Тақрибан ҳашт – даҳ сол пеш аз ин, бо як рафиқам, ки табиби қалб асту новобаста ба ҷавониаш дар тарбияи руҳи инсонҳо саҳми шоиста дорад, вохӯрдаму гила кардам, ки се сол боз аз ҳоли ҳамдигар хабар надорем. Ба зангҳои такрории телефонам ҷавоб надодӣ, бинобар ин, қаҳрам омаду ҷӯрагиро аз ту кандам. Дар ин мобайн боре ҳам занг назадам.

Ширинбек табассуми ба худаш хосе карду гуфт:

- Хафа нашав, дӯстам. Гуфтаанд – ку, “Аввал пурсиш, баъд кӯшиш”.

- Хайр…

- Дар Афғонистон будам, ҷӯра. Якуним сол он ҷо мондам, лекин қиссаи ин дароз аст, биё нагӯям.

Чун дид, ки ман мукарраран хоҳиши гуфтанашро дораму хеле исроркорона қиссаашро донистан мехоҳам, ба ман нақл кард:
- Бо чанд нафар шиносҳои ҳамкасбам озими Афғонистон шудем. Аввал он ҷо моро хеле хуб пешвоз гирифта, меҳмондорӣ карданд. Ҳафтаи дуюм се шахси низомӣ омада, мо, се нафарро гирифта назди ким – кадом қумондоне бурданд. Дилам алов гирифт, аз пешомади нохубе қалбам дарак медод. Саволу ҷавоби бесару нӯге сар шуд. Онҳо моро дар кори куштори кадом як шахси наздикашон гунаҳкор дониста, ба маҳкама кашиданд. Бештар аз як моҳ пурсуков рафт, вале чӣ хел мешавад, ки гуноҳи нокардаро ба гардан бигирӣ? Сахт пушаймон будаму аз “ҷӯраҳо” дилам монд. Хуллас, ба доми макру фиреб, ҳилаю найранг афтода будааму худам бехабар. Натиҷа ҳамин шуд, ки се сол гирифтам ва дар моҳи ҳаштум озод шудам.

- Мехоҳӣ қиссаи чӣ тавр халос шуданамро донӣ?

Албатта, - гуфтам ва боз ҳам мутаваҷҷеҳи идомаи қиссаи Ширинбек шудам.

- Ҳамон рӯзҳое, ки дар маҳбас будам, духтарчаи калониам бори нахуст ба синфи якум мерафт. Дар ифтитоҳи мактабе, ки Нозанинам он ҷо таҳсил мекард, Пешвои миллат барои таҷлили дарси сулҳ ва Рӯзи дониш ширкат ва суханронӣ намудаанд. Ҳангоми хайрухуш Нозанин бо фиқ – фиқаш диққати Ҷаноби Олиро ба худ ҷалб менамояд. Пешвои миллат рост ба назди ӯ рафта, сӯяш даст дароз карда, мепурсанд:

- Ҳа духтарам, чӣ шуд ба ту, чаро гиря мекунӣ, ягон кӯмак расонам?

Нозанин дар ҳоле ки ҳанӯз ҳам оби чашмаш шашқатор буд, мегӯяд, ки падарам ҳашт моҳ боз дар Афғонистон бегуноҳ паси панҷара нишастааст, ӯро халос кунед. Ваҷоҳати Ҷаноби Олӣ зуд тағйир меёбад. Президент даст ба сари кӯдаки ман моили навозиш, ба шахсони масъули ҳамроҳаш супориш медиҳад, ки ҳатман аз пайи ин кор шуда, агар падари ин кӯдак, дар ҳақиқат, бегуноҳ бошад, мусоидат кунед, ки ба назди фарзандонаш баргардад. Бовар мекунӣ, дӯстам, вақте чанд нафар дар либоси низомӣ наздам даромада номамро бо эҳтиром ба забон оварданд, дар ҳайрат мондам. Чунин муомилаи ғайримунтазираро чашмдор ҳам набудам. Аз он валвалаю ҳамҳамаи силоҳбадастони рӯзҳои аввал вохӯрдаамон дигар осоре намонда буд… Хуллас, дӯстам, маълум шуд, ки бевосита бо дахолати Сарвари мамлакат бегуноҳиам исбот гардидаву ба Ватан гуселам карданд.

Ширинбек дақиқае чанд хомӯш истода, бо рӯймолча оби чашмонашро пок кардаву оҳи сабуке кашид:

- Ана ҳамин тавр, дӯсти азиз, - гуфт Ширинбек. Умре дорам, худро назди Ҷаноби Олӣ қарздор меҳисобам. Худованд ба он кас умри обро ато кунад.

Воқеан ҳам, чунин намунаи ёддоштҳо дар хотири ҳазорҳо ҳамватанонамон маҳфуз аст, ки аз одамият, самимият, инсонпарварӣ ва раиятпарварии Ҷаноби Олӣ дарак медиҳанд.

Ҳангоми интихоб шудани Ҷаноби Олӣ ба маснади президентӣ мардум ақидаҳои гуногун доштанд. Ҳар кас бо ақли кӯчаки худ мехост ба он кас баҳогузорӣ намояд. Ҳамон лаҳзаҳо, ки ҳолати қабули вазифаи Президент аз оинаи нилгун намоиш дода мешуд, бобои Қурбон аҳли нишастро ба хомӯшӣ даъват намуду гуфт:

- Ҳалолаш бод, ин одам давлати моро обод карда метавонад.

Баъд ба нақли худ шуруъ кард:

- Он вақт бисту шаш ё бисту ҳафтсола будам. Дар совхози сабзавотпарварии ноҳияи Ёвон ронанда шуда кор мекардам. Мо, даҳ нафар ронандаро аз тарафи совхоз барои ёрӣ дар кашонидани ғаллаи совхози ба номи Ленини ноҳияи Данғара фиристоданд. Соати тақрибан даҳи саҳар ба қабулгоҳи раиси ноҳия расидем. Дар ҳукумати ноҳия касе аз одамони раис гуфт, ки шумо мошинҳоятонро дар парки техникӣ монда, худатон ба Ёвон баргардед. Мо худамон ронанда меёбем.

Ба даъвою исрори мо гӯш накарда, ҳамаамонро ба саҳни идораи ҳукумати ноҳия фуроварданд. Ҳамин замон аз мошини “УАЗ – 469” ҷавони зебоандоми хушлибосе берун шуда, худро ба мо шиносонд. Эмомалӣ Раҳмонов, директори совхози ба номи Ленин. Вай аз қазияи шартномаи мо, ки даҳ рӯз бояд музднок кор кунем, огоҳ шуда, хеле хурсанд шуд. Вале муовини раиси ноҳия якравӣ мекард:

- Ҳеҷ гуна шартнома нест, беҳтараш ба манзили худ баргардед.

Пас аз шунидани чунин ҷавоб директори совхоз ба хашм омада гуфт:

- Беинсоф, магар намедонӣ, ки мавсими ғалладаравӣ кайҳо гузашта истодааст, мо хоҳиш кардем, ки инҳо ба мо ёрӣ расонанд, ту бошӣ…

Директор ба нею нестонамон аҳамият надода, ба яке аз мошинҳо шинонду ба ронанда амр намуд, ки моро ба хонаи ӯ барад.

- Вақти хӯрокхӯрист, инҳо меҳмонанд, магар бо меҳмон ҳамин гуна муомила мекунанд? - гуфт ӯ сӯйи идораи раиси ноҳия нигариста. Директори совхоз аз чунин рафтори ноҷавонмардонаи онҳо хиҷил гардида буд…

Дарвозаи хонаи директори совхоз кушода буду мо аз мошини навакак аз пешамон омадаи вай пайхас кардем, ки хонаи ӯст. Якошёнаи одиякак. Аз байни ҳавлӣ ҷӯйбори начандон калоне гузашта, гулу буттаҳоро сероб мекард. Дар тарафи чапи ҳавлӣ бошад, гулҳои зиёди рангоранг назаррабоӣ мекарданд, ки аз зебоипарастӣ ва ҳавсалаи томи соҳибхона дарак медод.

Директори совхоз гӯё ҳеҷ воқеае рух надода бошад, моро бо чеҳраи гарм пешвоз гирифта, ба меҳмонхона даъват кард. Баъди чанде нону ҷурғот, баъд қаймоқ, асал, мағзу мавиз, ниҳоят оши палав ҳам оварда шуд. Азбаски ҳаво гарм буд, тирезаро кушодан лозим меомад. Тирезаро аз дарун пардаи сафеди суф мепӯшонд. Даст ба парда бурда, тирезаро кушодам. Бинам, дар назди ҷӯйборчаи ҳавлӣ ба дасту рӯйи директори совхоз ҳамсараш об мерезад. Манзараи зебое, ошиқони ҳақиқӣ барин метофтанд, ҷуфти муносиб. “Изои муъмин – ҳаром” - пардаро пӯшида, тирезаро кушодам. Баъди фурсате директори совхоз бо табъи болида ба меҳмонхона ворид гардид. Ҳама аз ҷой хестем. Вале ӯ барои аз боло гузашта нишастан розӣ нашуд.

- О, ин ҷо хонаи худамон, шумо меҳмонед. Ку, бигиред, марҳамат, ош шавад… Ташаккур, ки омадед.

Ҳангоми чойнӯшӣ бо ҳамаамон бо навбат шинос шуд. Аз вазъи оилавӣ, кору борамон пурсид. Ҳаяҷонзада шуда будем. Дар чанд соат ду муомилаи ба ҳам мухталифро дида, дар ҳайрат мондем. Баъд директори совхоз гуфт:

- Гап ҳамин, даҳ рӯзи расо дар совхозе, ки ман роҳбарам, бо мошинҳоятон ғалла мекашонед. Ҳаққи хизмататонро барзиёд мегиред. Ман бо роҳбари хоҷагиатон ҳамин гуна шартнома бастаам. Ягон нофаҳмӣ ва ё душворие пеш омад, танҳо ба ман муроҷиат кунед.

Директори совхоз Эмомалӣ Раҳмонов моро дар меҳмонхонаи ноҳия ҷой карда, даҳ рӯзи расо ҳар бегоҳ наздамон омада, аз ҳоламон хабар мегирифт. Маззаи харбузаву тарбузҳои калон – калони овардааш ҳоло ҳам аз даҳонамон нарафтааст…
Академик Муҳаммадулло Лутфуллоев боре қисса карданд, ки ҳангоми дар яке аз муассисаҳои таълимии миёнаи умумии ноҳияи Данғара фаъолият карданам шоҳиди ҷанҷоли байниҳамдигарии хонандагони ду синфи нуҳум шудем. Вақти танаффуси калон. Муаллимон як пиёла чой нӯшида, дам мегирифтанд. Ногаҳон садои ғалоғула бархост. Чанд омӯзгор ба берун баромада, диданд, ки дар саҳни ҳавлӣ тӯдаи калоне ба ду тақсим шуда, дашномгӯиву зӯрӣ мекарданд. Зӯри чанд омӯзгор ҳам барои ба ифоқа овардани бачаҳо нарасид. Ман, ки нисбат ба дигар омӯзгорон калонсолтар будам, ба “размгоҳ” наздик шудам, ки ба ин кор хотима бахшида шавад. Аз байни онҳо хонандае пешам пайдо шуду ба ман имкони даҳон кушодан надода, гуфт:

- Муаллим, чизе нагӯед, андаке нофаҳмӣ шуд. Ман худам ин масъаларо ҳал мекунам.

Вай ба бачаҳо ишора кард, ки саҳни ҳавлиро тарк карда, ба синфхонаҳо дохил шаванд. Садои занг шунида шуду ҳама ба дарси навбатӣ даромаданд. Ин бача … Эмомалӣ Раҳмонов буд. Воқеан ҳам, дигар ҳеҷ кадом ҷанҷолу хархашае то хатми мактаб рух надод…

Дар воқеъ, агар имрӯз аз корномаву часпу талошҳои ин марди майдони сиёсат воқеъбинона қиссаҳо нақл карда шаванд, боз ҳам гӯшҳо моили шунидани чунин воқеаҳои хушҳолкунанда мешаванд. Марде, ки аз рӯзҳои нахустини по ба остонаи мактаб гузоштанаш ёру дӯст, ҳамсинфу ҳамсабақ, ҳамсафу ҳамкораш,…- ро дӯст доштаву эҳтиромашро ба ҷо овардааст, имрӯз ҳар як сиёсатмадори оламро дар ҳайрат гузоштааст. Акнун бемуҳобо, ному насаби он кас мисли шаҳодатномаи миллат гардидааст. Инро дар чанд сафари хориҷии ҳар кадоми мо пайхас кардан ҳеҷ душворие надорад. Вақте исми кишварамонро мегӯем, ҳатман дар паҳлуяш ному насаби ин ҷавонмарди бо тамоми назокаташ тоҷики ҳақиқиро мегузоранд. Албатта, мо медонем, ки кулли роҳбарони давлатҳои хориҷӣ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро бо ҳар гуна сифатҳо ёд мекунанд: раиятпарвар, сулҳхоҳ, сулҳовар, Парчамбардори миллат…

Илҳом Алиев, президенти Ҷумҳурии Озарбойҷон, дар шахсияти Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон фармудааст: “Сиёсатмадорро бо сифатҳое чун хирадмандиву ҷасурӣ ва аз ҳама муҳимаш, бо такя доштанаш ба дастгирии халқ, хосса ҷавонон мешиносанд. Вале боз омили дигари муҳим, ба андешаи ман, ин накӯӣ ба мардуми худ ва мардуми сайёра мебошад, ки дар нигоҳи Эмомалӣ Раҳмон рӯшан аён аст”. Ё худ Дмитрий Попов, коршиноси масоили вобаста ба Осиёи Марказӣ фармудааст: “Эмомалӣ Раҳмон ҳамчун нахустин Президенти Тоҷикистони соҳибистиқлол, бешак, шахсияти таърихист. Пешвоҳо ва иттифоқчиёне чун Эмомалӣ Раҳмон имрӯз дар ҷаҳон ангуштшуморанд”.

Албатта, чунин гуфторҳои воқеан ҳам арзанда дар ҳаққи ин марди бузурги аср зиёданд ва ба куллӣ аз шахсияти таърихии олам будани эшон дарак медиҳанд.

Бояд таъкид дошт, ки яке аз паҳлуҳои фаъолияти Президенти мамлакат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таваҷҷуҳ дош-тан ба ҷавонон аст. Онҳо дар ҳама давру замон қувваи пешбарандаи ҷомеа буда, ояндаи миллату давлат ба ин қишри ҷомеа вобаста аст. Дар давоми сиву се соли Истиқлоли давлатӣ дар самти баланд бардоштани нақши ҷавонон дар ҳаёти ҷомеа, муҳайё кардани шароити мусоид барои таълиму тарбияи онҳо, илму касбомӯзӣ, аз худ кардани забонҳои хориҷӣ ва технологияи муосири иттилоотию коммуникатсионӣ тамоми шароити зарурӣ муҳайё гардида, инчунин, барои амалӣ намудани ташаббусҳои ҷавонон аз ҷониби Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон заминаи мусоид фароҳам оварда шуд.

Ҳамин тавр, Пешвои раиятпарвари мо ҳамеша ва дар ҳама ҳолат пуштибони мардуми заҳматкаши миллатамон буда, дар арсаи байналмилалӣ бо кулли ташаббусҳои созандаи хеш шуҳраи олам гардидаанд. Мо, миллати тоҷик, аз чунин шахсияти бузурги таърихӣ ифтихор мекунем ва ҳамеша бояд ба он бикӯшем, ки тибқи нишондоду раҳнамоиҳои он кас Ватани гулгулшукуфонамонро бо дасту дили пок ва хизмати садоқатмандонаамон боз ҳам тозаву беолоиш соҳибӣ намоем.

Ҳотами ҲОМИД,
рӯзноманигор