Пушти дар. Макони интизорӣ. Ҷойи ҳаяҷонангез. Дар рӯзго-ри худ зиёд мемонем дар ин ҳолату ин замон. Мисли нишастан пушти дари роҳбар, табиб, полис ё дӯсту дилбаре. Бо боз шудани дар гоҳо шодиҳо меоянд ҷонибамон, гоҳи дигар саргаштагию сарсониҳо. Аммо бо вуҷуди ин мо мемонем он ҷо. Мебинем ҳарчӣ ки он ҷост. Ин хости зиндагист.

Миёни ин ҳама пушти дар нишастанҳо, мондан пушти дари табибе сахттар аст. Ин шояд танҳо назари ман аст. Аммо эътимод дорам ба ин, ки бо хондани ин сатрҳо шумо низ сар ҷунбонидед. Чун нишони ризоият. Зеро гузари ҳар яки мо ба ин макон ҳатман афтидааст. Агар бомайл ё ғайрихоҳиш ҳам ки бошад. Мо борҳо нишастаем дар интизори навбати худ. Таҳаммул намудаем гоҳе сардию гоҳе гармиро. Мо борҳо шикастаем он ҷо гардани ғурурро. Ё баръакс, авҷ додаем ғазаби нуҳуфта дар ботинро. Рӯҳи мо ҳатман борҳо он ҷо азият дидааст. Забонамон ба гуфтани чӣ каломҳое қодир гаштааст. Ларзиш дар вуҷудамон албатта буда. Таппишҳои қалб беҳисоб. Моро дида танҳо як сӯ дӯхта мешавад. Сӯи дар. Даре, ки пушти он умедҳои мост. Пушти он нохушиеро таваққӯъ надорем. Пушти он наҷотбахши мост. Даре ки пушти он табиб аст.

Моро ба пушти ин дар дидори касе намекашад. Муҳаббати ҳеҷ нафаре ҳам боис намегардад. Ёфтани роҳи ҳалли масъалае ё анҷом додани чанд кори зарур. Инҳо низ мақсади ин ташрифи мо нест. Кашандаи мо ба он ҷо гаронтарин ганҷи дунёӣ-саломатист. Он сарвате, ки барои ҳифзаш ба куҷоҳое намеравему дучори чӣ ҳолатҳое ки намешавем.

Соати рӯзи зимистонӣ ҳанӯз ба ҳашт нарасида буд. Аммо пушти дари табиби муолиҷавие дар шаҳри Ваҳдат аллакай серодам буд. Мо бо хеле барвақт расидан ба он ҷо ва дидани як оромии субҳгоҳӣ худро аз аввалинҳо шуморида будем. Чун танҳо ду-се мошин он ҷоро пур мекарду ду зани дигаре. Аммо яке аз ҳамон занон, ки рӯйхати беморонро тартиб медод (ӯ низ аз ҷумлаи мо буд, зеро ҳанӯз табиб ва бародари шафқат наомада буданд) дар навбати 11-ум қарор гирифтани моро зикр кард. Маълум шуд, ки аввалинҳо дар ҳамон мошинҳо маскан гирифта будаанд. Шояд онҳо ҳамон ҷо ва бо интизориҳои худ субҳро истиқбол гирифтаанд. Хуршед оҳиста-оҳиста аз пушти тирагиҳо чеҳраашро намоён мекард. Чун тифлакони дар пушти модар пинҳоншуда. Аммо сардии субҳи зимистонӣ ҳанӯз монда буд. Лаҳза ба лаҳза сафи берунбудаҳо меафзуд. Соат бошад, чун мо интизор набуду ба самти худ ҳаракат мекард. Ногоҳ ҳамагон бонги шодӣ баланд карданд. Аз омадани табиб не. Танҳо аз омадани бародари шафқате, ки варақаеро чун иҷозатномаи вуруд ба навбатбудагон медиҳад. Дар дили мо, ҷамъомадагон мисле ки шӯълачаи хушнудӣ фурӯзон гашт аз омадани ӯ. Ҳамагӣ шитофтанд, сӯи дар. Ҳадаф ҳоло танҳо гирифтани варақа ва дар рӯйхати ӯ шомил шудан буд. Яъне инҳо монеаҳоеро мемонд, ки бояд аз онҳо гузашт. Барои дохил шудан ба назди табиб. Даҳлези бино зиёд хурд набуд. Аммо пур шуда буд аз навбатбудагон. Дар ин миён аз омадани табиб ҳамагӣ бехабар мондаем. Қабулкунӣ аз ҷониби табиб шуруъ гардид. Лаҳазоти беқарорӣ. Яке дар кунҷе ба варақаи худ дида дӯхта менишаст. Мисли он ки дар миёни як ҷумлаи навишташудаи варақа маънии бузурге кашф карда бошад. Дигаре бо ҳамроҳаш ғарқи суҳбат буд. Албатта барои фиреби беқарориҳои интизории худ. Барои ҷавонон чун ҳамеша телефонҳо кӯмакрасон буданд. Барои эҳсос нашудани чӣ гуна сипарӣ шудани вақт. Миёни ин ҳама ҷамъбудагон яке ғамгину ҳайрон буду дигаре барои нигоҳ доштани ҳолати худ шоду хандон. Яке ноумед менамуду дигаре саршори орзуҳои нав. Гадозанҳо низ банд буданд ба кори худ. Зиндагии кӯчакеро мемонд он ҷо. Бо ҳаррангиҳояш. Бо вуҷуди хурд будан аз мубориза орӣ набуд. Зеро баробари дохил шудани бемори дуюм ба назди табиб садои зане баланд шуд. Аз сарфи назар шудани рӯйхати ҷамъбудагон ва бенавбат дохил шудани нафаре шиква мекард. Яке ҷонибдораш буду дигаре бепарвоёна “хайр, ҳеҷ гап не” мегуфт. Гӯё хеле меҳрубон ҳасту ин ҳолатҳоро аслан арзандаи ҷанг намешуморад. Як ҷавони дорои ришу ғурури баланд, ки болои курсӣ менишаст, садо баланд кардани занҳоро хоси шариату дин надониста, ӯро хомӯш кунонидан хост. Акнун ғазаби зан фаввораеро мемонд. Ҷӯш мезад. Ҷавони ноогоҳро бо талаботҳои дин мехост ошно кунад. Барои ин аз нишастани ӯ ва рост будани калонсолон бамаврид истифода намуд. Ҷойи интизориҳои мо ба макони баҳсе табдил ёфт. Ҷонибҳо занону мардон буданд, ки “меҷангиданд”.

