Нимарӯзи тирамоҳ. Офтоб нурпошӣ мекард. Нигоҳ накарда ба фасли сол гарму сӯзон медурахшид. Фазои Душанбе чун ҳарвақта пурғавғову пурмағал буд. Вале мисле, ки бепарво буд аз чӣ гунагии ҳавою гармо ва овозу садо. Мардумаш равона ба ҳар сӯ. Яке осудаву ором. Яке сарсону шитобон. Роҳравҳо камодаму истгоҳҳо пуродам буданд. Истгоҳи маркази савдои “Ситора” -и пойтахт низ пур буд аз ҷамъомадагон. Аммо онҳо ба самти омадани нақлиёт наменигаристанд. Нигоҳи онҳо сӯи писарбачае буд. Касе бо тааҷҷуб менигаристу каси дигар бо таассуф. Писарбача рӯи нишастгоҳи истгоҳ мехобид. Даст зери сар. Дур аз тарсу изтироб. Фориғ аз ҳама чиз. Гӯё миёни ҳаррангиҳои дунё гӯшае пайдо кардааст, дур аз ҳама ношудҳою ноҷурҳои зиндагӣ. Гӯё дигар тоб наовардаанд, шонаҳои хурдаш кашидани бори рӯзгорро. Гӯё дигар хаста гаштааст аз олами пурҷадали кӯдакияш. Гӯё раҳоӣ ёфтааст аз доми беамони тақдир. Гӯё барои ӯ чӣ гунагии либосу андом арзишашро гум кардаанд. Гӯё мехоҳад, ба ҳама набудаҳову нашудаҳои рӯзгор, ба ҳама ранҷҳою дардҳо ва сарсониҳояш бигӯяд: “Хоҳиш лаҳзае оромам гузоред!”

Бехабар аз он ки хуфтани ӯ ба хотири дилсӯзии дигарон не ба хотири лаҳзае осудаҳолист.

Барои донишҷӯён, ки ғарқи дунёи ҷавонии худ буданд ин манзара аҳамият надошт, аммо занону калонсолон бо ишораи дилсӯзӣ сар меҷунбониданд.

Барои ин ҳолати ӯ наметавонем касею чизеро гунаҳгор кунем. Зеро аз рӯзгораш дақиқ чизеро намедонем. Аммо ба ин ҳолат гирифтор шудани як кӯдаки беолоиш заҷри тақдир аст. Ӯ дар ин айём бояд азиз бошад барои хонавода. Даст дар дасти волидайн мактаб равон гардад. Бо баргаштан чеҳраи гарму кушоди модарро бубинад. Аз рухсораҳои сурхшудаи кӯдаконааш бибӯсад модар. Барои баъзе амалҳои кӯдакона сарзаниши меҳролуди ӯро шунавад. Бо суханони ширин розигии модарро соҳиб шавад ва битозад сӯйи бозӣ. Шом роҳи падарро пояду шаб дар оғӯши онҳо бихобад. Бале, ин писарбача бояд ҳоло танҳо бозингари бозиҳои кӯдакӣ бошад, на бозии пурхатари зиндагӣ. Ӯ бояд ҳоло дардро надонад. Аз қисмат нанолад. Дар дунёи ӯ бояд танҳо ду эҳсос ҳукм ронад: нишоту муҳаббат...

Ба ин гуна зиндагии кӯдакону наврасон зиёд шоҳид мешавем. Барои яке ҷудо шудани волидайнро гунаҳгор медонем, дигареро ба ранҷи тақдир рабт медиҳем. Севвумиро бе мулоҳиза аҳли гадоию чунин оворагиҳо мехонем. Аммо боре даст сӯяшон дароз намекунем. Боре кӯшиши раҳонидани онҳоро намекунем аз ин дунёи тирагашта. Боре вориди қалбашон намегардем барои огоҳ шудан аз умеду орзуҳои ниҳон будаи он ҷо. Барои амалӣ шуданашон фазо фароҳам намесозему шароит муҳаё намекунем. Агар аз ҳама ин имконот орӣ бошем ҳам лоақал, лаҳзаҳаке ҳамрозашон бошем. Чун онҳо низ арзандаи азиз буданҳоянд.

Офтоби тирамоҳӣ сӯзонтар мегардид. Сояи истгоҳ бо нурҳои офтоб ҷой иваз мекард. Нақлиётҳо меомаданду мерафтанд. Одамон низ думболи онҳо равон буданд. Аммо писарбача бо худу дар дуёни худ бе андешаи рӯзгори пурғаму зиндагии пурдард, барои фориғ будан аз ин ҳама дору мадор ва гурехтан аз машаққати рӯзгор, дар хоб буд.