Ҳар миллат барои пешрафти мардуму давлаташ ба шахсиятҳои боэътимод ниёз дорад. Ва ҳамин шахсиятҳо барои ояндаи миллатҳо нақши боризу калидӣ мебозанд. Хушбахтона, Тоҷикистон дар симои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин шахсиятро дорад.

Ин марди шариф аз аввали ба сари қудрат омадан, бо иродаву матонати ба худаш хос зимоми давлатдориро ба даст гирифт ва ҷомеаро ба сӯи некӣ раҳнамоӣ кард. Ҳанӯз дар рӯзи нахустини по бар арсаи сиёсат ниҳодан, ба мардуми тоҷик бо суханони фаромӯшнашавандаи худ муроҷиат намуда буд: “Ман ба шумо сулҳ меорам”.
Тамоми миллати тоҷик шоҳиданд, ки Сарвари Тоҷикистони навин ба ин ваъдаи хеш ҷавонмардона вафо намуд. Дар ин росто шоир Муҳаммад Ғоиб мефармояд:

Қудрати ин некҷӯ бадхоҳро дар ҷо нишонд,
Мулки худ аз вартаи нобуд гардидан раҳонд.
Зиндагиро дар диёри ғайр сахт аз марг хонд,
Кард халқаш ҷамъ осори парешонӣ намонд.

Воқеан ҳам, Пешвои миллат тоҷиконро ба сулҳи комил ҳидоят намуда, барои аз як кишвари дар вартаи нобудӣ қарордошта, ба давлати рӯ ба инкишоф расонидани Тоҷикистон ва дар марзи ғояи миллӣ қарор додани идеяи ваҳдати миллӣ нақши калон доранд. Ӯ барои ин миллат бисёр ҷонбозиҳо намуда, душманонро дӯстона пазируфтааст. Дар ин хусус шоир Муҳаммад Ғоиб байти муносибе дорад:

Бо муҳаббат кинадори хешро оғӯш кард,
Оташи ҷанги ватансӯзандаро хомӯш кард.

Бо боварии комил метавон гуфт, ки кӯшишҳои пайваста ва фидокоронаи ин сиёсатмадори барҷаста буд, ки тоҷикон чун миллати дорои забону фарҳанг ва таърихи қадима ба ҷаҳониён муаррифӣ шуд. Ба қадри ӯ расидан, номи ӯро гиромӣ доштан ва роҳи интихобкардаи ӯро ҳифз карда идома додан, намунаи баланди ҷавонмардӣ барои ҳар як фарди ватандӯсту меҳанпараст аст.

Мусаллам аст, ки муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чун мунодии сулҳу ваҳдат халқу миллат ва ватанашро чун фарзандонаш аз дилу ҷон дӯст медорад. Ҳамеша дастгири бечорагону бенавоён, камбизоатону ятимон ва дармондагон мебошад. Аз ин ҷост, ки ӯро халқ дӯст медорад.

Тӯли солҳои соҳибистиқлолӣ ва Сарвари давлат будани ӯ кишварамон рушд ёфта, симояшро ба куллӣ дигар намуд. Аз бунбасти коммуникатсионӣ раҳоӣ ёфтем. Садҳо корхонаҳои истеҳсолӣ бунёд гардиданд. Пулу нақбҳо ва роҳҳои ҳамвор чор тарафи ватанамонро ба ҳам пайвастанд. Рӯзгори мардум рӯ ба беҳбудӣ овард, ки ин ҳама шаҳодати соҳибназарӣ, ақли гиро ва заковати худододии ӯст.

Дар ҳошияи ин гуфтаҳо бояд қайд кард, ҳар миллате, ки оқилону шахсиятҳои таърихиашонро ҳимоят ва аз хизматҳои шоёнашон қадршиносӣ мекунад, умед аст, ки ояндаи накуе интизори он аст. Ва мо-ҳамагонро мебояд, ки бо шукргузорӣ аз чунин фазои ободу озоди ватан дар роҳи бунёд ва эҳёи давлати навин, ҳифзу ҳимояи муқаддасоти миллӣ ва муаррифии кишвар бо талошҳои паёпай сиёсати дурандешонаи Пешвои миллатро сармашқи кори худ қарор дода, баҳри ҳифзи меҳан камари ҳиммат бандем.

Гулнора ҚУРБОНОВА, омӯзгори МТМУ №80, н. Сино