СИЁСАТ
Ҷумъа 29 Март 2024 03:46
Воқеан, маҳбуби қалби миллионҳо нафар аҳолии сайёра шудан, барои ҳар кас имконпазир нест ва он садоқату матонати самимӣ, ҷасорату тасмимгирии қатъӣ дар вазъҳои ҳассос, ҳаммаром шудан бо халқ ва пайваста ба боварии онҳо сазовор будан мехоҳад.
Яъне дар ҳамаи давру замонҳо аксарияти халқиятҳо роҳбареро интихоб мекунанд, ки манфиатҳои миллиро аз ҳама боло гузошта, дар иттиҳоду сарҷамъии мардум, рушду пешрафти давлатдорӣ талошҳои бемисл намояд ва дар роҳи таъмину ҳифзи якпорчагии кишвар, расидан ба ормонҳои аҷдодӣ аз ҷодаҳои дастрасу бунёдӣ бомаром баҳра гирад. Ҷомеаи муосир беш аз пеш ба роҳбарони хирадманду раъиятпарвар, сарсупурдаи миллату давлат ва сиёсатмадорони барҷаста ниёз дорад.
Феълан Тоҷикистони азизи мо аз он мамлакатҳои муваффақи сайёра аст, ки дар он суботу оромии сартосарӣ ҳукмфармо буда, мамлакат марҳила ба марҳила рушд карда истодааст. Пешравиҳо қариб дар ҳамаи соҳаҳои хоҷагии халқ назаррасанд. Аз хурд то бузург, дастовардҳои соҳибистиқлолӣ ва ваҳдату ягонагиро сидқан қадр карда, ҳама бо як овоз мегӯянд, ки ҳамаи муваффақиятҳо бо шарофати Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон насиби мо шуданд. Ҷову мақоми Эмомалӣ Раҳмон дар дилу дидаҳои мост ва бо ӯ ҳаёти мо равшан асту ҳар ҳарфи ӯ бароямон ҳикмати бузург мебошад. Ин ҳарфҳоро ҳамарӯза аз ҷавонони бонангу ори кишвар, омӯзгорону донишҷӯён, кормандони касбу кори гуногун ва хуллас, ҳамаи табақаҳои ҷомеа мешунавем.
Ҳамин аст, ки чанде пеш худи Пешвои миллат низ зимни суханронӣ ба муносибати савгандёдкунии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон изҳор доштанд:
"Имрӯз хуб дарк мекунам, ки ихлосу эътимоди мардум масъулияти маро барои ба ҷо овардани рисолати бузурги давлатдорӣ, яъне роҳбарӣ кардани давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ҳифзи сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ, ваҳдати миллӣ, таъмин намудани фаъолияти муназзаму босамари рукнҳои давлатдорӣ, амнияти ҷомеа ва давлат, волоияти қонун, рушди бомароми иқтисодиву иҷтимоии кишвар ва муҳимтар аз ҳама, боз ҳам беҳтар гардонидани шароити зиндагиву рӯзгори сокинони мамлакат бамаротиб меафзояд".
Дар асл мардуми сулҳофару заҳматкаши мо аз ҳар сухани Пешвои миллат рӯҳу илҳоми тоза мегиранд ва баҳри ноил шудан ба ҳадафҳои олии кишвар аз ягон мамониату таҳдидҳо наҳаросида, дар рушди давлатдории миллӣ атрофи Пешвои хеш саҳм мегузоранд.
Ҳамагон шабонарӯзӣ талош бар он доранд, то ояндаи равшани фарзандони тоҷик таъмин шавад. Донишу маърифат ва ҷаҳонбинии ҳар фарди кишвар тақвият ёбад. Мақоми омӯзгор боз ҳам баландтар гардад. Ифтихор аз Ватану ватандорӣ самимона бошад ва ҳатман рӯзе мерасад, ки кишвари моро дар арсаи ҷаҳон аз тараққикардатарин давлатҳои дунё мешиносанд. Танҳо умеду эътимоди комили ҳамаи мо зарур аст ва хушбахтона имрӯз онро дорем.
Сарвари давлати мо дар идомаи суханронии хеш беҳуда нагуфтаанд, ки: "Ман имрӯз низ бо эътимоди қавӣ изҳор медорам, ки рисолати худро дар мансаби Президенти мамлакат дар ҳафт соли оянда танҳо бо пуштибонӣ ва такя ба халқи азизам идома медиҳам.
Ман ба мардуми шарифи Тоҷикистон аҳди ҷавонмардӣ медиҳам, ки тамоми ҳастии худро дар роҳи ҳифзи истиқлолу озодӣ, сулҳу оромӣ, суботи комилу пойдори сиёсӣ, сарҷамъии миллат, ваҳдати миллӣ ва пешрафту ободии Тоҷикистони азизу маҳбубамон мебахшам.
Барои ман истиқлолу озодии Ватани азизам, сулҳу оромӣ ва суботи сиёсии кишвари маҳбубам, ваҳдати миллӣ ва иттиҳоду сарҷамъии халқи бузургворам аз ҷумлаи муқаддасоти азизтарин мебошад".
Дар воқеъ, аз чунин суханони пурҳикмату нишонраси Пешвои муаззам халқ ҷамъ омада, барои ободии кишвар камари ҳиммат мебанданд ва ҳамаи душвориҳоро паси сар хоҳанд кард. Ба ин маънӣ бузургвор Низомии Ганҷавӣ ҳам фармуда:
Ду дил як шавад бишканад кӯҳро,
Парокандагӣ орад андуҳро.
Яъне дар ҳамаи давру замонҳо аксарияти халқиятҳо роҳбареро интихоб мекунанд, ки манфиатҳои миллиро аз ҳама боло гузошта, дар иттиҳоду сарҷамъии мардум, рушду пешрафти давлатдорӣ талошҳои бемисл намояд ва дар роҳи таъмину ҳифзи якпорчагии кишвар, расидан ба ормонҳои аҷдодӣ аз ҷодаҳои дастрасу бунёдӣ бомаром баҳра гирад. Ҷомеаи муосир беш аз пеш ба роҳбарони хирадманду раъиятпарвар, сарсупурдаи миллату давлат ва сиёсатмадорони барҷаста ниёз дорад.
Феълан Тоҷикистони азизи мо аз он мамлакатҳои муваффақи сайёра аст, ки дар он суботу оромии сартосарӣ ҳукмфармо буда, мамлакат марҳила ба марҳила рушд карда истодааст. Пешравиҳо қариб дар ҳамаи соҳаҳои хоҷагии халқ назаррасанд. Аз хурд то бузург, дастовардҳои соҳибистиқлолӣ ва ваҳдату ягонагиро сидқан қадр карда, ҳама бо як овоз мегӯянд, ки ҳамаи муваффақиятҳо бо шарофати Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон насиби мо шуданд. Ҷову мақоми Эмомалӣ Раҳмон дар дилу дидаҳои мост ва бо ӯ ҳаёти мо равшан асту ҳар ҳарфи ӯ бароямон ҳикмати бузург мебошад. Ин ҳарфҳоро ҳамарӯза аз ҷавонони бонангу ори кишвар, омӯзгорону донишҷӯён, кормандони касбу кори гуногун ва хуллас, ҳамаи табақаҳои ҷомеа мешунавем.
Ҳамин аст, ки чанде пеш худи Пешвои миллат низ зимни суханронӣ ба муносибати савгандёдкунии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон изҳор доштанд:
"Имрӯз хуб дарк мекунам, ки ихлосу эътимоди мардум масъулияти маро барои ба ҷо овардани рисолати бузурги давлатдорӣ, яъне роҳбарӣ кардани давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ҳифзи сулҳу оромӣ, суботи сиёсӣ, ваҳдати миллӣ, таъмин намудани фаъолияти муназзаму босамари рукнҳои давлатдорӣ, амнияти ҷомеа ва давлат, волоияти қонун, рушди бомароми иқтисодиву иҷтимоии кишвар ва муҳимтар аз ҳама, боз ҳам беҳтар гардонидани шароити зиндагиву рӯзгори сокинони мамлакат бамаротиб меафзояд".
Дар асл мардуми сулҳофару заҳматкаши мо аз ҳар сухани Пешвои миллат рӯҳу илҳоми тоза мегиранд ва баҳри ноил шудан ба ҳадафҳои олии кишвар аз ягон мамониату таҳдидҳо наҳаросида, дар рушди давлатдории миллӣ атрофи Пешвои хеш саҳм мегузоранд.
Ҳамагон шабонарӯзӣ талош бар он доранд, то ояндаи равшани фарзандони тоҷик таъмин шавад. Донишу маърифат ва ҷаҳонбинии ҳар фарди кишвар тақвият ёбад. Мақоми омӯзгор боз ҳам баландтар гардад. Ифтихор аз Ватану ватандорӣ самимона бошад ва ҳатман рӯзе мерасад, ки кишвари моро дар арсаи ҷаҳон аз тараққикардатарин давлатҳои дунё мешиносанд. Танҳо умеду эътимоди комили ҳамаи мо зарур аст ва хушбахтона имрӯз онро дорем.
Сарвари давлати мо дар идомаи суханронии хеш беҳуда нагуфтаанд, ки: "Ман имрӯз низ бо эътимоди қавӣ изҳор медорам, ки рисолати худро дар мансаби Президенти мамлакат дар ҳафт соли оянда танҳо бо пуштибонӣ ва такя ба халқи азизам идома медиҳам.
Ман ба мардуми шарифи Тоҷикистон аҳди ҷавонмардӣ медиҳам, ки тамоми ҳастии худро дар роҳи ҳифзи истиқлолу озодӣ, сулҳу оромӣ, суботи комилу пойдори сиёсӣ, сарҷамъии миллат, ваҳдати миллӣ ва пешрафту ободии Тоҷикистони азизу маҳбубамон мебахшам.
Барои ман истиқлолу озодии Ватани азизам, сулҳу оромӣ ва суботи сиёсии кишвари маҳбубам, ваҳдати миллӣ ва иттиҳоду сарҷамъии халқи бузургворам аз ҷумлаи муқаддасоти азизтарин мебошад".
Дар воқеъ, аз чунин суханони пурҳикмату нишонраси Пешвои муаззам халқ ҷамъ омада, барои ободии кишвар камари ҳиммат мебанданд ва ҳамаи душвориҳоро паси сар хоҳанд кард. Ба ин маънӣ бузургвор Низомии Ганҷавӣ ҳам фармуда:
Ду дил як шавад бишканад кӯҳро,
Парокандагӣ орад андуҳро.
Эзоҳи худро нависед