Ҷавонон нерӯи пешбаранда ва созандаи ҷомеаву Давлат ба ҳисоб мераванд. Ин аст, ки ҷавононро нерӯи шикастнопазир низ ном мебаранд. Ин сухан то ҷое ҷон дорад, зеро дар ин айём шахс аз чизе ё касе намеҳаросад, мақсаду мароми ояндаи худро муайян месозад ва барои худ ном интихоб мекунад. Яъне чи гуна инсон буданашро дар ин давра нишон медиҳад, ки дигар бо роҳи интихоб намудааш, давоми умр раҳсипор мегардад.

Ғанимат дон айёми ҷавонӣ,
Ки дунё зинда бо номи ҷавонӣ.

Бале! ин давраи тиллоиро бояд ғанимат донист, зеро ин давра хеле зудгузар аст. Аз ин хотир коре кунем, ки дар оянда пушаймон нашавем. Хушбахтона, дар ватани мо имрӯз сулҳу ваҳдат ҳукмфармост ва ҷавонони мо озод, дар ҳама соҳаҳо паи кору фаъолиятанд. Дар омӯхтани илму дониш бо ҳам сабқат мекунанд, ва дар ихтирокорӣ ҳамто надоранд. Вақте аз назди донишгоҳе мегузарӣ, аз бисёрии донишҷӯён роҳ банд аст, инро дида мо шукр мегӯем , ки дар ватани мо чунин рӯзҳо расиданд, шукр мегӯем, ки мо миллати бофарҳанг ва илмдӯст дорем. Соли 2017 “Соли ҷавонон” эълон гардида буд, ки ин боварӣ ва диққати роҳбариятро нисбат ба ҷавонон нишон медиҳад. Ҷавонон низ аз ин иқдоми пешгирифтаи Сарвари давлат хушҳол шуда, дар ин сол корҳои назаррасеро ба анҷом расониданд. Бо вуҷуди ҳамаи ин мо имрӯз дар бораи ҷавонон чизҳоеро мешунавем ё мебинем, ки хеле таасуфовар аст ва моро хеле ғамгин мекунад ва ба андеша вомедорад, ки чаро чунин аст. Сухан дар бораи ҷавононе меравад, ки ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои ифротиву террористӣ ҳамроҳ мешаванд чаро чунин аст? Сабаб чист? Онҳоро чӣ чиз маҷбур мекунад? ин суолҳо ҳар шахси солимақлро ором намегузоранд. Фикр мекунам пеш аз ҳама надоштани саводи диннӣ, паст будани сатҳи фарҳанги бархе аз ҷавонон аст, ки аз бефаҳмиву беаҳамиятӣ ба ин гурӯҳҳои бо ном исломӣ ҳамроҳ мешаванд ва ҳаёти имрӯзаву ояндаи худро ба бод медиҳанд. Вақте наворҳои ин гурӯҳҳоро тамошо мекунӣ, камтарин раҳму шафқати инсонӣ дар онҳо дида намешавад. Корҳое онҳо мекунанд, ягон яҳуду насоро ин корро намекунад. Аз ҳама бадбахтии онҳо ин аст, ки зери ниқоби ислом даромада ин корҳоро анҷом медиҳанд ва исломи азизро ба мардум зишт нишон медиҳанд.

Зинда оташ задани одамон, теъдоди зиёди одамони бегуноҳро дар якҷоягӣ ба қатл расонидан, қатли кӯдакони хурдсол ва пиронсолон, ин аст вазифаи ин гурӯҳи хунхор, ки худро узви “давлати исломӣ” меноманд. Дар дини мубини мо ҳатто озор додани мурчае раво нест, пас чаро ин пастфитратон ҷангидани мусалмон бо мусалмонро ҷиҳод номидаву худро гурӯҳ ё давлати исломӣ меноманд. Албатта ҳар шахси соҳибақл дарк мекунад, ки дар пушти ин гурӯҳҳо душманони дини мубини мо истодаанд ва бо роҳи маблағгузориву ҳавасмандкунӣ ҷавонони гумроҳ ва камсаводро ба худ ҷалб намуда, бар зидди ҳамдигар мешӯронанд. Маълум аст, ки ҳар касе он ҷо рафт аз он ҷо зинда намеояд, ё зинда ҳам монад дигар инсон буданашро фаромӯш мекунад. Мутаасифона, дар байни чунин гурӯҳҳо шаҳрвандони мо низ ҳастанд, намедонам ба кадом хотир, аммо ҷиҳод гуфтаву ба сӯи ҷаҳолат қадам ниҳоданд, ки бисёре аз онҳо хабари маргашон омад ва қисме бедарак гаштаанд. Вақте онҳо сафар мекунанд, натанҳо ба худ, балки ба як оила рӯзи сиёҳ меоранд. Ҳарчанд имрӯзҳо дар байни ҷомеа корҳои фаҳмондадиҳӣ рафта истодааст, ба ҷавонони азиз муроҷиат мекунам, ки ҳаргиз фирефтаи чунин гурӯҳҳои ифроти нагардед! Онҳо ба ҷуз террорист дигар чизе нестанд, ҳар чизе ки ба шумо ваъда медиҳанд, танҳо то расидан ба назди онҳост чун ба он ҷо расидед, шуморо мисли ғулом истифода мебаранд. Дигар ҳуқуқи гап задан надоред, ҳатто шиносномаи шуморо оташ мезананд, яъне дигар шумо дар рӯи замин нестед. Имрӯз дар ватани мо барои анҷом додани эътиқодоти диннӣ ҳама шароитҳо муҳайё аст ва ҳеҷ кас моро аз рӯзаву намоз манъ накардааст.

Агар мо имрӯз кӯдакону наврасонро дар роҳи дурусти ватандӯстиву илмомӯзӣ тарбия накунем, фардо дер хоҳад шуд.

Ҷавонони азизи кишвар ҳоло, ки фурсат доред хонед, илм омӯзед ва барои ояндаи худу наздиконатон, кореро анҷом диҳед, ки боиси ифтихори падару модар ва давлату миллат бошад.

Маҳваши Яқубзод