Сар аз рӯйи зонувони оғӯшгирифтааш намебардошту аз гиря боз намеистод. Қалбаш бо суръат метапиду бӯғзи гулӯяш меафзуд. Чунки ӯ бори аввал эҳсоси дӯстдорӣ кардаву ба духтараки як синф аз худаш поён дил бохта буд.

Инро замоне бештар дарк кард, ки хабари аз деҳа ба таври ҳамешагӣ ба шаҳр кӯч бастани духтаракро шуниду даступохӯрда шуд. Дар айвони хона бетафовут ба нуктае чашм дӯхта, меандешид.

Ин замон дар пардаи чашмонаш аз дур ба ҳам дуруд фиристоданҳо ва бо нигоҳ изҳори меҳр карданашон падид омаду аламаш боз ҳам зиёдтар шуд. Ҳеҷ бовараш намеомад, ки дигар ҳамдигарро намебинанду дарахтони ҷодаи байни деҳа шоҳиди хотираҳои ишқомезашон намешаванд.

- Эҳдо, писарам! Вақти хӯроки нисфирӯзист. Биё, хӯрокатро истеъмол кун ва баъдан ба молҳо обу алаф медиҳӣ, - ин нидои модар ӯро ба худ оварду бо дили нохоҳам аз ҷой бархост...

Баъди ин воқеа рӯзҳояш беранг мегузашт. Лаҳзаҳое мешуд, ки назди обдони мактаб мерафту бо ба ёд овардани нимаи гумкардаи хеш дақиқаҳои бешуморе он ҷо мемонд ва садои занги даромад ӯро ба худ меоварду мешитобид сӯйи синф.

Барояш хеле сахт буд, таҳаммули дурӣ аз нафаре, ки маънии рӯзҳояш буд. Барояш хеле сахт буд, дидани дабистону ҷодаҳои деҳа бидуни гули орзуҳояш. Барояш хеле сахт буд, дилтангии беохиру нашунидани хандаҳои хубу самимии фариштаи руъёҳояш. Барояш хеле сахт буд, ки дигар ду нимаи бе ҳам ҳамдигарро намебинанду эҳсоси гуворои муҳаббатро таҷриба намекунанд.

Заҷри дурӣ аз муҳаббат ончунон корашро кард, ки Эҳдои аълохон дигар ба дарсҳо бе омодагӣ меомаду парвои баҳои хубу аъло надошт, чун баҳои нафасҳои худро гум карда буд.

“Пазмонаш шудам. Ба ӯ хеле зиёд одат карда будаму диданаш бароям хушҳолӣ мебахшиду ҳар нафас ишқомез мегардид. Шояд ҳоло ӯ низ дар бораи ман меандешаду ёдам мекунад. Кош бори дигар бо ӯ рӯ ба рӯ шаваму ҳарфҳои қалби хешро рӯйи домонаш резам”, - Эҳдо бо чунин андешаҳо донаорзуҳоро рӯйи замираш мекорид.

Рӯзҳо гузаштанду Эҳдо ба ҳаёти муқаррарӣ баргашт. Синфи 11-ро хатм карду ба донишгоҳу касби писандидааш - риштаи тиббӣ ҳуҷҷат супорид ва донишҷӯ шуд.
Орзуяш ин буд, ки табиб шаваду ба деҳа баргардад ва ба ҳамдеҳагонаш хизмат расонад. Чун дар деҳаашон табибе набуду сокинон барои гузаронидани як сӯзандору ба ҳамсоядеҳа ва баъзан маркази ноҳия мерафтанд.

Соли дуюми таҳсил буду фасли пойиз. Дар синфхонаи барҳавое пайи машғулият буданд. Ин замон як гурӯҳ донишҷӯён ҳамроҳи устоде вориди он шуданд.
- Бачаҳо, як лаҳза!, - гӯён устод таваҷҷуҳи донишҷӯёнро ба тозаворидшудаҳо ҷалб намуду ба сухан гуфтан пардохт:

-Инҳо донишҷӯёни курси аввал. Барояшон ҳамаи синфхонаҳоро нишон дода истодаем. Ва агар ягон кумаке лозим ояду аз шумо пурсон шаванд, ёриятонро дареғ надоред, - гӯён ба Эҳдову ҳамсабақонаш хитоб намуд.

Миёни донишҷӯёни курси аввал гулдухтаре бо нигоҳу рафтору гуфтораш тафовут дошту аз ҳама бештар савол медоду донистан мехост. Ин диққати Эҳдоро ҷалб карду дар умқи хотираҳояш оташаке равшан шуду ба худ гуфт: “Хеле ба ӯ монанд”.

