СИЁСАТ
Панҷшанбе 25 Апрел 2024 02:05
Ҷасорати Эмомалӣ Раҳмон танҳо ба худаш хос аст
Вақте Эмомалӣ Раҳмон ба вилояти Суғд сафар кард, ин худфидоиро ман ҳамон вақт навишта будам, ки тамоми президентҳои кишварҳои олам натанҳо худашон пеши мардум намераванд, балки ягон касро қабул ҳам намекунанд. Онҳоро ҳамон сохторҳои амниятиву муҳофизатии худ имкон намедиҳад. Вале дар ҳамон шабу рӯзҳо Пешвои миллат бо мардум вомехӯрд, бо ҳунармандон даст мефишурд, шеъру таронаи гулдухтарони суғдиро гӯш мекард, расм мегирифт ва кӯдаконе, ки аз пойҳояшон оғӯш гирифтанд, ҳазар накарда, хам мешуду ҳар яки онҳоро мебӯсид.
Имрӯз ҳам, ки сафари Президенти кишвар ба вилояти Хатлон, ба вижа ба ноҳияи Данғара баргузор гардид, онро тамошо кардам. Ин сафар аз он гувоҳӣ медиҳад, ки Президенти мо воқеан ҷасур аст. Хеле марди ҷасур аст. Ман бо шодравон Саид Абдуллоҳи Нурӣ бо тақозои касб риштаи оншоӣ доштам. Вақте ки онҳо дар соли 1997 баъди имзои Созишномаи истиқрори сулҳ ба кишвар омада буданд, дар як суҳбат роҷеъ ба Президенти мамлакат гуфта буд, тамоми опозитсияи тоҷикро ҷасорати Эмомалӣ Раҳмон моил карда буд. Вақте ки гуфтушунидҳо дар Хусдеҳ Афғонистон баргузор мегардид, тамоми қумандони опозитсионии тоҷик, муҷоҳидони вақт қасам хӯрда буданд, ки агар Эмомалӣ Раҳмон ба Хусдеҳ биёяд, мо ӯро қатл мекунем. Дар он вақт Саид Абдуллоҳи Нурӣ тавассути одамҳояш баромада, ба Президент мерасонад, ки ба Хусдеҳ наояд. Аҳмадшоҳи Масъуд низ зинда буд. Устод Раббонӣ дар Афғонистон ба ҳайси миёнчӣ буданд. Онҳо ҳам ба Президентамон мерасонанд, ки ба Хусдеҳ наравад, ки ӯро мекушанд. Вале рӯзи дигар Эмомалӣ Раҳмон тани танҳо, бе силоҳ бархосту аз Тоҷикистон ба ана ҳамон лонаи муҷоҳидин даромад. Вақте муҷоҳидин дидан, ки Эмомалӣ Раҳмон тани танҳо ва бесилоҳ аз чархбол мефарояд аз ҷасорати ин мард моту мабҳут шуданд.
Чунин сарсупурдагӣ ягон нафар дар таърихи кишвардорияш накардааст. Ана ҳамин ҷасорат аст, ки имрӯз ҳам Эмомалӣ Раҳмон аз коронавирус наметарсад. Бо мардуми худ аст. Президенти мо воқеан президенти мардумист. Имрӯз душманону нотавонбинон ҳарчизе ки мехоҳанд дар ҳақи ҳар нафар мегӯянд. Ҳамон нафарҳое, ки ҳамеша даъвои мардӣ мекунанд, имрӯз бо зану фарзанди худ бе ниқоб гап намезананд. Дар карантин дар хонаҳо нишаста, аз тарси вирус берун намебароянд ва бадхоҳию бадгӯӣ дар ҳақи мардуму сарвари давлат мекунанд. Вале Эмомалӣ Раҳмон мераванд, мегарданд, бо колхозчиён суҳбат мекунанд, мардумро дилгарм мекунанд. Ин хосиятҳои вежаи мардони воқеан ҷавонмард ва лидер аст. Танҳо лидерҳои миллӣ метавонанд, ки ҳамин гуна ҷасоратро дошта бошанд. Ин гуна ҷасоратро он нафароне, ки даъвои пешвоӣ мекунанд, даъвои ҳидояту ҳодигӣ мекунанд дар симои ягонтаашон надидаам.
Ман танҳо дар симои Эмомалӣ Раҳмон ин ҷасорату ин ҷавонмардиро мебинам. Ҳамчун ҷавонмард ва ҷавонмарде, ки воқеан ҷасур аст ва ҷасоратро эътироф мекунад аз ҷасорати Эмомалӣ Раҳмон арҷ мегузорам. То вақте ҳастам ва ин марди ҷасур ҳаст, ман дар паҳлӯи ӯ ҳастам ва мо кам нестем. Ва мо метавонем!
Сайёфи МИЗРОБ,
сардабири ҳафтаномаи “СССР”
COVID - 19 ва ҳамбастагии миллӣ
“Қориён” оётхон андар ғами ҳалвову нон,
Мурдахоронро дуои мустаҷобе нест, нест.
Аз рӯзҳои аввали зуҳури бемории сироятии СОVID-19 дар кишвар Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз суратҳисоби махсуси худ ба табибону кормандони тиббӣ иловапулӣ дар ҳаҷми як баробари маошашон муқаррар карда, ҳамчунин кумакҳои бевоситаи худро аз қабили лавозимоти тиббӣ, доруворӣ ва маводи ғизоӣ ба тамоми гӯшаву канори мамлакат фиристоданд, ки табибону беморон ва кулли ниёзмандону оилаҳои камбизоати кишвар аз онҳо баҳравар гардиданд.
То имрӯз вазорату идораҳои давлатӣ, тоҷирону соҳибкорон ва дигар шахсони сарватманду саховатпеша низ ин иқдомҳои инсонпарваронаи Пешвои миллатро ҷонибдорӣ ва пайравӣ намуда, баҳри дастгирии табибон ва оилаҳои ниёзманд кумакҳои беғаразонаи худро равона намуданд. Ин раванд дар гӯшаву канори кишвар ва дар миёни муҳоҷирони меҳнаткаши тоҷик низ чунон роҳандозӣ шуд, ки ҳамдилӣ ва муттаҳидшавии инсонҳо ба таври комил маълум гардид ва дар ростои ин вабои қотилу кушанда ҳамбастагии миллӣ ба вуҷуд омад.
Новобаста аз ҳама мушкилоту муаммои худ, ин беморӣ мафҳумҳое чун “инсоният” ва “миллият”-ро равшан намуд, ки новобаста аз дину забону фарҳанг ва ҳизбу ҳаракати сиёсӣ инсонҳо дар атрофи ҳамдигар муттаҳид шуда, ба ҳамдигар кӯмаки инсонӣ расониданд. Яъне ин бемории сироятӣ бори дигар моро ба худи мо муаррифӣ намуд: асолатро аз разолат, садоқатро аз хиёнат ва муҳаббатро аз душманӣ ҷудо кард.
Мо дарк намудем, ки дар чунин лаҳзаҳои ҳассос кӣ метавонад дар атрофи миллат бошад ва кӣ болои мардум ғаразу таассубро таҳмил менамояд. Кӣ муттаҳид месозаду кӣ дасиса мекорад, кӣ кӯмак меораду кӣ тафриқа меандозад. Махсусан ин намунаҳо ва ин нишонаҳо дар амалкарди ҳизбҳои сиёсии Тоҷикистон ва гурӯҳҳои дигаре, ки худро сиёсӣ меноманд, вале реша бар хурофоту радикализм ва таассубу ғуломӣ доранд бараъло намоён гардид.
Чуноне ки шоҳид будем, дар саросари кишвар кӯмакҳои хайриявии Ҳизби халқӣ-демократии Тоҷикистон барои бемористонҳо, оилаҳои ниёзманд, ашхоси маъюбу бемор ва дигар қишрҳои ҷомеа расонида шуд. Инчунин Ҳизби аграрии Тоҷикистон низ дар ҳафт шаҳру ноҳияи мамлакат барномаҳои хайриявию кӯмакҳои инсонии худро равона намудааст, ки садҳо оилаи ниёзманд аз онҳо баҳравар гардидаанд. Ҳамчунин ҳизби демократ ва ислоҳоти иқтисодӣ низ дар ин рӯзҳо бо мардуми тоҷик ҳамнавову ҳамқисмат будани худро бо амали хайру савоби худ нишон дода, ба қадри имкон ба мардум мадад намуд.
