Ҳарчанд навбати ҳукмронӣ ба поиз дода шуда бошад ҳам, вале он рӯз атру накҳати баҳорӣ дошт. Зимни сафарам ба зодгоҳ ин атру накҳати баҳоргунаро истишмом мекардам. Ин гӯшаи зебои Ватан – зодгоҳи ман, гумон мекардам, ҷаннати ноёбест. Ба худ мегуфтам чӣ хубу гуворо ва чӣ бахту раҳмат аст, ки дар иҳотаи ин ҳама зебоӣ дар умқи оромию озодӣ ва сулҳу салоҳ ҳаёт ба сар барӣ...

Он рӯз маро як ҷавону як марди миёнасол ва як модари ширингуфтор ҳамроҳӣ мекарданд. Қабл аз ҳаракатамон модари ширингуфтор бо суханони ҷаззобу самимиаш аллакай дили моро рабуда буд. Бо гармии суханони меҳрбору некаш майли моро ҷониби суҳбати худ кашида буд. Каломи шукрона дар лаб дошт. Ғарқи ифтихор буд аз ободию озодии меҳан. Аз рӯзгори мо, ҷавонон пурсон шуд. Ҳар яке барояш қисса кардем. Модарона аҳсанамон хонд. Барои идомаи роҳи таҳсилу фаъолият барор низ таманно кард. Сипас, оҳи сабуку пур аз эҳсоси оромиш кашида, меҳрубонона гуфт: “Бачаҷонои ма, Худо умраки фарзандам Эмомалиҷона дароз кунад, Худо хоҳад, мо бо роҳбарии ӯ ба ҷойҳое ки намерасем. Худо худаш ба мо раҳм намуду ин ҷавонмарда атоямон кард. Ба сари баъзе инсонҳо сояи Худованд мерасад. Онҳо хеле боҷуръат, нотарсу ҷасур мешаванд. Президенти мо аз ана ҳамин хел инсонҳост.” Модар як лаҳза гӯё ба хаёл фурӯ рафт, ки сар хам кард. Баъдан бо дастони пурожанг рӯи худро молиш дод. Боз оҳ кашиду идома дод сухани худро: “Давраи ҷанга мо дидем, бачам. Худо ҳеҷ вақт дигар ба сари мо наояд он рӯзҳо. Худоро ҳазорон бор шукр, ки Эмомалӣ Раҳмон ба сари давлат омад. Оташи ҷанга хомӯш кард. Ростӣ, он вақтҳо мо баъзан дар ғайраташ ҳайрон мемондем... Оҳҳ, Худо ҳеҷ гоҳ сояша аз сарамон кам накуна...” Ҳамагӣ ба ин суханҳо таваҷҷуҳ мекардем. Бо майли том. Чун хеле самимона буданду шуниданӣ. Дохили мошин аз суханони модар гармтар шуда буд. Чеҳраи нуронии модар баробари ҳарф задан чун хуршеди ҳамонрӯза медурахшид. Чашмонаш ғарқи меҳр буд. Дар садояш ҳама эҳсосҳо ниҳон буд: шукргузорӣ, сипосмандӣ, шодмонӣ, ҳаяҷону ихлосмандӣ... Гӯё дар бораи фарзанде ҳарф мезанад, ки аз хуну ҷони ӯст. Дигар ҳамроҳон низ тасдиқкунандаи ин суханон буданд. Дар идома ҳар яке бо андозаи син ва эҳсосе, ки дарк кардаанд, шарик мешуданд ба гуфтаҳои модар.

Шунидани чунин меҳрнома нисбат ба Сарвари давлат аз ҷониби модар бароям бетаъсир намонд. Маро ғарқи андеша намуд. Чун ин модарро касею чизе маҷбур накардааст ба гуфтани чунин калом. Аз ин подошеро низ мунтазир нест. Барои ин гуфтораш сухан намесозад. Ҳарф намеҷӯяд. Ин модарро танҳо муҳаббати воқеӣ ба чунин зикри нек водор сохтааст. Муҳаббате, ки нисбат мегирад ба фарзанди кулли модарони тоҷик, ба Сарвару Пешвои халқамон. Муҳаббате, ки бо вуҷуди борҳо баён шудан заррае кам намегардад. Муҳаббате, ки иброзаш пур аз иштиёқ аст. Муҳаббате, ки ҳастияш такон медиҳад, то ҳамвора гуфта шавад. Муҳаббате, ки буданаш оромиш мебахшад. Муҳаббате, ки боиси эҳсоси таскину амнияту эминӣ мегардад. Муҳаббате, ки маъвояш танҳо қалб аст...

Воқеан, халқи он давлате саодатманду хуштолеъ аст, ки дар он модарон хушбахтанд. Намегирянд. Намесӯзанд. Ғусса намехӯранд. Оҳи дардолуд намекашанд.

Меболанду мефахранд. Ҳамчунин, сарваре дӯстдоштанӣ эътироф мегардад, ки дуои хайри модарон ҳамеша эҳдояш шавад. Имрӯз модари тоҷикро низ чунин некбахтӣ насиб гардидааст. Ин аст, ки ба оварандаи чунин оромиҳо - ба сарвари маҳбуби ин халқ арҷ мегузоранд. Муҳаббат меварзанд. Бидуни шак, касб кардани ин ишқу ихлос воқеан ҷавонмардию ҷонфидоиро металабад. Заҳмату меҳнати пайваста мехоҳад. Барои ноил шудан ба ин муҳаббат дард кашидану аз худ гузаштанҳо мебояд. Дар аҳд содиқу дар маром устувор будан мебояд. Бо ҳарос бегонаю бо ҷасорат қарин будан мебояд. Чун дар замири сарвари хирадманди мо ниҳон буду ҳаст ҳамаи ин, сазовор гардидаанд ба чунин муҳаббати волою сидқӣ.

“Ээ, зинда бошан Президенти мо...”- ин сухане буд, ки шуниданаш маро аз умқи бекарони андеша берун овард. Аз сайри сарфарозонаи хирмани андешаҳоям боздошт. Зеро ин сухан низ хеле ботаъсир буду пур аз ифтихор. Соҳибаш марди миёнасоли ҳамроҳамон буд. Бо вуҷуди надидани симояш ( ӯ дар назди ронанда менишаст) эҳсос намудам, ки чун меҳраш гарм буд, он чеҳраю акнун чун суханаш тобон гардид. Бо мушоҳидаи ҳамаи ин дарк кардам, ки ҳамин як гурӯҳаки хурди ҳамсафарони ман бо гуфтану изҳори сипосу қаноатмандию меҳр нисбат ба Сарвари давлатмон собит сохтанд, ки эшон фарди дӯстдоштаанд барои ҳама қишру ҳама синну сол. Исбот намуданд, ки Эмомалӣ Раҳмон қаҳрамонест барои ҳамагон. Роҳбари хирадмандест барои кулли ҳаммеҳанон. Озодмарду родмардест барои ҷумла ҳамватанон. Сарварест, интихобшуда аз дили бошандагони ин Ватан. Меҳраш низ ҷовидонист дар дили ҳамаи онҳо.

Садои “Хуш омадед”-и ронанда суҳбати гарму зебои моро бурид. Ҳама акнун аз расиданамон огоҳ шудем. Ин бор гӯё хеле зудтар расидем. Шояд аз он ки меҳрборон буд ин сафар. Гузашти вақту дурии роҳ эҳсос нашуд. Дар анҷоми ин омаданҳо модари меҳрубони бо мо буда боз даст ба дуо бардошт: “Худоё, ватани мо доимо ҳами хел обод боша, тинҷию серию пурӣ боша... Худоҷон, фарзанди мо, сарвари мо Эмомалиҷона дар паноҳат нигаҳ дор. Омин!”