Ҳама кор аз он сар зад, ки духтари дӯстам Қаҳҳорро шавҳар зӯран ба қатл расонд. Ҳалокати духтар барои Қаҳҳор натанҳо сарчашмаи ғаму андуҳ, ҳатто дарди сар гардид.

Шавҳари духтарро чун ҷинояткор ба боздоштгоҳ бурданд. Тафтиш оғоз ёфту муфаттишони милиса аз наздикону пайвандони ҳар ду ҷониб баёнот гирифтанд. Сипас дафтари аъмол ба идораи додситонӣ ирсол гардид. Он ҷо далоилро омӯхта, ба додгоҳ фиристодан лозим буд. Дар асоси ҳуҷҷатҳои гирдомада, додгоҳ мебоист ҳукми одилона барорад.

Раванди тафтиши парванда гӯё айнан чунин ҷараён дошт. Аммо баъдан корҳое рух дод, ки Қаҳҳори ғамзада, ҳисобашро гум кард. Изтиробу ташвишҳои беҳуда болои андуҳи талафи ҷигаргӯшаи ҷавонмарг, чун реги биёбон зам гардид. Марди қоматбаланду пуррабадан ва шӯхтабиат пеши назар обу адо шуда, монанди гирифторони бемории сахт, ба нафари камгапу лоғар табдил ёфт. Хеле коҳид. Китфонаш хамидаю ҷуссааш ба назар хурд метофт. Бо касе ёрои сухан гуфтан надошт.

Рӯзи нахусти мурофиа ҳамроҳи Қаҳҳор бархе ҳамкорон назди бинои додгоҳ ҳозир шуданд. Ним соат пеш аз оғоз. Мунтазир истоданд. Вақти оғози мурофиа фаро расид. Қариб ним соат ҳам гузашт, лек кормандони додситонӣ гӯё саросема набуданд.

— Э, ин чӣ гуна идораи судӣ–а? – аз интизории зиёд норозиёна бетоқатӣ дошт ҳамкораш Амир. — Агар гапашон дигар бошаду корашон дигар, ин ҷо адолатро умедвор шудан гумон.

Гӯё ба тасдиқи гуфтаҳои Амир иҷрочии суд эълон дошт, ки мурофиа ба рӯзи дигар мавқуф гузошта мешавад. Лек сабаб нагуфт.
— Офарин, ба судяҳо! – чапакзанон изҳор намуд Амир ва аз бозуи ҳамкораш Қаҳҳор гирифта, сӯи баромадгоҳ кашид.

Чанд рӯз гузашт. Боз ба мурофиа даъват карданд. Боз интизорӣ ва боз мурофиа мавқуф афтод. Ин дафъа сабаб гуфтанд. Аз боиси ҳузур надоштани намояндаи додситонӣ, ҳамчун айбдоркунанда. Боз ба мурофиа даъват карданд, ин дафъа низ мавқуф афтод. Зеро имкон пайдо нашуд, ҷинояткорро ба мурофиа ҳозир созанд.

Билохира мурофиа баргузор шуд. Вале ба назари Қаҳҳор чунин менамуд, ки раисикунанда бештар ба ҷузъиёти дуюмдараҷа мароқ зоҳир карда, далелҳои асосиро як сӯ мегузорад. Махсусан ба далелҳои пешниҳодкардаи вакили ҷинояткор мароқ зоҳир дошт. Вакил то ҷое метавонист ва мекӯшид зерҳимояашро тамоман мусичаи бегуноҳ нишон диҳад.

Беҳаёгию сохтакории вакил то ҳаде буд, ки тавонист ба мурофиа ҳуҷҷати қалбақӣ, аз хусуси қонунан ҷудо будани зерҳимояаш аз ҳамсар, то вақти рух додани фоҷиа пешниҳод созад. Қаҳҳор бошад, ҳарчанд кӯшид натавонист ба ин раванд муқобилият нишон диҳад. Зеро вакил надошт. Гумонаш адолат тантана хоҳад кард. Наздикону пайвандони домоди ҷинояткор баръакс. Ҳатто аз камтарин имкон истифода бурда, талош меварзиданд, мурофиаро ба нафъи худ ҳал созанд. То ин ки пайванди онҳо, ҷинояткори ҳамсаркуш аз об пурра хушк барояд.

Пас аз фоҷиа ва пеш аз оғози мурофиа, боре ҳини аз кор баргаштан, ба самъи Қаҳҳор ҳамсар расонд, ки дар хона меҳмонон ҳузур доранд. Либос иваз карду ба ҳуҷраи пазироии меҳмонон ворид шуд. Он ҷо наздикону пайвандони домоди қотилро диду ҳайрон гашт. Ҳарчанд дидани ин афрод барояш хеле ногувор буд, лек сухане беҷо нагуфт. Таҳаммул кард. Миёнашон марди салла ба сар ва муллонамое ҳузур дошт. Вай риштаи суханро ба даст гирифт.
– Додар, мо барои як маслиҳат наздат омадем, – гуфт вай.

Қаҳҳор чизе нагуфта, бо аломати суол ба чеҳрааш нигоҳ афканд.

– Кори шудагӣ, шуд. Мехоҳем аз гуноҳи домодат гузарӣ. Охир ӯ ҳам бароят фарзанд мешавад– ку?

Хун ба сари Қаҳҳор зад. Аммо мекӯшид худро ба даст гирифта ва ҳатто бепарво нишон диҳад. Дурудароз ба чеҳраи муллонамо дида дӯхт. Билохира изҳор кард:
– Агар ҳамин тавр, ноҳақ хуни фарзанди шумо рехта мешуд, аз гуноҳи қотил мегузаштед?

Дар посух муллонамо дармонд. Қаҳҳор аз ҷо бархосту пеши дари ҳуҷра қарор гирифт. Ба меҳмонони нохонда рӯ оварда гуфт:

– Ҳуҷраро холӣ кунед.
Қаҳҳор ба ҳуҷраи дигар гузашт ва ҳис кард, ки эшон ҳам аз манзил берун мешаванд.

Бо маслиҳати дӯстон Қаҳҳор низ вакил пайдо кард. Вакил дафтари аъмолро пурра омӯхт ва ҳис кард, ки дар раванди таҳқиқ ва хулосабарориҳо ба саҳлангории ҷиддӣ роҳ дода шудааст. Инро дар рафти мурофиаи навбатии ба таъхирафтода, низ пай бурд. Пас ба раискунанда маслиҳат дод, ки дафтари аъмол барои таҳқиқи дубора бозпас фиристода шавад. Дар додгоҳ ба ин пешниҳод розӣ шуда бошанд ҳам, дар зинаҳои болоии додситонӣ онро напазируфтанд. Вакил ба Қаҳҳор фаҳмонд, ки мақомоти додситонӣ намехоҳанд кормандони соҳа ноуҳдабаро намоён шаванд. Ҳарчанд ба хато ва камбудиҳо роҳ диҳанд. Зеро нуфуз, обрӯи эшон назди ҷомеа коста хоҳад шуд. Ин ваҷҳ ва омили ришваситонии ҷойдошта, боиси ҳукмҳои ноодилона мегардад.

Ҳамсари Қаҳҳор бо занони домоди қотил пайвандӣ дошт. Чун гуфтаҳои занакҳои лаби об, ба самъи Қаҳҳор расонданд, ки яке наздикони домод манзили дар пойтахт доштаашро фурӯхта, ба одамони даркорӣ маблағ супурдаст. Ҳамин тавр, бо ҳар сабаб мурофиа ба таъхир меафтод, то аз ёдҳо зудуда шавад. Ҳисси адолатхоҳии тарафи ҷабрдида коҳиш ёбад. Дар ин байн ҳодисае сар зад, ки ҷабрдидагон қариб ба ҷафокор табдил ёбанд. Илова ба он, ҳар дафъа пеш аз мурофиа Қаҳҳор медид, ки вакили айбдоршаванда ба пайвандони айбдоршаванда мефаҳмонд, ки фалону фалон суханҳо гӯянд. Чунин рафтори вакил ва раискунандаи мурофиаро, ки зан буд дида, рӯирост ба ҳар ду баён дошт: агар ба ҷои вай бошанд, худро чӣ гуна ҳис мекарда бошанд? Ба нодонӣ андохтани эшонро пай бурда, фаҳмид, ки ришва кори худро кайҳо кардааст.

Дар толори додхоҳ тарафҳо интизори мурофиаи навбатӣ менишастанд. Асосан занон. Қаҳҳор ҳамроҳи духтари наврасаш ба толор ворид гардид. Ҷавондухтар дид, ки модараш бо занони тарафи муқобил бепарво суҳбат дорад.

– Оча, чӣ бо ино гап мезанӣ?! – барошуфта гуфт вай. – Фаромӯш кардӣ–чӣ? Қотилони апам ҳаминоянд.
– Кӣ одамкуш? – гиреҳи чин дар пешонӣ, аз курсии канор ҷавондухтаре норозӣ аз ҷо бархост.
– Ҳамаи шумо!

Ҷавондухтар сухани қабеҳ ба забон овард.
– Ҳайвон! – гуфта духтари навраси Қаҳҳор ҷониби ӯ қадам партофта, дасти рост боло бардошт. Хост бо телефони дастӣ ба пешонияш кӯфта монад. Қаҳҳор инро пай бурду аз дасти чапаш дошта, ҷониби худ кашид. Ба ҳар ҳол як кунҷи телефон ба пешонии ҷавондухтар каме расида монд. Вакили тарафи ҷинояткор, он ҷо ҳузур дошту ҳамаро дид. Дарҳол аз ҷо бархосту қабати дуюми бинои додгоҳ давид. Рафтори вакилро Қаҳҳор пай бурд. Дилаш таҳ кашид ва ҳис кард, ки моҷарое ба сараш меояд.

Субҳи дигар садои телефони дастияш баланд шуд. Аз идораи милисаи ноҳия занг зада таъкид карданд, ки фалон соат ҳамроҳи духтари наврасаш ҳозир шавад. Ҳине назди идораи милиса расид дид, ки вакили айбдоршаванда ҳамроҳи духтари эшон аз он ҷо берун меояд.

Корманди милиса ба Қаҳҳор баён дошт, аз болои духтараш дафтари аъмоли ҷиноӣ кушодаанд ва ӯ боздошта мешавад. Қаҳҳор ҳангу манг шуд. Ҳарчанд фаҳмонд суде надошт. Духтари наврас дар ҷойи ҷамъиятӣ ба атрофиён зарари ҷисмонӣ расонда ва он дар камераи назоратӣ сабт ёфтааст. Мувофиқи шарҳи муфаттиш, духтари наврас Қаҳҳор бояд худи ҳозир бояд дошта ва ба боздоштгоҳ бурда шавад. Бо азобе Қаҳҳор милисаро розӣ карда тавонист, ки ақаллан то рӯзи дигар ба духтараш кордор нашаванд.

Духтари наврас бо гиря шабро рӯз кард. Апаашро куштанду вай бошад, гунаҳкор. Рӯзи дигар корманди милиса ба Қаҳҳор гӯшрас кард, ки агар аризаи шикоятиро бозпас гирад, духтараш аз ҷавобгарӣ озод аст. Вагарна духтар ва домоди ҷинояткор, ҳар ду панҷсолӣ мешинанд. Чунин будааст, талаби муфаттиши додситонӣ, ки дафтари аъмолро барои суд омода месохт. Қаҳҳор барои андеша фурсат талабид. Барояш ҳамагӣ як рӯз иҷозат дода шуд.

Чун мурғи посӯхта илоҷ меҷӯст Қаҳҳор. Вакил ҳам ягон маслиҳати дуруст дода натавонист. Ба фикри ӯ, амали духтари навраси Қаҳҳор, дасту пои вакили ҷинояткорро кушода монд.

Ба ёди Қаҳҳор яке аз дӯстонаш, корманди мақомоти додситонӣ расид, ки ҳоло дар сохтори назоратии ин мақомот фаъолият дошт. Ҳатто ба телефони дастияш занг назада, дарҳол наздаш равон шуд. Дар ҷои кораш дарёфту вазъро барояш баён кард. Дӯсташ ваъда дод, ки ҳатман ёрӣ мерасонад.
Шояд дахолати дӯсти вазифадораш буд, ки ба духтари наврас дасткӯтаҳ шуданд. Аммо мурофиа тавре анҷом ёфт, ки ҳукми он Қаҳҳоро қаноат накард. Ҳамагӣ ба муҳлати панҷ сол паси панҷара фиристода шуд, домоди ҳамсаркуш. Аммо вакил аз Қаҳҳор хоҳиш кард, ба ҳамин ҳам қаноат намояд. Зеро дар ҳоли баёни эътироз ба ҳукм, дубора ба духтари наврасаш мечаспанд. Дар ин маврид сарсониҳои беҳудаю асабвайронкунӣ, дақиқ Қаҳҳорро аз по афтонданаш мумкин. Вай фикри вакилро дар тарозуи ақл баркашид ва хулоса баровард, ки ҳақиқати ҳолро мегӯяд. Пас аз эътироз ва шикоят ба зинаҳои болоии додгоҳ даст кашид.