Доир ба публитсистика, таъриху пайдоиш, сабку услуб, воқеияту бадеият, образ ва жанрҳои он олимону муҳаққиқони зиёди ватанию хориҷӣ гуфтаву навиштаанд. Вале он чи ки дар китоби “Хосияти публитсистика” дарҷ шудааст, нисбатан нав аст. Муаллифони китоб Ҷамила Раҳмонова ва Бахтиёр Қутбиддинов навиштаанд, ки агар дар бораи шинохти публитсистика дар оғози солҳои 90-уми асри гузашта сухан мерафт, он барои тамоми мутахассисону донишҷӯёну эҷодкорон чизи нав буд, аммо ҳоло не.

Китоби “Хосияти публитсистика” таълифест бо ҳадафу мақсади муайян. Муаллифон, ба таъкиди муҳаррири асар, дар ин китоб кӯшиш намудаанд, ки дар заминаи омӯзиши адабиёти марбут ба публитсистика, зикри андешаҳои муҳаққиқон ва таҳлили баъзе асарҳои публитсистӣ ба масъалаи шинохти публитсистика, мавқеи он дар ҷомеа ва нақши публитсистон дар ташаккули афкори солими иҷтимоӣ ва дигар махсусиятҳои публитсистикаро баррасӣ кунанд.

Ба ҳамаи мо маълум аст, ки муҳаққиқони ватанӣ, ба монанди Абдуқодир Маниёзов, Муҳаммадҷон Шакурӣ, Мукаррама Қосимова, Соҳиб Табаров, Воҳид Асрорӣ, Асадулло Саъдуллоев, Давлат Давронов, Пайванди Гулмуродзода, Иброҳим Усмон, Абдусатор Нуралиев ва дигарон дар таҳқиқоташон заминаҳои асосиро дар ин самт гузоштаанд. Ба гунае, ки дар айни ҳол доир ба публитсистика чизи нав гуфтан душвор аст. Аммо муаллифони китоби “Хосияти публитсистика” тавонистаанд, ки доир ба публитсистика ҷанбаҳои навро таҳқиқ намоянд, ки то ҳол номафҳум буданд.

Китоб ду қисматро дар бар мегирад. Қисми аввали китоб “Шинохте чанд аз дирӯзу имрӯзи публитсистика” номгузорӣ шуда, дар он масъалаҳои моҳияти публитсистика, дараҷаи омӯзишҳо доир ба шинохти он, шарҳу маънидоди истилоҳи публитсистика дар қомусу луғатҳо, баҳси жанр ва навъи мустақил будани публитсистика, таърихчаи ташаккули он, хусусиятҳои сабкӣ, образӣ, жанрӣ, воқеияту бадеият дар публитсистика, шинохти муаллиф ва ғайраҳо мавриди таҳлилу баррасӣ қарор гирифтаанд.

“Сифатҳои мавзуният, равонӣ, дилчаспӣ, руҳия, зебоӣ ва дигар вазоифу хусусиятҳои шеърро мо аз адабиёт борҳо хондаем. Навъҳои шеърро низ дар робита ба самтҳои мавзӯӣ воқиф ҳастем. Аммо дар бораи шеъри публитсистӣ хеле кам гуфтаему навиштаему хондаем”, - гуфтани муаллифон аз он далолат мекунад, ки қисмати баъдии китоб дар таҳлилу муқоиса доир ба шеъри иҷтимоӣ маълумоти илмӣ дода шудааст. Ба ҳамин тартиб қисми дуюми китоб - “Баъзе хусусиятҳои назми публитсистика” ном гирифта, дар он муаллифон доир ба омилҳои зуҳури қолабҳои назмии жанри иҷтимоӣ дар Аврупо, ташаккули назми иҷтимоӣ дар адабиёт ва публитсистикаи тоҷик, хусусияти осори манзуми ҷанбаи иҷтимоидошта дар навиштаҳои адибони тоҷик, ба монанди С. Айнӣ, А. Лоҳутӣ, Ҳ. Юсуфӣ, М. Турсунзода, М. Миршакар, Б. Собир ва дигарон баҳс мекунанд.

Истифодаи китоби мазкур ҳамчун воситаи таълимӣ барои муҳассилини факултаву шуъбаҳои рӯзноманигорӣ аз манфиат холӣ нест. Бо мутолиаи он метавон ногуфтаҳоеро роҷеъ ба публитсистика ва назми иҷтимоӣ дарёфт намуд, ки дар ғанӣ гардонидани донишҳои назариявӣ ва пажуҳиши минбаъдаи мавзуъ кӯмак мерасонад.