Сардии имсола чунон зуд омад, ки аз моҳи дуюми фасли пойиз замин пироҳани тунуки сафеди барфро ба бар кард. Эҳдо назди панҷараи синфхонаи донишгоҳ нишаста, ба саҳни донишгоҳ менигарист, ки донишҷӯён барои тезтар расидан ба ҷойҳои гарм мешитобиданд.

Миёни ин манзара донишҷӯдухтаре хилъати сафед ба бар тез-тез ҳаракат мекарду бо ҳаври даҳон дастонашро гарм. Мушоҳидаи ин ҳолат ӯро ба сайри дунёи гузашта бурду хотираҳояш дубора зинда шуданд.

“Ҳоло куҷо бошаду банди чӣ фик-ру чӣ кор? Дар ин шаҳри калон ёфтани як ошно хеле мушкил аст. Шояд ҳоло ӯ низ донишҷӯст. Наход боре бо ҳам вонахӯрем”, - мегуфт ба худ.

Рӯзе ҳангоми танаффус дари синфхонае, ки Эҳдо он ҷо қарор дошт, боз шуду ҷавондухтаре ба он ворид гардида, наз-даш омаду гуфт:

-Салом. Умедворам халал нарасонидам. Ман Абру донишҷӯи курси аввал. Барои дарёфти маълумоте ба кумакатон эҳтиёҷ дорам.

“Абру? Номи ошно”, - аз дил гузаронд Эҳдо ва сар боло карду ба чашмони духтар нигарист ва ба дидагонаш бовар намекарду гӯё хоб медид. Ба худ мегуфт: “Наход ин ҳамонест, ки муддатҳост интизори дидорашам. Кош ҳамин хел бошад”.

Эҳдо баъди каме даступохӯрда шудан худро доштаву бо мулоиматӣ гуфт, ки ҳатман кумак хоҳад кард, лекин фақат баъди дарс. Чун маълумотҳои гуфтааш дар хобгоҳ аст. Ва агар хоҳад, онро тавассути паёмакрасон мефиристад. Духтар низ розӣ шуду шумораи телефони дастиашро дод.

Ӯ рафту Эҳдо танҳо монд. Чеҳраи Абру аз пеши назараш дур намерафт. Баъди варақгардон кардани рӯзҳои хуби гузаштааш дарёфт, ки ин ҳамон гулдухтари орзуҳояш – Абруст.

Худоро шукр мегуфт, ки ишқи нахус-тинашро дарёфт. Аз ин гардиши тақдир меболиду шодияш ҳадду канор надошт. Охир аз миён беш аз панҷ сол гузашта буду дар ин муддат боре ҳамдигарро надидаанд.

Суоле, ки ӯро ором намегузошт, ин буд, ки наход Абру ӯро нашинохта бошад.

Ӯ баъди дарс ба хобгоҳ омаду шумораи гирифтаашро дар гӯшиаш сабт намуд ва ба паёмакрасон даромаду ба Абру дуруд фиристод. Абру дар паёмакрасони хеш акси мактабхонии хешро ҳангоми дар деҳа будан, гузошта буд.

Эҳдо низ барои он ки зудтар Абру ӯро ба ёдаш оварад, акси замони мактабхонияшро, ки дар назди обдони мактаб гирифта буд, дар паёмакрасонаш ҷо дод.

-Салом Эҳдо.

-Номи маро аз куҷо медонед? - пурсид ӯ.

-Номатон дар паёмакрасон ҳамингуна аст. Ва номатон хеле ошност. Хубед? Дарсҳоятон тамом шуд?

- Бале тамом шуд. Нав ба хобгоҳ омадаму хостам як некие кунаму маълумотҳои гуфтаатонро фиристам. Ва, ана марҳамат гиред.

-Оҳо, ташаккур. Ин қадар зуд иҷро шудани хоҳишамро интизор надоштам.

- Намеарзад. Ман ба ҳар ваъдае, ки медиҳам, пушташ устувор меистам ва то онро иҷро накунам, худро осуда эҳсос намекунам.
- Хислати хуб доштаед. Бори дигар сипос барои кумак. Хайр.

-Хайр, - гӯён гарчанде қатъ шудани суҳбатро Эҳдо намехост, вале ҳеҷ кор аз дасташ намеомад.

Ин гуна кумакрасониҳо чанд моҳ идома ёфт. Эҳдо хурсанд буд, ки Абру кумак мепурсаду ӯ бо дилу ҷон пайи иҷрояш мешитобад. Вале ҳарду ҷуръат намекарданд ба гуфтани ҳарфи дилашону ёдоварӣ аз гузашта.

Рӯзе ҳангоми суҳбат дар паёмакрасон ҳарду аз ҳамдигар суол карданд, ки вақте бо ҳам суҳбат мекунанд, чӣ чизе аз гузашта ба ёдашон меояд.

Аз ин суол ҳарду ҳайратзада буданду бо таппиши зиёди қалб посухи якдигарро интизор. Ниҳоят Эҳдо ҷуръат намуду ба навиштан оғоз кард.

-Абру. Вақте бо ту суҳбат мекунам, хандаву нигоҳҳои самимии замони мактабхонӣ ва муҳаббати поки оне пеши назарам меояд, ки бароям кулли дунёст, - бо ҳаяҷон чунин ҳарфҳоро навишту каме таваққуф кард барои коридани дона-дона суханони пурэҳсосаш.

Баъди лаҳзае ба иншои дарди дилаш идома дода, навишт: -Шояд суоле дар зеҳнат пайдо шуд, ки он нафар кист? Наход ҳоло ҳам дарк накарда бошию дар зеҳнат чизе пайдо нашуда бошад?! Оне, ки марвориди садафи қалби пурэҳсосам аст, ин туи Абру. Маро ёд надорӣ?

- Эҳдо медонистам, ки ин туӣ Аз ҳамон рӯзи аввали кумак пурсиданам медонистам. Вале фикр мекардам, ки шояд фаромӯшам сохта бошӣ. Чун ману волидонам ба якборагӣ ба шаҳр кӯчида омадем. Он замон бисёр мехостам, то бо ту худоҳофизӣ намоям. Вале ба ин чиз ҷуръатам нарасиду ҳарос доштам. Тӯли ин муддат фақат ёд мекардам, - Абру чунин навишту пас аз фосилаи кӯтоҳи гузашти вақт ҳарфашро идома дод. – Медонӣ, ман туро ҳар рӯз аз духтарамакам аз деҳа пурсон мешудам. Бо шунидани чанд ҳарфе дар бораат осуда мешудаму интизори рӯзе будам, ки қисмат боз моро бо ҳам рӯ ба рӯ гардонаду ҳарфҳои хешро бароят гӯям. Ту низ ҳамин эҳсосро гумон мекунам, ки доштиву лаҳзашуморӣ мекардӣ...

Ниҳоят ба қароре омаданд, ки барои аввалин бор дар яке аз боғҳои зебои шаҳр мулоқот намоянд.

Фасли баҳор. Эҳдо донае гули садбарг дар даст ба боғ ҳозир шуд. Баъди дақиқае Абру бо либоси сабзи баҳорӣ сӯяш меомаду гӯё дар пироҳани орзуҳояш мепечид.

Баъди ба назди ҳам расидану дуруд гуфтан, Эҳдо гулро ба гули зиндагияш дароз кард. Ба ҳам нигоҳ мекарданду ҳарфе ба забон намеоварданд. Чун замони гуфтани ҳарф на, балки вақти он буд, ки бештар ҳамдигарро бубинанду рӯзҳои бидуни дидори ҳамро ҷуброн созанд. Ва нигоҳу чашмони барқсонашон, ки саршори меҳру муҳаббат буд, бе гуфтани калимоте ҳарф мегуфтанд.

Дар охири мулоқот ба хулосае омаданд, ки боқимонда риштаи умрашонро ба ҳам мепайванданду зиндагии хуберо баҳри хеш созмон медиҳанд. Эҳдо гуфт, ки тобистон волидонашро баҳри хостгорӣ равон мекунад.

Ва ҳамин тавр ҳам шуду падару модари Эҳдо ба хостгории Абру омаданду нияти нек доштанашонро ба волидонаш иброз доштанд. Вале дар бадалаш суханеро шуниданд, ки баръакси хоҳиши Эҳдову Абру буд. Падари Абру гуфт, ки беҳуда заҳмат кашида омадаанд. Чун духтарашро дар деҳа ба шавҳар намедиҳад...

Ин сахттарин зарбае буд ба ду дилбохтаи роҳи муҳаббат, ки пайкараи ишқашонро солҳо месохтанду умеду орзуҳои зиёде доштанд.

