ҶОМЕА
Ҷумъа 04 Октябр 2024 07:34
Ё бояд, ки чу Пешво худодод шавӣ...
Раиятпарвар. Бо вирди забон овардани ин вожа ҳазору як корномаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сар аз рӯзҳои аввали соҳибистиқлолии кишвар пеши назар меояд, ки ҳамеша ғамхори халқ ва дар фикри беҳбудии зиндагии онон буданду ҳастанд. Ҳамин муҳаббат аст, ки маъюбдухтари озодаи бадахшонӣ бо дастони худаш барои Сарвари маҳбубаш ҷӯроб бофтаву тақдим кард, муҳри идома додани таҳсилро духтараки дигари кӯҳистоние аз дасти Пешвои миллат гирифт, ятимон бо сари баланд гуфтанд: “Падари мо, пушту паноҳи мо Шумоед”. Аммо ин ҳама як сӯву ғамхориҳои Пешвои миллат дар ҳаққи мардуми ба мо дӯсту бародари афғон як сӯ. Чашми умедвори онҳо низ дар рӯзҳои мушкил ҳамеша ба сӯи Пешвои миллат будаву ҳаст.
РАСИД МУЖДА, КИ АЙЁМИ ҒАМ НАХОҲАД МОНД
Ёд меорам саҳнаи баромади Фаҳим Фано, сарояндаи афғонро дар толори Кохи Борбад, дар маросими таҷлили 30-солагии Истиқлоли давлатӣ, ки “Сарзамини ман”-ро месуруду ашк рухсори аҳли толорро мешуст. Ба ёди ҳаммиллатон, ба ёди қурбонгаштагон, ба ёди бехона мондагон ашк мерехтанд. Чун ин дард барояшон ошно буду дар ҷисму ҷони худ дарк менамуданд онро. Онҳоеро пеши назар меоварданд, ки бо вазидани шумбоде тарки кишвар намудаву рӯзгори сахту сангинеро дар он тарафи Ому ихтиёр карданд; падароне пеши чашм меомаданд, ки бо расидан ба Ватан, хоки онро сурмаи чашм менамуданду модарон пайвандонашонро аз банди дил раҳо намекарданд. Хушбахтона, ин ҳама гузашт, танҳо захми он рӯзҳо дар дил боқӣ монд, ки бо андаке нохун задан, боз ба сӯзиш меояд.
Аммо Пешвои миллат бо ҳамон шуҷоати ҳамешагӣ боз ба халқи ранҷдидаи афғон рӯ оварданд: “Ҳаёт, зиндагӣ худаш мубориза аст. Ин рӯзҳои сахту сангин ҳам паси сар мешавад. Шумо аз Ватан ёд овардед. Ман доим ба мардуми Тоҷикистон муроҷиат мекунам, ки шукронаи Ватан кунед. Беватанию зинда дар гӯр даромадан баробар аст. Мо ҳамин рӯзҳои сахту сангинро айнан паси сар кардем. Миллионҳо гуреза буданд, 157 ҳазор кушта шуданд. Ҳар чизе, ки мебинед, ин баъд барқарор шуд. Бо меҳнати мардуму сарҷамъии миллат. Ҳаёт ҳамин аст, ба сари инсон ҳазору як пастиву баландӣ, мушкилиҳо ҳаст. Ҳамаи ин чизҳо паси сар мешаванд. Мо умед дорем, ки ба рӯзҳои хуш, ба хушбахтиҳо мерасем. Мардуми афғон аз ин бадбахтиҳо раҳоӣ меёбад”.
Ин паёми Пешвои миллат ба мардуми дар зулмот гумгашта навиди рӯшноӣ дод ва ба миллионҳо афғони муқими кишварҳои олам мужда, ки “айёми ғам нахоҳад монд”.
Он шабу рӯз ин суханҳо дар дили ҳамсоягон умеди зистанро бедор кард, ба афғонҳои тамоми дунё ин ҳарфҳо руҳия дод ва онҳоро ба идомаи зиндагӣ дилгарм сохт.
ҲОМИВУ ПУШТИБОН
Мо шоҳидем, ки Сарвари давлат марди қавлу амаланд ва ҳазорҳо гурезаи афғонро дар Тоҷикистон паноҳ доданд, ки дар баробари шаҳрвандони кишвар аз тамоми шароитҳои зисту зиндагонӣ баҳраваранд.
Нависанда Аҳмадзоҳир Ҷаҳиш, бо сар задани нооромиҳо, ба Тоҷикистон омад. Айни замон роҳ месозаду баробари мо дар пешрафти ин Ватан саҳм мегузорад.
- Мо дар Тоҷикистон ҳеҷ эҳсоси бегонагӣ надорем. Мисли хонаи худамон аст ин ҷо. Ҳам зиндагии осоишта дорему ҳам кору фаъолият, дигар чӣ хоҳем? Аммо як пораи дил ҳамеша ба ёди модару пайвандон дар сӯзиш аст. Мебинам, ки ин ҷо қадру қимати инсон болост, ба ёди ақрабои аз коғазу қалам дурмондаам, дилам таҳ мекашад. Волидони мо орзуи сарҷамъ дидани фарзандонро доранд, аммо тақдир, ки онҳоро ба чор самти даҳр бурдааст, ба ҷуз зистан бо ин рӯъё, дигар чорае надоранд. Бовар кунед, ҳеҷ неъмате аз сарҷамъии миллату сулҳи давлат боло нест.
Аз ин лиҳоз, ман мехоҳам ин сулҳе, ки Президенти маҳбуб Эмомалӣ Раҳмон ба халқ ҳадя карданд, ҳамеша пойдор бимонад. Сулҳ беҳтарин туҳфа барои халқ аст.
Тоҷикистон ба шарофати хиради азалии Сарвараш имрӯз ягона ҳомиву пуштибони тоҷикони дунё ва меросдори аҷдодони бошараф аст. Сипос ба Сарвари кишвар барои ҳама меҳрубонию ғамхорӣ, ки дар ҳаққи мо зоҳир мекунанд, - аз раиятпарварии Пешвои миллат мегӯяд Ҷаҳиш Аҳмадзоҳир.
КИШВАРЕ БО РОҲБАРИ БАШАРДӮСТ
Ба ҷуз ин, ки Тоҷикистон хонаи умеди ҳамсоягон аст, Сарвари давлат ҳамеша дар фикри суботу осоиши мардуми муқими Афғонистон низ ҳастанд ва борҳо аз минбарҳои баланд зарурати ҳарчи зудтар бо роҳи гуфтушунид барқарор намудани сулҳу суботро дар қаламрави он ба миён гузоштаву аз вазъи пуризтироби халқ изҳори ташвиш кардаанд. Тоҷикистон ба ин мавқеи худ доимо пойдор мондааст ва дар ҳама ҳолат дар канори мардуми афғон аст.
Моҳи октябри соли гузашта як бори дигар шоҳиди он гаштем, ки сухану амали Сарвари давлат тавъам ба якдигаранд ва ба ҳеҷ ваҷҳ нисбат ба тақдири инсон бетафовут буда наметавонанд. Намунаи ин ирсоли 130 мошини боркаш ёрии башардӯстона ба мардуми аз заминларза зарардидаи шаҳри Ҳироти Ҷумҳурии Исломии Афғонистон аст, ки дар натиҷа 600 манзили истиқоматӣ хароб гардида, зиёда аз ду ҳазор нафар ҷон бохт. Ёрии башардӯстона дар ҳаҷми 3 ҳазору 300 тона иборат аз либосу пойафзоли зимис-тона, хӯрокворию масолеҳи сохтмонӣ, хайма, рахти хобу рӯйпӯшҳои зимистона, оби нӯшокӣ ва дигар ашёи лозимаи рӯзгор, гӯё марҳаме шуд ба ҷони офатзадагон. Ин аст намунаи олии раиятпарварию инсондӯстии як Роҳбар, ки дар амал Тоҷикистонро дар арсаи олам ҳамчун кишвари башардӯст муаррифӣ менамоянд.
Шояд хонанда пурсад, ки чаро миёни ҳазору як корнома ва дастгириҳои бешумори аҳолии мамлакат, маҳз сари масъалаи Афғонистон истодем? Посух оддист: дар ин кишвар мардум дар орзуи ором хобидананду Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон расо 33 сол қабл ба мо ин неъмати бебаҳо – сулҳи деринтизорро ҳадя оварданд. Дар ин роҳ басе ҷонҳо қурбон шуданд, басе ҷисмҳо афгор, вале иродаи шикастнопазиру муҳаббати беинтиҳо ба ин сарзамин роҳи Пешвои миллат-ро барои расидан ба қуллаи мақсуд кутоҳ кард ва Тоҷикистон озодӣ ба даст овард. Раият хушҳол шуду мулк обод ва имрӯз овозаи раиятпарварии Ҷаноби Олӣ марзҳоро убур кардаву дар дили дигарон шуълаи умед ба фардои некро афрӯхтааст.
Дар ин ҷаҳони пуртазод имрӯз доштани Сарваре ба мисли муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дигарон орзу мекунанд. Мо хуштолеем, ки ин бахти баланд насибамон гаштааст ва дар сояи давлаташон дар амну осоишем.
Дар шинохти корномаи Пешвои миллат Нависандаи халқии Тоҷикистон Темур Зулфиқоров назари фарохтаре дорад, ки чанде пеш тариқи як видеопаём ба Ҷаноби Олӣ гуфт: “Беҳтарин дастоварди инсоният ба вуҷуд овардани давлат аст. Худованд шуморо фиристод, то давлати тоҷиконро бунёд намоед. Шумо сулҳоваред. Ин бузургтарин дастовард барои дилхоҳ роҳбар аст. Шумо хеле сиёсатмадори бомаҳорату варзидаед.
Шумо ва ҳамтоёнатон гургони ҷанги шаҳрвандиро паси панҷара андохтед. Барои ин миллати тоҷик бояд пайкараи тиллоии шуморо гузорад”.
Бо шунидани ин суханҳо байти дилчас-пи Нависандаи халқии Тоҷикистон Гурез Сараф пеши назар меояд:
Бояд, ки чу Пешво худодод шавӣ,
То битвонӣ бахту барор овардан.
Меҳрангез ҚОДИРОВА,
корманди рӯзномаи “Ҷумҳурият”
Раиятпарвар. Бо вирди забон овардани ин вожа ҳазору як корномаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сар аз рӯзҳои аввали соҳибистиқлолии кишвар пеши назар меояд, ки ҳамеша ғамхори халқ ва дар фикри беҳбудии зиндагии онон буданду ҳастанд. Ҳамин муҳаббат аст, ки маъюбдухтари озодаи бадахшонӣ бо дастони худаш барои Сарвари маҳбубаш ҷӯроб бофтаву тақдим кард, муҳри идома додани таҳсилро духтараки дигари кӯҳистоние аз дасти Пешвои миллат гирифт, ятимон бо сари баланд гуфтанд: “Падари мо, пушту паноҳи мо Шумоед”. Аммо ин ҳама як сӯву ғамхориҳои Пешвои миллат дар ҳаққи мардуми ба мо дӯсту бародари афғон як сӯ. Чашми умедвори онҳо низ дар рӯзҳои мушкил ҳамеша ба сӯи Пешвои миллат будаву ҳаст.
РАСИД МУЖДА, КИ АЙЁМИ ҒАМ НАХОҲАД МОНД
Ёд меорам саҳнаи баромади Фаҳим Фано, сарояндаи афғонро дар толори Кохи Борбад, дар маросими таҷлили 30-солагии Истиқлоли давлатӣ, ки “Сарзамини ман”-ро месуруду ашк рухсори аҳли толорро мешуст. Ба ёди ҳаммиллатон, ба ёди қурбонгаштагон, ба ёди бехона мондагон ашк мерехтанд. Чун ин дард барояшон ошно буду дар ҷисму ҷони худ дарк менамуданд онро. Онҳоеро пеши назар меоварданд, ки бо вазидани шумбоде тарки кишвар намудаву рӯзгори сахту сангинеро дар он тарафи Ому ихтиёр карданд; падароне пеши чашм меомаданд, ки бо расидан ба Ватан, хоки онро сурмаи чашм менамуданду модарон пайвандонашонро аз банди дил раҳо намекарданд. Хушбахтона, ин ҳама гузашт, танҳо захми он рӯзҳо дар дил боқӣ монд, ки бо андаке нохун задан, боз ба сӯзиш меояд.
Аммо Пешвои миллат бо ҳамон шуҷоати ҳамешагӣ боз ба халқи ранҷдидаи афғон рӯ оварданд: “Ҳаёт, зиндагӣ худаш мубориза аст. Ин рӯзҳои сахту сангин ҳам паси сар мешавад. Шумо аз Ватан ёд овардед. Ман доим ба мардуми Тоҷикистон муроҷиат мекунам, ки шукронаи Ватан кунед. Беватанию зинда дар гӯр даромадан баробар аст. Мо ҳамин рӯзҳои сахту сангинро айнан паси сар кардем. Миллионҳо гуреза буданд, 157 ҳазор кушта шуданд. Ҳар чизе, ки мебинед, ин баъд барқарор шуд. Бо меҳнати мардуму сарҷамъии миллат. Ҳаёт ҳамин аст, ба сари инсон ҳазору як пастиву баландӣ, мушкилиҳо ҳаст. Ҳамаи ин чизҳо паси сар мешаванд. Мо умед дорем, ки ба рӯзҳои хуш, ба хушбахтиҳо мерасем. Мардуми афғон аз ин бадбахтиҳо раҳоӣ меёбад”.
Ин паёми Пешвои миллат ба мардуми дар зулмот гумгашта навиди рӯшноӣ дод ва ба миллионҳо афғони муқими кишварҳои олам мужда, ки “айёми ғам нахоҳад монд”.
Он шабу рӯз ин суханҳо дар дили ҳамсоягон умеди зистанро бедор кард, ба афғонҳои тамоми дунё ин ҳарфҳо руҳия дод ва онҳоро ба идомаи зиндагӣ дилгарм сохт.
ҲОМИВУ ПУШТИБОН
Мо шоҳидем, ки Сарвари давлат марди қавлу амаланд ва ҳазорҳо гурезаи афғонро дар Тоҷикистон паноҳ доданд, ки дар баробари шаҳрвандони кишвар аз тамоми шароитҳои зисту зиндагонӣ баҳраваранд.
Нависанда Аҳмадзоҳир Ҷаҳиш, бо сар задани нооромиҳо, ба Тоҷикистон омад. Айни замон роҳ месозаду баробари мо дар пешрафти ин Ватан саҳм мегузорад.
- Мо дар Тоҷикистон ҳеҷ эҳсоси бегонагӣ надорем. Мисли хонаи худамон аст ин ҷо. Ҳам зиндагии осоишта дорему ҳам кору фаъолият, дигар чӣ хоҳем? Аммо як пораи дил ҳамеша ба ёди модару пайвандон дар сӯзиш аст. Мебинам, ки ин ҷо қадру қимати инсон болост, ба ёди ақрабои аз коғазу қалам дурмондаам, дилам таҳ мекашад. Волидони мо орзуи сарҷамъ дидани фарзандонро доранд, аммо тақдир, ки онҳоро ба чор самти даҳр бурдааст, ба ҷуз зистан бо ин рӯъё, дигар чорае надоранд. Бовар кунед, ҳеҷ неъмате аз сарҷамъии миллату сулҳи давлат боло нест.
Аз ин лиҳоз, ман мехоҳам ин сулҳе, ки Президенти маҳбуб Эмомалӣ Раҳмон ба халқ ҳадя карданд, ҳамеша пойдор бимонад. Сулҳ беҳтарин туҳфа барои халқ аст.
Тоҷикистон ба шарофати хиради азалии Сарвараш имрӯз ягона ҳомиву пуштибони тоҷикони дунё ва меросдори аҷдодони бошараф аст. Сипос ба Сарвари кишвар барои ҳама меҳрубонию ғамхорӣ, ки дар ҳаққи мо зоҳир мекунанд, - аз раиятпарварии Пешвои миллат мегӯяд Ҷаҳиш Аҳмадзоҳир.
КИШВАРЕ БО РОҲБАРИ БАШАРДӮСТ
Ба ҷуз ин, ки Тоҷикистон хонаи умеди ҳамсоягон аст, Сарвари давлат ҳамеша дар фикри суботу осоиши мардуми муқими Афғонистон низ ҳастанд ва борҳо аз минбарҳои баланд зарурати ҳарчи зудтар бо роҳи гуфтушунид барқарор намудани сулҳу суботро дар қаламрави он ба миён гузоштаву аз вазъи пуризтироби халқ изҳори ташвиш кардаанд. Тоҷикистон ба ин мавқеи худ доимо пойдор мондааст ва дар ҳама ҳолат дар канори мардуми афғон аст.
Моҳи октябри соли гузашта як бори дигар шоҳиди он гаштем, ки сухану амали Сарвари давлат тавъам ба якдигаранд ва ба ҳеҷ ваҷҳ нисбат ба тақдири инсон бетафовут буда наметавонанд. Намунаи ин ирсоли 130 мошини боркаш ёрии башардӯстона ба мардуми аз заминларза зарардидаи шаҳри Ҳироти Ҷумҳурии Исломии Афғонистон аст, ки дар натиҷа 600 манзили истиқоматӣ хароб гардида, зиёда аз ду ҳазор нафар ҷон бохт. Ёрии башардӯстона дар ҳаҷми 3 ҳазору 300 тона иборат аз либосу пойафзоли зимис-тона, хӯрокворию масолеҳи сохтмонӣ, хайма, рахти хобу рӯйпӯшҳои зимистона, оби нӯшокӣ ва дигар ашёи лозимаи рӯзгор, гӯё марҳаме шуд ба ҷони офатзадагон. Ин аст намунаи олии раиятпарварию инсондӯстии як Роҳбар, ки дар амал Тоҷикистонро дар арсаи олам ҳамчун кишвари башардӯст муаррифӣ менамоянд.
Шояд хонанда пурсад, ки чаро миёни ҳазору як корнома ва дастгириҳои бешумори аҳолии мамлакат, маҳз сари масъалаи Афғонистон истодем? Посух оддист: дар ин кишвар мардум дар орзуи ором хобидананду Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон расо 33 сол қабл ба мо ин неъмати бебаҳо – сулҳи деринтизорро ҳадя оварданд. Дар ин роҳ басе ҷонҳо қурбон шуданд, басе ҷисмҳо афгор, вале иродаи шикастнопазиру муҳаббати беинтиҳо ба ин сарзамин роҳи Пешвои миллат-ро барои расидан ба қуллаи мақсуд кутоҳ кард ва Тоҷикистон озодӣ ба даст овард. Раият хушҳол шуду мулк обод ва имрӯз овозаи раиятпарварии Ҷаноби Олӣ марзҳоро убур кардаву дар дили дигарон шуълаи умед ба фардои некро афрӯхтааст.
Дар ин ҷаҳони пуртазод имрӯз доштани Сарваре ба мисли муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дигарон орзу мекунанд. Мо хуштолеем, ки ин бахти баланд насибамон гаштааст ва дар сояи давлаташон дар амну осоишем.
Дар шинохти корномаи Пешвои миллат Нависандаи халқии Тоҷикистон Темур Зулфиқоров назари фарохтаре дорад, ки чанде пеш тариқи як видеопаём ба Ҷаноби Олӣ гуфт: “Беҳтарин дастоварди инсоният ба вуҷуд овардани давлат аст. Худованд шуморо фиристод, то давлати тоҷиконро бунёд намоед. Шумо сулҳоваред. Ин бузургтарин дастовард барои дилхоҳ роҳбар аст. Шумо хеле сиёсатмадори бомаҳорату варзидаед.
Шумо ва ҳамтоёнатон гургони ҷанги шаҳрвандиро паси панҷара андохтед. Барои ин миллати тоҷик бояд пайкараи тиллоии шуморо гузорад”.
Бо шунидани ин суханҳо байти дилчас-пи Нависандаи халқии Тоҷикистон Гурез Сараф пеши назар меояд:
Бояд, ки чу Пешво худодод шавӣ,
То битвонӣ бахту барор овардан.
Меҳрангез ҚОДИРОВА,
корманди рӯзномаи “Ҷумҳурият”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед