аз назди онҳо рафт, шогирдон аз устодашон пурсиданд, ки чаро ӯ он ҳама таҳқиру ҳақорати ин ношуди мардумозорро таҳаммул намуд. Марди донишманд ҷавоб дод:
- Ба дашному ҳақорат ва на¬фрату бадбинӣ бояд чун ҳадяе муомила намуд. Агар ту ин ҳадяро қабул накунӣ, пас он ба ту дахл надорад. Он ба кӣ дахл дорад? – пурсид аз шогирдон.
- Он ба соҳиби худ дахл дорад, - ҷавоб доданд шогирдон.
- Ана, мисли ҳамин бадхоҳӣ ва ҳақорату дашном, вақте ту онро қабул намекунӣ, бо он касе ме-монанд, ки онҳоро бо худ дорад, – хулоса намуд сухани худро до¬нишманд.

Ҳар яки мо дар ҳаёт бо дағаливу бадмуомилагӣ рӯ ба рӯ мешавем, аммо танҳо шумораи ками одамон ба хашму ғазаб, ки¬наву адоват ва таҳқиру нафрат аксуламали дуруст нишон дода метавонанд. Барои муътадил нигоҳ доштани ҳолати равонӣ бояд роҳи осони баромадан аз вазъиятро пайдо намуд.

Бояд дар хотир дошт, ки аксар маврид одамони бадбахту беба¬рор дағалу бадмуомила меша-ванд. Аз ин рӯ, дағалиро бо дағалӣ ҷавоб додан ва ё ранҷидан аз чу¬нин рафтору кирдор маъное на¬дорад.

Таҳия