Ҳунару ҳунармандӣ беҳ-тарин сармояи инсонӣ буда, аз азал то имрӯз ҳамагон талош ба он мекунанд, то соҳибҳунар бошанду миёни аҳли ҷомеа дорои ҷойгоҳи хеш.

Наврӯзхотун Шакармаҳмадо-ва низ вақте бузург гардиду айёми интихоби касбе шуд, бо хости хеш ҳунари дастдӯзиро интихоб намуду пайрави пайвандони хеш гардид.

Ӯ 59 сол умр дораду ягон рӯзи хешро беҳуда намегузаронад. Вақте барои суҳбат наздаш рафтем, бо шавқу завқ пайи анҷом додани кори хеш буду ба касе аҳамият намедод. Баъди ошноӣ пайдо кардан бо ин бонуи ҳунар дарёфтем, ки аз айёми хурдӣ ба ҳунари бофандагӣ майлу рағбати зиёд доштааст. Барои он ки равонаи ин роҳ гардад, аз бузургони ҳунари мазкур нозукиҳои онро аз бар намуда, билохира яке аз нафарони муваффақ дар ин ҷода гардидааст.

Имрӯз хушҳол аст, ки дорои ҳунари худ асту тавассути он чархи рӯзгорро мегардонад. Ба назари ӯ барои ҳар як зан лозим аст, ки дорои ҳунарҳои дастӣ, чун бофандагиву дӯзандагӣ бошад. Чунки ҳунар гавҳари ноёб аст. Ӯ гуфт: “Вақте дар зиндагӣ зан ҳунарманд бошад, роҳашро хело хуб меёбад. Доштани ҳунар шахсро сарфароз ва рӯҳбаланд месозад. Барои занҳое, ки хонашинанд ҳунар беҳтарин ганҷ аст. Вақте зан дорои ҳунар аст, ҳаёти хуберо барои худу аҳли оилаи хеш муҳайё месозад”.

Номбурда таъкид мекунад, ки ҳунармандӣ ин хоси миллати мост. Чун агар ба саҳифаҳои таърих бингарем, аёнамон мегардад, ки гузаштагони мо дорои ҳунар буданд ва талош мекарданд. Боиси хушнудист, ки имрӯз ин анъана идома дораду ҳар яки мо ҳунареро дороем.

Наврӯзхотун ҳар як чодари дастдӯзи хешро бо нақшу нигорҳои гуногун ва хеле зебо мебофаду ҳар бинандаи он мафтуни ҳунари ҳунарманд мегардад. Ҳар нақши бофтааш ба худ маъноҳои хосро доранд. Ранги сурхе, ки ба гулҳо нақшу нигор карда мешавад, маънои хушбахтию сарфарозиро дорад, ранги сабз бошад, шодмонию нишот. Маҳз ҳамин тасвирҳои зебояш сабаб гардидаанд, ки дар тую маъракаҳо хешу ақрабо ва дӯстону ҳамсояҳояш маҳсулоти дасти ин бонуи ҳунарро ҳамчун рамзи саодатмандӣ харидорӣ менамоянд.

Ӯ нахустин дастдӯзи хешро ба ёд оварда гуфт: “Аввалин бор ёдам ҳаст, ки рӯйи матои сафеде бо истифода аз риштаҳои ранга чанд рамзеро тасвир карда будам, ки то ҳол онро чун ёдгорӣ нигоҳ доштаам. Ман ин касбро аз модарам омӯхтаам. Дар ин муддате, ки равонаи ин роҳам чандин дастдӯзиҳои калонеро дар тӯли солҳо ба анҷом расонидаам. Аз ҷумла, понздаҳ соли умрамро дар бофтани ду чодар сарф кардам ва дар онҳо нақшҳое гузоштам, ки ҳар яки он маъноҳои хоси худро доранд”.

Дар мо як анъанаи хеле хубе аст, ки вақте волидон дорои ҳунаре мебошанд, онро дар оянда ҳатман ба фарзандони хеш меомӯзанду ба қавле ҳунари хешро зинда нигоҳ медоранд ва ба наслҳои баъдӣ мерос мегузоранд. Ҳамсуҳбати мо низ барои он ки ҳунараш зинда монаду умри бардавом дошта бошад, онро ба гулдухтаронаш омӯзонидаасту имрӯз онҳо низ дар ҷодаи хеш муваффақанд.

Бо ифтихор мегӯяд: “Маҳсули дасти мо на танҳо дар дохили кишвар ба фурӯш мераванд, балки аз дигар давлатҳо низ ҳамватанонамон хоҳиш мекунанд, ки барои онҳо маҳсулоти дастиамонро равон кунем. Ин албатта бароям ифтихор аст”.

“Хеле хуб аст, ки дар даврони соҳибистиқлолӣ ҳунарҳои мардумӣ аз нав эҳё гардиданд ва барои омӯхтани онҳо ба ҷавонон шароитҳои зарурӣ фароҳам оварда шуд. Воқеан, ҳунарҳои мардумии мо бе мислу монанданд. Пас, моро лозим аст, ки онҳоро ҳифз намоему дар рушду таҳкимаш саҳмгузор бошем. Зеро онҳо муаррифгари фарҳангу тамаддуни мо дар арсаи ҷаҳонанд”, - гуфт дар интиҳо Наврузхотун.

Хулоса, ҳунар аст, ки инсонро рӯзгори хуб мебахшаду номашро зинда нигоҳ медорад. Ҳамсуҳбати мо ки бонуи хеле ҳунарманд аст, дар оянда низ мехоҳад, ҳунарашро идома диҳаду дар рушду таҳкими ҳунарҳои мардумӣ саҳми муносиби худро гузорад. Ва ба шавқмандони ин роҳ то мадор дорад, нозукиҳои ҳунарашро омӯзонад.

Саҳоба ШАРИПОВА,
коромӯзи “ҶТ”