Ӯ ҳамонест, ки ҳамқисмати ҳар як “ман”-у “ту”-ст

Чаро Президенти мардумӣ?

Таърихи инсоният борҳо исбот кардааст, ки соҳиб-истеъдодони бузург ҳамеша ва бо ҳар шакле зуҳур мекунанд. Махсусан гоҳи таҳаввулоти ҷиддии таърих, ки мебояд лаҷоми давлатдорӣ дасти нафарони росткору қавиирода бошад.

Дар урфият ҳам чунин таъбирҳо вуҷуд доранд: “ба халқ наздик”, “аз миёни мардум баромадааст”, “фарзанди халқ”, “вакили мардум”, “писари Ватан” ва амсоли инҳо. Ин таъбирҳо аз забони мардум ҳосил шудаву таҷрибаи мардуманд ва ҳар кадом дорои маънӣ ва мантиқи худ аст. Мардум таҷрибаи андӯхтаи худро ба наслҳои минбаъда, қабл аз ҳама, аз тариқи он намояндагони худ, ки нисбат ба хираду заковати мардум бештар таъсирпазиранд, интиқол медиҳанд; аз тариқи касоне, ки ҳамеша бо халқанд, касоне, ки онҳоро “фарзанди халқ” меноманд.

Эмомалӣ Раҳмон маҳз ҳамин гуна фарзанди халқ аст. Вай дар хонаводаи деҳқон таваллуд шудааст. Дар омӯзишгоҳи ҳирфавии техникӣ таҳсил кардаву муддате дар завод ба сифати мутахассиси барқ хизмат намудааст. Дар флоти Уқёнуси Ором адои хизмати низомӣ кардаву сипас дар колхоз заҳмат кашидааст. Дар мактаби олӣ таҳсилро идома додааст, бо фаъолияти ҷамъиятиву сиёсӣ машғул шудааст. Ӯ дар солҳои 1987-1992 вазифаи директори совхозро ба ӯҳда дошт.

Ҳамин тариқ, вай ҳамеша бо халқ ва дар миёни халқ буд. Аз ин рӯ, Президенти мо хислати мардумӣ дорад, ки он бо сифатҳои халқи тоҷик, аз қабили заҳматдӯстӣ, иродаи қавӣ, хушзеҳнӣ, сабурӣ, дили кушод, хайрхоҳӣ, оштинопазирӣ бо душманони миллат, сарбаландӣ, устуворӣ дар рӯбарӯи мушкилот, тахайюлу тафаккури бадеӣ, шавқи шеърдӯстӣ, идораи эҳсосот, ҳамбастагии нияти неку саъю кӯшиш тавъам аст. Ин сифатҳо на фақат марбут ба мардуманд, балки аз хислатҳои зарурии сиёсатмадор ва раҳбари сиёсианд. Вай на фақат беҳтарин сифатҳоро аз мардум қабул намудааст, балки ба халқ хидмат низ мекунад. Хидмате бо шӯру шавқ, хидмате боэътимод ва пайгирона! Ӯ бо тамоми неру ва ҷаҳду кӯшиш, ки лаёқаташро дорад, хидмат мекунад ва лаёқату маҳорати вай камназир аст. Вақте ки чунин манбаи қавии неру - хидмат ба халқ вуҷуд дорад, дар он сурат самараи он бидуни интизорӣ зуд зоҳир мешавад. Пас кору иқдоми касе, ки барои таъмини манфиатҳои халқ саъю талош мекунад, низ судманду самаровар хоҳад буд. Эмомалӣ Раҳмон маҳз аз ҷумлаи чунин сиёсатмадорони мардумист.

