Чун ҳамешагӣ дар гирду атроф ва роҳравҳои “Бозори Корвон” харидорон фавҷ-фавҷ мерафтанду меомаданд. Пулдору бепул аз кадом як камбудию норасоӣ мегуфт. Мисле ки ҳама бо ҳам қаҳр шуда бошанд. Ба якдигар бо ғазаб менигаристанд. Мабодо китфе бо китфе бармехӯрд, бонги таҳқиру бадгӯӣ ба само мепечид. Ба назар чунин менамуд, ки ҳама андӯҳгинанд. Дар роҳ ки бароем, ин саҳнаро бе чуну чаро мушоҳида мекунем. Қавоқи аксарият гирифтаву аз хандаву хушнудӣ нишоне нест. Гӯӣ аз осмон дарду ғам меборида бошаду ҳама зери абри он бечатр мондаанд.

Дар умум фикр кунем, ҳама серию пурӣ. Мардум дороянд. Бо андак ҳаракат метавон аробаи зиндагиро кашид. Дар бозорҳо ба қавле шири мурғро метавон пайдо кард. Вале аз чӣ бошад, ки чизе дар мардум намерасад – андӯҳгинанд, ғам мехӯранд, дар ҳаросанд, ояндаро торик мебинанд, аз ҳамдигар мегурезанд, қудрати бахшишро аз даст додаанд, намехоҳанд якдигарро дӯст доранд, эҳтиромро фаромӯш кардаанд, аз шодӣ намегӯянду намеханданд...

Ман бо ҳамин фикрҳо дар каноре аз роҳравҳои “Бозори Корвон” мунтазири дугонаам будам. Одати ҳамарӯза назди бозор мошинҳо бетартиб истода, мусофиронро ронандаҳо фарёд мекарданд. Фурӯшандаҳои беруни бозор молу колои худро тарғиб мекарданд. Чанд ҷавон дар миёни издиҳом истода бо овозои баланд садо мекарданд: “Тилло мехарем!” Мӯсафеде бағалчӯбашро наздаш монда, аз мардум кӯмак мехост. Чанд лӯлизан ҳам бо навиштаҳои дар пешашон буда, кӯмак мехостанд... Ва чадин саҳнаҳои дигарро низ мушоҳида кардан мумкин. Зиндагӣ мисли дарёи дар баҳор туғёндошта дар ҳаракат буд. Ҳар кас маҷрои худро меҷуст...

Дар миёни ин ҳама саҳнае таваҷҷуҳи маро бештар ба худ ҷалб кард. Чун хеле мутафовит буд. Дар он дилҳои “зинда”-ро дидан мумкин буд. Наздиктар рафтам, то аз наздик ошно шавам, ки аз чи ин гурӯҳи мардону занон бо завқ механданд. Марди тануманди шӯхчеҳра ба назди харидорону фурӯшандаҳо рафта, чизе мегуфту атрофиёнро мехнандонд. Аҷибаш ин буд, ки баъди ҳама бо як овоз хандидан ба ӯ пул дароз карда, хайрухуш мекарданд. Наздиктар рафтам ва он мард ҳам дид ки ман таваҷҷуҳ зоҳир намудаам, ҷониби ман гашту якбора ба гап даромад: “Духтари зебо, ман табиб. Як давои хуб дорам. Чандрӯза дарду аламатро дур мекунад”. Чун аз саломатиям шикоят надоштам, гуфтам, ки “ба табиб эҳтиёҷ надорам”. Вале ӯ боз афзуд: “Духтарак, ман ҳозир давоямро мегӯям. Агар писандат наояд, ҳеч боке не. Вале агар хандидию маҳкулат шуд, дар ивазаш хайре мекунӣ. Розӣ ҳастӣ?” Бо ҷунбондани сарам, ишора ба розӣ буданам кардам.

Ӯ бо ишораҳои махсуси шавқовар маро водор намуд, ки чанд дақиқа бо завқ бихандам. Имову ишора ва ҳаракатҳои ҷолибаш воқеан шавқовар буданд. Баъди ин аз маҷораҳои боло лаҳзае фаромуш кардам ва шод шудам, ки дар ин миён нафаре ҳаст, ки мардумро ба хушҳолию шӯхӣ ва ханда вомедорад. Агарчи ин ҳам як роҳи маблағ бадаст овардан буд, вале ба назар чунин менамуд, аксарият ба хушҳолӣ эҳтиёҷ доштанд. Ҳамин буд, ки мардро иҳота карда, бо завқ механдиданд.

Ханда амрест, ки фазои мусбати эҳсосро ба вуҷуд меорад. Ханда бо дидани ҳамин гуна як саҳнаи хандаовар ва ё дидани тасвирҳои шӯху шунидани ҳазлу мутойибаҳо ба амал биёояд. Ханда дармонест, ки инсонро аз ҳама мушкилиҳо вораста месозад. 5 дақиқа хандаи аз сидқ метавонад, тамоми рӯз инсонро хушу хурсанд гардонад. Ханда боис мешавад, то хастагиямон рафъ гардад. Ханда шахсро зебову самимӣ нишон медиҳад. Ханда сабаб мешавад, ки ба зиндагӣ диламон гарм шаваду атрофиёнро дӯст дорем. Пас, мебояд, ҳамеша хандему хушҳолӣ кунем ва ба ин васила душвориҳои ҳаётро ҳамвор созем.