Гарчанде мо аз хурдӣ бо муҳити иҷтимоии худ дар робита будем, вале барои бисёр одамон муошират бо одамон мушкили асосӣ ба шумор меравад.

Бисёриҳо зиёд хоксор буда, онҳо аз “нигоҳи муҳокимавӣ” ва “ғайбат аз пасашон” метарсанд.

Барои дар муошират худро озодтар эҳсос кардан, бояд фикрамонро ба раванди муошират равона созем, на ба аксуламали эҳсосоти дохилӣ, тарс ва нокомӣ. Бисёр як парадокси аҷиб вуҷуд дорад, ки шумо танҳо вақте ба мардум асари хуб мебахшед, ки ҳангоми гуфтор камтар ба эҳсосот диққат диҳед. Дар хотир доред, ки чӣ тавр кӯдакони хурд муошират мекунанд - ба осонӣ ва мустақим, бе фикр ҷиҳати он, ки дигарон дар бораашон чӣ мегӯянд.

Таҳияи Садбарг СУЯРОВА, “ҶТ”