Оташи ғазабҳо андаке хомӯш шуда буд. Макон ба ҳолати қаблӣ қариб баргашта буд, ки боз оташ аланга гирифт. Ин бор қаҳрамонон як духтару бародари шафқат буданд. Духтар аз пинҳонӣ восита шудани бародари шафқат барои дохил кардани беморе мегуфт. Ӯ бошад, дар ҷавоб инро инкор намуда, шарҳ додан мехост. Аммо ҳарду бо хархаша. Дар охир духтар бо таъкид кардани соҳиби муомилаи хуш будани кормандони тиб муқобили худро оромтар кунонд. Бародари шафқат ҳамоно роҳбари пурғуруреро мемонд. Бо доду фарёд задану нишон додани қудрати худ. Ин замон ҷавони дигаре дохил шуду фазоро як лаҳза хомӯш кард. Албатта то гуфтани пешниҳоду хоҳишаш. Зеро баъди сухани ӯ, ки супоришеро мемонд, навбатбудагон боз шӯриданд. Ҷавони акнун омада, дар ҳолати хуб қарор надоштани беморашро омил хонда, аз ҳозирбудагон оромона иҷозаи вуруд назди табибро хост. Он иҷозаеро, ки ҳоло аз дохил шудан ба қасри тиллоӣ низ муҳимтар буд. Он иҷозаеро, ки ҳоло ба нуқтаи заъфи кулли ҷамъомадагон табдил ёфта буд. Хушбахтона, бо паси сар кардани чунин ҷангу хархашаю доду фарёд навбат расид ба мо. Акнун куҷост ҳолу ҳавои гуфтани дардҳои худ? Мо ворид шудем ба он утоқе, ки пушташ бозори ҷангу даъвост. Муборизаю муқобилиятҳост. Аммо бо таъсири ин ҳама шӯриданҳо суханону маслиҳатҳои табиб дигар бетаъсир шуда буд. Дигар ин майнаи аз изтиробу ҳаяҷон пуршудаи мо тоби қабули маълумоти наверо надошт.

Мо рафтему он фазо дар ҳамон ҳолат боқӣ монд. Ин танҳо чанд соат буд, аз интизориҳои мо дар пушти дари табиб. Акнун дар чунин ҳолат оё боқӣ мемонад имкони шифо ёфтан? Фикр мекунам баръакс. Асабҳо харобтар мешаванду ҷисм заифтар.

Аммо ба ҳамаи ин кӣ ва ё чиро метавон айбдор кард? Маърифати мо? Бетаваҷҷуҳии табибон? Беназоратии беморхонаҳо? Ё касу чизи дигар?