Баъди ин ҳодиса ҳарду хобу хӯрро фаромӯш карданду чӣ кор карданашонро намедонистанд. Гиламанд буданд аз тақдиру сарнавишти бидуни ҳам.

На ҳарфе, на амалкарде, на насиҳатеву на маслиҳате ба дардашон марҳам шуда наметавонист. Ҳайрон буданд, аз ин гардиши ғайриинтизори қисмат. Ва суоле, ки зеҳнашонро ором намегузошт, ин буд, ки чаро намехоҳанд дилдодагон ба ҳам бирасанд ва канори ҳам хушбахту хушрӯзгор бошанд.

Донишҷӯён ба муассисаҳои тиббӣ-табобатии гуногун ба таҷрибаомӯзӣ рафтанд. Эҳдо низ бо қалби садпора ба таҷрибаомӯзӣ рафт.

Абруи ноздонаву ягонаи хонадон низ баъди ин қарори падар маъюс буду дилмонда аз дунёву зебоиҳояш.

Рӯзҳо мегузашт. Рӯзе волидони Абру бо сабукрави хеш роҳ сӯйи деҳаро пеш гирифтанду ӯро низ ҳамроҳ бурданд. Онҳо ба хонаи амакаш меҳмонӣ мерафтанд.
Дар роҳи нишебии деҳа ногаҳон сабук-рав аз идора кардан берун шуд ва дигар доштанаш ғайриимкон гардиду ниҳоят он ба дарахти бузурги канори роҳ бархӯрд. Чангу хок ба ҳаво печид.

Одамони зиёде ҷойи ҳодиса ҷамъ омаданду ба ёрӣ шитобиданд. Падару модари Абру аз сабукрав берун бароварда шуд. Ҳардуи онҳо саломат буданду танҳо дар китфони хеш аз шиддати зарби хӯрдаашон дарди сабукеро эҳсос мекарданд.

Аммо Абру, ки дар қисмати пеши сабук-рав нишаста буд, ҳангоми садама сараш ба шишаи пеши он сахт бархӯрда, аз сару рӯяш хун мешориду бехуд шуда буд.
Падараш ӯро ба берун бароварда, чи кор карданашро намедонист ва танҳо “духтарҷонам, чашмонатро боз кун” мегуфту халос. Имкони зинда монданаш хеле кам буду бояд барояш ёрии аввали тиббӣ расонида мешуд. Чун ӯро то ба маркази ноҳия ва ё шаҳр бурдан, имкон надошту дар роҳ хуни зиёде аз даст медод.

Ин замон ҷавонписари хилъатсафеде Абруро аз оғӯши падараш гирифта, канори ҷода гузошту ёрии аввали тиббиро барояш расонд ва аз ҳаракату талошҳои тезаш аён буд, ки хеле пурҳаяҷон асту нигарон.

Ниҳоят резиши хунро низ боздошт ва ҷойи захмҳоро бо маҳлули спиртӣ шус-ту, беозор баст. Ин ҳама амал гӯё дар як мижа задан пайиҳам иҷро шуданд. Ҳамагӣ тамошобини он буданд.

-Шукр, ки дар вақташ расидам, вагарна баъди чанд дақиқаи дигар беморро аз даст медодем, - гӯён ҷавон нафасе осуда гирифту арақҳои сару рӯй ва чашмони намгирифтаашро поккунон захмҳоро назора мекард.

Дар ин вақт модари Абру дар гӯши падараш чизе гуфт. Ин буд, ки падараш назди ҷавон омад. Тарси аз даст додани фарзанд вуҷудашро ҳоло ҳам тарк насохта буд. Ӯ даст ба китфи ҷавон гузоштаву гуфт:

- Ташаккур ба ту писарам. Агар ту намебудӣ, шояд духтарамро аз даст медодам. Маро бубахш, ки ба волидонат ҷавоби рад дода будам.

Баъди ин гуфтораш ӯ дасти Абруро ба дасти ҷавон ниҳоду гуфт, ки барояшон хушбахтӣ мехоҳад.

Абру, ки ба ҳуш омада буду ин гуфтугӯро назора мекард, баъди шунидани суханони падар бо чашмони гирён сӯйи ҷавони сафедпӯш менигаристу ояндаи хуберо тасаввур мекард.

Ҷавон Эҳдо буду бо табассуми сабуке, ки аз зиндагии муҳаббатноку ояндаи нек мужда медод, ба дастони дар дасташ будаву чеҳраи гарми Абру хурсандона менигарист.