Ваҳдати миллӣ яке аз арзишҳои волое мебошад, ки бо талошу заҳматҳои зиёд ба даст омадааст. Дар роҳи расидан ба ин неъмати бебаҳо роҳи тӯлонии пурпечутоб паси сар гардидааст. Он чун офтобе дар фазои сулҳбори Тоҷикистон ба рӯҳу равони мардум ҷони тоза мебахшаду ба сӯйи фардои дурахшони зиндагӣ раҳнамун месозад. Саннаи 27 июн дар саҳифаи таърихи Меҳан бо ҳарфҳои заррин сабт гардидааст, ки аз ҳар яки мо баҳри ҳифзу гиромидошти он масъулияти баландро тақозо менамояд. Дар ин росто ҳар яки мо бояд баҳри таҳкими он ва рушду инкишофи ин сарзамини зархез саҳм гузорем. Доир ба нақш ва мақоми Ваҳдати миллӣ дар таҳкими сулҳу субот назари чанде аз фаъолони ҷомеаро пурсон шудем:

Умедҷон САЪДУЛЛОЕВ, номзади илмҳои филология:
- Ваҳдат мафҳумест, ки ягонагӣ, ҳамдигарфаҳмӣ, муттаҳидӣ ва ҳамбастагиро фаро гирифта, тамоми пешравию дигаргуниҳои кишвар маҳз самараи он аст. Вале муҳим он аст, ки ифтихори миллӣ ба кибру ғурур ва ҳавобаландӣ табдил наёбад. Зеро ин гуна зуҳуроти манфӣ боиси ҷудоӣ, беҳурматӣ нисбат ба ҳамдигар дар байни халқу миллатҳо мегардад. Ваҳдат аст, ки миллат ба сомону халқ сарҷамъ аст. Воқеан, асоси ҳастии халқу миллат ваҳдат, ягонагӣ ва сулҳ аст. Муносибати боэҳтиромона, дӯстона ва бо муҳаббат асосёфтаи волидону фарзандон ваҳдат аст.

Мавҷуда КОМИЛОВА, ҷомеашинос:
  -  Мафҳуми ваҳдати миллӣ дорои якчанд унсур аст. Яке аз унсурҳои он некӯаҳволии мардум мебошад, ки бевосита яке аз                        механизмҳои тақвиятбахши ваҳдат аст. Хушбахтона, имрӯз иқтисоди давлат пеш рафта истодааст. Дар ҷумҳурии мо минтақаҳои          озоди иқтисодӣ таъсис шудаанд, ки баҳри беҳбуд бахшидани иқтисодиёти мамлакатанд. Амнияти миллӣ ва дигар ниҳодҳои асосӣ      ҳама дар якҷоягӣ механизми ваҳдатро ташкил медиҳанд. Аз мушоҳидаҳо бармеояд, ки шумораи муҳоҷирони меҳнатӣ низ коҳиш        ёфта истодааст. Ин ҳама танҳо ва танҳо аз файзи ваҳдат аст.



Изатулло МИРЗОАЛИЕВ, муаррих-мардумшинос:
- Ваҳдати миллӣ пеш аз ҳама ягонагӣ, дӯстӣ, рафоқат ва муносибатҳои хуби ҳар мардумро ифода мекунад. Имсол мо 19-умин солгарди Ваҳдати миллиро қайд менамоем, ки боиси ифтихор аст. Чунки дар гузашта рӯзҳои сахте ба сари миллати тоҷик омада буд. Ҳоло шукр, ки бо ташаббус ва дастгириҳои Пешвои миллат 27 июни соли 1997, баъд аз музокироти тӯлонӣ созишномаи истиқрори сулҳ ба имзо расид. Аз он замон ин саннаи таърихиро ҳамчун рӯзи накӯ ҷашн мегирем ва ман мардуми шарифи кишварро бо Рӯзи Ваҳдати миллӣ, бо рӯзи якдилӣ муборакбод мегӯям.

  Мухтори МЕҲРОҶ, унвонҷӯи ДМТ:
   - Имрӯз иттифоқ ва ҳамдилии халқи тоҷик  мавриди омӯзиши Созмони Милали Муттаҳид  ва бисёр ташкилотҳои олам гардидааст.     Ҳама  шукуфоӣ ва ободиҳои имрӯзаи кишвар самари  ваҳдат мебошад. Яъне, якдилӣ, иттифоқу  муттаҳидӣ бошад, ободиву                  пешрафт ҳам ҳатман аз пушташ расида меояд. Пас барои расидан ба пешрафтҳои бештару беҳтар ва  ноил гардидан ба рушду          тараққиёт дар ҳама самту соҳаҳои ҷомеа бояд аз домани ваҳдат сахт бидорем. Ба ҳадде ки касе натавонад дар муттаҳидии мо          рахна падид орад.


Сабоҳат ҚАДАМЗОДА, рӯзноманигор:
- Вақте ки ваҳдати миллӣ мегӯем, зери ин мафҳум пеш аз ҳама сулҳу субот, осоиштагӣ ва якдилию муттаҳидии халқ фаҳмида мешавад. Ваҳдати миллӣ барои ҳар халқу миллат чун обу ҳаво зарур аст. Агар фазое, ки имрӯз мо - тоҷикон зиндагӣ ва кору фаъолият дорем, бо баъзе давлатҳои ҷангзада муқоиса намоем, мебинем, ки мо дар воқеъ хушбахт ҳастем. Танҳо дар сурати ваҳдату якдил будан душвориву монеаҳо паси cap мешаванд, рӯзгори мардум рӯ ба беҳбудӣ меорад, кишвари азизамон ба пешрафту тараққиёт рӯ меорад.