Талош ва кори мудовим аст, ки дастёбӣ ба тамоми зарфиятҳоямонро мумкин мегардонад. На тавоноӣ ё ҳушу истеъдод.

Уинстон Черчил, журналист, нависанда ва сиёсатмадори англис

Оё то кунун бароятон пеш омадааст, ки эҳсос кунед зарфияти анҷоми корҳои мухталиферо дар худ доред, аммо аз он истифода накардаед? Шояд аз тамоми он чи барои ба ҳақиқат табдил ёфтани руёҳоятон лозим аст, огоҳӣ дошта бошед ва ба хубӣ бидонед, ки барои расидан ба онҳо чи корҳоеро бояд анҷом диҳед, аммо бо ҳар далел худро аз масир боз медоред. Ва ҳеҷ ҳаракате анҷом намедиҳед. Шояд дар ин миён омили боздорандае вуҷуд дорад, ки боиси нотавонии шумо дар беҳбуди кайфияти зиндагиатон шуда бошад.

Бо ин ҳол неруе, ки аз умқи вуҷудатон сарчашма мегирад, эҳсоси ниёз ба тағйирро дар шумо зинда нигоҳ доштааст; неруе, ки шуморо водор мекунад, то кайфияти зиндагии хешро беҳбуд диҳед ва вориди марҳилаи тозаи зиндагӣ шавед. Дар ин марҳила хусусият ва вижагиҳои шумо ба гунае хоҳад буд, ки тавоноии дастёбӣ ба аҳдофатонро дошта бошед ва имкони истифода аз тамомии зарфиятҳо бароятон фароҳам хоҳад шуд. Дар ин марҳилаи тоза тавоноӣ ба ҳадди ниҳоӣ расонидани натиҷаи фаъолиятҳоятонро хоҳад дошт.

Дар нигоҳи аввал эҳтимолан чигунагии истифода аз тамомии зарфиятҳо аз лиҳози назариявӣ чандон печида ба назар намерасанд. Шояд ба ин масъала фикр кунед, ки кори зиёд ва талоши мудовим барои дастёбӣ ба ин ҳадафи муҳим кофӣ бошад, аммо набояд фаромуш кард, ки ин нигариш танҳо қисмати кӯчаке аз як кори бузург аст ва барои пурра такмил кардани он бояд талошҳои пайгирона дошта бошем.

Истифода аз тамоми зарфиятҳо асосан ба ин маъност, ки дар ҳар шароит ва мавқеият саъй кунем, натиҷаи беҳтаре дар фаъолиятҳоямон ба даст орем. Мусаллам аст, ки ҳар фаъолият бо натиҷааш дӯстдоштаниву қобили таваҷҷуҳ мешавад. Аммо барои расидан ба натиҷаҳои беҳтар пеш аз ҳама бояд тағйироте дар худамон падид биёварем. Чӣ гуна метавон ин корро анҷом дод?

Ба таври куллӣ аввал бояд мушаххас кунед, ки дар куҷо қарор доред ва ҷойгоҳи феълиатон куҷост. Пас аз он ҳадаф ва ҷойгоҳе, ки қасди расидан ба онро доред, мушаххас кунед ва дар ниҳоят барномае тарҳрезӣ мекунед, ки барои расидан ба ҳадафатон бар асоси он амал хоҳед кард. Ин ҳадаф баста ба мавқеият ва зиндагии шахсии шумо ҳар чизе метавонад бошад. Новобаста ба он ки ҳадафатон чист, замони он фаро расидааст, ки бо худатон содиқ бошед ва талош кунед масиреро тарҳрезӣ намоед, ки бо гом бардоштан дар он битавонед, ба натоиҷи беҳтаре даст ёбед.

Барои ба ҳадди аксар расонидани зарфиятҳо бояд тавоноӣ ва маҳоратҳои худро боло баред. Ва он замоне мумкин мегардад, ки масъулияти боло бурдани меъёрҳои шахсиатонро бипазиред. Ҳар чизе ки то кунун ба даст овардаед, ба хотири меъёрҳо (стандарт)-и шахсие будааст, ки барои худ дар назар гирифтаед. Агар дар мавқеиятҳои мухталиф меъёрҳои сатҳи поин барои худ доштаед, он гоҳ дастёбӣ ба натоиҷи начандон матлуб ҷои тааҷҷубе нахоҳад дошт.
Бо расидан ба меъёрҳои шахсӣ ба сатҳи болотар ин тавоноиро хоҳед дошт, ки амалкарди худро ҳам ба сатҳи болотар бирасонед. Замоне, ки меъёрҳои худро болотар мебаред, дигар ҳадди миёна шуморо розӣ нахоҳад кард. Ба ҷои он ҳадафҳои баландтаре барои худ дар назар мегиред ва корҳоеро дунбол мекунед, ки натиҷаҳои беҳтаре дошта бошанд.

Албатта, ҳамеша дастёбӣ ба меъёрҳои сатҳи боло ғайримумкин аст, аммо ҳамин талош кардан барои расидан ба онҳо дар муқоиса бо ҳадаф қарор додани меъёрҳои мутавасит шуморо ба ҳадафи ниҳоӣ бисёр наздик мекунад.

Боло бурдани меъёрҳои шахсӣ қадами аввалест, ки бояд барои ба ҳақиқат табдил додани руёҳоятон бардошта шавад. Барои он ки битавонем аз тамоми зарфиятҳоямон истифода барем, омилҳои дигаре ҳам ҳастанд, ки хеле муҳиманд ва бояд дар мадди назар қарор бигиранд.

Ҳар коре, ки анҷом медиҳед, бояд дар таносуб ва бо тавоноиҳоятон бошад. Албатта, ин ба он маъно нест, ки нуқоти заъфи худро нодида бигиред. Барои бартараф кардан ва беҳбудии онҳо ҳам бояд талош кунед. Бояд ба ин масъала воқиф шуд, ки инсон дар тамоми тӯли умри худ бояд саъй кунад, ки чизҳои тоза ёд бигирад. Саъй кунед, ҳар чизеро ки фикр мекунед, барои дастёбӣ ба аҳдофи беҳтар кӯмакатон хоҳад кард, биомӯзед.

Ҳар рӯз бояд худро ба чолиш бикашед, то имкони ҳаракат ва наз-диктар шудан ба ҳадафи ниҳоиро ба даст оред. Агар худатонро ба чолиш накашед, пешрафт нахоҳед кард ва агар пешрафт накунед, амалан имкони тағйир кардан ҳам вуҷуд нахоҳад дошт. Агар шумо тағйир накунед, наметавонед интизори дигаргуншавии авзоъ ва шароитро дошта бошед. Ба ин шакл вазъияти шумо ҳаммонанди қаблӣ боқӣ хоҳад монд ва боз ҳам худро аз истифодаи тамоми зарфиятҳоятон боз хоҳед дошт.

Нуктаи дигаре, ки барои истифодаи ҳаддиаксарии зарфиятҳоятон бояд мадди назар дошта бошед, истиқбол аз интиқод ва вокунишҳост. Метавонед аз ин вокунишҳо барои беҳбудии шароит кумак бигиред. Беҳтар аст, ки сахттарин мунтақидатон худи шумо бошед.

Барои он ки битавонед худро дар ҳадди меъёрҳои сатҳи болое ки барои худ дар назар гирифтаед, нигоҳ доред, бояд нисбат ба худатон сахтгир бошед. Афроде, ки дар зиндагӣ ба муваффақиятҳои чашмгир даст пайдо мекунанд, ҳамеша масъулиятпазиранд. Онҳо ба таври мудовим худро ба чолиш мекашанд, то сахттар ва беҳтар кор кунанд.

Парвариши зеҳният бо таваккал

Яке аз хусусиятҳое, ки ба манзури истифода аз тамоми зарфиятҳо бояд мадди назар қарор диҳед, таваккал кардан аст. Дар зиндагӣ ҳеҷ чизе қатъӣ нест ва гоҳе авқот мумкин аст, натиҷаи тасмимҳое, ки гирифтаем, фарқкунанда аз чизе бошад, ки интизорашро доштаем. Афроди муваффақ ба ин хотир ба ҷойгоҳи болое расидаанд, ки ҳангоми расидани замони тасмимгириҳои душвор аз зери бори он шона холӣ накардаанд.

Доштани муҳаррики физикӣ барои эҷоди ангеза

Дигар нуктаи муҳиме, ки барои истифода аз тамоми зарфиятҳо аҳамият пайдо мекунад, ба вуҷуд овардани муҳаррики физикӣ аст, ки бо истифода аз он битавонед, ба эҷоди ангеза кумак кунед. Муҳаррики физикӣ дар воқеъ иштиёқ ва энергияе аст, ки аз даруни шумо сарчашма мегирад. Ҳангоми душвор шудани шароит бо истифода аз он метавон давом овард ва ба идомаи масир фикр кард. Бар илова ҳангоми иҷрои фаъолиятҳои такрорӣ ва хастакунанда, ки афроди зиёдеро аз идомаи масир дилсард мекунад, бо истифода аз муҳаррики физикӣ қодир хоҳед буд, ки ангеза ва алоқаи худро ҳифз кунед.
Барои ба вуҷуд овардани муҳаррики физикии мавриди ниёз бояд ҳадафи ниҳоие барои зиндагии худ дар назар бигиред. Манзур аз ҳадафи ниҳоӣ ҳадафе аст, ки аз тамоми тавоноиҳои шумо ва аҳдофи дигаре, ки барои худ дар назар гирифтаед, бузургтар ва муҳимтар бошад.

Доштани рӯҳияи рақобатпазир

Вижагии дигаре, ки барои истифода аз тамоми зарфиятҳо бояд мадди назар қарор гирад, доштани рӯҳияи рақобатпазир аст. Албатта, манзури мо аз рӯҳияи рақобатпазир он нест, ки пайваста бихоҳед дигарон бо шумо дар кашмакаш бошанд. Манзур ин аст, ки худатонро ба чолиш бикашед, то битавонед, ҳар рӯз беҳтарин амалкарди мумкинро аз худ нишон диҳед.

Ҳадафатон бояд ин бошад, ки ҳар коре ки анҷом медиҳед, ба дунболи дастёбӣ ба бартарин натиҷа бошед ва ҳар рӯз ба воситаи фаъолиятҳоятон ба пешрафтҳои чашмрас даст ёбед. Ин тафсири рақобати шумо бо худатон аст.

Барои ин ки аз тамоми зарфиятҳоятон истифода кунед, бояд талош созед, ки ҳатто аз беҳтарин амалкардатон ҳам амалкарди беҳтаре дошта бошед.

Масъулиятпазирӣ

Барои истифода аз тамоми зарфиятҳо бояд посухгӯи тамоми иқдомҳо ва тасмимҳоятон бошед. Ба ин маънӣ, ки масъулияти комили кориеро, ки анҷом медиҳед ва натиҷаеро ки аз он ҳосил мешавад, бипазиред. Нигариши худинтиқодӣ ё хударзёбии содиқона барои масъулиятпазир будан, аҳамияти калидӣ дорад. Бояд бо худатон содиқ бошед ва бо диққату ҷиддият пешрафтатонро арзёбӣ кунед. Танҳо ба ин тариқ қодир хоҳед буд, худро дар мавқеияте қарор диҳед, ки тавоноии падид овардани тағйиротро дошта бошед.

Афроди муваффақ бештари ҳолат нисбат ба дигарон бо худашон сахтгир ҳастанд ва бо ҷиддияти бештаре худро қазоват мекунанд. Онҳо болотарин меъёрҳоро барои худ дар назар мегиранд ва аз ҳар фаъолияте, ки анҷом медиҳанд, интизори беҳтарни натиҷаро доранд. Ба ҳамин хотир аст, ки дар муқоиса бо афроди одӣ ба ҳадафҳои бештаре даст меёбанд.

Шумо низ танҳо дар сурате қодир ба истифода аз тамоми зарфиятҳоятон хоҳед буд, ки аз ёдгирӣ, пешрафт ва созгор кардани худ бо ҳар таҷрибаи ҷадид истиқбол кунед.

Доштани орзуҳои бузург

Барои истифода аз тамоми зарфиятҳо бояд ба шакли мудовим ба ҳадаф ва орзуҳоятон фикр кунед. Ин орзуҳо вобаста ба чашмандозе ҳастанд, ки аз ояндаи худ доред ва низ муҳаррики физикие, ки пештар тавзеҳоте дар мавридаш дода шуд. Бо истифода аз онҳо энергияи лозим барои пешрафт ва анҷоми корҳои бузургро пайдо мекунед.

Афроде, ки дар ҳақиқат воқеан барои рушди ояндаи худ нигаронанд, саъй мекунанд, ки бо фаврият кор кунанд. Ба ибораи дигар онҳо афроди қобили таваҷҷуҳе барои худ дар назар мегиранд, ки маҳдудаи замонии мушаххасе барои дастёбӣ ба он таъйин мекунанд.

Эътимод ба нафс

Барои истифода аз тамоми зарфиятҳо бояд комилан ба худ бовар дошта бошед, то барои гузаштан аз монеаҳо даст ёбед. Эътимод ба нафси афроди муваффақ монанди афроди одӣ ғайрисобит нест. Сарфи назар аз ин ки дар атрофашон чӣ иттифоқе рӯх бидиҳад, онҳо мутмаин ҳастанд, ки аз анҷоми корҳо ба хубӣ мебароянд. Ин вижагӣ онҳоро аз осебпазирӣ дур нигаҳ медорад. Агар ба худ бовар доред, пас ҳама чиз мумкин аст ва дар ғайри ин сурат зиндагӣ ба маҷмӯи кӯшишҳои бесамар табдил меёбад.

Охирсухан

Теъдоди касоне, ки дар зиндагӣ ба тамоми зарфиятҳояшон даст ёфтаанд, шояд он қадар зиёд набошад. Ба ҳар навъе шумо низ дар ҳар куҷои масир бошед, беҳтар аст, ба хотир гиред, ки раванди истифода аз тамоми зарфиятҳо ҳеҷ гоҳ имконпазир нест. Ҳамеша чизҳои ҷадиде ҳастанд, ки метавонед бидонед, ёд бигиред ва анҷом диҳед. Бояд ба ёдгирӣ, пешрафт ва тавсеаи маҳорат ва тавоноиҳои худ шеваҳои мухталифи тамоюл нишон диҳем ва аз онҳо ба манзури дастёбӣ ба аҳдоф ва нақшае, ки дар зиндагӣ барои худ мушаххас кардаем, истифода кунем.

Тамоми инҳо албатта бидуни кор ва талош ба даст нахоҳанд омад. Бояд ҳамеша ҳушёр ва дар онҷоми фаъолиятҳо собитқадам бошед. Танҳо дар ин сурат метавонед амалкарди беҳтаре нисбат ба дирӯз дошта бошед.