Ба як далел агар диққат диҳем ба дурустӣ дармеёбем, ки ӯ воқеан офаридашуда барои халқ ва хидмати халқ аст. Зафар Саидзода, дар як мақолаи худ, ки доир ба кору пайкори пайгиронаи Пешвои миллат ва собиткунандаи Президенти мардумӣ будани Эмомалӣ Раҳмон аст, менигорад: “Фақат ҳамин далел, ки ҳеҷ як аз ашхоси саршинохтаи ҳизбиву давлатии он замон ҷуръат накарда буд, ки бори масъулияти роҳбарӣ бар ҷумҳуриро бигирад ва низ аксари ашхоси таҷрибадор аз ишғоли вазифаҳои пешниҳодкардаи Раиси Шӯрои Олӣ Эмомалӣ Раҳмон худдорӣ карда буданд, баёнгари он аст, ки бисёре аз сиёсатмадорони вақт мавқеи интизориро ихтиёр карда буданд. Ҳатто ҷонибдорони зиёди Эмомалӣ Раҳмон дар саросари ҷумҳурӣ бо як навъ дилнигаронӣ ба фаъолиятҳои ӯ менигаристанд ва аз Худо илтиҷо мекарданд, ин сарвари ҷавонро, ки бидуни як лаҳзаи оромӣ шабу рӯз барои ба эътидол овардани вазъи ошуфтаи мамлакат заҳмат мекашад, дар паноҳаш нигоҳ дорад”.

Дар лаҳзаҳои ғамангез Эмомалӣ Раҳмон, ҳамчун наҷотдиҳандаи миллат ва давлат, ба майдони сиёсати ҷаҳонӣ ворид шуд. Мардуми тоҷик дар шахси намояндагони худ дар Парлумони кишвар ягона қадами дуруст ва бехато гузошт ва сарнавишти миллат ва давлати тоҷиконро ба дасти ҷавони ватандӯст, ҷасур ва хирадпеша Эмомалӣ Раҳмон супорид. Маҳз дар ҳамон рӯзҳои поёни тирамоҳи соли 1992 баъди ба сари қудрат омадани фарзанди баномус ва сиёсатмадори ҷавон Эмомалӣ Раҳмон наҷоти Тоҷикистон ба вуқӯъ пайваст. Ҳанӯз аз рӯзҳои аввал барои мардуми мамлакат аён гардид, ки дастгоҳи идораи киштии зиндагии миллат дар дасти қавии инсони боэътимод супорида шудааст ва Ватан, миллат ва тамоми мардуми кишвар яқинан ба вартаи нобудӣ, ки бадхоҳони миллат барояшон омода карда буданд, фурӯ нахоҳанд рафт. Хидмати бузурги Эмомалӣ Раҳмон дар назди миллати шарифи Тоҷикистон ва таърихи миллат дар он аст, ки ин шахси нодир ва сиёсатмадори дурандеш дар шароити печида ва муракабби муноқишаҳои ҳамватанӣ ва ҷанги таҳмилӣ давлатдории тоҷикон ва бақои давлатро аз парешонӣ ва фано шудан ҳифз намуд. Аз ин рӯ, бо итминони комил метавон гуфт, ки Эмомалӣ Раҳмон наҷотбахши миллати тоҷик ва давлати тоҷикон аст. Маҳз шахсияти Эмомалӣ Раҳмон дар баробари фитнаи душманони миллати тоҷик, ки дар давраҳои гуногуни таърихӣ халқи моро борҳо ба гирдоби хун кашида буданд, қодир ба истодагарӣ гардид. Ва ин дафъа бо хости сарнавишт дар раъси давлати мо шахсияте қарор гирифт, ки ғайричашмдошти бисёриҳо тамоми ҳадафҳои бадхоҳони миллати моро барбод дод.

Ва бо лутфи Парвардигору хиради азалӣ Пешвои миллат тавонист ҳам зимоми давлатро ба пуррагӣ бар душ гирад ва ҳам вазъро ба эътидол биёрад. Дар баробари ин дар даврони солҳои роҳбарӣ тавонист Тоҷикистонро ба як кишвари аз ҳар лиҳоз пешрафтаву тавоно ва дар қатори кишварҳое, ки рушди мунтазам доранд, дохил намояд.

Бо ин ҳама ногузир аст, ки перомуни шахсияти волои Пешвои миллат нависем. Агарчанде ба гуфти Зафар Саидзода “дарки ҷаҳони беинтиҳои шахсияти Эмомалӣ Раҳмон аз қудрати як ё ду муаллиф берун аст”.