ҶОМЕА
Ҷумъа 29 Март 2024 01:10
Ба озмуни рӯзномаи "Ҷавонони Тоҷикистон"
Ман дар шаҳре зиндагӣ мекунам, ки орзуҳо дар он гул мекунанд. Ҳамқадаму ҳамдам, ҳампаймону ҳамфикр ва ҳамрадифу ҳамто бо афкору рӯзгори ман аст. Киштии муродамро дар баҳри пуртуғёни рӯзгор шаҳри ман нохудост. Ҳар орзуи ман дар он месабзад. Нафасам атри ҷавонӣ мегирад. Умрам бехазон мемонад...Чун шаҳри ман ҳамнабзи ман аст.
Шаҳри ман - Душанбеи дилоро. Пойтахти тоҷбарсару тоҷдорам. Имрӯз аз пешрафту шукӯҳи ту мегӯям. Аз хуррамию ободиат. Аз сарсабзию шукуфоият. Аз гулҳои атрогинат. Аз майсаҳои ҳамешасабзат. Аз биноҳои осмонбӯсат. Аз растаҳои оинавомат. Аз таровати боғҳоят. Аз субҳи пурнакҳатат. Аз шоми пурбаракатат. Аз хандаҳои тифлакони нозпарварат. Аз шодии сокинони дар бағалат...
Дар фазои осудаат суруди ҳуррият садо мезанад. Сарояндаи хушсадое бо тамоми ҳиссиёт мисраъҳои зиндаёд Боқӣ Раҳимзодаро месарояд:
Аҷаб шаҳри дилороӣ, Душанбе,
Хаёлам зеби дунёӣ, Душанбе…
Бале, барҳақ ҳамин тавр аст! Имрӯз Душанбе – пойтахти маҳбуби ман ба яқин зеботарин шаҳри дунёст. Рӯз аз рӯз хуррамгардонии кӯчаву хиёбонҳо, бунёди иншооти нав ба нав, майдончаҳои варзишӣ, бо оби тоза таъмин намудани аҳолӣ, нақшаи нави генералӣ, пайваст кардани хонаҳои истиқоматӣ ба системаи гармидиҳӣ, беҳтар гардидани сатҳу сифати хизматрасонии нақлиёти ҷамъиятӣ, ва дигар тағйиротҳои нав гувоҳи онанд. Бунёди марказҳои бузурги савдо бо тарҳи муосир камназиранд. Пойтахти азизамон имрӯзҳо бо шарофати Истиқлоли давлатӣ он қадар зебою дилрабо гаштааст, ки дар тасвираш кас оҷизу дар қалам рондан дармемонад.
Гулгаштҳои зебо, биноҳои барҳаво, фаввораҳои дилрабо, обҳои мусаффо, қасрҳои фарҳангию фароғатӣ, муҷассамаҳои бузургони миллат, ба қавле онро шуҳраи офоқ гардонидааст. Шаҳри ман чун ҷавони дар авҷи камолотбуда рӯ ба эҳёву гулгулшукуфоиҳо дорад. Имрӯз Душанбе ба шаҳри ҷавонӣ, шаҳри орзуҳо, шаҳри ваҳдат, шаҳри нусрат, шаҳри ишқу муҳаббат, шаҳри ормону умедҳо, шаҳри рустанҳову сохтанҳо табдил ёфтааст. Дар фазои пойтахти азизам саросар кабӯтари орзуҳои ҷавонӣ пар мезанад. Аз Суғду аз хоки Хатлон, дигаре аз хоки зархези Зарафшон ва бадахшию ҳисориро Душанбе кошонаи умеду армон шудааст. Воқеан, макони ҷавонист ин шаҳри ҷовидон:
Набошад дар ҷаҳон чун тоҷ бе тахт,
Душанбе – пойтахти Тоҷикистон.
Ман ба зебоии шаҳрам менигараму афсун мешавам. Дар гулҳои ранг ба ранги он ишқу муҳаббат, таровату шодобӣ, фасонаи зиндагии зебо, ҳаёти пурранг, ҷавонии пурхурӯш ва умри пурсаодатро мебинам. Пойтахти ман бо ман ҳамнаво аст. Мисли ин ки умру ҷонам бо рушду нумӯяш пайванд аст. Ман дар хаёл тасвир мекунам, дар чашм онро дар шаҳри азизам мебинам. Шаҳри ман афсонаи хаёлҳои ман шудааст. Чашми ман аз тамошои кӯчаҳои тозаю озода, роҳравҳои мусаффо ва боғҳои ҳамешабаҳораш равшан мешавад. Шаҳри ман ҳар лаҳзаву ҳар дақиқа ба худ қабои нав мегираду аз ободию рушди бемайлонаш дарак медиҳад.
Гӯё дирӯз буд, ки аввалин истгоҳи замонавии намунавӣ барои нақлиёти ҷамъиятии шаҳрӣ бо иштироки раиси шаҳр муҳтарам Рустами Эмомалӣ рӯнамоӣ гардида буд. Имрӯз бошад, дар тамоми паҳлу ба паҳнои шаҳрам истгоҳҳои замонавие, ки аз ҷои нишаст, нуқтаи фурӯши маҷаллаву рӯзномаҳо ва кортҳои электронии пардохти роҳкиро, лавҳа (табло)-ҳои электронӣ барои пешниҳод намудани маълумот ба сокинону меҳмонони пойтахт доир ба замон ва шумораи хатсайрҳо ва лавҳаҳои таблиғотӣ иборатанд, ба истифода дода шудаанд.
Нақлиётҳои мусофиркаши замонавӣ иловае ба ҳусни зебои шаҳрам гардидаанд. Ин намуди мусофиркашҳо дар кӯчаҳои шаҳр инак чанде мешавад, ки ба мардум хизматрасонӣ мекунанд, аммо онҳо гӯё бори аввал аст, ки ба роҳ мебаромада бошанд, наву тоза ва назар ба автобусҳои куҳна хеле роҳат мебошанд.
Дар як муддати кӯтоҳ дар ҳудуди шаҳри ман дар назди ҳар як биноҳои истиқоматӣ майдончаҳои варзишию фароғатии замонавӣ бунёд гардид. Аз онҳо кӯдакону наврасон ва сокинон бе ягон мамоният ҳамарӯза истифода менамоянд. Ин иқдоми бузургу наҷиб воқеан шоёни ситоиш аст. Кӯдакону наврасон дар фазои осоиштаи пойтахти азизам хуррамона бозӣ мекунанд, давутоз мекунанд, шодӣ мекунанд ва бо ҳувияту ватандӯстдорӣ ба воя мерасанд. Зимнан, дар замони кунунӣ беҳтарин амале, ки ҷавононро аз беҳудагардию корҳои бад бозмедорад, ба варзиш машғул будан аст. Бунёди чунин майдончаҳо айни муддаост.
Дар як муддати кӯтоҳ дар шаҳри азизам боғҳои сарсабзу ҳамешабаҳор ва зебою муаттар бунёд гардиданд. Сари ҳар қадам дар ин боғҳо ҷавонҳо бо ҳам нишастаанд. Яке дар ҳавои муаттар ва бӯи гулҳои боғ китоб мутолиа дораду яке бо ҳамнишинаш аз дарсу донишгоҳ мегӯяд. Хусусан вақте аз Боғи Рӯдакӣ гузора шавем, аз ваҷоҳати ҷавонон аён аст, ки ҳамакнун аз махзани маърифати зебою пурҳашамат ва нодири рӯ ба рӯи боғ – Китобхонаи миллӣ фориғ шудаанду мехоҳанд дар ин макони зебо, назди гулҳои рангоранг ва ором каме истироҳат кунанд.
Ҳоло боғи фарҳангию фароғатии Сад-риддин Айнӣ тавсифи нав мехоҳад. Ин боғ, ки солҳо боз ба як макони аз диққати омма дурмонда табдил ёфта буд, ҳоло ба яке аз ҷойҳои истироҳативу тамошогаҳи асосии сокинони пойтахт бадал шудааст. Дохили боғ пурра навсозӣ шудаву саросар ҳама гулпӯш гардидааст. Дар ҳудуди гулгашт фаввораҳои бо мусиқӣ ҳаракаткунанда ва бо таҷҳизоти равшанидиҳанда сохта, бо чароғакҳои рангин насбу васл шудаанд, ки тавассути барномаи махсус идора карда мешаванд. Дар дохили боғ амфитеатр бо 650 ҷои нишаст омода гардида, 40 баландгӯяк, ки ба хати радиоӣ пайваст мебошанд, ба истироҳаткунандагон руҳу равони тоза мебахшад. Ҳамин тавр, ҳама боғҳои пойтахти маҳбубамон бо ҳамин ваҷоҳату назокат ороиши идона доранд.
Суннатҳои шаҳрдорӣ ва санъати меъморӣ, ки хусусиятҳои миллӣ ва умумибашарӣ доранд, дар пойтахти азизамон боқӣ мондаанд ва Душанбе барҳақ меросдори онҳост. Имрӯз, ки Тоҷикистон ҳамчун давлати мустақилу демократӣ аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ шинохта шудааст, масъулияти шаҳрдорӣ низ батадриҷ меафзояд, зеро акнун Душанбе пойтахти давлати мустақилу комилҳуқуқ мебошад.
Ҷойи ифтихор аст, ки Душанбе солҳои охир дар самти муаррифии фарҳангу тамаддун, имкониятҳои сайёҳӣ, тавсеаи ҳамкориҳои мутақобилан судманд бо пойтахти ҳамсоякишварҳо ва таҳкими ҳар чӣ бештари зарфиятҳои фарҳангии халқамон ба майдони зеҳнию эҷодӣ, ғояи фазои ягонагии фарҳангӣ ва гуфтугӯи тамаддунҳо табдил ёфтааст.
Дар пойтахти азизам - шаҳри ҷавону дилкашам беҳтарин анъанаҳои мардумӣ ва арзишҳои миллӣ ҳифз гардида, шоҳкориҳои ниёгони бузургамон арҷгузорӣ мегарданд. Муҷассамаҳои бузургони илму адаб хиёбонҳояшро зеббахшанд ва чун нишони эҳтиром ба аҳли адабу фарҳанг барои имрӯзиёну ояндагон намунаи ибратанд. Барои шаҳре, ки қалби меҳан маҳсуб меёбад, ин басо муҳиму арзишманд аст.
Бале, шаҳри ман имрӯз боз ҳам зебову дилоро гаштааст. Дар канори озарини меҳраш, дар фарози озарини ишқаш худро саодатманд меҳисобам. Дар ин ваҳдатободи нусратбаҳор ҳар фард озодона гаштугузор мекунад ва чун пораи ин макони обод аз нафосату ҳасаноти он баҳраманд мегардад.
Дар шаҳри ман чеҳрае, ҳарфе, саломе бе сафои рӯшноӣ нест. Дар рухи мардум сидқу сафо, самимияту лутфи беканор ҳувайдост, ки ҳамагӣ аз баракати сулҳу ваҳдати сартосарист ва бешубҳа, бо шарофати сиёсати хирадмандона ва сулҳпарваронаи Роҳбари оқил, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадааст.
Имсол Душанбеи ман қабои дигар ба бар кардааст. Дару девори биноҳо, кӯчаю хиёбонҳо, ҳама оростаю пероста ва сабзу хурраму гулпӯшанд. Пойтахти маҳбуби ман ба як ҷойгоҳи ҷашнӣ бадал гаштааст. Шояд, онҳое, ки як сол ба пойтахт наомада буданд, дар тасаввурашон чунин зебоӣ нағунҷад.
