Бегоҳии рӯз дар назди хонаи ҳамсояамон апаи Гулмоҳ шоҳиди суҳбати духтараш Аҳдия ва ҳамсинфаш Саида шудам. Онҳо баъди чанд соли хатми мактаби миёна ва ба шавҳар баромадан бо ҳам вохӯрдаанд ва аз вазъи оилавии худ ҳарф мезаданд:

- Пас аз хатми мактаби миёна падарам ҳамеша дар фикри он буд, ки чӣ гуна маро шомили донишгоҳ кунад. Тӯли як сол маро дар оилаамон аз ҳама корҳои хона озод карданду хоҳиш намуданд, ки тайёрии хуб бинам. Хушбахтона, баъди як сол тариқи квотаи президентӣ донишҷӯи Донишгоҳи миллӣ шудам. Як суханро падарам мудом такрор мекард ки, “Шахси бо илму соҳибмаълумот ба замми он ки оилаи солим бунёд мекунад, ҳеҷ гоҳ дар зиндагиаш хор намешавад”. Барои ҳамин маро доим таъкид мекард, ки аввал диплом гир, баъд оиладор шав. Ҳамин тавр ҳам шуду донишгоҳро сарбаландона, бе ягон ташвиши зиёдатӣ хатм намудам. Ҳоло бошад, ҳам соҳиби ҷои кора ва ҳам ду тифл дорам. Худамро хушбахттарин зан меҳисобам”, - Аҳдия бо шавқ қисса карду аз Саида пурсид:

- Аммо то ҷое медонам, ту аз зиндагиат чандон розӣ нестӣ. Модарат ҳам дирӯз гуфта буд, ки Саида мехоҳад, аз шавҳараш ҷудо шавад. Магар ягон мушкилӣ дорӣ?

- Шавҳари ман аз оилаи сарватманд аст. Ман бошам аз оилаи миёнаҳол. Дар оилаи шавҳари ман таваҷҷуҳ на ба илму дониш, балки ба чизу чора аст. Аз рӯзи аввали ба хонаи шавҳарам рафтан назари аҳли оила ба ман хуб набуд. Чун донистам, ки он чизеро ки волидони шавҳарам интизор буданд, набурдам. Ҷангу нофаҳмиҳои зиёд маро аз хонаи шавҳарам гурезон кардааст. Мутаассифона, ҳамин таҳсил накарданам мушкилии асосист, ки маро намегузорад аз хона берун бароям. Агар ҷое кор мекардам, шояд мушкилиҳоям осон мешуду худам аз саробонии оилаам мебаромад ва дар тарбияи тифлонам муҳтоҷи касе намешудам. Дар акси ҳол, бояд ҷудо шаваму ба хонаи модарам баргардам”, - бо андӯҳ гуфт Саида.

Суҳбати Аҳдия ва Саида, ки аз ман чанд сол бузургтаранд, маро ба фикр кардан водор кард: “Хушбахтии ҳар инсон, пеш аз ҳама, аз худи ӯ вобаста будааст. Гуфтаи равоншиносон, ки: “агар 20 дарсади хушбахтӣ ба ҷинсият, миллат, кишвар, тандурӯстӣ ва беҳбуди рӯзгори инсон вобаста бошад, пас 40 дарсади дигар ба худи инсон вобаста аст,”-дуруст будааст.

Воқеан, барои хушбахт будан бояд заҳмат кашид. Ҳарчанд бештар заҳмат бикашиву зиндагиятро беҳтар кунӣ, худро хушбахттар эҳсос хоҳӣ кард. Рози хушбахтӣ низ ин аст, ки набояд нишасту мунтазир шуд, то каси дигар моро хушбахт гардонад. Аҳдия, ки ҷаҳд карду соҳиби илму диплом шуд, акнун бо меҳнати худаш хушбахтона зиндагӣ дорад. Саида бошад, бе ягон меҳнати зиёдатӣ ба шавҳар баромаду хушбахтиро интизор буд, аммо акнун камтаҷрибагию соҳибкасб набудан ӯро дар зиндагӣ саргардон кардааст...”

Гулбаҳор РАҲМОНОВА, “ҶТ”