Хайётӣ мекардам. Яъне кӯҳнапораҳоро васл менамудаму медӯхтам. Бад-ин васила рӯзгорамро мегузарондам. Зиндагиям ҳеҷ беҳ намешуд. Фақирона, балки бисёр фақирона мегузашт. Аммо қаноат намегузошт, ки лаб ба шикоят бикушояму ба пеши дорое сар хам бикунам.

Як рӯз марди аҷнабие омад ва ба ман пули зиёд дод. Дар тамоми умр ин миқдор пулро ҳеҷ соҳиб нашуда будам. Аввал онро рад кардам, гуфтам, ки намегирам. Он мард исрор намуд, ки дар додани ин пул ҳеҷ ғаразе надорад ва танҳо барои ризояти Худост. Зимни суҳбат изҳор дошт, ки дилаш ба ҳолам сӯхтаасту бояд рӯзгорамро ба кӯмаки ӯ беҳбудӣ бубахшам.

Пулро ба хона овардам. Дилам мегуфт, ки онро сарф нанамоям. Ҳамсарам низ бо ман дар ин масъала ҳамфикр буд. Маро неруи тоза бахшид, ки рӯзгори дароз бо фақр зистему намурдем, мабодо истифодаи ин пул оромию амниятамонро барҳам бизанад.

Пас аз як ҳафта он мард боз пайдо шуд. Дарёфт, ки зиндагиям беҳ нашудааст. Пурсид, ки пулҳоро дар чӣ коре сарф кардам. Посух гуфтам, ки аз ҷавоне қарздор будам ва пулҳоро ба ӯ додам. Боз як миқдори зиёди пулро ба дастам доду гуфт, ки хоҳишашро иҷро бинамоям. Аслан, он хоҳиш набуд, супорише буд, ки ба хиёнат иртибот мегирифт, хиёнат ба давлату миллат. Изҳор доштам, ки ман ба иҷрои ин гуна корҳо қодир нестам ва ҳам ба давлату миллатам ҳеҷ гоҳ хиёнат намекунам. Пас аз он талаб намуд, ки пулашро баргардонам. Ба яқин, пиндошта буд, ки дигар ман онро баргардонида наметавонам ва ноилоҷ дар ин ҳол ғуломи ҳалқабаргӯшаш мешавам. Пулҳояшро рӯзи дигар додаму шукр гуфтам, ки аз роҳи рост барнагаштам. Баъдҳо дарёфтам, ки бо чунин пулҳо бисёр шаҳрвандони кишварамонро харидаанд. Бархе аз онҳоро мешинохтам. Зиндагонияшон беҳтар аз зиндагонии ман буд. Кишвар дар натиҷа ба хун оғӯшта шуд. Мардуми бегуноҳи зиёд, хоса занону кӯдакон қурбон гардиданд. Биноҳои ободро хароб намуданд…

... Яъне фитнаҳои бузург асосан аз бозиҳои кӯчак оғоз мегиранд. Пас, биёед Ватану имонамонро нафурӯшем!

Таҳияи Абдулқодири РАҲИМ