ҶОМЕА
Панҷшанбе 25 Апрел 2024 06:55
БА ОЗМУНИ "ҶТ"
Сӣ сол муқаддам бо иродати нафарони дилсӯзи миллат, аз он ҷумла вакилони халқ Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор гардид, ки ҳадафи асосии он ба низом даровардани авзои мураккаби сиёсӣ, беҳтар намудани вазъи иқтисодию иҷтимоии мамлакат ва барқарор кардани сохти конститутсионӣ буд. Ин Иҷлосия дар сарнавишти миллати мо нақши муҳим ва муассир бозидааст, ки аҳамияти он дар таҳкими сулҳу суботи кишвар дар айёми соҳибистиқлолӣ беназир дониста мешавад.
Аз ин хотир, метавон ин Иҷлосияро ҳамчун зерпояи асосии бинои сулҳ дар Тоҷикистон ном ниҳод. Дар он роҳбарияти нави сиёсии кишвар таҳти сарварии Пешвои муаззами кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон интихоб гардид, ки минбаъд барномаи мукаммали аз буҳрони сиёсӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ ва маънавӣ баровардани кишварро таҳия ва ба миён гузоштанд. Ин иқдоми бузург заминаи эҳёи миллиро фароҳам овард, хатари парокандагии давлати тоҷикону миллати тоҷикро аз байн бурд. Дар Қасри Арбоб, қасре, ки бунёдгузораш шахси некхоҳу некбин, пири деҳқонони тоҷик Саидхоҷа Ӯрунхоҷаев буд, ба вазифаи Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб шудани Эмомалӣ Раҳмон дар тақдири халқамон фоли нек гардид.
Зикр намудан ба маврид аст, ки он замони душвор, идома ёфтани муқовимати мусаллаҳона, ки боиси бехонумон ва аз зодгоҳ фирор намудани мардум, ба коми оташ рафтани даҳҳо ҳазор манзили истиқоматӣ, фалаҷ гардидани иқтисодиёт ва дигар омилҳои нороҳаткунанда гардид, вазъи ногувор, ояндаи норавшан Президенти амалакунанда Раҳмон Набиевро водор кард, аз вазифа даст кашад. Барои ба даст гирифтани зимоми давлатдорӣ дар чунин шароити басо ҳассосу тағйирёбанда, вазъи буҳронию фалаҷ, беҳокимиятию бенизомӣ, ояндаи норавшан, кашмакашиҳо на ҳар кас ғайрату ҷуръат дошт.
Зимоми давлатдориро натарсидаю наҳаросида бар дӯш гирифтани ҷавони 40-сола худ ҳадияи Яздонӣ нисбати тақдири миллат буд, ки имрӯз аз дидгоҳи таърих қадами устувор ва хиради волои халқ маҳсуб мешавад. Хотираи таърих фаромӯш нахоҳад шуд, ки ин ҷавонмарди матинирода зимни бӯсидани Парчами кишвар чунин нуктаҳои таърихӣ баён доштанд: “Ба хотири истиқрори сулҳи пойдор ва бозгашти фирориён ба Ватан ман тайёрам, ки ҷонамро қурбон кунам, “тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва оила бақарор шудани сулҳ равона менамоям. Барои гул-гулшукуфоии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам боварӣ дорам” ва ин Иҷлосияи тақдирсоз аст, бояд донем, ки тақдири ояндаи миллат, кишвар, Ватан, давлат дар дасти мост”.
Дар Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон маҳз бо ташаббуси бевоситаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таҳкурсии устувор ва муҳташами кохи бегазанди сулҳ ва ризоияти миллии мардуми азияткашидаи тоҷик гузошта шуд. Эмомалӣ Раҳмон таъкид доштанд, ки дастоварди бузургтарини мо, ки на танҳо наслҳои имрӯзи кишвар, балки наслҳои оянда низ бо ифтихор ба забон хоҳанд овард, таъмини сулҳ ва осоиштагии миллат ва ризоияти ҷомеаи Тоҷикистон аст.
Омили асосии расидан ба сулҳ дар Тоҷикистон аз қалби мардуми тоҷик бархоста, ба тафаккури созандаву иродаи шикастнопазир, фитрати баланди он мардум вобаста аст. Маҳз хидмати беғаразонаи шахсиятҳои фидоии ҷумҳурӣ вазъро дар ҳар гӯшаю манотиқи дучори буҳрон тадриҷан муътадил сохт. Ба эҷоди давлатдории миллӣ, тафоҳуми фарҳангӣ ва сиёсӣ боис гашт. Бузургтарин шахсиятро, ки солҳои тулонӣ бевосита дар самти сиёсати давлатӣ, сохтмон, таҳким ва рушди давлатдории миллӣ хидмати бедареғ кардааст, мардуми тоҷик ва оламиён дар симои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дида тавонистанд.
Бешак, муҳимтарин дастоварди Иҷлосияи XVI Шурои Олӣ он буд, ки шахсияти миллию мардумиро дар симои Эмомалӣ Раҳмон ба арсаи сиёсат ва роҳбарию давлатдорӣ дар марҳилаи навини таърихӣ овард ва ин шахсият на танҳо вазъро бо эътидол оварда тавонист, ҳамчунин созиши миллиро дар сатҳи иҷтимоӣ таъмин намуд, балки баъдан ҳам дар бунёди давлат, таҳкими Истиқлолияти давлатӣ ва сиёсати миллӣ дар миқёси байналмилалӣ саҳми босазо гузошт. Эмомалӣ Раҳмон ба вазифаи Раиси Шурои Олӣ пазируфта шуда, ҳанӯз аз лаҳзаҳои аввал бо шӯру шавқи миллӣ ва номуси ватандорӣ фазои муносиб ва муҳити сиёсиву иҷтимоӣ ва фарҳангӣ муҳайё сохт.
Марҳилаи созиши миллӣ дар таърихи ватанӣ ҳодисаи фаромӯшнашаванда маҳсуб ёфта, дар ин марҳила нақши Сарвари давлат беназир аст. Сарвари давлат, ки тамомияти арзию ҳудудӣ ва ризоияту ҳамдигарфаҳмии миллиро тавассути сулҳу ваҳдат таъмин намуд, басанда аст, то номаш дар таърихи ватанӣ ва ҷаҳонӣ абадан сабт гардад.
Маврид ба зикр аст, ки агар таҳаммулпазирӣ, гузашт кардан аз гуноҳи якдигар, пӯзишпазирӣ, хиради воло ва болотар аз ҳама андешидани тақдири ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ ба Роҳбари давлат даст дод, ки ба чунин рӯзи нек ва мурод расем.
Пас аз баргузории Иҷлосия муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон изҳор намуданд, ки барои ҳалли низои тоҷикон ба СММ бо мақсади мусоидат ба ҳалли низои кишвари тоҷикон муроҷиат менамояд. Шурои амнияти СММ дар бораи ба Тоҷикистон фиристодани ҳайати нозирон қарор қабул кард. Моҳи январи соли 1993 дар шаҳри Душанбе намояндагии СММ ифтитоҳ гардид ва гурўҳи кормандони ин созмони байналмилалӣ ба диёри тоҷикон омаданд. Онҳо дар ҳамкорӣ бо Ҳукумати ҷумҳурӣ на танҳо дар ҳалли низоъҳо, ҳамчунин, баргардондани гурезаҳо машғул шуда, дар марҳилаи охирин ба таҳияи лоиҳаҳои оид ба барқарорӣ ва ба роҳ мондани рушди кишвар ҳиссаи худро гузоштанд. Ҳамчунин, ҳайати Тоҷикистон дар Маҷмаи умумии СММ бори аввал дар Иҷлосияи 48-уми он иштирок карда, Роҳбари Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон 30-юми сентябри соли 1993 дар Маҷмаи умумии СММ нахустин бор сухан гуфта, ҷомеаи ҷаҳониро аз минбари баланди СММ бо душворию мушкилоти кишвар, саъю кӯшишҳои он дар истиқрори сулҳу оромӣ ва орзую омоли давлати тозабунёд шинос карданд.
