То ҳоло пеш омадааст, ки субҳ вақте чашмҳоятонро боз мекунед, як гардиш бихӯред ва баъд аз ин ки ақрабакҳои соатро бо чашми нимабоз дидед, бо худ бигӯед: “Вой! Боз як рӯзи дигар шуруъ шуд. Чӣ қадар ғамгину беҳавсалаам. Агар маҷбур набудам, имрӯз ҳеҷ коре намекардам. Дасту дилам ба корҳо намеравад” ва ҷумлаҳое аз ин қабил. Ҳолу рӯзе, ки равоншиносон аз он ба унвони афсурдагӣ ёд мекунанд. Мо барои шумо ҳафт қадамеро пешниҳод мекунем, ки агар чунин ҳолате доред, бо ин тавсияҳо дубора шодиву нишотро ба зиндагии худ баргардонед.

1. Корҳои такрорӣ накунед!

Такрорӣ будани корҳое, ки ҳар рӯз анҷом медиҳед, нахустин далел барои мубтало шудан ба афсурдагист. Ин ки соати муайяне бедор шавему корҳоеро анҷом диҳем, ки дирӯз, ҳафтаи гузашта ва моҳҳои гузашта анҷом додаем, инчунин надоштани барномаи мушаххасе барои рӯзҳои ҳафта ва ҳатто соатҳои як рӯз метавонад далели пайдоиши афсурдагӣ дар бунияи инсон шавад. Мондан дар хона барои рӯзҳои дароз ва надоштани робита ба ҷомеа ҳам метавонад далели гирифторӣ ба афсурдагӣ бошад.

2. Чӣ кор кунем, ки афсурда нашавем?

Ҳеч яке аз мо дӯст намедорем, ки тамоми рӯзро беҳавсала ва хаста сипарӣ кунем. Барои ин асос гоми нахустин аст, ки худ бихоҳем. Барои қадами баъдӣ беҳтар аст, аз худамон, хона, муҳити атроф ва аъзои хонавода шуруъ кунем. Шояд як барномаи дуруст ҳам тарҳрезӣ кунем ва бо иҷрои пай дар пайи он тамоми беҳавсалагӣ ва афсурдагиҳоро тарк созем. Пас агар то имрӯз ҳавсала надоштед ва фикр мекардед он қадар хаста шудаед, ки дар рахти хоб буданро тарҷеҳ медодед, каме сабур бошед, то бо ҳам аз зинаҳои ин нардбон боло биравем.

3. Аз худам шурӯъ мекунам

Ибтидо бояд аз худамон шурӯъ кунем. Ба таври мисол, вақте аз хоб бедор шудед, нафаси амиқе бикашед. Як дам ва боз як дами дигар... ҳамин хел то он ҳолате, ки вуҷудатон бо ҳавои тоза пур шавад. Баъд дастҳотонро каме кашиш диҳед, то ҳисси бедор шудан дар аъзои бадан эҳсос шавад. Ёдатон бошад, ханда дар ҳар дарди бедармон доруст. Пас лабхандро фаромӯш накунем. Тирезаи хонаро кушоед ва дасту рӯи худро бо оби сард бишӯед, то хобу хоболудагӣ аз саратон берун шавад. Баъд ҳамон тавре ки истодаед, дар рӯ ба рӯи оина бо худ бигӯед: имрӯз рӯзи хубе аст ва бояд корҳои мусбати зиёде анҷом бидиҳам.

4. Чӣ бипӯшем?

Саъй кунед либосе ба тан кунед, ки дӯсташ доред ва аз дидани он ҳисси ризоият пайдо мекунед. Доштани эҳсоси хуб дар як либос метавонад таъсири зиёде дар руҳияи афрод дошта бошад. Ранг ҳам муҳим аст. Фаромӯш накунед, ки рангҳо ҳам барои худ забоне доранд, ки ба эҳсосу ҳолати инсонҳо таъсири худро мегузоранд. Пас ба ҳеч ваҷҳ суроғи рангҳои тира наравед. Зеро таҳқиқот нишон медиҳад, ки афроди мубтало ба изтиробу афсурдагӣ бештар бо ранги тира ва хокистарӣ иртибот барқарор мекунанд. Аз ин рӯ, тавсия мешавад, ки камтар аз рангҳои тира дар либос истифода кунед.

5. Чӣ бихӯрем?

Маводи ғизоии ҳамарӯза масраф мекарда ҳам метавонанд ба шумо кӯмак кунанд, ки эҳсоси хубе дошта бошед ва бо афсурдагӣ биҷангед, то шод ва масрур бошед. Дар хӯрдани маводи ғизоие, ки дӯст медоред, худро ҳеч вақт бе сабаби махсус канор нагиред, то ин рафторатон омили аз даст додани хушҳолии баъдиятон нашавад.

Меваҳое монанди афлесун, лимӯ ва мандарин бо далели ин ки дорои витамини С ҳастанд, ба коҳиши ҳормонҳои руҳафтодагӣ дар бадан боис мегарданд ва бо ин ҳол беҳтар мубориза баранд. Сабзиҳои сабзбарг монанди карам ва сабзавоти туршидошта, ки моддаҳои нишотовар доранд, метавонанд афсурдагӣ ва беҳавсалагиро коҳиш диҳанд. Ин растаниҳо ҷараёни хунро дар бадан сареъ, яъне тез мекунанд. Вақте ҳаракати хун тезтар шавад, хушҳолӣ ва шодӣ ҳам метавонад афзоиш ёбад. Ҳамчунин истеъмоли гӯшти моҳӣ низ ба коҳиш ёфтани афсурдагӣ дар инсон кӯмак мекунад.

6. Барномарезӣ

Доштани як барномаи ҳафтаина метавонад ба шумо кӯмаки зиёде кунад. Зеро вақте медонед, ҳафт рӯзи дар пеш дошта, чӣ корҳоеро анҷом диҳед, барои худ ченаки муайян ва соати иҷрои корҳоро мушаххас кунед.

Бо ин тартиб медонед, ки чӣ фаъолиятҳоеро анҷом диҳед. Бинобар ин на вақтатон камӣ хоҳад кард ва на як коре ҳам аз нақша берун хоҳад монд. Барои мисол ҳатто барои рафтан ба синамо, боғ ва аёдати дӯстон ҳам барномарезӣ намоед. Дар тӯли ҳафта рӯзи хосеро барои хабаргирӣ ва нишаст бо дӯстону наздикон ва хешовандон муқаррар созед, то соатеро дуртар аз ташвишҳои хонаву ҷойи кор дар канори онҳо гузаронед. Дар сурате, ки ин корро анҷом диҳед, ба таври ҳатмӣ рӯзҳои баъдии ҳафтаро бо шодию нишот сипарӣ хоҳед кард.

7. Муҳити атроф

Васоили хона ба гунае, ки боиси сурур ва шодии мо шаванд, яке аз роҳҳои раҳоӣ аз афсурдагӣ низ ҳастанд. Яъне бо он чи ки аз молу коло дар хона доред, гоҳе назар андозед ва махсус ба васоили мавриди писандатон бештар диққат диҳед. Тамошои ашёи писандидаи хона ҳам барои рафъи хастагии руҳӣ ва коҳиш додани афсурдагӣ мададгори шумо хоҳад буд. Таҳқиқот нишон додааст, ки навъи ҷобаҷогузории восоили хона ҳам метавонад неруи мусбатеро ба мо интиқол диҳад. Истифода аз гул ва гулдонҳои хушнамо, рангҳои шод ва оромбахш низ метавонад муҷиби коҳиши афсурдагӣ шавад ва боиси афзоиши эҳсоси шодмонӣ дар шумо гардад.

Таҳияи Суннатуллоҳи МИРЗО,
“ҶТ”