Оё боре андешидаӣ, ки бо ин амалат ҳаёти дигареро тира мегардонӣ? Оё боре пеши назарат фардои нафаре, ки гулаш мезанӣ, ҷилвагар нашуд? Оё маротибае аз сухану ҳарфҳои дурӯғинат ҷиҳати ин ки ӯ наздат бимонад, шарм накардӣ? Оё маротибае аз оқибати ин корат андешидӣ, ки бо чӣ аъмоле меанҷомад? Оё боре аз нигоҳи поку беолоишаш эҳсос кардӣ, ки бо боварӣ ба рӯят менигараду дар умқи дилаш дунёи моломоли орзуҳоро мепарварад? Оё лаҳзае ба худ суол кардӣ, ки чаро ва барои чӣ равонаи чунин роҳ ҳастӣ? Оё боре фикр кардӣ, ки чунин рафторат нишони инсони комил нест? Оё маротибае ба худ гуфтӣ, ки ман ҳам модару хоҳар дорам? Оё боре андешидаӣ, ки агар нафаре чунин корро ба наздикони ту анҷом диҳад, худро чӣ гуна тавассур мекунӣ? Аниқу дақиқ медонам, ки ин ҳама суолҳо дар зеҳнат чарх мезананду ҳар лаҳза ҳушдорат медиҳанд, ки ҳаргиз ин гуна рафторро накун, аммо...

Аммо ин ҳамаро медониву худро ба нодонӣ мезанӣ ва танҳо хуш гузаронидани лаҳзаҳои ҷавониатро болотар аз ҳама мегузорӣ. Дар тасаввурат ҷавониро ҳамин гуна аккосӣ кардаӣ, ки гӯё танҳо ҳамин гуна рафтор хоси замони ҷавонисту ин гуна замонҳо мондагоранду ғанимат. Агар ҷавоне замони ҷавонӣ чунин намекунад, пас ҷавон несту аз ин дунёи пурэҳсос орӣ меравад. Ҳамин чизро қонуни замони эҳёят кардаиву ҳеҷ вақт онро поймол намекунӣ ва риояи онро барои худ заруру муҳим мешуморӣ.

Бародарам! Ман бароят гуфтанӣ нестам, ки ҷавонӣ бидуни ишқ зебост, на! Ҳадафи ҳарфҳоям ин нест. Балки ҳаминро хотиррасон карданиям, ки вақте боварии гулдухтареро ба даст овардӣ, фиребаш накун, беэҳтиромиро нисбаташ раво набин, бо суханони дурӯғин ояндаи хубро барояш ваъда надеҳ ва муҳимтар аз ҳама бо эътимоду эҳсосаш бозӣ накун. Чун ҳеҷ гоҳ касе ҳуқуқи бозӣ бо эътимоду эҳсоси касеро надошту надорад. Зеро вақте эътимодашро шикастӣ ва эҳсосашро нодида гирифтӣ, аз ояндааш дилсард мегардаду худро фарди номуваффақ медонад.

Вақте риштаи меҳру муҳаббати нафареро вобастаи худ кардӣ, ҳаргиз таркаш накун, ки умедашро аз даст медиҳад. Вақте нафаре буданашро бо буданат маънои ҳаёташ медонад, фандаш макун. Вақте бо эҳсоси самимӣ мехоҳад, дар оянда ҳамсафари зиндагият бошад, ваъдаи дурӯғаш мадеҳ. Вақте ҷуз ту дар замираш дигар чизеву касеро ҷой надодааст, боиси шикасти қалбаш машав. Вақте сонияҳоро дона-дона ба ёди ту мешуморад, муҷиби ғаму ғуссаи вақти бешумораш нагард. Вақте мехоҳад, аз чамани орзуҳо ҳамроҳат доман-доман гули муҳаббат бичинад, онро ба хазонрез мубаддал магардон. Вақте дар нигоҳат ояндаи дурахшонеро дарку эҳсос мекунад, онро нодида нагир, ки аз ин бисёр чизҳо вобаста аст. Вақте дар бараш марди зиндагияшро мебинад ва ботинан мегӯяд, ки бо ту дар оянда метавонад, хушбахту хушрӯзгор бошад, номардӣ макун.

Дӯстам! Ҳаёт барои инсон маротибае туҳфа мегардаду дар он фард мехоҳад, ба кулли мақсаду ҳадафҳои накӯяш расад. Ҳеҷ кас ҳуқуқи онро надорад, ки ба нафари дигаре дар роҳи расидан ба орзуву аҳдофаш монеъ шавад. Зеро орзуст, ки ҳаёт ширин асту рангин. Пас, ҳаргиз кӯшиш накун, ки орзуи дигареро барҳам занӣ ва аз эътимоду эҳсосаш суистифода намоӣ.

Ҷавонӣ, ки баҳори умр аст, бисёр чизҳо аз ин замони сабзиданҳо вобастагии калон дораду ба қавле он пояи умри инсон аст. Агар дар ин ҳангом муҷиби хатое мегардем, пас то охири умр аз он оҳи пушаймонӣ хоҳем кашид. Ҷавонӣ танҳо аз беҳуда гузаронидани вақту саргарми ҳар гуна корҳои номуносиб шудан иборат набуду нест. Ин замонро мебояд истифода бурду дониш омӯхт, ҳунар аз бар кард, дар доираи ахлоқи ҳамидаи инсонӣ муносибат намуд ва заминаи хубе барои ояндаи хеш сохт. Агар ҷавонӣ ин гуна пушти сар шавад, пас он василаи хубе барои дарёфти мавқеи хеш дар ҷомеа ва соҳиби ҳаёти арзанда шудан хоҳад буд.

Рафиқам! Ҳаргиз андешаи онро дар зеҳнат ҷой накун, ки чанд солеро мисли имрӯзат мегузарониву пасон бо интихоби ҳамсафари ҳаёт роҳи зиндагии мустақилонаро оғоз мебахшӣ. Бидон, ки фиреб кардану ба қавле бо гулдухтаре ишқи муваққатиро домангир будан, ҳатман шаҳди ҳаёти ҳақиқиро аз зиндагият мегираду дар оянда ҳеҷ гоҳ наметавонӣ, ҳаёти хушрӯзгоре дошта бошӣ. Зеро рӯзҳову солҳо сипарӣ мешаванд, дар чеҳраат ожангҳои бешуморе пайдо мегарданд ва қалбат пур аз захмҳо мегардаду ҳамон замон афсӯс хоҳӣ хӯрд, ки чаро ҳамнафаси ишқи муваққатӣ шудаму на танҳо худ, балки чандин духтарро фиреб кардам. Эй кош пойбанди ишқи ҳақиқӣ мешудам. Бо ишқи замонӣ на, балки бо ишқу муҳаббати пок танҳо бо як нафар дардамро, меҳрамро, даркамро, эҳсосамро иброз медоштаму ҳамроҳ то охири умр аҳди муҳаббат мебастам ва шояд ҳаёти пуршаҳду ширинро доро мегардидам. Аммо афсӯс, ки дар ҷавонӣ ғарқи шӯру шавқи ҷавонӣ гардидаму аз беҳтарин неъмати умр – ишқи воқеӣ бенасиб гардидаму надонис-там, ки он дар зиндагӣ чи қадар муҳим аст. Агар ҳаёти дубора насибам гардад, дигар ҳеҷ гоҳ аз эътимоду эҳсоси гулдухтаре сӯиистифода намекунаму пойбанди ишқи муваққатӣ намегардам. Балки талош меварзам, танҳо дар доираи эҳсоси воқеӣ рӯзгорамро пеш бараму бо интихоби ҳамболи арзанда ба дунёи орзуҳои зиндагӣ парвоз намоям.

Бадтар аз ин чизе дар ҳаёт нест, вақте эҳсосу эътимоди нафареро бозичаи чандрӯзаи дасти хеш созем. Инсонҳо боарзиштарин ва муқаддастарин дороиҳои хеш: муҳаббат, дӯстдорӣ, умед, армон, орзу, хушбахтӣ, зиндагӣ... –ро маҳз дар пояи эҳсосу эътимод мекоранд. Ва ин ҳам ба он хотир, ки рӯзе ин коштаҳо нахли сабзу пурборе гарданд, на бебақоии ин арзишҳо. Хеле бад аст, ки имрӯз баъзе ҷавонон аз эътимоду эҳсоси ҳамдигар сӯиистифода менамоянду бо ҳаёти ҳам бозӣ мекунанд. Гӯё ҳаёти ҳамдигар барояшон ҳеҷ аҳамияте надошта бошад, муназзаҳтарин ҳарфу ҷумлаҳоро истифодаи роҳи дурӯғ месозанд. Дар асл бисёр зишт аст, вақте пушти пардаи сафедро бо сиёҳкорию нияти нохуб ранги бадӣ занем. Ҳаққи ҳеҷ кас нест, ки бо эътимоду эҳсоси нафаре бозӣ кунад. Чун эҳсосу эътимод гавҳари рӯзгору сутуни зиндагист. Гавҳар, ки аз даст рафт, ҳаёт беарзиш мешавад. Сутун, ки шикаст, умр анҷом меёбад. Пас, мебояд роҳи ҳаёти шоистаро пеш гирифту дар ҳар муносибате амри виҷдонро қонуни рафтори хеш донист. Чун маҳз қувваи виҷдон аст, ки хубу бади аъмоли мо ба василаи он идрок мешавад ва инсони комил будани мо таҷассум меёбад.