Ин Иҷлосия на танҳо таърихию тақдирсоз, балки Иҷлосияе буд, ки бо шарофати он шаҳру деҳоти кишвар рӯз то рӯз гул-гулшукуфон аст ва мардумаш бо ояндаи нек боварӣ доранд. Сиёсати давлатӣ, ки таҳти роҳбарии Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон ҷараён дорад, ҳадафҳои стратегӣ: расидан ба истиқлолияти энергетикӣ, раҳоӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ, таъмини амнияти озуқаворӣ, саноатикунонии мамлакат ва аз ҳама муҳим татбиқи сиёсати миллиро дар сатҳи иҷтимоӣ ҳадафмандона пайгирӣ дорад.
Аз рӯзҳои нахустини фаъолияти кории худ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша аз Ватан, аз сулҳ, аз миллат сухан ронда, баҳри таъмин намудани сулҳу ваҳдат ҷони хешро сипар намуда, дар охир ин ниятҳои нек, хушбахтона, ҷомаи амал пӯшид. Ҳамаи ин хизматҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ба инобат гирифта, вакилони Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон 16-уми ноябрро ҳамчун рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи рӯзҳои ид” тағйирот ворид карданд ва ҳамчун ид дар саросари кишвар таҷлил мегардад.
Имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикис-тонро дар арсаи ҷаҳонӣ ҳамчун як кишвари дорои таърихи бузург ва фарҳанг мешиносанд ва ҷойгоҳи намоёнро бо ташаббускориҳои бевоситаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ишғол намудааст.
Иҷлосияи мазкур баробари рушду пешрафта гардидани соҳаҳои гуногун ва беҳтар шудани ҳаёти қишрҳои гуногуни ҷомеа, ҳамзамон дар дигаргун гаштани ҳаёти ҷавонони меҳан саҳми бузург дорад. Маҳз ҳамин Иҷлосия буд, ки ҷавонон ба ояндаи дурахшон умед бастанду паҳлуи Раиси тозаинтихоби Шурои Олӣ муттаҳид шуда, барои расидан ба сулҳу ваҳдати комил ва осудагии сартосарӣ саъю талош намуданд.
Мо миллати соҳибиқболем, ки чунин инсони шариф, роҳбари ғамхор, дурандешу ҷавонсолор дорем ва ҳар боре агар сухан аз дастгирии ҷавонон равад, ҳатман гуфтаҳои Сарвари давлат пеши назар меоянд, ки таъкид дош-таанд: “Ба шумо фарзандони азизам - ояндаи миллати тоҷик ва давлати тоҷикон бори дигар муроҷиат менамоям, ки омӯзеду огоҳ бошед, соҳибмаърифату донишманд бошед, нисбат ба сарнавишти давлату миллати худ бетафовут набошед ва худро барои масъулияти бузург, яъне соҳибӣ кардани давлати соҳибистиқлол ва миллати куҳанбунёди хеш омода намоед.
Огоҳ бошед, ки агар шумо як қадам аз замона, аз асри пуршӯри худ қафо монед, кишвару миллати худро ҳимоят ва соҳибӣ карда наметавонед.
Шахсан ман, ҳамчун Сарвари давлат ҳамеша талош хоҳам кард, ки барои рушду ташаккули шумо ҳамаи шароит муҳайё гардад. Ва мехоҳам, ки шумо низ ҷавобан ба ин ғамхориву дастгирии падаронаи роҳбарияти давлат ворисони сазовори гузаштагон, фарзандони номбардори падару модарони худ ва ифтихори сарзамини аҷдодӣ бошед. Ватанро чун гавҳараки чашм ҳифз кунед ва гиромӣ доред".
Пас, моро лозим аст, ки қадрдони имрӯзи ободу осудаи Меҳан бошему таҳкимбахши дастовардҳои замони истиқлол.
