Воқеан хиёнат ба миллату давлат ҷинояти барқасдона буда, онро наметавон аз беэҳтиётӣ анҷом дод. Бо ибораи дигар, шахсе, ки хиёнатро нисбати Ватану кишвараш раво медорад, пайомади ин амали манфурро комилан дарк мекунад. Бар замми ин, ӯ мефаҳмад, ки кору аъмолаш бар зидди амнияту субот ва манфиати кишвараш равона шуда, зарари он дар ҳар шакл ба имиҷи сиёсии давлат таъсиргузор аст. Агар чунин одамон бар иштибоҳи худ иқрор намуда, онро такрор намекарданд, дигарон ҳам аз кардаҳояшон сабақ гирифта, фикри он менамуданд, ки намесазад барои пулу мол як умр дар ба дар зист…

Алабатта, тоҷикони асил хоинони воқеиро бе ному шарҳу баён шинохта, нисбаташон ҳамеша нафрат доранд. Яъне онҳое, ки хок ба чашми халқ пошида, хешро фариштаю бегуноҳ ва аҳли ҳунару маориф, фарҳанг, сохторҳои қудративу ҳукуматӣ ва ниҳоят муҳоҷиронро дар шабакаҳои иҷтимоӣ талоши бадном кардан менамоянд. Худро “озодандеш”, аъзои фалон “паймон”, пайрави ким – кадом бисмадон, арзишҳои волою “ҳомии” ҳуқуқи башар дониста даъвоҳои фалакӣ доранд.

Табиист, ки аз даҳони бадхоҳони миллату давлат як ҳарфе перомуни ободию созандагӣ дар давоми соҳибистиқлолии кишвар, пешравии соҳаҳои гуногун, бунёди ҳазорҳо иншооти аҳамияти иҷтимоии хурду бузург намеравад. Дар шабакаҳои иҷтимоӣ тавассути ахборот, маводҳои сохтаву бофта, байни мардум тухми бадбинию хушунат мекоранд ва барои парешону саргардон кардани халқи созандаву ваҳдатовари тоҷик пайт меҷӯянд.

Боқӣ инсони солимфикр ҳама чизро дар тарозуи ақл санҷида, баъди таҳлили амиқ хулоса мекунад. Ҳама чиз вақту соат ва сифат мехоҳад. Маҳз кӯшишу иқдоми наҷиби Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буду ҳаст, ки имрӯз дар Тоҷикистон иловатан ҳазорҳо барномаву корҳои азим бевосита бо маблағгузории Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва шарикони рушд амалӣ мегарданд. Ба таҳдидҳои муосири замон, пандемияи умумиҷаҳонӣ нигоҳ накарда, миллионҳо нафар шаҳрвандони кишвар дар Ватани худ ва ҳатто берун аз он соҳиби ҷойи кори хубанду ба фаъолиятҳои гуногун машғуланд. Ҳама сар аз як гиребон бароварда, бар он талош доранд, то заррае ҳам бошад, баҳри ин диёру ин миллат хизмат кунанд ва дар гулгулшукуфоии Тоҷикистони азиз шарик бошанд. Аммо ёд надорам, ки Муҳиддин Кабирӣ, Муҳаммадиқболи Садриддин, Темур Варқӣ ё каси дигар аз ҳамтоёнаш ба манфиати давлату миллат кор карда, ҳамаро аз хайру эҳсони хеш мафтун намуда бошанд.

Охир, то ба кай аз пашша фил сохтану сари мардумро давондан. Пешакӣ агар кору аъмолашонро иғвогариву фитнакорӣ буд, ҳама пай бурданд, ки кадоме побанди манфиати хориҷиён ҳасту кӣ ба оташ равған мерезад?!

Лекин вақтҳои охир агар фарди солимфикр ҳарфу баромади онҳоро дар шабакаҳои иҷтимоӣ пайгирӣ намояд, ба хулосае меояд, ки ин рафтори онҳо рафтори воқеии маризони касалхонаҳои рӯҳӣ аст. Зеро ҳар ҳарфу сухани онҳо беҷо, бофтаю хаёлӣ буда, ба ҳақиқат тамоман тавъам намеояд. Яъне худашон берун аз кишвар қарор дошта, аз хеш ҳамадон месозанд, ё худ якеро бе суду далел ва тафтиш барои чизе муттаҳам карда, қарори маҷозӣ мебароранд. Пас, онҳое, ки бо сози ин беморон мерақсанд, бешубҳа ҳам ба табобат ниёз доранд. Ҳамаи корбарони шабакаҳои иҷтимоӣ аз ин девонагиҳои ба ном мухолифон хаставу дилзада шуда, нафраташон мехонанд.