Рӯзе император ду мушовири худро наздаш даъват намуда супориш медиҳад.

- Ту рафта, тамоми инсонҳои хубе, ки дар кишвар зиндагӣ мекунанд, рӯйхат карда биёр.- мегӯяд ба яке.
- Ту бошад, рӯйхати инсонҳои бади мамлакатро биёр.
Баъд аз як ҳафта ҳар ду мушовир рӯйхатро ба назди импе¬ратор меоранд. Мушовири аввал рӯйхати холиро ба импера¬тор дароз карда мегӯяд:
- Дар кишвар ягон инсони хуб пайдо нашуд. Ҳамаи онҳо баданд.
- Ту чанд инсони бад ёфтӣ?
Мушовир мегӯяд:
- Ҳарчанд кофтам, ҳатто як нафар инсони бад ҳам наёф¬там. Ҳамаи онҳо аз ман беҳтар будаанд. Вале ман метавонам рӯйхатро ба шумо пешниҳод кунам.
Ва ӯ номи худро дар он рӯйхат навишта, ба император да¬роз кард.

Таҳияи Ҳасан АЗИЗОВ