ҶОМЕА
Чоршанбе 23 Апрел 2025 06:51
Модар неъмати бебаҳо, чароғи зиндагӣ ва сарчашмаи меҳр аст. Ҳар нафарро будани модар қуввату мадор аст, дар масири пурпечутоби зиндагӣ. Дар арафаи Рӯзи модар тасмим гирифтем, ки назари чанде аз мардон ва эҳсосоту ширинтарин лаҳзаҳои фаромӯшнашавандаи он-ҳоро бо модаронашон рӯйи саҳифа орем.
Ато МИРХОҶА, адиб:
- Муҳимтарин ва хотирмонтарин рӯзҳо дар зиндагиям бисёр буданд, аммо рӯзҳои фаромӯшнашаванда он рӯзҳое буданд, ки дар рӯзҳои наврӯзӣ модарам кулчаҳои гуногуншакл мепухт. Онҳоро чархиҷак мегуфтанд. Салибмонанд буданд. Баъд фаҳмидам, ки дар рӯзи наврӯз ба шакли салиб герби мардумӣ ориёӣ, пухтани нон суннати деринаи мардуми Бадахшон будааст. Вақте ки мактабхон будам, модари азизам ҳар моҳ, бе он ки маро огоҳ кунад, ба дарсам медаромад ва пешрафти маро месанҷид. Рӯзе, ки номаи камолро пас аз хатми синфи 8 гирифтам ва соҳиби ифтихорномаи шуъбаи маорифи ноҳия гаштам, бо маслиҳат модару падарам мол кушта, барои муаллимон ва ҳамсояҳоям зиёфати калон доданд. Ҳангоме ки донишҷӯ шудам, модарам айлоқ рафт. Ман дар таътили тобистона аз Душанбе ба деҳа рафта, ба дара баромада як моҳ барои модарам чӯпонӣ мекардам. Бо модарам дӯғ мекашидам, қурут мепухтам, барои омода кардани паниру саршир ба ӯ ёрӣ медодам. Дар лаби чашмаи ғулғул ӯ бароям рубоӣ месароиду ман онҳоро аз ёд мекардам. Хушбахтиро бо тамоми авҷаш дар ҳамон ҷо эҳсос карда будам.
Қурбони СОБИР, ҳунарманд:
- Модар мисли сояе буд, ки ҳамеша моро муҳофизат мекард, мисли шамъе буд, ки роҳи моро равшан месохт ва мисли гулбоғе буд, ки бо меҳрубониаш дилҳои моро гулгулшукуфон мекард. Дар набудани модар он лаҳзаҳои барбодрафтае, ки дигар барнамегарданд, вирди забон меояд. Ҷойи дӯстдоштаи модари азизам дар хона болои кате буд, ки ҳама вақт дар он кат менишасту тамошо мекард. Ҳар бор он кати модарро мебинам, дилам гум мезанад, ҳар гоҳ, ки ба ошхона медарояму ҷойи мешиштагиашро ба ёдам меорам, дилам зардоб мешавад. Вақте хонаи падарам меравам, ҳар гӯша, ҳар дарахт, ҳар ашёе, ки дасти модарам ба он расидааст, онро мебинаму дилам реш мешавад. Вақте ки модар нест, ҳама хотираҳои ба ӯ вобаста ба монанди рӯйдодҳои дирӯза ба ёд меоянд, садояш, навозишаш, меҳрубониаш... Ҳар чизе, ки пеш оддӣ менамуд, пас аз рафтани модар маънии дигар мегирад...
Аммо лаҳзаҳои ширинтарин ва фаромӯшнашавандаи ман айёми кӯдакӣ буд. Замоне, ки нав сари ақл меоиву ҳеҷ буттае ба ту наздиктар нест ба ҷуз буттаи модар. Ҳеҷ домане ба ту наздиктар нест, ҷуз домани модар. Замоне ки модари бузургворам ба ягон коре, ба ягон тӯй ё маросиме мерафт, замони набуданаш зиндагӣ бароям дӯзах мегашт ва замони бозгаштанаш бӯяшро аз дур мефаҳмидем, яъне буйи доману пироҳане, ки ба тарафи мо бод меовард, медидаму медавидам ва худро оғӯши модар мепартофтам. Дар айёми иди мубораки Рамазон, чун модарам хеле саҳархез буданд, бо ҳам субҳона хурда, меомадам дар пеши домонаш худро мепартофтам ва хеле дӯст медоштам, ки модари нозанин бо дастони шахшули пиронааш сари маро дастмол ва навозиш мекард ва он замон ман худро як кӯдаки 2 – 3-сола тасаввур мекардам. Ҳеҷ кас ва ҳеҷ чиз дар дунё наметавонад ҷойгузини модари мушфиқу меҳрубон шавад.
Субҳон ҶАЛИЛОВ, рӯзноманигор:
- Худи модар бо будан ва ҳастиаш маънии зиндагӣ аст. Инро ҳамоне беҳтар дарк мекунад, ки модар дар канораш нест ва метавонад ҳастӣ ва мавҷудияти худашро дар ҳошияи ин ду ҳолат, яъне будан ва набудани модар, муқоиса кунад. Дар ин ду ҳолат чашмҳо чизҳо ва рангу суратҳои тамоман дигарро мебинанд. Агар бо будааш хона зебову пур буд, имрӯз бе ӯ хонаҳо бо будани ҳама холӣ ва сард аст. Агар бо буданаш барои пиёда роҳ ба роҳ ба деҳа рафтан баҳонаи зебое буд, имрӯз бо мошин ҳам ҳавсалаи рафтан кам шудааст. Бо буданаш ҳамеша такядору маслиҳатгар доштӣ, имрӯз дар миёни ҳама эҳсоси танҳоӣ мекунӣ.
Ҳар лаҳзае, ки бо модар иртибот дошт, бо ҳузуру ширкати ӯ сурат гирифт, дар лавҳи хотираҳо маҳфуз аст, дар ёдҳо боқист ва он албатта ширину хотирмон аст. Ҳамин гуна лаҳзаҳои ширину нотакрор ҳамон вақтҳое буд, ки ман модарамро бо мошин куҷое мебурдам. Модари ман зани хеле ботамкину оқил буд. Суҳбатҳояш чи лаззате доштанд. Ва ҳар вақт ҳатман мегуфт, ки “бачам, мошинат бензин дорад, надорад, то вокзал барма, такси кати мерам хона”. Ва чанд карат баъди ҳамин ҷумла гуфтам, ки “оча, ақаллан ҳамин шанса барои ман диҳед, ки шуморо то хона бо мошин барам. Ман-ку бароятон то ҳол ягон кори дигар карда натавонистаам”.
Аз шаҳр то деҳа ҳамагӣ 50 км аст. Аммо ман оҳиста мерондам мошинро, ки фурсати бештар дошта бошему суҳбат кунем. Ӯ гӯяду ман гӯш кунам, ман пурсаму ӯ ҷавоб диҳад. Суҳбату суханронии модари ман ҳамеша пури мақолу зарбулмасалу панду андарз буд. Модари ман барои мову наздикон хотираҳои ширине гузоштааст. Ба ин ҳад сарфакор, дилсӯз, ғамхор, сахтгир хеле меҳрубон ва масъулиятшиносу ботамкин фақат модар аст. Модаре, ки ҳатто як алами бемодариро ду китоб дубайтиву рубоӣ кунӣ ҳам, сабук намешавӣ ва ғами ҳиҷрону дуриву фироқаш як зарра ҳам кам намешавад.
Бузургмеҳр БАҲОДУР, шоир:
- Бо модари азизам хотираҳои ширину фаромӯшношудании бис-ёр дорам. Нахустин хотираҳо, ки дар навори ёдҳоям зинда аст, афсонаҳои ӯст. Ҳарчанд худаш маълумоти миёна дорад, аммо китобхон аст. Китоби калони “Афсонаҳои халқи тоҷик”- ро ба мо пурра хонда, нақл мекард. Солҳои дигар бо хоҳиши пайвастаи мо афсонаҳоро такроран аз ҳофизааш мегуфт, зеро медонист. Ин китоби сахт фарсудаву саҳифаҳояш канда ҳоло ҳам азизтарин чизи ҷаҳони ман аст. Бо дидани он кӯдакиям зинда мешавад.
Аз ҳама корҳои хайру наҷиби модар ба мо номанависӣ сахт писанд меомад. Дар оғози солҳои 2000 - уми асри нав падар аз фаъолияти низомӣ рафту ба кори савдо пайваст. Дар кори савдо чи муаммое сар зад, ки роҳи мусофиратро пеш гирифт. Рафт ба Русия. Сафари аввалинаш кӯҳтоҳтар, сафари дувумаш дарозтар ва сафари севумаш 7 сол идома ёфт. Ана он замон модарам ба мо навиштани номаро омӯзонд. Он номаҳо аввалин шеър, нахустин тарона ва беҳтарин меҳрномаҳои ман буданд. Ба гумонам, ки ба сад санъату ҳунари суханварӣ имрӯзу ояндаҳо низ чунин шеъру тарона нахоҳам навишт.
Бештари маврид шабҳо дасти маро дошта, ба унвони падарам нома менавишт. Ҳарфу ҳиҷо ва рози дилу хумори падар ҷустанҳои мо бо рози дили модар тавъам баён ёбанд ҳам, аммо саҳифаҳои охирини нома бароямон писандидатарин буд. Модар панҷаи кӯчаки моро дар қоғаз гузошта, аз рӯи он хома медавонд ва ҳамчунин рамзи соядаст тасвири панҷаи мо зебу ороиши нома мешуд. Гӯё мо муҳр мегузоштем, ки ин мактуби ман аст. Аз фарқияти панҷаҳои мо, ки яке кӯчаку дигаре каме калонтар аст, падарам медонист, ки ин аз ману дигаре аз хоҳаракам аст.
Баъдҳо, ки пурра хондану навиштанро омӯхтем, хоҳиш мекард, ки бинависем, аз хато навиштан натарсем ва агар хатоҳое равад, нарму малеҳ ислоҳ мекард. Номаҳои моро мегирифт, офарин мехонд ва мефармуд, ки ба ҷоҳои хобамон равем. Аз зери кӯрпа пинҳонӣ назора мекардам, ки баъди ислоҳи ғалатҳои мактубҳои мо, ба навиштани номаи худ мепардохт. Намедонам шояд як соат менавишт ё бештар аз он, аммо фариштаи хоби ширин бар ман пирӯз мешуду саҳар медидам, ки номаҳои меҳрбору покиза ба чанд қоғази дигар печида, ҳатто ширешбанд шудаанд.
Ҳеҷ аз ёдам намеравад. Яке аз чунин номаҳо дар даст бомдод ба сӯи хонаи як хешамон шитофтам. Ӯ ҳамроҳи падарам дар як коргоҳ семент фароварда, ба мошинҳо бор мекардааст ва дар як вагон якҷо мезистаанд. Ба хонаи он хеш расидаму дарёфтам, ки чанд лаҳза пеш ба мошин нишаста рафтааст ба Хуҷанд. Дунё ба чашмам торик шуд. Беихтиёр гиряро сар кардам. Ҳар қадар аҳли он хонавода маро тасаллӣ медоданду ба оромӣ мехонданд, мегуфтанд, ки ба наздикӣ боз кадом як ҳамдеҳаи мо Русия мераваду мактубатро мерасонад, садои гиряи ман он қадар баланд мешуд. Телефон набуд, ки занг заниву бигуӣ, то аз роҳ баргардад ва номаро гирифта, пас биравад.
Дилшод НАЗАРОВ, варзишгар:
- Модар гармиву рӯшноии хонадон, сарчашмаи меҳру муҳаббат ва дуои неки зиндагист. Ҳар касе, ки модар дорад, дунёи ӯ пурнур ва қалбаш ором аст. Бо модар хонаи мо биҳишт аст. Ҳар рӯзи вақтам бо модарам мегузарад. Вақте ки бо модарам суҳбат мекунам ё модарамро мебинам, ин барои ман ширинтарин лаҳзаҳои ҳаётам аст.
Замоне ки аввалин бор дар мусобиқаи байналмилалии соли 1997, дар Чемпионати ҷаҳон, ки байни наврасон баргузор шуд, иштирок намудам ва натиҷаи хуб ба даст овардам, шодии модарам ҳадду канор надошт. Баъдан вақте дар Бозиҳои олимпии соли 2016 медали тиллоро ба даст овардам, модарам аз хурсандӣ ашки шодӣ мерехт. Ӯ ҳамеша маро дастгирӣ мекунаду бароям руҳия медиҳад. Аз ин рӯ, ҳар дафъа, ки дар мусобиқаҳо ғолиб меомадам, нахуст ба модарам занг мезадаму аз натиҷаҳояш ӯро огоҳ мекардам. Модарам ҳамеша ба ғолибиятам боварӣ дорад, пайваста ба ман дуо медиҳад, то ҳамеша муваффақ бошам. Дӯстдорат ҳастам то абад, модарҷон.
Шаҳзоди ДАВРОН, сароянда:
- Бароям дар ҳама давру замон канори модари меҳрубон будан як лаҳзаи хушбахтӣ аст. Вақте ки аввалин маротиба барномаи консертии худро бо номи “Дасти дуои модар” дар собиқ “Кохи Ҷомӣ” пешкаши мухлисони худ намуда будам, дастагуле, ки ба модарам тақдим кардам, лаҳзаҳои фаромӯшнашавандаи ҳаётам буд. Ин бароям одат шуд ва ҳар сол, дар ҳар як барномаҳои консертиям ба модарам дастагул тақдим мекунам.
Таҳияи Малика МУҚАДАМОВА, “ҶТ”
Ато МИРХОҶА, адиб:
- Муҳимтарин ва хотирмонтарин рӯзҳо дар зиндагиям бисёр буданд, аммо рӯзҳои фаромӯшнашаванда он рӯзҳое буданд, ки дар рӯзҳои наврӯзӣ модарам кулчаҳои гуногуншакл мепухт. Онҳоро чархиҷак мегуфтанд. Салибмонанд буданд. Баъд фаҳмидам, ки дар рӯзи наврӯз ба шакли салиб герби мардумӣ ориёӣ, пухтани нон суннати деринаи мардуми Бадахшон будааст. Вақте ки мактабхон будам, модари азизам ҳар моҳ, бе он ки маро огоҳ кунад, ба дарсам медаромад ва пешрафти маро месанҷид. Рӯзе, ки номаи камолро пас аз хатми синфи 8 гирифтам ва соҳиби ифтихорномаи шуъбаи маорифи ноҳия гаштам, бо маслиҳат модару падарам мол кушта, барои муаллимон ва ҳамсояҳоям зиёфати калон доданд. Ҳангоме ки донишҷӯ шудам, модарам айлоқ рафт. Ман дар таътили тобистона аз Душанбе ба деҳа рафта, ба дара баромада як моҳ барои модарам чӯпонӣ мекардам. Бо модарам дӯғ мекашидам, қурут мепухтам, барои омода кардани паниру саршир ба ӯ ёрӣ медодам. Дар лаби чашмаи ғулғул ӯ бароям рубоӣ месароиду ман онҳоро аз ёд мекардам. Хушбахтиро бо тамоми авҷаш дар ҳамон ҷо эҳсос карда будам.
Қурбони СОБИР, ҳунарманд:
- Модар мисли сояе буд, ки ҳамеша моро муҳофизат мекард, мисли шамъе буд, ки роҳи моро равшан месохт ва мисли гулбоғе буд, ки бо меҳрубониаш дилҳои моро гулгулшукуфон мекард. Дар набудани модар он лаҳзаҳои барбодрафтае, ки дигар барнамегарданд, вирди забон меояд. Ҷойи дӯстдоштаи модари азизам дар хона болои кате буд, ки ҳама вақт дар он кат менишасту тамошо мекард. Ҳар бор он кати модарро мебинам, дилам гум мезанад, ҳар гоҳ, ки ба ошхона медарояму ҷойи мешиштагиашро ба ёдам меорам, дилам зардоб мешавад. Вақте хонаи падарам меравам, ҳар гӯша, ҳар дарахт, ҳар ашёе, ки дасти модарам ба он расидааст, онро мебинаму дилам реш мешавад. Вақте ки модар нест, ҳама хотираҳои ба ӯ вобаста ба монанди рӯйдодҳои дирӯза ба ёд меоянд, садояш, навозишаш, меҳрубониаш... Ҳар чизе, ки пеш оддӣ менамуд, пас аз рафтани модар маънии дигар мегирад...
Аммо лаҳзаҳои ширинтарин ва фаромӯшнашавандаи ман айёми кӯдакӣ буд. Замоне, ки нав сари ақл меоиву ҳеҷ буттае ба ту наздиктар нест ба ҷуз буттаи модар. Ҳеҷ домане ба ту наздиктар нест, ҷуз домани модар. Замоне ки модари бузургворам ба ягон коре, ба ягон тӯй ё маросиме мерафт, замони набуданаш зиндагӣ бароям дӯзах мегашт ва замони бозгаштанаш бӯяшро аз дур мефаҳмидем, яъне буйи доману пироҳане, ки ба тарафи мо бод меовард, медидаму медавидам ва худро оғӯши модар мепартофтам. Дар айёми иди мубораки Рамазон, чун модарам хеле саҳархез буданд, бо ҳам субҳона хурда, меомадам дар пеши домонаш худро мепартофтам ва хеле дӯст медоштам, ки модари нозанин бо дастони шахшули пиронааш сари маро дастмол ва навозиш мекард ва он замон ман худро як кӯдаки 2 – 3-сола тасаввур мекардам. Ҳеҷ кас ва ҳеҷ чиз дар дунё наметавонад ҷойгузини модари мушфиқу меҳрубон шавад.
Субҳон ҶАЛИЛОВ, рӯзноманигор:
- Худи модар бо будан ва ҳастиаш маънии зиндагӣ аст. Инро ҳамоне беҳтар дарк мекунад, ки модар дар канораш нест ва метавонад ҳастӣ ва мавҷудияти худашро дар ҳошияи ин ду ҳолат, яъне будан ва набудани модар, муқоиса кунад. Дар ин ду ҳолат чашмҳо чизҳо ва рангу суратҳои тамоман дигарро мебинанд. Агар бо будааш хона зебову пур буд, имрӯз бе ӯ хонаҳо бо будани ҳама холӣ ва сард аст. Агар бо буданаш барои пиёда роҳ ба роҳ ба деҳа рафтан баҳонаи зебое буд, имрӯз бо мошин ҳам ҳавсалаи рафтан кам шудааст. Бо буданаш ҳамеша такядору маслиҳатгар доштӣ, имрӯз дар миёни ҳама эҳсоси танҳоӣ мекунӣ.
Ҳар лаҳзае, ки бо модар иртибот дошт, бо ҳузуру ширкати ӯ сурат гирифт, дар лавҳи хотираҳо маҳфуз аст, дар ёдҳо боқист ва он албатта ширину хотирмон аст. Ҳамин гуна лаҳзаҳои ширину нотакрор ҳамон вақтҳое буд, ки ман модарамро бо мошин куҷое мебурдам. Модари ман зани хеле ботамкину оқил буд. Суҳбатҳояш чи лаззате доштанд. Ва ҳар вақт ҳатман мегуфт, ки “бачам, мошинат бензин дорад, надорад, то вокзал барма, такси кати мерам хона”. Ва чанд карат баъди ҳамин ҷумла гуфтам, ки “оча, ақаллан ҳамин шанса барои ман диҳед, ки шуморо то хона бо мошин барам. Ман-ку бароятон то ҳол ягон кори дигар карда натавонистаам”.
Аз шаҳр то деҳа ҳамагӣ 50 км аст. Аммо ман оҳиста мерондам мошинро, ки фурсати бештар дошта бошему суҳбат кунем. Ӯ гӯяду ман гӯш кунам, ман пурсаму ӯ ҷавоб диҳад. Суҳбату суханронии модари ман ҳамеша пури мақолу зарбулмасалу панду андарз буд. Модари ман барои мову наздикон хотираҳои ширине гузоштааст. Ба ин ҳад сарфакор, дилсӯз, ғамхор, сахтгир хеле меҳрубон ва масъулиятшиносу ботамкин фақат модар аст. Модаре, ки ҳатто як алами бемодариро ду китоб дубайтиву рубоӣ кунӣ ҳам, сабук намешавӣ ва ғами ҳиҷрону дуриву фироқаш як зарра ҳам кам намешавад.
Бузургмеҳр БАҲОДУР, шоир:
- Бо модари азизам хотираҳои ширину фаромӯшношудании бис-ёр дорам. Нахустин хотираҳо, ки дар навори ёдҳоям зинда аст, афсонаҳои ӯст. Ҳарчанд худаш маълумоти миёна дорад, аммо китобхон аст. Китоби калони “Афсонаҳои халқи тоҷик”- ро ба мо пурра хонда, нақл мекард. Солҳои дигар бо хоҳиши пайвастаи мо афсонаҳоро такроран аз ҳофизааш мегуфт, зеро медонист. Ин китоби сахт фарсудаву саҳифаҳояш канда ҳоло ҳам азизтарин чизи ҷаҳони ман аст. Бо дидани он кӯдакиям зинда мешавад.
Аз ҳама корҳои хайру наҷиби модар ба мо номанависӣ сахт писанд меомад. Дар оғози солҳои 2000 - уми асри нав падар аз фаъолияти низомӣ рафту ба кори савдо пайваст. Дар кори савдо чи муаммое сар зад, ки роҳи мусофиратро пеш гирифт. Рафт ба Русия. Сафари аввалинаш кӯҳтоҳтар, сафари дувумаш дарозтар ва сафари севумаш 7 сол идома ёфт. Ана он замон модарам ба мо навиштани номаро омӯзонд. Он номаҳо аввалин шеър, нахустин тарона ва беҳтарин меҳрномаҳои ман буданд. Ба гумонам, ки ба сад санъату ҳунари суханварӣ имрӯзу ояндаҳо низ чунин шеъру тарона нахоҳам навишт.
Бештари маврид шабҳо дасти маро дошта, ба унвони падарам нома менавишт. Ҳарфу ҳиҷо ва рози дилу хумори падар ҷустанҳои мо бо рози дили модар тавъам баён ёбанд ҳам, аммо саҳифаҳои охирини нома бароямон писандидатарин буд. Модар панҷаи кӯчаки моро дар қоғаз гузошта, аз рӯи он хома медавонд ва ҳамчунин рамзи соядаст тасвири панҷаи мо зебу ороиши нома мешуд. Гӯё мо муҳр мегузоштем, ки ин мактуби ман аст. Аз фарқияти панҷаҳои мо, ки яке кӯчаку дигаре каме калонтар аст, падарам медонист, ки ин аз ману дигаре аз хоҳаракам аст.
Баъдҳо, ки пурра хондану навиштанро омӯхтем, хоҳиш мекард, ки бинависем, аз хато навиштан натарсем ва агар хатоҳое равад, нарму малеҳ ислоҳ мекард. Номаҳои моро мегирифт, офарин мехонд ва мефармуд, ки ба ҷоҳои хобамон равем. Аз зери кӯрпа пинҳонӣ назора мекардам, ки баъди ислоҳи ғалатҳои мактубҳои мо, ба навиштани номаи худ мепардохт. Намедонам шояд як соат менавишт ё бештар аз он, аммо фариштаи хоби ширин бар ман пирӯз мешуду саҳар медидам, ки номаҳои меҳрбору покиза ба чанд қоғази дигар печида, ҳатто ширешбанд шудаанд.
Ҳеҷ аз ёдам намеравад. Яке аз чунин номаҳо дар даст бомдод ба сӯи хонаи як хешамон шитофтам. Ӯ ҳамроҳи падарам дар як коргоҳ семент фароварда, ба мошинҳо бор мекардааст ва дар як вагон якҷо мезистаанд. Ба хонаи он хеш расидаму дарёфтам, ки чанд лаҳза пеш ба мошин нишаста рафтааст ба Хуҷанд. Дунё ба чашмам торик шуд. Беихтиёр гиряро сар кардам. Ҳар қадар аҳли он хонавода маро тасаллӣ медоданду ба оромӣ мехонданд, мегуфтанд, ки ба наздикӣ боз кадом як ҳамдеҳаи мо Русия мераваду мактубатро мерасонад, садои гиряи ман он қадар баланд мешуд. Телефон набуд, ки занг заниву бигуӣ, то аз роҳ баргардад ва номаро гирифта, пас биравад.
Дилшод НАЗАРОВ, варзишгар:
- Модар гармиву рӯшноии хонадон, сарчашмаи меҳру муҳаббат ва дуои неки зиндагист. Ҳар касе, ки модар дорад, дунёи ӯ пурнур ва қалбаш ором аст. Бо модар хонаи мо биҳишт аст. Ҳар рӯзи вақтам бо модарам мегузарад. Вақте ки бо модарам суҳбат мекунам ё модарамро мебинам, ин барои ман ширинтарин лаҳзаҳои ҳаётам аст.
Замоне ки аввалин бор дар мусобиқаи байналмилалии соли 1997, дар Чемпионати ҷаҳон, ки байни наврасон баргузор шуд, иштирок намудам ва натиҷаи хуб ба даст овардам, шодии модарам ҳадду канор надошт. Баъдан вақте дар Бозиҳои олимпии соли 2016 медали тиллоро ба даст овардам, модарам аз хурсандӣ ашки шодӣ мерехт. Ӯ ҳамеша маро дастгирӣ мекунаду бароям руҳия медиҳад. Аз ин рӯ, ҳар дафъа, ки дар мусобиқаҳо ғолиб меомадам, нахуст ба модарам занг мезадаму аз натиҷаҳояш ӯро огоҳ мекардам. Модарам ҳамеша ба ғолибиятам боварӣ дорад, пайваста ба ман дуо медиҳад, то ҳамеша муваффақ бошам. Дӯстдорат ҳастам то абад, модарҷон.
Шаҳзоди ДАВРОН, сароянда:
- Бароям дар ҳама давру замон канори модари меҳрубон будан як лаҳзаи хушбахтӣ аст. Вақте ки аввалин маротиба барномаи консертии худро бо номи “Дасти дуои модар” дар собиқ “Кохи Ҷомӣ” пешкаши мухлисони худ намуда будам, дастагуле, ки ба модарам тақдим кардам, лаҳзаҳои фаромӯшнашавандаи ҳаётам буд. Ин бароям одат шуд ва ҳар сол, дар ҳар як барномаҳои консертиям ба модарам дастагул тақдим мекунам.
Таҳияи Малика МУҚАДАМОВА, “ҶТ”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед