Инсонҳо маъмулан ба худ ҳадаф мегузоранд, ки кариера кунанд, сарватманд шаванд... аммо кам касоне ҳастанд, ки ҳадаф гузоранд, ки “ман кӯшиш мекунам, то бемор нашавам”.

Ба назари мо инсон бояд дар хусуси бемор нашудан ҳам ҳадаф дошта бошад. Бемор нашудан ба маънои он, ки давоми як сол бистарӣ нашуда, аз грип эмин монда, аз табу гулӯдард ранҷ на-кашида, рӯзҳои солимбудаамон¬ро ҳарчи бештар афзоем. Агар имкон бошад 365 рӯз худро аз бемориҳои болозикршуда дур нигоҳ дорем. Оё чунин шуда¬наш имкон дорад? Набояд, чан¬дон душвор ё номумкин бошад. Танҳо месазад, ки ба чанд нукта диққат дод. Масалан, либосро ба фаслҳои сол мувофиқ пӯшид, ба тозагӣ риоя кард, хӯрокамонро дуруст интихоб намуд, миқдори хӯрокро кам кард ва вобаста ба солим мондан китобҳои за¬руриро мутолиа намуд. Дар баробари ин асабро хуб нигоҳ до¬штан, машғулиятҳои ҷисмониро афзудан, хушҳол будан ва барои хушҳолӣ сабабу василаҳо ҷустан, бо аъзои оила муомилаи хуб на¬мудан, дӯстӣ варзидан, истифодаи маблағро дуруст ба роҳ мондан, яъне ба қадри кӯрпа по дароз кардан барин масъалаҳоро ҳам аҳамият додан даркор.

Дар масъалаи хӯрок... Мо ба маҳсулоти гӯштӣ бештар таваҷҷуҳ дорем. Ҳол он ки агар ғизои гӯштиро кам карда, ба ҷои он ме¬ваи тару тозаро бартарият диҳем, ба тавсияҳои бузургон гӯш дода ба камхӯрӣ одат кунем, аз ғизоҳои ба қавле “химикат” то қадри имкон худдорӣ намоем, метавон аз хата¬ри фарбеҳшавӣ ё гирифторшавӣ ба баъзе бемориҳо эмин монд. Ба қоидаҳои тозагӣ риоя карда, дасту тану дандонҳоро шустан ҳам метавонад чанде аз бемориҳоро пешгирӣ кунад. Ҳини либоспӯшӣ аз “зебо намоям”, “сабук гардам” (бисёриҳо барои он, ки либоси ғафс дар зимистон вазнин аст, пӯшиданашро хуш надоранд) дида, ба худро муҳофизат карда¬намон диққат диҳем беҳтар аст. Дар мо, мутаассифона, фарҳанги китобхонӣ ба ҳадде заифу беҷон гаштааст, ки мурдан дорад. Вале агар ҳар моҳ шахс вобаста ба са¬ломатиаш як китоб мехонд, масъ¬алаи саломат мондан аз зеҳнаш дур намемонд ва дар атрофи ин масъала фикр мекард. Гузашта аз ин, китоберо хонда тамом кардан ба кас ҳаловат ва оромиш мебахшад.

Яке аз сабабҳои асосии бемориҳо муносибат ё робита нодуруст бо атрофиён аст. Агар муносибат ё робита хуб нест, зуд бемор шудан мумкин. Зеро аз муносибатҳои носолим асабоният, рӯҳафтодагӣ ба миён омада, боис ба бемориҳои дигар мешавад. Бинобар ин зарур аст, ки бо атрофиён ва аҳли оилаамон василаҳои муносибати дуруст, ширину гуворо ба роҳ монданро пайдо кунем. Дӯстони хуб доштан ҳам аз манфиат холӣ нест. Яке аз сабабҳои ассии ба даст овардани нишоту болидахотирӣ он аст, ки бо дӯстонамон суҳбату шӯхиҳо намоем, ҳар гуна бозиҳои шавқангезро ба роҳ монем...

Зимнан, проблемаҳои вобаста ба саломатӣ ба вазъи иқтисодӣ ҳам сахт алоқаманд аст, балки сарчашмаи асосиашон масо¬или молиявист. Онҳое, ки маошашон ҳеҷ бо сарфу харҷашон мувофиқ намеояд ва қарзҳояшон тамомшавӣ надоранд, бо сабаби стресси зиёд бемор шуданашон эҳтимол дорад. Барои ҳамин ҳар чи зудтар бояд қарзҳоямонро пардохт кунем, аз пайи дарёфт ё худ беҳтар гардонидани корҳо шуда, меҳнат кунем. Яке аз он чизҳое, ки солимии баданро таъмин мекунад, ба варзиш машғул шудан аст. Агар ба варзиш машғул намешавем, пас ба ҷои кор бо ду¬чарха рафтан ҳам беҳтар аст. Гоҳо дар шишту хез, ҳатто пӯшидани ҷуробашон азоб кашидани пи¬ронсолонро дида, хеле ғамгин мешавам. Барои инсон намоз гузоштан фоидаҳи зиёд дорад, ки яке аз онҳо ба саломатӣ вобаста аст. Ҳар хаму рост шудан худаш навъе машғулият ё гимнастикаест, ки ҳам руҳи кас об мехӯраду ҳам ҷисмаш.

Агар мо барои “Бемор нашудан” ҳадаф гузорем, ин ғайриинтизори мо ба зиндагиамон низому тартиб ворид карда, барои ба даст овардани солимӣ дар якчанд самт кӯмак мерасонад ва талқин менамояд, ки ҳангоми интихоб бештар ба натиҷа диққат диҳем. Пас месазад, ки дар зиндагӣ чунин ҳадаф ҳам дошт...