Ин субҳ баъди навбатдории шабона Эҳсон хеле мондаву лакот шуда буд. Ташвишҳои дирӯза, ба табобати беморон машғул шуданаш ӯро сахт монда кард. Ба фарқ аз шабҳои дигари навбатдорӣ имшаб чанд маротиба хобаш омад. Эҳсон ҳис кард, ки хеле хаста шудааст. Аммо масъулияти табибӣ намегузошт, ки даме сари худро болои мизи навбатдорӣ монда, рафъи хастагӣ намояд. Зуд-зуд аз ҳоли меморон хабардор мешуду падарвор онҳоро нигоҳубин менамуд. Ҳамин ки яке аз беморон аз дард лаб ба шикоят во менамуд, Эҳсон бо суханҳои ширин ва дилгармкунанда ба беморон ё сӯзандору мегузаронд ва ё ҳаб (таблетка) медод. Ва то хоб бурдани бемор бо самимияти баланд ҳамроҳаш суҳбат менамуд.

Эҳсон чунин андеша дорад, ки бемор чун кӯдак аст, кӯдаке, ки эҳтиёҷ ба ёрмандию меҳрубонӣ дорад. Барои ҳамин табиб дар баробари табобат бо доруҳо бояд беморро бо сухани неку ширин низ муолиҷа намояд.

Чун субҳ дамид, шумораи ҳамкорон зиёд шуданд ва ӯ барои истироҳат рухсат гирифт. Дар назари ҳар бинанда аён мешуд, ки Эҳсон хеле афгору мондааст. Ва ҳар нафари рӯ ба рӯяш омада аз ӯ хоҳиш менамуд, ки рафта каме ҳам бошад, истироҳат кунад. Эҳсон баъди анҷоми ҳама корҳои ба зиммааш буда тараддуди аз кор фориғ шуданро медид. Ҳамин асно буд, ки бемореро дар ҳолати шиддат гирифтани дардаш ба беморхона оварданд. Бемори аз худ бехудшударо дарҳол ба шуъбаи эҳёгарӣ (реаниматсия) бурданд. Эҳсоне, ки каме пеш хаста ба чашм менамуд, беш аз дигарон барои наҷоти ҷони бемор дар ташвиш буд. Дар шуъбаи эҳёгарӣ болои сари бемор ҳама донишу таҷрибаашро ба кор мебурд, то бемор наҷот ёбад. Баъди талошу кӯшишҳои зиёд бегоҳи рӯз бемор ба худ омад.

Тӯли ин ҳама соат, ки шояд ба андеша осон намояду дар асл кори саҳлу сода нест, Эҳсон хастагии худро фаромӯш кардаву барои наҷоти ҷони дигаре дар талвоса буд. Кӯшишҳояш барҳадар нарафтанд. Балки баъди дубора ба худ омадани бемор руҳу қуввати тоза гирифт. Боз аз худ масрур гардиду васиятҳои падараш ба ёдаш омаданд, ки мегӯфт: “Муаллим низ ба масал як нафар табиб аст, писарам. Аммо ӯ мардумро аз дарди бедонишӣ мераҳонад. Ман солҳост, ки омӯзгориро ба худ касб интихоб намудаам. Ҳар вақте ки як хонанда аз ман ҳарфе омӯзад, гӯё ҷаҳони наверо кашф карда бошам бо худ меболам. Аз он меболам, ки як зарра ҳам бошад, бемории бедонишии якеро даво бахшидам. Аммо тасаввур намекунам, ки вақте як табиб, аввал бо изни Худо ва баъд ба воситаи дониши худ якеро ҷони дубора мебахшад, ба кадом ҳад дилшод мешавад. Аз ин рӯ, хоҳишам аз ту ин аст, ки дар оянда ҳатман табиб шаву ин эҳсоси ширинро дарк кун...”.

Масъулияти табибӣ Эҳсон Олимовро водор мекунад, ки шабро шабу рӯзро рӯз нагуфта, ҳамеша дар такопӯ бошад. Ӯ барои иҷрои рисолати худ ҳама душвориҳоро нодида гирифта, пайваста темордорӣ беморон аст. Якеро набзашро месанҷаду дигарро табашро, сеюминро бошад, фишорашро муътадил мекунад. Чунон менамояд, ки дарди беморон дарди ӯст. Ба ҳамон андозае, ки беморон ранҷи дардро мекашанд, дар Эҳсон низ ҳамин эҳсос дида мешавад. Ӯ фикр намекунад, ки соатҳои шаб барои хобу баҳри рафъи хастагианд. Рафъи хастагие, ки субҳгоҳон бо дами осуда ва ҳоли хуш боз ба кор равон шавад. Аммо Эҳсони ҷавону соҳибтаҷриба ба тавре ғамхори беморон аст, ки рафъи тамоми хастагии худро дар сиҳатии беморон мебинад. Табъи болидаи Эҳсон ҳар даъфа баъди навбатдории шабона дар беморхона ба авзои беморон пайвандӣ дорад. Агар субҳ беморони дар бистар буда аз дард шикоят накунанд, аз шифоёбии худ дарак диҳанд, хушу хурсанд бошанд, шодии Эҳсонро ҳадду канор нест. Ва ба худ меболад, ки заррае ҳам бошад, рисолати хешро иҷро кардаааст...

Эҳсон аз он хушнуд аст, ки имрӯз бо ҳидояти падар ва заҳмату талошҳои пайваста ба орзуи ҳамешагии худу падар расида, дар Беморхонаии тиббии шаҳрӣ ба номи Карим Ахмедов дар Шуъбаи бемориҳои ғадудҳои дохилаи калонсолон (эндокринология) ба беморон хизмати софдилона менамояду бо шифо ёфтани ҳар бемор аз эҳсоси дарди ширине, ки падар васияташ менамуд, бархӯрдор мешавад.