Имрӯзҳо сари ҳар қадам инсонҳое вомехӯранд, ки аз зиндагӣ, аз ҷои кор, аз даромад, аз ободию пешравӣ, аз илму дониш ва дар маҷмуъ аз ҳама феълу рафтор ва кори дигарон гила мекунанд. Норозӣ аз онанд, ки муҳиту ҷамъият на ба он сохте, ки онҳо мехоҳанд, ҳаракат мекунад. Ин гурӯҳи мардум муҳити атроф ва бошандагони онро ба он гунае дидан мехоҳанд, ки худ мехоҳанд. Ба ҳар як кору амали дигарон ангушти эрод дароз мекунанд. Ҳатто бузургтарин кору заҳмати атрофиён барояшон ҳеҷ арзиш надорад ва онро нодида гирифта, гила мекунанд, ки: “Фалонӣ бо он ҳама имконият ину он корро накард”. Ё аз камбудиҳо эрод гирифта, гила мекунанд, ки ин ё он мушкилӣ ҷой дораду фалонӣ онро бартараф намекунад. Дар асл бо ин ҳама гила худашон хасеро аз ҷояш беҷо накардаанд. Ҳамин аст, ки дар аксар маврид тирашон хок мехӯрад ва дар ҳамаҷо аз ин хостаҳои ба даст наомада шикоят мекунанд.

Як рӯзи боронӣ ва сарди зимистон дар назди фурӯшгоҳи “Садбарг”-и пойтахт мардеро дидам, ки партовҳои пиёдараҳро аз даруни обу лой гирифта ба қуттии партов мепартофт. Марди ҳамроҳаш буда, ба ӯ хитоб карда гуфт: “Чаро худатро азоб медиҳӣ? О роҳрӯбҳо ҳастанд, тоза мекунанд”. Мард сарашро аз гирифтани партовҳо боло накарда, ҷавоб дод: “Модоме, ки мехоҳем шаҳрамон ободу тоза бошад, чаро мо, худамон, ин корро накунему яке ба дигаре ҳавола кунем. Ҳоло дигаре аз роҳ гузашта, ҳамин партовҳоро дида, гиламанд аз он мешавад, ки кӯчаҳои шаҳр ба хости ӯ тоза нест. Ҳол он ки беҳтар нест, ки ӯ худ, ё ману ту ба ҷои гила кардан, роҳро тоза кунем?” Рӯзи дигар дар истгоҳи назди Сирки давлатӣ як хонандаи мактаб қуттии обро холӣ карду дар роҳ партофт. Ҳамагӣ чанд қадам аз қуттии партов дур буд. Зани солхӯрдаи дар наздаш буда исрор кард, ки қуттиро гирифта ба партовгоҳ партояд. Аммо писар норозиёна гуфт: “Бинед, ин ҷо ҳама пури қуттӣ. Танҳо ман не, қариб ҳама ҳамин хел мекунанд”. Зан қуттиро аз замин бардошту насиҳаткунон ба ҷавон гуфт: “Кӯчаҳоро мо худамон ифлос мекунем ва боз шикоят мекунем, ки кӯчаҳои пойтахт тоза нестанд. Ту ифлос накунӣ, ман накунам, як нафари дигар накунад, чаро кӯчаҳо ифлос шаванд? Бояд аз худ шуруъ кунем. Ин корро дигар такрор накун”. Дар воқеъ гоҳо мо аз амалҳое гила мекунем, ки агар вайрон бошад, мо худ онро ба ин дараҷа оварда расонидаем ва агар беҳ шуданашро хоҳем, аз дигарон гила мекунем, ки чаро намекунанд. Яъне, мо аз коре гила мекунем, ки худ онро намекунем. Бешак гила кардан кори ноуҳдабароён аст. Ба таври дигар гила ононе мекунанд, ки пешрафти кори дигаронро намехоҳанд. Бар замми ин, худ ҳеҷ кӯшишу тараддуд барои беҳ шудани коре ва обод шудани ҷое намекунанд.

Нависандаи рус Борис Крутиер мегӯяд: “Вақте ту таваллуд шудӣ, гила кардан аз зиндагӣ дигар фоидае надорад”. Яъне, модоме, ки таваллуд шудему ҳаёт ба сар мебарем, бояд дар ҳаракат бошему барои беҳбудии худу атрофиён, ҷои зисту кишвари азизамон пайт ҷӯем. Зимнан месазад, ҳар яки мо дар мақоми худамон фаъолиятамонро бо он сатҳе, ки иқтидорамон мерасад, равона кунем. Кореро, ки иҷрои он барои худамон танҳо хаёл аст, дар шахсияти дигарон хулоса накунем.