Аммо дар ин рӯзҳои мушкилу мудҳиши ҷаҳон, ки иқтисоди олам триллиардҳо доллар зарар дида, наздик ба 6 млн инсон гирифтори бемории сироятӣ шуда, наздик ба 350 ҳазор одам ҷони худро аз даст додааст, як тӯда аз хоинони миллат, ҷойи ҳамдилию кӯмакҳои инсонӣ, болои мардум ғаразу фитна ва кинаву кудуратро таҳмил намуда, ҳамватанонро ба гурӯҳҳову маҳалҳо ҷудо менамоянд. Аз ҷумла саркардаҳои ТЭТ ҲНИ, “Паймони миллӣ”, “Гурӯҳи 24” ва дигар афроди фурӯхташуда, ки асолати миллатро поймол намудаанд, бо дастури мавлоҳои худ дар ин шароити ваҳим болои миллату давлати тоҷик санги кудурат мепартоянд.
Охирин намунаи сифлагарии наҳзатиён ва махсусан роҳбари фурӯхташудаи он Муҳиддин Кабирӣ дар як суҳбати радиои “Озодӣ”, ба таври возеҳ намоён шуд. Муҳиддин Кабирӣ дар ин нишаст болои як ҷавон – Собир Валиев, ки дар ватан буданро беҳтар аз ғурбат ва нони ҳалол кор карданро беҳтар аз садақа хӯрдан ҳисобида, даст аз иштибоҳ бардоштаву ба кишвари худ баргаштааст таарруз ва таънаву миннатҳое менамояд, ки ҳеҷ инсони комил онро намекунад.
Дар ин барнома Кабирии хиёнаткор ба ҳадде ҳақирона сӯхбат мекунад, ки ҳатто маблағи як чипта самолётро ба рӯи як ҷавон миннат меорад. Яъне инсоне, ки барои маблағи як чипта як ҷавонро мехоҳад муттаҳам намояд, пас агар он барои миллат обу нон ва хонаву манзилу кошона карда бошад, чӣ миннатҳоеро болои мардум бор мекунад?! Боқӣ, қазоват аз хонанда аст.
Саъдӣ Маҳдӣ,
декани факултети журналистикаи ДМТ
Ин ҳамон мард аст
Аҳсан! Ин ҳамон мардест, ки замони ҷанги шаҳрвандӣ миёни обу оташ (Хатлон, Суғд, Бадахшон, Рашт) мерафт. Ба Афғонистон рафт ва дар миёни силоҳдорони бегона аз сулҳу сафо ҳимоят кард. Ба сиёсат ғутта намезанам. Имрӯз вабо ҳаст ва аксар президентҳо дар бункерҳо онлайнӣ кор мекунанд. Ҳайронам, чи гуна бидуни тарс аз вабо аз ҷараёни зиндагиву кори халқ воқиф будан мехоҳад. Аз сироят парво надорад. Ин ҳамон марди фидоӣ аст ва бо хости Худо сарварии давлатеро ба дӯш дорад. Агар Худо нахоҳаду иқбол надиҳад, мард ҳатто дар оилаи худ сарварӣ карда наметавонад. Ин ҳамон мард аст, ки барои пешрафти ватан аз хатару марг ҳарос надорад.
Баъзе "масъулони мӯҳташам" ибрат гиранд, хуб мешавад.
Бахтиёр Қутбиддинов,
устоди ДМТ
Фидоӣ
Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввали ба сари қудрат омадан дар хизмати халқ буд. Чун аз миёни халқ бурун омада буд ва бо тамоми ҳушу дарк дар ҷисму ҷонаш дарди халқро ҳис мекард. Ин гуфтаҳо исботи таърихии худро чандин бор ёфтаанд. Қаҳрамониҳояш дар солҳои ҷанги шаҳрвандӣ борҳо собит кардаанд, ки барои хизмат ба халқу ватан аз ҳеҷ хатаре тарс надорад. Сафар ба ноҳияҳои ҷангзада, гуфтугӯҳои озод миёни мардум дар даврае, ки аз ҳар ҷониб даргириҳо дар авҷ буд, сафар ба мамлакате, ки нимаи мардум ва неруҳои мухолифи ӯ дар он паноҳанда шуда буданд, намунаи олии фидоӣ будани як сиёсатмадори барҷаста аст, ки ниёз ба шарҳу тавсиф надорад.
Дар баробари ин Пешвои миллат чандин бори дигар собит намудаанд, ки эшон воқеан ҳам барои кумак ба халқу миллати худ аз ҳеҷ монеагузорие сари тарс надоранд.
Ахиран сафари кориашон ба шаҳру ноҳияҳои вилояти Хатлон ҷиҳати шинос шудан аз вазъи зиндагии мардум ва боздиди ҳолати истифодабарии заминҳои хоҷагиҳои деҳқонӣ, ҳамчунин вусъат бахшидани корҳои созандагию бунёдкорӣ бори дигар исбот кард, ки ӯ дар минтақа ва шояд ҷаҳон, аз камтарин сиёсатмадоронест, ки дар давраҳои буҳронӣ ҳам дар бари халқ аст. Имрӯз агар ба вазъи ҷаҳон як нимнигоҳе кунем, ба дурустӣ хоҳем дарёфт, ки роҳбарони кишварҳо дар чӣ ҳоле аз мардуми худ муроқибат мекунанд. Ҳатто ҷаласаҳои ҳукуматро низ тариқи онлайн мегузаронанду аз кабинаҳои худ бурун намеоянд. Пас амалкарди муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дар ин давраи буҳронӣ агар қаҳрамонӣ наҳисобем, пас мебояд онро болотар аз ин чизе унвон дод.
Хуршед ХОВАРӢ, “ҶТ”
Вақте Эмомалӣ Раҳмон ба вилояти Суғд сафар кард, ин худфидоиро ман ҳамон вақт навишта будам, ки тамоми президентҳои кишварҳои олам натанҳо худашон пеши мардум намераванд, балки ягон касро қабул ҳам намекунанд. Онҳоро ҳамон сохторҳои амниятиву муҳофизатии худ имкон намедиҳад. Вале дар ҳамон шабу рӯзҳо Пешвои миллат бо мардум вомехӯрд, бо ҳунармандон даст мефишурд, шеъру таронаи гулдухтарони суғдиро гӯш мекард, расм мегирифт ва кӯдаконе, ки аз пойҳояшон оғӯш гирифтанд, ҳазар накарда, хам мешуду ҳар яки онҳоро мебӯсид.
Имрӯз ҳам, ки сафари Президенти кишвар ба вилояти Хатлон, ба вижа ба ноҳияи Данғара баргузор гардид, онро тамошо кардам. Ин сафар аз он гувоҳӣ медиҳад, ки Президенти мо воқеан ҷасур аст. Хеле марди ҷасур аст. Ман бо шодравон Саид Абдуллоҳи Нурӣ бо тақозои касб риштаи оншоӣ доштам. Вақте ки онҳо дар соли 1997 баъди имзои Созишномаи истиқрори сулҳ ба кишвар омада буданд, дар як суҳбат роҷеъ ба Президенти мамлакат гуфта буд, тамоми опозитсияи тоҷикро ҷасорати Эмомалӣ Раҳмон моил карда буд. Вақте ки гуфтушунидҳо дар Хусдеҳ Афғонистон баргузор мегардид, тамоми қумандони опозитсионии тоҷик, муҷоҳидони вақт қасам хӯрда буданд, ки агар Эмомалӣ Раҳмон ба Хусдеҳ биёяд, мо ӯро қатл мекунем. Дар он вақт Саид Абдуллоҳи Нурӣ тавассути одамҳояш баромада, ба Президент мерасонад, ки ба Хусдеҳ наояд. Аҳмадшоҳи Масъуд низ зинда буд. Устод Раббонӣ дар Афғонистон ба ҳайси миёнчӣ буданд. Онҳо ҳам ба Президентамон мерасонанд, ки ба Хусдеҳ наравад, ки ӯро мекушанд. Вале рӯзи дигар Эмомалӣ Раҳмон тани танҳо, бе силоҳ бархосту аз Тоҷикистон ба ана ҳамон лонаи муҷоҳидин даромад. Вақте муҷоҳидин дидан, ки Эмомалӣ Раҳмон тани танҳо ва бесилоҳ аз чархбол мефарояд аз ҷасорати ин мард моту мабҳут шуданд.
Чунин сарсупурдагӣ ягон нафар дар таърихи кишвардорияш накардааст. Ана ҳамин ҷасорат аст, ки имрӯз ҳам Эмомалӣ Раҳмон аз коронавирус наметарсад. Бо мардуми худ аст. Президенти мо воқеан президенти мардумист. Имрӯз душманону нотавонбинон ҳарчизе ки мехоҳанд дар ҳақи ҳар нафар мегӯянд. Ҳамон нафарҳое, ки ҳамеша даъвои мардӣ мекунанд, имрӯз бо зану фарзанди худ бе ниқоб гап намезананд. Дар карантин дар хонаҳо нишаста, аз тарси вирус берун намебароянд ва бадхоҳию бадгӯӣ дар ҳақи мардуму сарвари давлат мекунанд. Вале Эмомалӣ Раҳмон мераванд, мегарданд, бо колхозчиён суҳбат мекунанд, мардумро дилгарм мекунанд. Ин хосиятҳои вежаи мардони воқеан ҷавонмард ва лидер аст. Танҳо лидерҳои миллӣ метавонанд, ки ҳамин гуна ҷасоратро дошта бошанд. Ин гуна ҷасоратро он нафароне, ки даъвои пешвоӣ мекунанд, даъвои ҳидояту ҳодигӣ мекунанд дар симои ягонтаашон надидаам.
Ман танҳо дар симои Эмомалӣ Раҳмон ин ҷасорату ин ҷавонмардиро мебинам. Ҳамчун ҷавонмард ва ҷавонмарде, ки воқеан ҷасур аст ва ҷасоратро эътироф мекунад аз ҷасорати Эмомалӣ Раҳмон арҷ мегузорам. То вақте ҳастам ва ин марди ҷасур ҳаст, ман дар паҳлӯи ӯ ҳастам ва мо кам нестем. Ва мо метавонем!
Сайёфи МИЗРОБ,
сардабири ҳафтаномаи “СССР”
COVID - 19 ва ҳамбастагии миллӣ
“Қориён” оётхон андар ғами ҳалвову нон,
Мурдахоронро дуои мустаҷобе нест, нест.
Аз рӯзҳои аввали зуҳури бемории сироятии СОVID-19 дар кишвар Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз суратҳисоби махсуси худ ба табибону кормандони тиббӣ иловапулӣ дар ҳаҷми як баробари маошашон муқаррар карда, ҳамчунин кумакҳои бевоситаи худро аз қабили лавозимоти тиббӣ, доруворӣ ва маводи ғизоӣ ба тамоми гӯшаву канори мамлакат фиристоданд, ки табибону беморон ва кулли ниёзмандону оилаҳои камбизоати кишвар аз онҳо баҳравар гардиданд.
То имрӯз вазорату идораҳои давлатӣ, тоҷирону соҳибкорон ва дигар шахсони сарватманду саховатпеша низ ин иқдомҳои инсонпарваронаи Пешвои миллатро ҷонибдорӣ ва пайравӣ намуда, баҳри дастгирии табибон ва оилаҳои ниёзманд кумакҳои беғаразонаи худро равона намуданд. Ин раванд дар гӯшаву канори кишвар ва дар миёни муҳоҷирони меҳнаткаши тоҷик низ чунон роҳандозӣ шуд, ки ҳамдилӣ ва муттаҳидшавии инсонҳо ба таври комил маълум гардид ва дар ростои ин вабои қотилу кушанда ҳамбастагии миллӣ ба вуҷуд омад.
Новобаста аз ҳама мушкилоту муаммои худ, ин беморӣ мафҳумҳое чун “инсоният” ва “миллият”-ро равшан намуд, ки новобаста аз дину забону фарҳанг ва ҳизбу ҳаракати сиёсӣ инсонҳо дар атрофи ҳамдигар муттаҳид шуда, ба ҳамдигар кӯмаки инсонӣ расониданд. Яъне ин бемории сироятӣ бори дигар моро ба худи мо муаррифӣ намуд: асолатро аз разолат, садоқатро аз хиёнат ва муҳаббатро аз душманӣ ҷудо кард.
Мо дарк намудем, ки дар чунин лаҳзаҳои ҳассос кӣ метавонад дар атрофи миллат бошад ва кӣ болои мардум ғаразу таассубро таҳмил менамояд. Кӣ муттаҳид месозаду кӣ дасиса мекорад, кӣ кӯмак меораду кӣ тафриқа меандозад. Махсусан ин намунаҳо ва ин нишонаҳо дар амалкарди ҳизбҳои сиёсии Тоҷикистон ва гурӯҳҳои дигаре, ки худро сиёсӣ меноманд, вале реша бар хурофоту радикализм ва таассубу ғуломӣ доранд бараъло намоён гардид.
Чуноне ки шоҳид будем, дар саросари кишвар кӯмакҳои хайриявии Ҳизби халқӣ-демократии Тоҷикистон барои бемористонҳо, оилаҳои ниёзманд, ашхоси маъюбу бемор ва дигар қишрҳои ҷомеа расонида шуд. Инчунин Ҳизби аграрии Тоҷикистон низ дар ҳафт шаҳру ноҳияи мамлакат барномаҳои хайриявию кӯмакҳои инсонии худро равона намудааст, ки садҳо оилаи ниёзманд аз онҳо баҳравар гардидаанд. Ҳамчунин ҳизби демократ ва ислоҳоти иқтисодӣ низ дар ин рӯзҳо бо мардуми тоҷик ҳамнавову ҳамқисмат будани худро бо амали хайру савоби худ нишон дода, ба қадри имкон ба мардум мадад намуд.
Аммо дар ин рӯзҳои мушкилу мудҳиши ҷаҳон, ки иқтисоди олам триллиардҳо доллар зарар дида, наздик ба 6 млн инсон гирифтори бемории сироятӣ шуда, наздик ба 350 ҳазор одам ҷони худро аз даст додааст, як тӯда аз хоинони миллат, ҷойи ҳамдилию кӯмакҳои инсонӣ, болои мардум ғаразу фитна ва кинаву кудуратро таҳмил намуда, ҳамватанонро ба гурӯҳҳову маҳалҳо ҷудо менамоянд. Аз ҷумла саркардаҳои ТЭТ ҲНИ, “Паймони миллӣ”, “Гурӯҳи 24” ва дигар афроди фурӯхташуда, ки асолати миллатро поймол намудаанд, бо дастури мавлоҳои худ дар ин шароити ваҳим болои миллату давлати тоҷик санги кудурат мепартоянд.
Охирин намунаи сифлагарии наҳзатиён ва махсусан роҳбари фурӯхташудаи он Муҳиддин Кабирӣ дар як суҳбати радиои “Озодӣ”, ба таври возеҳ намоён шуд. Муҳиддин Кабирӣ дар ин нишаст болои як ҷавон – Собир Валиев, ки дар ватан буданро беҳтар аз ғурбат ва нони ҳалол кор карданро беҳтар аз садақа хӯрдан ҳисобида, даст аз иштибоҳ бардоштаву ба кишвари худ баргаштааст таарруз ва таънаву миннатҳое менамояд, ки ҳеҷ инсони комил онро намекунад.
Дар ин барнома Кабирии хиёнаткор ба ҳадде ҳақирона сӯхбат мекунад, ки ҳатто маблағи як чипта самолётро ба рӯи як ҷавон миннат меорад. Яъне инсоне, ки барои маблағи як чипта як ҷавонро мехоҳад муттаҳам намояд, пас агар он барои миллат обу нон ва хонаву манзилу кошона карда бошад, чӣ миннатҳоеро болои мардум бор мекунад?! Боқӣ, қазоват аз хонанда аст.
Саъдӣ Маҳдӣ,
декани факултети журналистикаи ДМТ
Ин ҳамон мард аст
Аҳсан! Ин ҳамон мардест, ки замони ҷанги шаҳрвандӣ миёни обу оташ (Хатлон, Суғд, Бадахшон, Рашт) мерафт. Ба Афғонистон рафт ва дар миёни силоҳдорони бегона аз сулҳу сафо ҳимоят кард. Ба сиёсат ғутта намезанам. Имрӯз вабо ҳаст ва аксар президентҳо дар бункерҳо онлайнӣ кор мекунанд. Ҳайронам, чи гуна бидуни тарс аз вабо аз ҷараёни зиндагиву кори халқ воқиф будан мехоҳад. Аз сироят парво надорад. Ин ҳамон марди фидоӣ аст ва бо хости Худо сарварии давлатеро ба дӯш дорад. Агар Худо нахоҳаду иқбол надиҳад, мард ҳатто дар оилаи худ сарварӣ карда наметавонад. Ин ҳамон мард аст, ки барои пешрафти ватан аз хатару марг ҳарос надорад.
Баъзе "масъулони мӯҳташам" ибрат гиранд, хуб мешавад.
Бахтиёр Қутбиддинов,
устоди ДМТ
Фидоӣ
Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзҳои аввали ба сари қудрат омадан дар хизмати халқ буд. Чун аз миёни халқ бурун омада буд ва бо тамоми ҳушу дарк дар ҷисму ҷонаш дарди халқро ҳис мекард. Ин гуфтаҳо исботи таърихии худро чандин бор ёфтаанд. Қаҳрамониҳояш дар солҳои ҷанги шаҳрвандӣ борҳо собит кардаанд, ки барои хизмат ба халқу ватан аз ҳеҷ хатаре тарс надорад. Сафар ба ноҳияҳои ҷангзада, гуфтугӯҳои озод миёни мардум дар даврае, ки аз ҳар ҷониб даргириҳо дар авҷ буд, сафар ба мамлакате, ки нимаи мардум ва неруҳои мухолифи ӯ дар он паноҳанда шуда буданд, намунаи олии фидоӣ будани як сиёсатмадори барҷаста аст, ки ниёз ба шарҳу тавсиф надорад.
Дар баробари ин Пешвои миллат чандин бори дигар собит намудаанд, ки эшон воқеан ҳам барои кумак ба халқу миллати худ аз ҳеҷ монеагузорие сари тарс надоранд.
Ахиран сафари кориашон ба шаҳру ноҳияҳои вилояти Хатлон ҷиҳати шинос шудан аз вазъи зиндагии мардум ва боздиди ҳолати истифодабарии заминҳои хоҷагиҳои деҳқонӣ, ҳамчунин вусъат бахшидани корҳои созандагию бунёдкорӣ бори дигар исбот кард, ки ӯ дар минтақа ва шояд ҷаҳон, аз камтарин сиёсатмадоронест, ки дар давраҳои буҳронӣ ҳам дар бари халқ аст. Имрӯз агар ба вазъи ҷаҳон як нимнигоҳе кунем, ба дурустӣ хоҳем дарёфт, ки роҳбарони кишварҳо дар чӣ ҳоле аз мардуми худ муроқибат мекунанд. Ҳатто ҷаласаҳои ҳукуматро низ тариқи онлайн мегузаронанду аз кабинаҳои худ бурун намеоянд. Пас амалкарди муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дар ин давраи буҳронӣ агар қаҳрамонӣ наҳисобем, пас мебояд онро болотар аз ин чизе унвон дод.
Хуршед ХОВАРӢ, “ҶТ”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед