Ваҳдат мафҳумест, ки ягонагӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, муттаҳидӣ ва ҳамбастагиро фаро гирифта, тамоми пешравию дигаргуниҳои кишвар маҳз самараи он аст. Ҷанги шаҳрвандӣ заминаи носозгории ҷомеаи тоҷик, инкишофи ноҳамвори ҳаёти иқтисодию иҷтимоӣ ва фарҳангии минтақаҳои гуногуни Тоҷикистон, ҳамчунин омезиши омилҳои манфиатхоҳию маҳалгароӣ, ҷоҳталабии динӣ гардид. Вале табиати сулҳҷӯёна ва азалии миллати тоҷик, ки ҳамеша ба гузашт ва созиш моил аст, агарчи дар таърихи гузашта боиси аз даст додани манфиатҳои ҳаётӣ шуда буд, ин дафъа барои дарки манфиатҳои умумимиллӣ мусоидат кард. Ин як навъ дурандешӣ ва хирадмандиро ифода менамуд. Ҷанги шаҳрвандӣ барои хоҷагии халқи мо хисороти азим оварда, боиси ҳалокати даҳҳо ҳазор одамон гардид.

Ба таъкиди Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон “даҳсолаҳо лозим мешавад, то захму ҷароҳатҳои ин фалокат муолиҷа шаванд ва мо ба он мекӯшем, ки дар ҳар хонавода сулҳ ва оромӣ ҳукмфармо бошад”.

Бо шарофати дастгирии халқи тоҷик ва сиёсати хирадмандонаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба орзуи деринаи мардумамон – сулҳу субот дар Тоҷикистон, комёб гаштем. Дар ҷараёни эъмор ва истиқрори сулҳу ободкорию созандагӣ моро муяссар шуд, ки неъмати бебаҳо ва муқаддас – ваҳдати миллиро пос нигоҳ дорем, ба қадри он расем ва ҷавонони ватандӯсту ватанпарварро тарбия намоем, то дар оянда ин гавҳари ноёбро ҳифзу эҳтиёт намоянд. Дар ин роҳ ташаббус ва ҷоннисории Президенти Тоҷикистон, кишварҳои дуру наздик, созмонҳои бонуфузи байналхалқиву ҷаҳонро дар мавриди хомӯш кардани оташи ҷанги шаҳрвандӣ, баргузор кардани музокироти байни тарафҳо ва ба тасвиб расондани Созишномаи истиқрори сулҳ фаромӯш набояд кард. Маҳз кӯшишу талош ва заҳматҳои шабонарӯзии Пешвои миллат ва дигар фарзандони сулҳхоҳи тоҷик буд, ки марҳила ба марҳила давраҳои музокироти тоҷикон баргузор шуд ва дар натиҷа 27- уми июни соли 1997 “Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ байни тоҷикон” баста шуда, Ваҳдати миллӣ устувору пойдор гардид.

Дар замони муосир барои ҳар як давлати озоду соҳибистиқлоли миллӣ тарбияи аҳли ҷомеа дар руҳияи ватандӯстию ваҳдати миллӣ яке аз вазифаҳои муҳим ва дорои аҳамияти стратегӣ маҳсуб мешавад. Мавҷудияти руҳияи ватандӯстӣ ва ваҳдати миллӣ гарави озодиву истиқлолияти давлатӣ, ободиву амнияти ҳар кишвар ва саодату хушбахтии мардуми он мебошад.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зикр намудаанд, ки “Густариши пайвастаи худогоҳиву худшиносӣ ва таблиғи аҳамияти ваҳдати миллӣ дар миёни мардум, бахусус, наврасону ҷавонон бояд ҳамчун самти муҳимтарини кор ва меъёри асосии таълиму тарбия қарор гирад. Ваҳдат ва худогоҳиву худшиносӣ шахсро водор месозад, ки ба қадри Модар-Ватан, муқаддасоти миллӣ - истиқлолият, озодӣ ва рамзҳои давлатӣ, инчунин, арзишҳои волои фарҳангиву ахлоқӣ, забони модарӣ, адабиёти оламшумул ва таъриху маданияти куҳани халқи худ бирасад ва барои ба наслҳои оянда гузоштани мероси арзанда кӯшишу талош варзад”. Аз ин рӯ, яке аз масъалаҳои мубрами рӯз ин ҳифзи музаффариятҳои Истиқлолияти давлатӣ, ба ҷавонон фаҳмондани равандҳои харобиовари замони муосир ва амиқ дарк намудани онҳо мебошад. Ҳамчунин, расондани ҷавонон ба сатҳи баланди худшиносӣ ва ахлоқӣ ба ҳалли мушкилоти буҳрони маънавӣ мусоидат мекунад. Ватандӯстӣ аз ҳар фарди некноми Тоҷикистон маънавияту маданияти баланд, ахлоқу нияти пок, муҳаббати бепоён ба ватани хешро талаб мекунад.

Боиси ифтихор аст, ки Пешвои миллат дар ҳама суханрониҳо ва паёмҳои худ ба ояндасозу парчамбардори миллат будани ҷавонон таъкид намуда, таваҷҷуҳи тамоми сохторҳоро дар робита ба тарбия ва дастгирии ин қишри ҷомеа таъкид менамоянд. Аз ҷумла, дар паёми навбатӣ таъкид намуданд: “Аксарияти аҳолии Тоҷикистонро ҷавонон ташкил медиҳанд, ки онҳо давомдиҳандаи кору фаъолияти насли калонсол, неруи созанда ва иқтидори воқеии пешрафти ҷомеа, хулоса, ояндаи миллат ва давлат мебошанд”. Эълон шудани соли 2017 ҳамчун “Соли ҷавонон” бори дигар аз таваҷҷуҳ ва ғамхории Пешвои миллат ба ҷавонон дарак медиҳад. Ҷавонони кишварро водор менамояд, ки ҳисси баланди миллӣ дошта бошанд, бо Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимояи онҳо ҳамеша омода ва ҳушёру зирак бошанд.

Дар замони имрӯза насли наврасро бо суханон ва далелу бурҳони оддию фаҳмою ҳаётӣ дар руҳияи ватанпарастӣ, ваҳдати миллӣ, қадру қиммати Ватан, аҳамияту муҳиммияти он дар ҳаёти ҳар як шахс ва муқаддасоти он тарбия намудан лозим аст. Ин масъаларо Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар баромадҳои худ борҳо таъкид намудаанд, ки: “Вазифаи имониву муқаддаси ҳар як фарди бонангу номуси миллат, аз шаҳрванди оддӣ то корманди баландпояи мақомоти давлатӣ, таблиғи бедории миллӣ, зиракию, ҳушёрии сиёсӣ, ҳисси баланди ифтихори ватандориву ватандӯстӣ, густариши ғояҳои худогоҳиву худшиносии миллӣ ва муҳимтар аз ҳама таҳкими ваҳдати миллӣ мебошад”. Аз ин хотир, ҳимояи манфиатҳои миллии давлат аз ҷумлаи вазифаҳои муқаддаси ҳар шаҳрванди Тоҷикистон мебошад. Ҳамзамон, ба ҷавонони Тоҷикистон лозим меояд, ки дониши баланд омӯхта, дар тазодҳои пуртӯғёни асри ХХ1 - экстремизм ва терроризм халқу Ватан, модару ҳамсар ва ҳоҳару бародари худро муҳофизат намоянд.

С.Д. САФАРОВА, н.и.ф., дотсенти кафедраи фалсафаи умумидонишгоҳии ДМТ