Фаромӯш намекунам, ки ин ваҷоҳату назокат маҳсули андешаҳои тоза, диди ояндадор, нигоҳи замонавӣ, дониши бунёдсоз ва назари муосири раиси маҳубуби пойтахт муҳтарам Рустами Эмомалӣ аст. Оре, маҳз ин ҷавони пур аз ҳамият бо матонату шуҷоат, саъю талоши хастанопазир ва намунаи волои ҳувиятдорию ватанмеҳварӣ Душанберо дилорою маҳбуба гардонид.
Бо дили пур аз фараҳ садо мекунам:
- Душанбеи дилпазир! Ҳар фаслат баҳорон аст. Нангу орам туӣ, рӯи ёрам туӣ! Дар ҳар гули ботаровати гулгаштат рухи ёрамро мебинам. Шабнами саҳарии рӯи гулу майсаҳо қатраҳои ашки шодии модарамро ба хотир меоварад, ки ҳар боре ба деҳ мерасам, аз чашмонаш ҷорӣ мегарданд.
Барҳақ, ҳар кунҷат баҳорон аст. Кӯча андар кӯча, боғ андар боғат макони шеъру ёсуман, махзани ҳусну тарофати шодиҳост.
Бихоҳам дар остонаи ҷашни бузурги 30-солагии Истиқлоли давлатӣ ба бахти ҳар тоҷику тоҷикистонӣ шукӯҳу ҷалолат фузунтар гардад, қоматат боз ҳам баланд, сафою ҷилоят боз ҳам зудояд.
Ту, ки пайвандгари дилҳоӣ, маскани нуру зиёӣ, итминон дорам, ҳар сокинат баҳри пешрафтию ободият саъй хоҳад намуд.
Бошад, ки орзуи ҳар ҷавон дар оғӯши биҳиштосою ҷонбахшоят амалӣ гардад. Ҳамнабзи ҷавонӣ бимонӣ, эй шаҳри ҷавонӣ!
То нури фитрат бо мост, то дар дилам ахгари нуру зиё муҷаллост, то охирин нафаси умр дӯстат хоҳам дошт, эй шаҳри азиз, ки моро хонаи умед гаштаӣ!
Хуршед МАВЛОНОВ,
рӯзноманигор
Ман дар шаҳре зиндагӣ мекунам, ки орзуҳо дар он гул мекунанд. Ҳамқадаму ҳамдам, ҳампаймону ҳамфикр ва ҳамрадифу ҳамто бо афкору рӯзгори ман аст. Киштии муродамро дар баҳри пуртуғёни рӯзгор шаҳри ман нохудост. Ҳар орзуи ман дар он месабзад. Нафасам атри ҷавонӣ мегирад. Умрам бехазон мемонад...Чун шаҳри ман ҳамнабзи ман аст.
Шаҳри ман - Душанбеи дилоро. Пойтахти тоҷбарсару тоҷдорам. Имрӯз аз пешрафту шукӯҳи ту мегӯям. Аз хуррамию ободиат. Аз сарсабзию шукуфоият. Аз гулҳои атрогинат. Аз майсаҳои ҳамешасабзат. Аз биноҳои осмонбӯсат. Аз растаҳои оинавомат. Аз таровати боғҳоят. Аз субҳи пурнакҳатат. Аз шоми пурбаракатат. Аз хандаҳои тифлакони нозпарварат. Аз шодии сокинони дар бағалат...
Дар фазои осудаат суруди ҳуррият садо мезанад. Сарояндаи хушсадое бо тамоми ҳиссиёт мисраъҳои зиндаёд Боқӣ Раҳимзодаро месарояд:
Аҷаб шаҳри дилороӣ, Душанбе,
Хаёлам зеби дунёӣ, Душанбе…
Бале, барҳақ ҳамин тавр аст! Имрӯз Душанбе – пойтахти маҳбуби ман ба яқин зеботарин шаҳри дунёст. Рӯз аз рӯз хуррамгардонии кӯчаву хиёбонҳо, бунёди иншооти нав ба нав, майдончаҳои варзишӣ, бо оби тоза таъмин намудани аҳолӣ, нақшаи нави генералӣ, пайваст кардани хонаҳои истиқоматӣ ба системаи гармидиҳӣ, беҳтар гардидани сатҳу сифати хизматрасонии нақлиёти ҷамъиятӣ, ва дигар тағйиротҳои нав гувоҳи онанд. Бунёди марказҳои бузурги савдо бо тарҳи муосир камназиранд. Пойтахти азизамон имрӯзҳо бо шарофати Истиқлоли давлатӣ он қадар зебою дилрабо гаштааст, ки дар тасвираш кас оҷизу дар қалам рондан дармемонад.
