ё суолҳое, ки доим бепосуханд

Бегоҳии зимистон. Ҳаво хеле сард буд. Барои аз сармо раҳо шудану ба ҷойи гарме панаҳ бурдан, ҳамагӣ дар талошу ҳаракат буданд. Нафаре ба нақлиёти мусофиркаше савор мешуду дигаре сабукравҳои маъмулии кирокашро боз медошт, то бар ивази маблағи хӯроки шомаш аз сардӣ бираҳад.

Дигарон ба наздиктарин тарабхона ва ё қаҳвахонае худро мерасонданд, то бо нӯши ҷон кардани финҷони қаҳва ва ё як пиёла чойи гарм ба бадани хеш гармӣ бахшанд.

Миёни он ҳама анбуҳи талошу гирудорҳо кӯдаки хурде дар бағал лавҳаеро оғӯшкунон бо чашмони имдодхоҳона ба мардуми саргарми фикрҳои хеш менигарист. Либосҳояш одиву тунук буданд ва аз ҳамин хотир буд, ки аз шиддати сардӣ қадре меларзиду дандон ба дандон мезад.

Миёни он ҳама мардуми саргарми ҳолу ҳавои худ гӯё ғарқ шуда буд, ки ба чашми касе наменамуду нафаре мутаваҷҷеҳи ҳолу ҳавояш намешуд. Гунаву рӯй ва ангуштони кӯчаки дастони хурдаш аз таъсири хунукӣ сурх шуда буданд.

Ба атрофиён хеле зиёд дида дӯхту бо пайдо нашудани нафаре, ки боре бо содатарин шеваи муошират чизе аз ӯ бипурсад ва омили ҳоли гирифториашро ҷӯё шавад, гӯё қалбу руҳаш аз онҷобудагон ранҷид. Ин буд, ки дар пешонии хурду кӯчакаш чинҳои борике падид омаданду нигоҳаш сӯйи замин дӯхта шуд.

Дигар майле надошт, то ба нафаре бингараду лавҳаи бағалашро барояшон нишон диҳад ва бар ивазаш раҳмдилие бубинаду тангаеро инъом бигирад.

Дар курсии истгоҳи серодами замони шомгоҳӣ бо чеҳраи гирифта нишасту бо дӯхтани нигоҳ ба нуктае шояд ба худ меандешид. Баъди гузашти замоне гӯё аз фикрҳои парешаш чизе ҳосил накард, ки панҷаҳои хурдашро ба ҳам соиш дод, то каме гарм шаванд ва дубора ба тақдир тан бидиҳаду бо неруе лавҳаи хешро ба дигарон нишон диҳад.

Аз ҷой бархост ва бо вуҷуди нобаробарии хати тақдиру ҳавои сард ба амалаш идома дод. Талош мекард, то нафаре ба ӯву лавҳааш таваҷҷуҳ намояду аксуламале нишон диҳад. Нақлиёти мусофиркашоне дар истгоҳ бозистоду одамони зиёде аз он пиёда шуданд. Ӯ низ дар рӯ ба рӯи дари нақлиёт ҷой гирифту лавҳаи дасташро ба дигарон нишон медод ва интизори тангае буд.

Он ҳам на барои хеш. Он ҳам на барои лаҳзае ба маркази компютерие рафтану саргарми бозиҳои он шудан. Он ҳам на барои он ки чизе барои сару тани хеш бихарад. На!

Ин замон садои хираи пирамарде хеле паст ба гӯш мерасид, ки ҳарфҳои лавҳаи оғӯши кӯдакро дона-дона мехонду диққати дигаронро ба худ ҷалб мекард.
“Падару модарам ҷудо шуданд. Модарам бемор асту гурусна. Илтимос кумак кунед!”, - бо ба забон овардани ин ҷумла пирамардро ҳолаш дигаргун шуду бо раҳм ба кӯдак нигарист ва даст бар ҷайби болопӯши хеш бурду маблағеро гирифта, ба дасти кӯдак ниҳод. Чашмони кӯдак аз ин рафтори пирамард дурахшиданду нафаси сабуке гирифт, ки машаққатҳояш бар ҳадар нарафт.

Вақти дур шудан, шунида мешуд, ки пирамард зери лаб аз фурӯпошии оилаҳову ятиму нимаятим мондани кӯдакони хурдсол чизе мегуфту сар меҷунбонд. Ва ин амалаш баёнгари он буд, ки ин мушкилро ботинан маҳкум мекунад.

Кӯдаки хаста аз рӯзгору қисмат ва бетафовутии атрофиён бо вуҷуди сардӣ, бо вуҷуди хурдӣ, бо вуҷуди сангдилии наздикон ва бо вуҷуди гарон будани бори тақдир ба амали хеш идома медоду дида сӯйи ҳар роҳгузар медӯхт ва лавҳаи дастонашро дар бағал аз шиддати сардӣ мефишурд.

Ин амалаш ихтиёрӣ набуд. Ин амалаш интихоби худаш набуд. Ин амалаш аз рӯйи шавқу завқи кӯдакона набуд. Ин амалаш барои лаҳзае хушҳолию дур будан аз дилгириҳои зиндагӣ набуд. Ин амалаш барои хандонидани атрофиён набуд. Ин амалаш шевае аз бозиҳои кӯдакона набуд. Ин амалаш нақшае аз рӯзгораш набуд. Ин амалаш бозгӯи ҳеҷ кадоме аз орзуҳояш набуд. Ин амалаш порае аз иҷрои нақши қаҳрамони филме набуд. Ин амалаш чун кори дӯстдоштаву писандидааш набуд. Ин амалаш худнишондиҳиву мавриди таваҷҷуҳ қарор гирифтан набуд. Ин амалаш орзуи худу атрофиёнаш набуд. Ин амалаш иҷрои вазоифи дабистоне набуд. Ин амалаш ҷуброни хатову иштибоҳеаш набуд. На!

Баръакс. Ин амалаш дард буд. Ин амалаш подоши беандешагиву тоб наовардани волидонаш ба шебу фарози ҳаёт буд. Ин амалаш бозгӯи сангдилу сарддил будани волидон нисбат ба ҳаёти доштааш буд. Ин амалаш ҳосили зиндагии сарсарию бидуни ҳадафи волидонаш буд. Ин амалаш натоиҷи бархӯрди бо иштибоҳи волидон ба сахтиҳои рӯзгор буд. Ин амалаш подоши бетафовутию бераҳмию бедилию бевиҷдонии волидонаш буд. Афсӯс...

Охир чаро? Барои чӣ нисбати кӯдакони хурди хеш раҳм надоранду ҳаёти талхеро барояшон мерос мегузоранд? Оё намедонанд, ки бори гарони нимаятимӣ қомати хурду кӯчаки онҳоро мешиканад?.. Суолҳое, ки доим бепосуханд, афсӯс!

PS: Бо далели аз ҳам пошидани оилаҳо ҳар сол дар кишвар ҳазорҳо кӯдак аз беҳтарин муҳит барои ҳар инсон – оила маҳрум мешаваду рӯзгори сахту сангинеро таҷриба мекунад. Соли гузашта дар ҷумҳурӣ бо сабаби бекор шудани ақди никоҳҳо 15 412 кӯдаки ноболиғ дар тарбияи яке аз волидон вогузор карда шудаанд.

Ин миқдор кӯдакро волидонашон на ҳаёти хубу рангин ва на бозичаҳои кӯдакона, балки дар натиҷаи сабукфикриву беандешагӣ ва бархӯрд карда натавонистан ба душвориҳои рӯзгор ҳаёти хеле сахти нимаятимиро туҳфа кардаанд, ки бенамактарин дарди рӯзгор аст.