Дар таърихи ҳар як миллату кишвар саҳифаи тақдирсозу дурахшоне ҳаст, ки он ба дигаргуниҳои сарнавиштсоз, бунёди таҳкурсии устувор ва рушду такомули минбаъдаи мамлакат асос мегузорад. Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар таърихи навини Ҷумҳурии Тоҷикистон чунин саҳифаест, ки аҳамияти басо беназир дорад.

Аҳамияти таърихии иҷлосия дар он ифода мегардад, ки агар соҳибистиқлолӣ орзуи беш аз ҳазорсолаамон буд, пас Иҷлосияи тақдирсози XVI Шӯрои Олӣ бо интихоби фарзанди фарзонаи халқ муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон кишвари навзоди соҳибистиқлоламонро аз нестшавӣ наҷот дод.   

Тавре Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста ёдовар мешаванд, “…Иҷрои нақшаҳое, ки дар Иҷлосияи таърихӣ ба хотири оштии миллӣ ва таъмини сулҳи деринтизор кашида шуданд, ғайриимкон менамуд. Вале мардуми кишвари азиз аз ин имтиҳони сангини таърих бо матонату сарбаландӣ гузашт”.

Ба таҳлили олимону сиёсатмадорон, шоҳидони бевоситаи ҳол, дар остонаи доир гаштани ин анҷумани таърихӣ вазъи сиёсии кишварамон хеле муташанниҷу ҳузнангез буд. Мардум сарсону саргардон, аз ҳама мудҳиштар садои тиру туфанг, гиряву нолаи модарони фарзангумкарда, дар ин баробар бенавоиву гуруснагӣ кишварро фаро гирифта буд. Мутаассифона, эътирозу норозигиҳо ниҳоят мардумро ба майдон овард, бародар дар муқобили бародар қарор гирифт, ҳазорон нафар аз тарси ҷони худу фарзандон иҷборан фирор мекарданд. Оқибати он ҳама нофаҳмиву кашмакашиҳо ба ҷанги шаҳрвандии бемаънӣ оварда расонид ва албатта оқибати ҳар гуна ҷанг маълум аст.

Дар чунин вазъият умеди ягонаи тамоми хурду бузурги кишвар ин иҷлосия буд. Хушбахтона, Иҷлосияи XVI Шӯрои Олӣ сокинонро аз ноумедиву маъюсӣ раҳо дода, рисолати ниҳоят бузургро анҷом дод - сарчашмаи сулҳу субот дар кишварамон гардид. Иҷлосия фарзанди фарзонаи миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро рӯи саҳнаи сиёсат овард. Муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бошанд, бо қарорҳои тақдирсози қабулнамудаи худ ба сулҳу субот дар кишвари азияткашидаамон оғоз бахшиданд.

Бешак, дар таърихи миллат қудрати сулҳофарии Сарвари хирадманди давлат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо хатҳои заррин сабт гаштанд. Ин сулҳе буд, ки дар ҷаҳон таҷрибаи бемисл баҳогузорӣ шуд. Маҳз натиҷаи ҳамин сулҳу ваҳдати бебозгашт буд, ки кишвари азизамон ба макони бунёдкориву созандагӣ мубаддал гашт ва обрую эътибору мартабаи Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ боло рафт. Воқеан, сулҳу осоиштагӣ дар тамоми давраҳои таърихӣ арзиши баланд дошт ва дар шароити имрӯзаи вазъи ҷаҳон, дар вазъияте, ки кишварҳои гуногуни оламро нооромиҳо фаро гирифтааст, ин неъмати бебаҳо аҳамияти бештарро касб менамояд.

Ҳадаф аз ёдоварӣ аз ин иҷлосияи тақдирсоз ва андешаҳои боло танҳо як мақсад аст, аз гузаштаи на чандон дурамон сабақ гирем, ҳарчи бештар аҳамияти сулҳу осоиштагиро миёни сокинон, бахусус насли ҷавон тарғиб намоем. Холисона бояд зикр намуд, ки худи ҳамин эълон гаштани озмуни мазкур дар рӯзнома беҳтарин иқдому тадбирест бобати баланд бардоштани ҳисси худшиносиву ватандӯстии ҷавонон, омӯхтани саҳифаҳои таърихи гузаштаамон.

Албатта, боиси шукргузориву ифтихормандист, ки мо дар фазои сулҳу субот, пешравиву созандагиҳо чанде қабл аз дастовардҳои 30 соли даврони соҳибистиқлолиамон истиқбол гирифтем, вале ҳеҷ гоҳ фаромӯш накунем, ки ин ҳама ободиҳои имрӯза ҳамин тавр ба даст наомадаасту онро ҳифз мебояд кард. Мо ҳамеша ба гузашта назар афканем, сабақ гирем ва болотар аз ҳама шукргузор бошем.

Бахтовар САФАРОВ,
унвонҷӯи ДТҶТ
ба номи С. Раҳимов