Илму ирфон чун зевари асосии ҳастии инсон дар ҳама давру замон аз муҳиммияти махсус бархурдор буд. Маҳз бо илму дониш инсонҳо имрӯзи худро аз дирӯзашон ва фардояшонро аз имрӯз беҳтару хубтар месозанд. Гом бардоштан дар пайроҳаи илму дониш бохабар будан аз ҳастию мақсади офариниш аст. Бархурдор будан аз ин неъмат ба инсон дасти дарку фаҳми чӣ гуна ҳаёт ба сар бурданро медиҳад. Ҳар он ки ҳамин нуктаро дарк мекунад, чун ташнаи азалии илму дониш ҳеҷ сар аз китоб бар намедорад. Балки ҳамеша барои болои ҳарфе ҳарф зам намудан паи мутолиа мекӯшад. Ва ҳарчанд хонаду хонад, қонеъ ба донишаш намегардад. Ҳамин аст, ки таъкид мекунанд, ҳар қадар паи илму дониш шавем, ҳамон андоза бедониш буданамонро дарк мекунем.

Аз қувваи бозу инсон метавонад, ки як марҳила, ё чанд сол зист намояд. Яъне, ин қувваест, ки заволаш зуд аст. Вале қувваи илму ирфон ҷовидонист. Дар баробари ин, он боиси беҳрӯзию ояндаи неки ҳазорон нафари баъдӣ мегардад. Номи онҳое, ки асрҳову солҳост чун ҳамнишини мо вирди забонамонанд, маҳз аз ҳамин роҳ зиндаву ҷовид гардидаанд. Дар замони онҳо низ чун мо ҳазорону миллионҳо шахс умр ба сар мебурд. Вале аз ин ҳама ҳисобӣ одамон номашонро ба таври ҳамеша зинда нигоҳ доштанд. Ва албатта онҳо ин мақомро ба воситаи мутолиа ва ошнои бо китоб ба даст оварданд.

Ҳамин воқеиятро, ки маҳз китоб ба инсон зиндагии ҷовидона эҳдо мекунад, бояд ногузир дарк намоем. Бо ҳар усуле бошад, бояд бо китоб қарин бошем. Худро бе китоб чун ҳаёт бе обу дон тасаввур карда натавонем. Раҳкушову раҳбар маҳз китобро интихоб намоем. Агар хуб зеҳн монем, дарк менамоем, ки абарқудраттарин давлатҳо ба ҳар пешариве даст ётфаанд, маҳз аз китобу китобхонӣ ба ин мақом расиданд. Хушбахтӣ, пешрафт, огоҳӣ, ақлу идрок, дарку фаҳм ва умуман тамоми муҳиммиятҳое, ки барои як зиндагии фарқкунанда ва улгӯ лозим аст, маҳз аз китоб метавон пайдо кард. Пас, бояд бо китоб қарин буд.

Гулчеҳра ДАВЛАТОВА,
омӯзгори МТМУ №50,
н. Синои пойтахт