Шоми 10 ноябр аз кор дертар баромадам. Тақрибан соат 18 буд. Дар истгоҳи НАЗДИ Сирки давлатӣ интизори нақлиёт будам, ки наздам як духтари тахминан 16-17 сола омад. Эҳсос мегардид, ки меларзад. Ранги рӯяш низ аз тарс сафед шуда буд. Бо овози ларзон хоҳиш кард:

-Акаҷон, мумкин аст, ман дар назди шумо истам?

Ман дар сонияи аввал каме карахт шуда надонистам, ки чӣ ҷавоб диҳам, аммо зуд ба худ омада “албатта” гуфтам ва аз ӯ саба¬би парешонҳолиашро пурсидам. Дар ҷавоб бо сараш ба мошини гаронбаҳои хориҷӣ, ки каме дуртар аз истгоҳ меистод, ишора намуда гуфт:

-Ин мошин 15 дақиқа мешавад, ки аз паси ман аст. Ронандаи аҳмақ маро маҷбур карда истодааст, ки ба мошинаш бишинам. Ҳатто ӯро дашном ҳам додам, аммо гӯш на¬мекунад ва суханони фаҳш мегӯяд.
Саросема ба сӯи мошин нигоҳ кардам, то ки рақамҳояшро навишта гирам. Аммо ронанда чизеро дарк кард, ки босуръат ҳаракат намуд. Танҳо ҳаминашро дидам, ки тамғаи мошин BMW буд ва ранги сиёҳ дошт. Мутаассифона, рақамҳои онро пурра дида натавонистам.

Вақте мошин рафт, духтарак оҳи сабук кашиду ба ман чунон миннатдорӣ кард, ки гӯё ӯро аз марг наҷот дода бошам. Аз суҳбати кӯтоҳ маълум гардид, ки ӯ Сабоҳат ном дошта, хонандаи синфи 10, истиқоматкунандаи ноҳияи Шоҳмансури пойтахт будааст.

Баъд аз он ки духтарак рафт, худ ба худ гуфтам, ки бадбахтона, баъзе аз аш¬хоси тангназар ҳамин ки соҳиби мошини гаронбаҳои хориҷӣ шуд, дар симои ҳар духтар ё зане, ки бо сабабҳои гуногун бегоҳ ё дертари он дар рӯи раҳ интизори нақлиёти мусофирбар аст, бероҳаву фоҳишаро мебинанд. Фаҳмашон намерасад, ки за¬рурати рӯзгор, корҳои идорӣ ва монанди ин маҷбур мекунад, ки хонумҳо дертар ба хона раванд ва рӯзе чунин ҳолат ба хоҳару ҳамсари онҳо низ рӯх медиҳад.

Дар ҳақиқат имрӯз чунин амалҳои зишти баъзе мардон бештар ба чашм мерасад ва чунин мисолҳоро зиёд овардан мумкин аст. Онҳо чунон фосиқ шудаанд, ки эҳтиром ба занро аз даст додаанд. Бо чунин амалҳои аҳмақонаашон имрӯз ҷомеаро касод кардаанд. Бархеи онҳо шарм надошта, рӯзи равшан дар назди бонувон нақлиёти ху¬дро нигоҳ дошта, бо суханони таҳқиромез ва баъзан каломи ширину маккоронаи худ онҳоро бо мақсади қонеъ кардани нафси ҳароми хеш даъват мекунанд.

...Инсон мавҷудест, пур аз зиддият, хубиҳову бадиҳо, дӯстиҳову душманиҳо, ахлоқи ҳамидаву ноҷо. Дар арсаи таърих инсонҳое ба дунё омадаанд, чун паёмбаро¬ну расулон, шоҳону сарватмандон, олимо¬ну адибон, ки ҳамаи онҳоро зан-модар ба дунё овардааст. Зан нишони покиву иффат ва ростиву озодагист. Зан сафобахшандаи рӯҳ ва ҷилодиҳандаи хонадон аст. Баракати зиндагӣ аз вуҷуди ӯст. Дар манзиле, ки зан нест, он сарду бетароват аст. Маҳз зан аст, ки манзили моро обод медораду зиндагиро ширину гуворо месозад. Пас, чаро мардоне, ки ба ин амали бад даст мезананд, ба қадри зани тоҷик, ки боиффатарин зани дунё ба ҳисоб меравад, намерасанд ва бо чунин корҳои бади худ номи духтари тоҷикро паст мезананд?

Барои ҳамин, мардони азиз, пеш аз ҳама шумо қадри зан, махсусан зани тоҷикро би¬донед. Фаромӯш накунед, ки занро Худо¬ванд боарзиштар аз сангҳои қимматбаҳо офаридааст, ки онҳо дар сари роҳ ва дар маърази тамошои ҳама қарор надоранд, хеле ноёбу азиз ҳастанд.