Гулгаштҳои зебо, биноҳои барҳаво, фаввораҳои дилрабо, обҳои мусаффо, қасрҳои фарҳангию фароғатӣ, муҷассамаҳои бузургони миллат, ба қавле онро шуҳраи офоқ гардонидааст. Шаҳри ман чун ҷавони дар авҷи камолотбуда рӯ ба эҳёву гулгулшукуфоиҳо дорад. Имрӯз Душанбе ба шаҳри ҷавонӣ, шаҳри орзуҳо, шаҳри ваҳдат, шаҳри нусрат, шаҳри ишқу муҳаббат, шаҳри ормону умедҳо, шаҳри рустанҳову сохтанҳо табдил ёфтааст. Дар фазои пойтахти азизам саросар кабӯтари орзуҳои ҷавонӣ пар мезанад. Аз Суғду аз хоки Хатлон, дигаре аз хоки зархези Зарафшон ва бадахшию ҳисориро Душанбе кошонаи умеду армон шудааст. Воқеан, макони ҷавонист ин шаҳри ҷовидон:
Набошад дар ҷаҳон чун тоҷ бе тахт,
Душанбе – пойтахти Тоҷикистон.
Ман ба зебоии шаҳрам менигараму афсун мешавам. Дар гулҳои ранг ба ранги он ишқу муҳаббат, таровату шодобӣ, фасонаи зиндагии зебо, ҳаёти пурранг, ҷавонии пурхурӯш ва умри пурсаодатро мебинам. Пойтахти ман бо ман ҳамнаво аст. Мисли ин ки умру ҷонам бо рушду нумӯяш пайванд аст. Ман дар хаёл тасвир мекунам, дар чашм онро дар шаҳри азизам мебинам. Шаҳри ман афсонаи хаёлҳои ман шудааст. Чашми ман аз тамошои кӯчаҳои тозаю озода, роҳравҳои мусаффо ва боғҳои ҳамешабаҳораш равшан мешавад. Шаҳри ман ҳар лаҳзаву ҳар дақиқа ба худ қабои нав мегираду аз ободию рушди бемайлонаш дарак медиҳад.
Гӯё дирӯз буд, ки аввалин истгоҳи замонавии намунавӣ барои нақлиёти ҷамъиятии шаҳрӣ бо иштироки раиси шаҳр муҳтарам Рустами Эмомалӣ рӯнамоӣ гардида буд. Имрӯз бошад, дар тамоми паҳлу ба паҳнои шаҳрам истгоҳҳои замонавие, ки аз ҷои нишаст, нуқтаи фурӯши маҷаллаву рӯзномаҳо ва кортҳои электронии пардохти роҳкиро, лавҳа (табло)-ҳои электронӣ барои пешниҳод намудани маълумот ба сокинону меҳмонони пойтахт доир ба замон ва шумораи хатсайрҳо ва лавҳаҳои таблиғотӣ иборатанд, ба истифода дода шудаанд.
Нақлиётҳои мусофиркаши замонавӣ иловае ба ҳусни зебои шаҳрам гардидаанд. Ин намуди мусофиркашҳо дар кӯчаҳои шаҳр инак чанде мешавад, ки ба мардум хизматрасонӣ мекунанд, аммо онҳо гӯё бори аввал аст, ки ба роҳ мебаромада бошанд, наву тоза ва назар ба автобусҳои куҳна хеле роҳат мебошанд.
Дар як муддати кӯтоҳ дар ҳудуди шаҳри ман дар назди ҳар як биноҳои истиқоматӣ майдончаҳои варзишию фароғатии замонавӣ бунёд гардид. Аз онҳо кӯдакону наврасон ва сокинон бе ягон мамоният ҳамарӯза истифода менамоянд. Ин иқдоми бузургу наҷиб воқеан шоёни ситоиш аст. Кӯдакону наврасон дар фазои осоиштаи пойтахти азизам хуррамона бозӣ мекунанд, давутоз мекунанд, шодӣ мекунанд ва бо ҳувияту ватандӯстдорӣ ба воя мерасанд. Зимнан, дар замони кунунӣ беҳтарин амале, ки ҷавононро аз беҳудагардию корҳои бад бозмедорад, ба варзиш машғул будан аст. Бунёди чунин майдончаҳо айни муддаост.
Дар як муддати кӯтоҳ дар шаҳри азизам боғҳои сарсабзу ҳамешабаҳор ва зебою муаттар бунёд гардиданд. Сари ҳар қадам дар ин боғҳо ҷавонҳо бо ҳам нишастаанд. Яке дар ҳавои муаттар ва бӯи гулҳои боғ китоб мутолиа дораду яке бо ҳамнишинаш аз дарсу донишгоҳ мегӯяд. Хусусан вақте аз Боғи Рӯдакӣ гузора шавем, аз ваҷоҳати ҷавонон аён аст, ки ҳамакнун аз махзани маърифати зебою пурҳашамат ва нодири рӯ ба рӯи боғ – Китобхонаи миллӣ фориғ шудаанду мехоҳанд дар ин макони зебо, назди гулҳои рангоранг ва ором каме истироҳат кунанд.
Ҳоло боғи фарҳангию фароғатии Сад-риддин Айнӣ тавсифи нав мехоҳад. Ин боғ, ки солҳо боз ба як макони аз диққати омма дурмонда табдил ёфта буд, ҳоло ба яке аз ҷойҳои истироҳативу тамошогаҳи асосии сокинони пойтахт бадал шудааст. Дохили боғ пурра навсозӣ шудаву саросар ҳама гулпӯш гардидааст. Дар ҳудуди гулгашт фаввораҳои бо мусиқӣ ҳаракаткунанда ва бо таҷҳизоти равшанидиҳанда сохта, бо чароғакҳои рангин насбу васл шудаанд, ки тавассути барномаи махсус идора карда мешаванд. Дар дохили боғ амфитеатр бо 650 ҷои нишаст омода гардида, 40 баландгӯяк, ки ба хати радиоӣ пайваст мебошанд, ба истироҳаткунандагон руҳу равони тоза мебахшад. Ҳамин тавр, ҳама боғҳои пойтахти маҳбубамон бо ҳамин ваҷоҳату назокат ороиши идона доранд.
Суннатҳои шаҳрдорӣ ва санъати меъморӣ, ки хусусиятҳои миллӣ ва умумибашарӣ доранд, дар пойтахти азизамон боқӣ мондаанд ва Душанбе барҳақ меросдори онҳост. Имрӯз, ки Тоҷикистон ҳамчун давлати мустақилу демократӣ аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ шинохта шудааст, масъулияти шаҳрдорӣ низ батадриҷ меафзояд, зеро акнун Душанбе пойтахти давлати мустақилу комилҳуқуқ мебошад.
Ҷойи ифтихор аст, ки Душанбе солҳои охир дар самти муаррифии фарҳангу тамаддун, имкониятҳои сайёҳӣ, тавсеаи ҳамкориҳои мутақобилан судманд бо пойтахти ҳамсоякишварҳо ва таҳкими ҳар чӣ бештари зарфиятҳои фарҳангии халқамон ба майдони зеҳнию эҷодӣ, ғояи фазои ягонагии фарҳангӣ ва гуфтугӯи тамаддунҳо табдил ёфтааст.
Дар пойтахти азизам - шаҳри ҷавону дилкашам беҳтарин анъанаҳои мардумӣ ва арзишҳои миллӣ ҳифз гардида, шоҳкориҳои ниёгони бузургамон арҷгузорӣ мегарданд. Муҷассамаҳои бузургони илму адаб хиёбонҳояшро зеббахшанд ва чун нишони эҳтиром ба аҳли адабу фарҳанг барои имрӯзиёну ояндагон намунаи ибратанд. Барои шаҳре, ки қалби меҳан маҳсуб меёбад, ин басо муҳиму арзишманд аст.
Бале, шаҳри ман имрӯз боз ҳам зебову дилоро гаштааст. Дар канори озарини меҳраш, дар фарози озарини ишқаш худро саодатманд меҳисобам. Дар ин ваҳдатободи нусратбаҳор ҳар фард озодона гаштугузор мекунад ва чун пораи ин макони обод аз нафосату ҳасаноти он баҳраманд мегардад.
Дар шаҳри ман чеҳрае, ҳарфе, саломе бе сафои рӯшноӣ нест. Дар рухи мардум сидқу сафо, самимияту лутфи беканор ҳувайдост, ки ҳамагӣ аз баракати сулҳу ваҳдати сартосарист ва бешубҳа, бо шарофати сиёсати хирадмандона ва сулҳпарваронаи Роҳбари оқил, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадааст.
Имсол Душанбеи ман қабои дигар ба бар кардааст. Дару девори биноҳо, кӯчаю хиёбонҳо, ҳама оростаю пероста ва сабзу хурраму гулпӯшанд. Пойтахти маҳбуби ман ба як ҷойгоҳи ҷашнӣ бадал гаштааст. Шояд, онҳое, ки як сол ба пойтахт наомада буданд, дар тасаввурашон чунин зебоӣ нағунҷад.
Фаромӯш намекунам, ки ин ваҷоҳату назокат маҳсули андешаҳои тоза, диди ояндадор, нигоҳи замонавӣ, дониши бунёдсоз ва назари муосири раиси маҳубуби пойтахт муҳтарам Рустами Эмомалӣ аст. Оре, маҳз ин ҷавони пур аз ҳамият бо матонату шуҷоат, саъю талоши хастанопазир ва намунаи волои ҳувиятдорию ватанмеҳварӣ Душанберо дилорою маҳбуба гардонид.
Бо дили пур аз фараҳ садо мекунам:
- Душанбеи дилпазир! Ҳар фаслат баҳорон аст. Нангу орам туӣ, рӯи ёрам туӣ! Дар ҳар гули ботаровати гулгаштат рухи ёрамро мебинам. Шабнами саҳарии рӯи гулу майсаҳо қатраҳои ашки шодии модарамро ба хотир меоварад, ки ҳар боре ба деҳ мерасам, аз чашмонаш ҷорӣ мегарданд.
Барҳақ, ҳар кунҷат баҳорон аст. Кӯча андар кӯча, боғ андар боғат макони шеъру ёсуман, махзани ҳусну тарофати шодиҳост.
Бихоҳам дар остонаи ҷашни бузурги 30-солагии Истиқлоли давлатӣ ба бахти ҳар тоҷику тоҷикистонӣ шукӯҳу ҷалолат фузунтар гардад, қоматат боз ҳам баланд, сафою ҷилоят боз ҳам зудояд.
Ту, ки пайвандгари дилҳоӣ, маскани нуру зиёӣ, итминон дорам, ҳар сокинат баҳри пешрафтию ободият саъй хоҳад намуд.
Бошад, ки орзуи ҳар ҷавон дар оғӯши биҳиштосою ҷонбахшоят амалӣ гардад. Ҳамнабзи ҷавонӣ бимонӣ, эй шаҳри ҷавонӣ!
То нури фитрат бо мост, то дар дилам ахгари нуру зиё муҷаллост, то охирин нафаси умр дӯстат хоҳам дошт, эй шаҳри азиз, ки моро хонаи умед гаштаӣ!
Хуршед МАВЛОНОВ,
рӯзноманигор
Эзоҳи худро нависед