ҶОМЕА
Шанбе 20 Апрел 2024 05:16
ЗАМОНЕ РАСИДААСТ, КИ ОНРО БО ЗАМОНА МУВОФИҚ КУНЕМ
Вақте ки торико-торик дар дасти кӯдакони ҳанӯз нав роҳрав шудаамон халтача дода “гуселлашон” мекунем.
Вақте ки ба ҳар кӯдаки аз ҳафтсола боло як тифлро вобаста карда, таъкид мекунем: “Додарат (хоҳар) ҳам бояд ба миқдори худат идгардак кунад ва дар халтачааш баробари худат сақичу пуффак дошта бошад”.
Вақте ки субҳ ба кӯдаконамон мегӯем: “Назди дари хонаи ҳама рафта, селофанатро кушода дароз кун ва ҳар чизе, ки доданд, бигир.
Вақте ки аз бомдод то пешин ва хатто дертар аз он ҳам дар куҷо будани кӯдак ё кӯдаконамонро намедонем.
Вақте ки дар майнаи кӯдакон як чизро ҷой медиҳем: “Ҳар хонае, ки тухм медиҳад ду бор рав ва бидон, ки он хонавода бисёр одамони хуб ҳастанд”.
Вақте ки дар зеҳни кӯдаконамон идҳои Рамазон ва Қурбонро танҳо дар хона ба хона гаштану чанд сақичу пуфак ҷамъ кардан ҷой медиҳем.
Вақте ки кӯдаки мо аз субҳ то нисфирӯзӣ намедонад барои чӣ хона ба хона мегардад.
Вақте ки мо кӯшиши дуруст ид карданро ба кӯдаконамон талқин намекунем...
Медонам, медонед ва медонанд, ки имрӯз ҳар нафар дар ҷомеаи мо аз рӯзе, ки худашро ёд дорад, идгардакро ҳам ҳамчунин дар хотир дошта, баробари ба ёд овардан, хотираҳояшро зинда мекунад. Ва инро ба ҳеҷ ваҷҳ наметавон аз зеҳнҳо дур кард, зеро ба нобудӣ бурдани яке аз анъаноти идҳои Рамазону Қурбон ба шумор меравад. Вале чӣ мешавад агар тарз, намуд, оҳанг ва характери идгардакро иваз кунем? Чунки бисёр хуб ба назар мерасад, ки идгардак дар мо ислоҳот мехоҳад. Барои чӣ? Гум шудан, ба садама дучор шудан, беҳуда сақичу туфак, чормағзу қанд ҷамъ кардани кӯдакон ва даҳҳо сабаби дигаре ҳастанд, ки зарурати ба тарзи нав ид кардани атфолро талаб мекунанд.
Идгардаки кӯдаконро метавонем ба замону шароити имрӯз мувофиқ кунем. Дар ҳоли ҳозир кӯдакон ва идгардак бо ҳам қариб, ки часпоиш надоранд. Масалан, то чанд соли қабл дар идҳо ҳамчун идона, яъне идгардак ба кӯдакон чормағз медоданд. Кӯдакон чормағзҳоро ҷамъ карда, то чанд рӯзу ҳафтаи дигар чормағзбозӣ мекарданд. То чанд соли пеш кӯдакон дар идгардак аз хонаҳо сақич ҷамъ мекарданд ва пас аз ид бо "наклейка"-ҳои аз сақичҳо баромада, бозӣ мекарданд. То чанд соли пеш ба кӯдакон дар идгардак тухм медоданд ва онҳо дар ҳар кӯчаву паскӯча бо шиносу ношинос тухмҷанг мекарданд. Ва инҳоро метавон ба шароит, муҳит ва фазои чанд соли пеш мутобиқ донист. Дар ин росто метавон гуфт, ҳоло ҳар чизе, ки ба кӯдакон бар ивази "иди нав муборак"- гӯияшон медиҳем ба дарди онҳо намехӯрад. Дар ин солу замон сақич ё пуфак, ки дигар барои кӯдакон аҳамият надоранд, чизе шуморида намешавад.
Мо зидди анъанаи қадимаамон ва шодиҳову даводаву паропарӣ кӯдаконамон нестем, балки мақсад он аст ҳар амале, ки мо ва насли ояндаи мо анҷом медиҳанд, бояд мутобиқу мувофиқ ва бо ҳадафи муайян сурат гирад. Боварӣ дорем, ки мо ба зудӣ метавонем идгардакро танзим карда, ба шароити кунунӣ мувофиқ мекунем, ҳамчуноне, ки ҳоло дастархонҳои идонаамон аз 10-20 соли пеш ба кулли фарқ мекунанд.
Вақте ки торико-торик дар дасти кӯдакони ҳанӯз нав роҳрав шудаамон халтача дода “гуселлашон” мекунем.
Вақте ки ба ҳар кӯдаки аз ҳафтсола боло як тифлро вобаста карда, таъкид мекунем: “Додарат (хоҳар) ҳам бояд ба миқдори худат идгардак кунад ва дар халтачааш баробари худат сақичу пуффак дошта бошад”.
Вақте ки субҳ ба кӯдаконамон мегӯем: “Назди дари хонаи ҳама рафта, селофанатро кушода дароз кун ва ҳар чизе, ки доданд, бигир.
Вақте ки аз бомдод то пешин ва хатто дертар аз он ҳам дар куҷо будани кӯдак ё кӯдаконамонро намедонем.
Вақте ки дар майнаи кӯдакон як чизро ҷой медиҳем: “Ҳар хонае, ки тухм медиҳад ду бор рав ва бидон, ки он хонавода бисёр одамони хуб ҳастанд”.
Вақте ки дар зеҳни кӯдаконамон идҳои Рамазон ва Қурбонро танҳо дар хона ба хона гаштану чанд сақичу пуфак ҷамъ кардан ҷой медиҳем.
Вақте ки кӯдаки мо аз субҳ то нисфирӯзӣ намедонад барои чӣ хона ба хона мегардад.
Вақте ки мо кӯшиши дуруст ид карданро ба кӯдаконамон талқин намекунем...
Медонам, медонед ва медонанд, ки имрӯз ҳар нафар дар ҷомеаи мо аз рӯзе, ки худашро ёд дорад, идгардакро ҳам ҳамчунин дар хотир дошта, баробари ба ёд овардан, хотираҳояшро зинда мекунад. Ва инро ба ҳеҷ ваҷҳ наметавон аз зеҳнҳо дур кард, зеро ба нобудӣ бурдани яке аз анъаноти идҳои Рамазону Қурбон ба шумор меравад. Вале чӣ мешавад агар тарз, намуд, оҳанг ва характери идгардакро иваз кунем? Чунки бисёр хуб ба назар мерасад, ки идгардак дар мо ислоҳот мехоҳад. Барои чӣ? Гум шудан, ба садама дучор шудан, беҳуда сақичу туфак, чормағзу қанд ҷамъ кардани кӯдакон ва даҳҳо сабаби дигаре ҳастанд, ки зарурати ба тарзи нав ид кардани атфолро талаб мекунанд.
Идгардаки кӯдаконро метавонем ба замону шароити имрӯз мувофиқ кунем. Дар ҳоли ҳозир кӯдакон ва идгардак бо ҳам қариб, ки часпоиш надоранд. Масалан, то чанд соли қабл дар идҳо ҳамчун идона, яъне идгардак ба кӯдакон чормағз медоданд. Кӯдакон чормағзҳоро ҷамъ карда, то чанд рӯзу ҳафтаи дигар чормағзбозӣ мекарданд. То чанд соли пеш кӯдакон дар идгардак аз хонаҳо сақич ҷамъ мекарданд ва пас аз ид бо "наклейка"-ҳои аз сақичҳо баромада, бозӣ мекарданд. То чанд соли пеш ба кӯдакон дар идгардак тухм медоданд ва онҳо дар ҳар кӯчаву паскӯча бо шиносу ношинос тухмҷанг мекарданд. Ва инҳоро метавон ба шароит, муҳит ва фазои чанд соли пеш мутобиқ донист. Дар ин росто метавон гуфт, ҳоло ҳар чизе, ки ба кӯдакон бар ивази "иди нав муборак"- гӯияшон медиҳем ба дарди онҳо намехӯрад. Дар ин солу замон сақич ё пуфак, ки дигар барои кӯдакон аҳамият надоранд, чизе шуморида намешавад.
Мо зидди анъанаи қадимаамон ва шодиҳову даводаву паропарӣ кӯдаконамон нестем, балки мақсад он аст ҳар амале, ки мо ва насли ояндаи мо анҷом медиҳанд, бояд мутобиқу мувофиқ ва бо ҳадафи муайян сурат гирад. Боварӣ дорем, ки мо ба зудӣ метавонем идгардакро танзим карда, ба шароити кунунӣ мувофиқ мекунем, ҳамчуноне, ки ҳоло дастархонҳои идонаамон аз 10-20 соли пеш ба кулли фарқ мекунанд.
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед