Ту барои он ба дунё наомадаӣ, ки ҳаёти зебои хешро барбод диҳӣ. Ту барои он нестӣ, ки ба ҷои ҷаҳду талош ҷиҳати расидан ба мақсад роҳи нодурустро интихоб намоӣ. Ту барои он офарида нашудаӣ, ки исмат бо ҳисси нафрат гирифта шавад. Ту барои он нестӣ, ки бо кирдорат на танҳо худ, балки волидонатро ғарқи ғаму андӯҳ гардонӣ. Ту барои он нестӣ, ки ҳар гоҳе аз фарзандонат кӣ будани падарашонро пурсон шаванд, аз овардани исмат бар забон шарм доранд. Ту барои он ба дунё наомадаӣ, ки ҳар гоҳ аз кирдори нодурустат ҳарф зананд, падару модарат сарафканда шаванду дигар ҳеҷ гоҳ миёни мардум нагарданд, то сухани “волидони фалон ҷавони ҷинояткор”-ро нашунаванд. Ту барои ин ҳама гуфтаҳо нестӣ...

Медонӣ, вақте падару модарат бо муҳаббати беандоза оила барпо карданду роҳи зиндагии мустақилонаро интихоб карданд, дар навбати аввал орзуяшон чӣ буд? Орзуяшон ин буд, то соҳиби писаре шаванду армон бишкананд. Вақте ба дунё омадиву бо садои тифлонаи хеш хонаву дари онҳоро тасхир сохтӣ, хушбахтияшон ҳадду канор надошт. Вақте аввалин маротиба “оча” ва ё “дада” – гӯён, садояшон мекардӣ, худро хушбахттарин инсони рӯи дунё меҳисобиданд. Вақте нахустин қадамҳоятро рӯи замин гузоштиву бо иродаи худ қадам заданро омӯхтӣ, шукр мегуфтанд, ки роҳгардиро балад шудиву оянда метавонӣ, роҳи худро дар зиндагӣ ёбӣ. Вақте кӯдакона ҳарф мезадиву ҳар ҳарфи хешро бо табассуми шаҳдбору самимӣ баён месохтӣ, ҷаҳон-ҷаҳон армон мешикастанду орзуҳояшон гул мекард. Вақте бори аввал барояшон “Модарҷон, падарҷон, шуморо дӯст медорам”-ро баён мекардиву “Шуморо пазмон шудам” мегуфтӣ, дигар барояшон чизе муҳим набуду ҷуз ту фикри дигаре надоштанд.

Сония дақиқа мешуду дақиқа соат. Соат рӯз мегардиду рӯз моҳ. Моҳ сол гардиду ту ҳамроҳаш бузург шудӣ ва ба синни навҷавонӣ расидӣ. Бо бузург шуданат орзуву ҳавасҳои волидонат ҳамроҳат бузург мешуданду онҳо дар замири хеш орзуҳои зиёдро мепарвариданд. Яке аз орзуҳояшон ин буд, ки пироҳани домодиро дар танат бубинанду хушрӯзиятро ҳамроҳи ҳамсафари зиндагият. Ҳамин гуна орзуву дуоҳои пас аз намозҳояшон буд, ки ахиран ба роҳи мустақил гуселат карданду дар базми домодият рақсиданду армон шикастанд ва бароят дуои хушбахтӣ доданд.

Барои ҳар падару модар хушбахтии фарзандон хушрӯзии онҳосту ҳаргиз намехоҳанд, то хоре ба пои фарзанд занаду боиси нохуб гардидани саломатияш гардад. Ёдат ҳаст, ҳар гоҳе таб мекардиву бемор мешудӣ, волидонат хоб намекарданду сари болинат нишаста, то ба хоб рафтанат, чашм аз рӯят намеканданд. Барои он ки тезтар шифо ёбиву чун ҳарвақта паси бозиҳоят бошӣ, ба дардат ҳазорҳо дармон меҷӯстанду бо солим гардиданат, оромиш меёфтанду дигар бемор нашуданатро аз даргоҳи Илоҳӣ талаб мекарданд.

Чун вақте оиладор шудиву соҳиби меваи шаҳдбори зиндагӣ – фарзанд гардидӣ, зиндагият куллан ранги дигар гирифту унвони беҳтарини ҳаёт -“падар”-ро соҳиб гардидӣ. Аз шодӣ меболидиву дам ба дам ба фарзанди худ менигаристиву шукр мегуфтӣ. Дар чунин рӯзи шодмоният шодиву сурури волидонат ҳадду канор надошту онҳо бештар хушҳолӣ мекарданд, ки умр вафо карду яке “бобо” ва дигар “бибӣ” шудаанд. Ин ҳама хушрӯзиву хушҳолиашон то он замоне барояшон фараҳафзо буд, ки ту равонаи роҳи хато нагардида будӣ. Аммо...Сад афсус...

Зиндагӣ бидуни мушкилот несту ҳаргиз набуд. Агар дар раванди ҳаёт бо монае рӯ ба рӯ гардидем, ҳатман роҳи раҳоӣ аз он вуҷуд дораду ба таъбири дигар “Як дари баставу сад дари кушода” ҳар инсонро интизор аст. Аммо ин ҳамаро нодида гирифтиву равонаи роҳи хато гардидӣ ва ҷиноят содир кардиву ҳаёти зебои худро аз байн бурдӣ. Пеш аз оне, ки чунин корро мекардӣ боре наандешидӣ, ки туро дар хона падару модар ва ҳамсафару фарзандонат интизоранд. Боре фикр накардӣ, ки бо даст задан ба амали ғайриқонунӣ туро паси панҷара интизор аст. Боре наандешидӣ, ки волотарин намунаи ибрат барои фарзандонат ҳастӣ. Ту фурсати интихобро доштӣ, аммо интихоби хато кардиву на танҳо худ, балки волидону ҳамсафару фарзандонатро нимароҳ гузоштӣ, ки ин дард барояшон хеле гарон аст.

Ту пеш аз оне, ки ба роҳи хато рафтӣ, бояд ин нуктаро дар зеҳнат ҷой мекардӣ, ки ҳеҷ оилае намехоҳад, узве аз он шикаста гардаду равонаи роҳи нодуруст. Чун вақте нафаре аз оила хатокор мешаваду оромишу саодати рӯзгорашонро аз байн мебарад, дигар ҳаёти хубро аз даст медиҳанду ҳамеша бо доштани дарде дар кунҷи қалби хеш ҳаёт ба сар мебаранд. Аммо чаро? Барои чӣ чунин рафтор кардӣ? Ин суолҳоест, ки ҳар гоҳе ба хона баргаштӣ, волидону ҳамсару фарзандҳоят ҳатман инро аз ту хоҳанд пурсид. Аммо дар посухи ин суолҳо фақат хомӯширо интихоб мекунию нигоҳатро аз рӯяшон мегурезонӣ...

Мутаассифона, хеле бад аст, ки имрӯз баъзе аз ҷавонон ба ҷои илму дониш омӯхтану равонаи роҳи дурусти зиндагӣ гардидан, даст ба ҷинояту ҷинояткорӣ мезананду ҳаёти худро доғдор месозанд, ки оқибаташ ғайр аз афсусу пушаймонӣ дигар чизе нахоҳад буд. Дидани ин омор, ки соли 2019 аз ҷониби ҷавонон 5035 ҷиноят содир шудааст, бисёр нигаронкунанда асту боиси нороҳатии аҳли ҷомеа. Ин миқдор ҷавононро мебоист ба ҷои ҷиноят фаъолияти назаррас менамуданду зиндагии худу атрофиёнашонро боз ҳам хубтар месохтанд.

Ҳар мушкилот осонӣ, ҳар душворӣ роҳи ҳал, ҳар дармонӣ роҳи баромад, ҳар афтидан хестан ва ҳар шом субҳе дораду бояд дар чунин мавридҳо ақли солимро кор бурду роҳи дурустро интихоб кард. Зеро барои ҳар коре, ки анҷом медиҳем, фурсат дорем. Пас, бояд фурсатро дуруст истифода намоему равони роҳи шоистаи ҳаёт гардем, то хушрӯзгор бошем.