Мирзоқосим КАРИМЗОДА,
сардори Раёсати кор бо ҷавонон ва варзиши
вилояти Суғд
Сӣ сол муқаддам бо иродати нафарони дилсӯзи миллат, аз он ҷумла вакилони халқ Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор гардид, ки ҳадафи асосии он ба низом даровардани авзои мураккаби сиёсӣ, беҳтар намудани вазъи иқтисодию иҷтимоии мамлакат ва барқарор кардани сохти конститутсионӣ буд. Ин Иҷлосия дар сарнавишти миллати мо нақши муҳим ва муассир бозидааст, ки аҳамияти он дар таҳкими сулҳу суботи кишвар дар айёми соҳибистиқлолӣ беназир дониста мешавад.
Аз ин хотир, метавон ин Иҷлосияро ҳамчун зерпояи асосии бинои сулҳ дар Тоҷикистон ном ниҳод. Дар он роҳбарияти нави сиёсии кишвар таҳти сарварии Пешвои муаззами кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон интихоб гардид, ки минбаъд барномаи мукаммали аз буҳрони сиёсӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ ва маънавӣ баровардани кишварро таҳия ва ба миён гузоштанд. Ин иқдоми бузург заминаи эҳёи миллиро фароҳам овард, хатари парокандагии давлати тоҷикону миллати тоҷикро аз байн бурд. Дар Қасри Арбоб, қасре, ки бунёдгузораш шахси некхоҳу некбин, пири деҳқонони тоҷик Саидхоҷа Ӯрунхоҷаев буд, ба вазифаи Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб шудани Эмомалӣ Раҳмон дар тақдири халқамон фоли нек гардид.
Зикр намудан ба маврид аст, ки он замони душвор, идома ёфтани муқовимати мусаллаҳона, ки боиси бехонумон ва аз зодгоҳ фирор намудани мардум, ба коми оташ рафтани даҳҳо ҳазор манзили истиқоматӣ, фалаҷ гардидани иқтисодиёт ва дигар омилҳои нороҳаткунанда гардид, вазъи ногувор, ояндаи норавшан Президенти амалакунанда Раҳмон Набиевро водор кард, аз вазифа даст кашад. Барои ба даст гирифтани зимоми давлатдорӣ дар чунин шароити басо ҳассосу тағйирёбанда, вазъи буҳронию фалаҷ, беҳокимиятию бенизомӣ, ояндаи норавшан, кашмакашиҳо на ҳар кас ғайрату ҷуръат дошт.
Зимоми давлатдориро натарсидаю наҳаросида бар дӯш гирифтани ҷавони 40-сола худ ҳадияи Яздонӣ нисбати тақдири миллат буд, ки имрӯз аз дидгоҳи таърих қадами устувор ва хиради волои халқ маҳсуб мешавад. Хотираи таърих фаромӯш нахоҳад шуд, ки ин ҷавонмарди матинирода зимни бӯсидани Парчами кишвар чунин нуктаҳои таърихӣ баён доштанд: “Ба хотири истиқрори сулҳи пойдор ва бозгашти фирориён ба Ватан ман тайёрам, ки ҷонамро қурбон кунам, “тамоми донишу таҷрибаамро барои дар ҳар хона ва оила бақарор шудани сулҳ равона менамоям. Барои гул-гулшукуфоии Ватани азизам садоқатмандона меҳнат мекунам. Чунки ман ба ояндаи неки Ватанам ва ҳаёти хушбахтонаи халқи азияткашидаам боварӣ дорам” ва ин Иҷлосияи тақдирсоз аст, бояд донем, ки тақдири ояндаи миллат, кишвар, Ватан, давлат дар дасти мост”.
Дар Иҷлосияи XVI Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон маҳз бо ташаббуси бевоситаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таҳкурсии устувор ва муҳташами кохи бегазанди сулҳ ва ризоияти миллии мардуми азияткашидаи тоҷик гузошта шуд. Эмомалӣ Раҳмон таъкид доштанд, ки дастоварди бузургтарини мо, ки на танҳо наслҳои имрӯзи кишвар, балки наслҳои оянда низ бо ифтихор ба забон хоҳанд овард, таъмини сулҳ ва осоиштагии миллат ва ризоияти ҷомеаи Тоҷикистон аст.
Омили асосии расидан ба сулҳ дар Тоҷикистон аз қалби мардуми тоҷик бархоста, ба тафаккури созандаву иродаи шикастнопазир, фитрати баланди он мардум вобаста аст. Маҳз хидмати беғаразонаи шахсиятҳои фидоии ҷумҳурӣ вазъро дар ҳар гӯшаю манотиқи дучори буҳрон тадриҷан муътадил сохт. Ба эҷоди давлатдории миллӣ, тафоҳуми фарҳангӣ ва сиёсӣ боис гашт. Бузургтарин шахсиятро, ки солҳои тулонӣ бевосита дар самти сиёсати давлатӣ, сохтмон, таҳким ва рушди давлатдории миллӣ хидмати бедареғ кардааст, мардуми тоҷик ва оламиён дар симои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дида тавонистанд.
Бешак, муҳимтарин дастоварди Иҷлосияи XVI Шурои Олӣ он буд, ки шахсияти миллию мардумиро дар симои Эмомалӣ Раҳмон ба арсаи сиёсат ва роҳбарию давлатдорӣ дар марҳилаи навини таърихӣ овард ва ин шахсият на танҳо вазъро бо эътидол оварда тавонист, ҳамчунин созиши миллиро дар сатҳи иҷтимоӣ таъмин намуд, балки баъдан ҳам дар бунёди давлат, таҳкими Истиқлолияти давлатӣ ва сиёсати миллӣ дар миқёси байналмилалӣ саҳми босазо гузошт. Эмомалӣ Раҳмон ба вазифаи Раиси Шурои Олӣ пазируфта шуда, ҳанӯз аз лаҳзаҳои аввал бо шӯру шавқи миллӣ ва номуси ватандорӣ фазои муносиб ва муҳити сиёсиву иҷтимоӣ ва фарҳангӣ муҳайё сохт.
Марҳилаи созиши миллӣ дар таърихи ватанӣ ҳодисаи фаромӯшнашаванда маҳсуб ёфта, дар ин марҳила нақши Сарвари давлат беназир аст. Сарвари давлат, ки тамомияти арзию ҳудудӣ ва ризоияту ҳамдигарфаҳмии миллиро тавассути сулҳу ваҳдат таъмин намуд, басанда аст, то номаш дар таърихи ватанӣ ва ҷаҳонӣ абадан сабт гардад.
Маврид ба зикр аст, ки агар таҳаммулпазирӣ, гузашт кардан аз гуноҳи якдигар, пӯзишпазирӣ, хиради воло ва болотар аз ҳама андешидани тақдири ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ ба Роҳбари давлат даст дод, ки ба чунин рӯзи нек ва мурод расем.
Пас аз баргузории Иҷлосия муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон изҳор намуданд, ки барои ҳалли низои тоҷикон ба СММ бо мақсади мусоидат ба ҳалли низои кишвари тоҷикон муроҷиат менамояд. Шурои амнияти СММ дар бораи ба Тоҷикистон фиристодани ҳайати нозирон қарор қабул кард. Моҳи январи соли 1993 дар шаҳри Душанбе намояндагии СММ ифтитоҳ гардид ва гурўҳи кормандони ин созмони байналмилалӣ ба диёри тоҷикон омаданд. Онҳо дар ҳамкорӣ бо Ҳукумати ҷумҳурӣ на танҳо дар ҳалли низоъҳо, ҳамчунин, баргардондани гурезаҳо машғул шуда, дар марҳилаи охирин ба таҳияи лоиҳаҳои оид ба барқарорӣ ва ба роҳ мондани рушди кишвар ҳиссаи худро гузоштанд. Ҳамчунин, ҳайати Тоҷикистон дар Маҷмаи умумии СММ бори аввал дар Иҷлосияи 48-уми он иштирок карда, Роҳбари Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон 30-юми сентябри соли 1993 дар Маҷмаи умумии СММ нахустин бор сухан гуфта, ҷомеаи ҷаҳониро аз минбари баланди СММ бо душворию мушкилоти кишвар, саъю кӯшишҳои он дар истиқрори сулҳу оромӣ ва орзую омоли давлати тозабунёд шинос карданд.
Ин Иҷлосия на танҳо таърихию тақдирсоз, балки Иҷлосияе буд, ки бо шарофати он шаҳру деҳоти кишвар рӯз то рӯз гул-гулшукуфон аст ва мардумаш бо ояндаи нек боварӣ доранд. Сиёсати давлатӣ, ки таҳти роҳбарии Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон ҷараён дорад, ҳадафҳои стратегӣ: расидан ба истиқлолияти энергетикӣ, раҳоӣ аз бунбасти коммуникатсионӣ, таъмини амнияти озуқаворӣ, саноатикунонии мамлакат ва аз ҳама муҳим татбиқи сиёсати миллиро дар сатҳи иҷтимоӣ ҳадафмандона пайгирӣ дорад.
Аз рӯзҳои нахустини фаъолияти кории худ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша аз Ватан, аз сулҳ, аз миллат сухан ронда, баҳри таъмин намудани сулҳу ваҳдат ҷони хешро сипар намуда, дар охир ин ниятҳои нек, хушбахтона, ҷомаи амал пӯшид. Ҳамаи ин хизматҳои Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ба инобат гирифта, вакилони Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон 16-уми ноябрро ҳамчун рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи рӯзҳои ид” тағйирот ворид карданд ва ҳамчун ид дар саросари кишвар таҷлил мегардад.
Имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикис-тонро дар арсаи ҷаҳонӣ ҳамчун як кишвари дорои таърихи бузург ва фарҳанг мешиносанд ва ҷойгоҳи намоёнро бо ташаббускориҳои бевоситаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ишғол намудааст.
Иҷлосияи мазкур баробари рушду пешрафта гардидани соҳаҳои гуногун ва беҳтар шудани ҳаёти қишрҳои гуногуни ҷомеа, ҳамзамон дар дигаргун гаштани ҳаёти ҷавонони меҳан саҳми бузург дорад. Маҳз ҳамин Иҷлосия буд, ки ҷавонон ба ояндаи дурахшон умед бастанду паҳлуи Раиси тозаинтихоби Шурои Олӣ муттаҳид шуда, барои расидан ба сулҳу ваҳдати комил ва осудагии сартосарӣ саъю талош намуданд.
Мо миллати соҳибиқболем, ки чунин инсони шариф, роҳбари ғамхор, дурандешу ҷавонсолор дорем ва ҳар боре агар сухан аз дастгирии ҷавонон равад, ҳатман гуфтаҳои Сарвари давлат пеши назар меоянд, ки таъкид дош-таанд: “Ба шумо фарзандони азизам - ояндаи миллати тоҷик ва давлати тоҷикон бори дигар муроҷиат менамоям, ки омӯзеду огоҳ бошед, соҳибмаърифату донишманд бошед, нисбат ба сарнавишти давлату миллати худ бетафовут набошед ва худро барои масъулияти бузург, яъне соҳибӣ кардани давлати соҳибистиқлол ва миллати куҳанбунёди хеш омода намоед.
Огоҳ бошед, ки агар шумо як қадам аз замона, аз асри пуршӯри худ қафо монед, кишвару миллати худро ҳимоят ва соҳибӣ карда наметавонед.
Шахсан ман, ҳамчун Сарвари давлат ҳамеша талош хоҳам кард, ки барои рушду ташаккули шумо ҳамаи шароит муҳайё гардад. Ва мехоҳам, ки шумо низ ҷавобан ба ин ғамхориву дастгирии падаронаи роҳбарияти давлат ворисони сазовори гузаштагон, фарзандони номбардори падару модарони худ ва ифтихори сарзамини аҷдодӣ бошед. Ватанро чун гавҳараки чашм ҳифз кунед ва гиромӣ доред".
Пас, моро лозим аст, ки қадрдони имрӯзи ободу осудаи Меҳан бошему таҳкимбахши дастовардҳои замони истиқлол.
Мирзоқосим КАРИМЗОДА,
сардори Раёсати кор бо ҷавонон ва варзиши
вилояти Суғд
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед